Een paar dagen geleden ging ik met een groep mensen uit Sakhnin naar Jerusalem om een bezoek af te leggen bij een paar protesttenten die opgetrokken zijn in de Arabische wijken in Jerusalem. We hebben er drie bezocht.
De eerste tent staat in de wijk genaamd Bustan in Silwan, een grote wijk naast de oude stad. We kwamen er met ongeveer 25 mensen aan. We werden onthaald op koffie en sinaasappelsap en toen kwam het verhaal, verteld door een van de mensen die ons daar verwelkomden.
In 3000 voor Christus wandelde koning David om Jerusalem heen.. Hij wandelde door het “Bustan” gebied and keek om zich heen, en hij vond het uitzicht en de natuur prachtig.
In 2009 na Christus plannen Israël en de gemeente Jerusalem om 1500 huizen daar te vernietigen om een “nationaal park” aan te leggen en om dit park “de stad van David” te noemen.
Degene die ons dit verhaal vertelde zei dat als deze versie van het verhaal correct is, het uiteraard een hele eer is dat koning David hier rondgelopen heeft. Maar het verdrijven van families uit hun huizen om een park aan te leggen? Zou koning David dat echt goedgekeurd hebben?
De gemeente Jeruzalem en de “democratische” staat Israël gebruiken ook nog een ander argument, en dat is dat de huizen gebouwd zijn zonder bouwvergunningen. Het is een algemeen bekend feit dat de staat Israël gesticht is in 1948. Het grootste deel van Palestina werd bezet. Maar Oost-Jerusalem nog niet, het was Jordaans grondgebied. Het werd bezet tijdens de oorlog van 1967. Dus… als de huizen gebouwd zijn, zouden ze gebouwd moeten zijn na 1967, want toen pas moest men bouwvergunningen aanvragen.
De meeste huizen zijn gebouwd voor 1967, sommige voor 1948 en er zijn zelfs huizen die voor 1860 gebouwd zijn, toen er nog niet eens een zionistische beweging was. Dus het argument van dat die huizen zonder bouwvergunning zijn gebouwd is een vals argument.
Laten we er van uitgaan dat een familie vandaag een bouwvergunning wil aanvragen. In 76 % van het gebied is het verboden om te bouwen. Men heeft tientallen redenen bedacht om te voorkomen dat je je huis niet kan bouwen. Jammer dat we nog geen huizen op de maan kunnen bouwen, misschien is daar nog een plekje.
Dus Palestijnse families kunnen geen huis bouwen. Maar weten jullie wat wel mogelijk is? Kolonisten kunnen zomaar een huis bezetten in deze wijk. Er zijn op het moment 36 ‘bezette” huizen. Ga naar de Bustan wijk en je ziet grote Israëlische vlaggen wapperen vanaf deze huizen. De rechtmatige Palestijnse eigenaren zijn machteloos om hier iets aan te doen.
Een ander onderwerp, volgens degene die ons dit allemaal vertelt, is dat het park een “nationaal” park moet worden. Er zijn twee soorten parken hier, een nationaal park en een publiek park. Een publiek park is open voor iedereen, een nationaal park is voor een “natie”. Wat voor natie bedoelt men in de Joodse staat? Ik weet wel zeker dat dit niet voor de Palestijnse “natie” is. Hierbij wil ik even opmerken dat er veel discussies zijn of het Jodendom een natie is, of alleen een godsdienst, maar dat is een ander onderwerp.
Andere dingen die gezegd werden: dat Jeruzalem van alle kanten omsingeld is door Joodse nederzettingen. Israël past de ‘transfer” van Palestijnen toe, maar op een hele slimme manier. Op een manier die haast niet te stoppen is, door niemand waar dan ook.
In het gebied rondom “De oude stad” leven vandaag de dag 275.000 Palestijnen. Een onderzoek heeft uitgewezen dat dit getal in 2020 gestegen zal zijn tot 350.000. Dit aantal is veel te veel voor de ‘hoofdstad’ van de Joodse staat. Dus nu moet men een manier vinden om zo veel mogelijk Palestijnen te verdrijven. Als niet door middel van geweld is, dat zou te flagrant zijn, dan wel door het creëren van legale, sociale en politieke problemen, die de Palestijnen uiteindelijk allemaal zullen verdrijven.
Toen gingen we naar de tweede tent, ook in Silwan. Twee grote gebouwen, waar 240 mensen in leven, hebben een vernietigingsorder ontvangen. Dit gebied wordt gezien als een heilig gebied, een deel van “De stad van David” en natuurlijk zijn alle huizen gebouwd zonder bouwvergunning. En ook hier vertelde de spreker, die ons verwelkomde, hoe onmogelijk het is om zo’n bouwvergunning te krijgen, zelfs als je hem keer op keer aanvraagt.
Hij vertelde ons ook iets nieuws, wat ik niet wist, en ik moest dit eerst checken om er zeker van te zijn. Volgens internationaal recht is het verboden om huizen te vernietigen in bezet gebied. Oost-Jeruzalem wordt beschouwd als bezet gebied (ikzelf beschouw heel Jeruzalem als bezet, maar nu hebben we het even over internationaal recht), en deze twee gebouwen bevinden zich in bezet gebied. Maar omdat Israël niets tegen de wet wil doen, omdat het internationale wetten “zeer respecteert”, worden deze vernietigingsorders afgegeven door een militaire rechtbank en dat verandert alles. Meer nog, volgens de Israëlische wet kan een huis, als het langer dan 13 jaar geleden zonder bouwvergunning is gebouwd, niet vernietigd worden.
De staat is ook bezig met allerlei opgravingen in het gebied. Er wordt gezocht naar “heilige dingen” om te bewijzen dat “het gekozen volk” daar eens was, maar ze negeren de mensen die er NU zijn.
Mijn vader, die ook met ons mee was gegaan stond op en zei: “Het karakter van deze staat is koloniaal. Het bestaat door middel van kolonialisme en het groet en groeit via kolonialisme. Dit is hun natuur en deze zal niet veranderen. Ik vraag me af waarom anderen dat niet kunnen zien, en in plaats daarvan nog steeds proberen om te “onderhandelen” en vredesbesprekingen” te houden, wat die ook mogen inhouden.
De derde tent die we gingen bezoeken is de tent van Um Kamel in de wijk Sheikh Sjarrah. Um Kamel is een van de sterkste en slimste vrouwen die ik ooit ontmoet heb.
In November 2008 werd ze haar huis uit gegooid, samen met haar gehandicapte man. Om 3 uur s’ochtends kwamen er 50 soldaten haar huis binnen. Zij werd aan haar armen het huis uit gesleept, en ze stond ineens op straat.
Um Kamel (foto Trees Zbidat-Kosterman)
Haar echtgenoot, Abu Kamel, kreeg een zware beroerte, maar de soldaten lieten de ambulance die hem op wilde halen, niet door, waarschijnlijk om “veiligheidsredenen”. In de week daarna kreeg hij nog een paar beroertes en is hij overleden.
Men beweerde dat dit huis het eigendom was van een Joodse groep, en dat de familie Al Kurd daar al tientallen jaren illegaal woonde. De Al Kurd familie mocht niets uit hun huis meenemen, geen meubels, kookgerei, helemaal niets.
Um Kamel zette een tent op, dicht bij haar huis. Deze tent is al zes keer omvergehaald en alles wat er in lag is in beslag genomen. Maar ze geeft niet op. Ze wil dat de hele wereld haar verhaal hoort.
De al zes keer neergehaalde tent van Um Kamel (foto Trees Zbidat –Kosterman)
Een paar weken geleden heeft de Turkse regering documenten vrijgegeven die nog uit het Ottomaanse tijdperk stammen. Deze documenten vertellen dat er nooit sprake was van joodse bezittingen daar. De laatste 300 jaar is het land altijd Arabisch land geweest.
Volgens Um Kamel is “de Israëlische regering het moordvirus van de wereld”. Ook zegt ze dat de Nakba van 1948 (de grote ramp zoals Palestijnen de oprichting van de staat Israël noemen omdat driekwart van het Palestijnse volk toen verdreven is) zich aan het herhalen is, alleen ziet het er anders uit, maar het komt op hetzelfde neer.
Wat hier in Jeruzalem gebeurt is hetzelfde als wat er in Gaza gebeurt (en daar nog steeds gebeurt, want ook al zegt men dat de oorlog daar voorbij is, dus niet, iedere dag vallen er bommen, en dagelijks worden er mensen vermoord). Het verschil is dat de oorlog in Gaza wordt uitgevochten met bommen, en de oorlog in Jeruzalem is een psychologische oorlog, met als resultaat dat de mensen steeds wanhopiger worden.
Een van de andere bezoeksters was Um Jihad, de vrouw van de overleden Abu Jihad, een van de grootste leiders van de Palestijnse verzetsbeweging Fatah. Ze was daar met haar cameraman en met haar lijfwacht. En ze verzekerde Um Kamel dat Abu Mazen, onze geliefde president, bezig is met haar zaak en haar niet vergeet. Dit is een nog grotere leugen als om te zeggen dat Israël een democratische staat is of dat ezels vleugels hebben.
Er ontstond een grote discussie. Um Jihad wilde ons verzekeren dat de onderhandelingen over Jeruzalem de sleutel zijn voor het verkrijgen van onze rechten. Toen merkte die slimme pa van mij op dat, als het zo doorgaat, er binnen een paar jaar niets meer is om over te onderhandelen.
Als laatste maakte Um Kamel nog een opmerking die voor iedere Palestijn opgaat: “Ik ga liever dood op mijn eigen grond in mijn eigen land, dan dat ik het moet verlaten”.
(Uitpers, nr. 108, 10de jg., april 2009)
