De Franse zakenman Vincent Bolloré haalt alweer een slag thuis in zijn campagne om de Franse media vol te stouwen met uiterst-rechtse figuren. Na zes weken staking geven de journalisten van de Journal du Dimanche (JDD) de strijd op. Wie niet kan leven met een militante extreem-rechtse hoofdredacteur, Geoffroy Lejeune, mag opstappen met een premie. Wat tientallen journalisten dan ook gaan doen.
Lafheid
Toen de redactie op 22 juni de bevestiging kreeg dat Lejeune het roer bij JDD overnam, besliste ze eensgezind het werk neer te leggen. Dat werd telkens met 98 % van de stemmen bevestigd, zes weken lang. Maar eigenaar Bolloré gaf geen krimp, wie niet met Lejeune kan leven, moet maar opstappen. Lejeune verdiende zijn sporen als de grote baas van het ultra-rechtse ‘Valeurs Actuelles’.
We hebben het niet gehaald, aldus de journalistenbond bij het einde van de actie. Zelfs een bepaling dat het blad “geen xenofobe, homofobe, antisemitische of sexistische inhoud” zou publiceren, is vlakaf geweigerd. Niet dat JDD een zeer progressief blad zou zijn. Jean-Luc Mélenchon, leider van La France insoumise, weigerde zelfs zich solidair te verklaren met een redactie die links voortdurend aanvalt…
Verscheidene journalisten zeggen ontgoocheld te zijn door de laffe houding van de ‘Macronie’; noch president Mcron noch zijn ministers hebben hun nek uitgestoken ten gunste van de redactie. Sommigen stellen nu hun hoop op de discussie rond een wetsvoorstel dat 15 parlemenstleden van de Macronie en van de linkse unie Nupes indienden om respect voor de onafhankelijkheid van redacties te koppelen aan overheidssteun. Voor de redactie van JDD hoe dan ook te laat.
Wiens brood men eet
Deze zondagskrant is de zoveelste verovering die deze oerreactionaire Bretoense zakenman binnenhaalt. Bolloré is vast van plan het daar niet bij te laten. Zijn tv-zender CNews was en is de propagandabuis van fascist Eric Zemmour, Europe 1 heeft hij volgestoken met uiterst-rechtse stemmingmakers, Paris Match wordt een propagandablad, zijn uitgeverij Editis waakt censurerend over de goede zeden.
Miljardairs willen al langer een greep op media, de Franse zeker. Bernard Arnault, sommige dagen rijkste man ter wereld, legde de hand op l’Echo en Le Parisien, Xavier Niel zit bij Le Monde, L’Obs, Nice-Matin, Patrick Drahi bij BFMTV, RMC enz., Dassault is al lang de baas van Le Figaro…. Dat heeft journalistieke gevolgen, zo mocht Le Parisien niet berichten over de film ‘Merci Patron! van François Rufin (nu parlementslid voor La France insoumise) omdat die kritisch is voor LVMH van Arnault.
Maar het is pas met Bolloré dat een eigenaar een duidelijk politieke stempel rukt op zijn redacties, met name een oerreactionaire, ultrarechtse. Vorig jaar was dat zo klaar als een klontje: Bolloré’s uitgaven voerden campagne voor Zemmour.
Politieke vrienden
Schokkend is dat Bolloré in zijn opmars van veel politieke kanten steun heeft gekregen. Hij is nauw bevriend met de rechtse ex-president Nicolas Sarkozy die onder meer zijn vrienden uit Qatar bespeelde ten voordele van Bolloré. Ook de socialistische president François Hollande heeft in 2014 Bolloré’s zender Canal+ geholpen om lucratieve uitzendrechten voor voetbal te behouden. De regering was anderzijds niet geïnteresseerd in de politieke zuiveringen die Bolloré in zijn imperium toepaste.
Emmanuel Macron wijkt niet af van dat patroon van medeplichtigheid. De Macrons zijn bij voorbeeld goed bevriend met Cyril Hanouna, de ster-animator van Bolloré die schandaal schopt met zijn Touche pas à mon poste op Bolloré’s C8. Hanouna besteedde in de periode voor de presidentsverkiezingen 40,3 % van zijn tijd aan Zemmour – in positieve zin.
Dat is allemaal in strijd met de wet op de audiovisuele media en op diverse richtlijnen inzake pluralisme van zenders met een vergunning. Maar toch grijpt de CSA, het orgaan van toezicht, niet in. De bestuurders laten begaan, in de hoop dat ze in ruil af en toe op het scherm en in de studio mogen.
