Michel Collon, Israël, parlons-en!, uitg. Investig’Action – Couleur livres, Brussel, 2010, 348 blz. € 18. ISBN 987-2-87003-549-8 De titel hierboven oogt wellicht wat raar, maar hij geeft perfect weer wat Michel Collon heeft gedaan: Israël tot op het bot ontleden en ontdoen van zijn mythes. Hij doet dat in twintig interviews gevolgd door een reeks uitspraken van zionistische leiders en door een syntheseartikel. Het geheel is geïllustreerd met talrijke foto’s.
De ontleding tot op het bot legt bloot wat Israël is: een koloniaal fenomeen. Een groep mensen die beslissen dat ze zich in Palestina gaan vestigen en de Palestijnse bevolking gaan verjagen. “Jaag de arme bevolking de grens over door ze werk te weigeren. Het proces van onteigening en verplaatsing van de armen moet discreet en omzichtig worden uitgevoerd”, adviseerde al Herzl, de stichter van het zionisme, in 1895. “We moeten de Arabieren verdrijven en hun plaats innemen”, zei Ben Goerion, Israëls eerste eerste minister, in 1937. Dezelfde “vader” van Israël was nog duidelijker in 1948: “We moeten gebruik maken van terreur, moord, intimidatie, confiscatie van land en van de stopzetting van sociale programma’s om komaf te maken met de Arabische bevolking van Galilea “. Het zijn maar enkele citaten uit Collon’s boek. En moest hij gewild hebben, zou hij met dergelijke uitspraken een heel boek hebben kunnen vullen.
Wat er sedert 1897, de start van de zionistische kolonisatie, gebeurd is – en de dag van vandaag nog gebeurt, bv. de voortdurende etnische zuivering van Oost-Jeruzalem – is klaar en duidelijk geformuleerd door de hoofdrolspelers. Toch hebben ze alle steun gekregen, en krijgen ze die nog, om hun plannen uit te voeren. Door de Balfour-verklaring, zo genoemd naar de toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken, Arthur James Balfour, schonk Groot-Brittannië in 1917 Palestina aan zionistische joden nog voordat het Palestina veroverd had op de Ottomanen die het sedert begin de 16de eeuw in bezit hadden. En het hele Westen, ook de EU, die officieel instemt met het racistisch karakter van Israël als “joodse staat”, staan daar nog altijd achter. Zeker in de praktijk.
De zionistische mythes
Om het kolonisatieplan te doen slagen werd een hele reeks mythen gecreëerd. Zoals de verdrijving van de joden uit Palestina 2000 jaar geleden en het verlangen van de joden naar “hun land” terug te keren. Een mythe die in Israël al een aantal jaren is ontkracht door de historicus Shlomo Sand, die erop wijst dat er nooit zo’n verdrijving is geweest en dit in zijn interview met Michel Collong nog eens uitlegt. Hij zegt dat de mensen die tot de succesvolle zionistische kolonisatie in Palestina woonden de echte afstammelingen zijn van de joden, die zich tot de islam hebben bekeerd. [Hier en ook in zijn boek Comment le peuple juif fut inventé (1) vergeet Sand wel dat vele joden zich vanaf de vierde eeuw voor Christus tot de hellenistische godsdiensten, later tot de Romeinse en nog later tot het christendom bekeerden vooraleer moslim te worden. In die tijden was een jood een aanhanger van het jodendom en werd men door de joden niet meer als jood beschouwd als men een andere godsdienst aannam.]
Waar komen de huidige joden dan vandaan? Simpel, zegt Sand, zij zijn de afstammelingen van bekeerlingen. In het antieke Rome was het jodendom tijdens het keizerrijk een hele tijd een mode-godsdienst, die evenwel het onderspit moest delven toen het christendom de nieuwe hype werd. Verder zijn er onder meer groepen bekeerlingen geweest die rijkjes stichten in o.a. Zuid-Jemen, in Noord-Irak, in Noord-Afrika (de bekeerlingen waren Berbers) en in de Kaukasus bekeerden de Khazars zich collectief tot het jodendom. Die joden stammen dus niet af van het “zaad van Abraham” en kunnen dus op bijbelse gronden geen aanspraak maken op het “beloofde land”.
Indiaanse joden uit Peru
Maar niettemin aanvaardt Israël wel dat iedere jood recht heeft op het land. Als er niet genoeg joodse immigranten zijn bekeren ze zelf wel mensen. Zo zegt de in België wonende, maar in Ethiopië geboren oud-diplomaat Mohamed Hassan dat ze zelfs Indianen in de bergen van Peru gingen bekeren, ze dan naar Israël haalden om ze daar als kanonnenvoer te gebruiken. [Eerder al werden de Ethiopische Falasja’s, een overblijfsel van een verdwenen dynastie, tot jood verklaard door de staat Israël, maar niet door de rabbijnen die een bekering eisten. Ook onder de geïmmigreerde Russische joden zitten er tienduizenden die nooit iets met het jodendom te maken hebben gehad. Men vraagt hen alleen te doen alsof.]
Een andere mythe is het “vrijwillig vertrek” van 750.000 Palestijnen in 1948 toen de staat Israël werd opgericht. Dat “vrijwillig” staat in scherp contrast tot de hierboven geciteerde uitspraken van zionistische leiders, tot de vele getuigenissen – ook van joden die fier zijn over wat ze aan gruwel hebben uitgespookt -, en tot de resultaten van historisch onderzoek door Israëli’s. De man die de kat de bel aanbond met het in 1987 gepubliceerde boek The Birth of the Palestinian Refugee Problem, Benny Morris, waarin de verdrijving gedocumenteerd werd, is nu een extreem rechtse Israëli geworden en weigert de consequenties uit zijn opzoekingswerk te trekken. Ook aan Michel Collon verklaart hij dat er geen systematisch plan was om de Palestijnen te verdrijven. Een conclusie die Ilan Pappe, die ook is geïnterviewd, wel trekt in zijn uitvoerig gedocumenteerd boek The ethnic cleansing of Palestine (2006).
Zo zouden we nog een tijd kunnen doorgaan met het ontkrachten van mythes, bv. over de zgn. vredeswil van Israël, maar wie er meer van wil weten moet het boek zelf lezen – een absolute aanrader.
Westers steunpunt
Ondanks het feit dat dit alles geweten is, blijft Israël krampachtig aan zijn mythes vasthouden en vindt het daarin een bondgenoot in het Westen in het algemeen en bij de westerse media in het bijzonder. Merkwaardig is het op zijn minst dat het Westen dat zo hoog oploopt met zijn “waarden” en mensenrechten, in dit geval enthousiaste steun geeft aan racisme, kolonialisme, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Dat heeft zo zijn redenen: Israël was al onder het Brits mandaat om strategische redenen een steunpunt van het Westen. Olie, zo wordt uitgelegd, is één van de voornaamste redenen voor die blijvende onvoorwaardelijke steun. Men kan zich afvragen waarom dat Westen van Israël geen respect voor mensenrechten vraagt in ruil voor zijn enorme steun. Het wijst er op dat het Westen niet echt gelooft in mensenrechten.
Over de media, vooral over de Franse groepen, doet Michel Collon een interessant boekje open. Het is duidelijk dat de grote groepen, die ook een flink deel van de wapenindustrie in handen hebben – Dassault, Lagardère, Bouygues – in hun media geen kritiek op hun Israëlische klanten willen. Ook Israëli’s hebben veel interesse voor de media. Zo heeft de vrij onbekende Haïm Saban een hele reeks Europese tv-zenders in zijn bezit, waaronder het Belgische VT4. Volgens Michel Collon heeft Saban ook al een paar keer geprobeerd de Arabische succeszender Al Jazeera in handen te krijgen. Kwestie van een bron van kritiek op Israël te smoren.
Ook over de oplossing van het conflict wordt niet over het hoofd gezien. De Palestijnse Samia Botmeh verdedigt de BDS-campagne, die wereldwijd aan kracht wint. De letters staan voor Boycot, Desinvestering en Sancties. Zij onderstreept dat tot die campagne in 2005 werd opgeroepen door 170 Palestijnse organisaties, zowel uit Israël, de bezette gebied als uit de Palestijnse diaspora. Zij hoopt dat die, zoals een gelijkaardige actie tegen het Zuid-Afrika van de apartheid, op termijn tot resultaten zal lijden.
Eén- of tweestatenoplossing?
Een beetje zwak is het pleidooi van de Amerikaanse, maar in Zuid-Afrika werkende Virginia Tilley voor een eenheidsstaat als oplossing, in plaats van tweestatenoplossing waar de Verenigde Staten en de Europese unie achter staan. Die staat is volgens haar feitelijk al, zij het op voet van ongelijkheid, onderdrukking en racisme. Naar het Zuid-Afrikaanse voorbeeld verwijzend meent zij dat alle hinderpalen naar een staat zonder discriminatie kunnen worden overwonnen. Zij wijst erop dat een groot deel van de Palestijnen in de diaspora niet zal terug keren, maar vergeet te zeggen wie de enorme compensaties zal betalen waarop zij volgens de resoluties van de VN recht hebben. Anderzijds gaat zij ervan dat een belangrijk deel van de joodse Israëli’s zal vertrekken om niet met Palestijnen op voet van gelijkheid te moeten samenleven. Wat voor staat zal er dan overblijven? Over dit probleem van een eenheidsstaat moet duidelijk nog heel wat op realisme gebaseerd denkwerk worden verricht.
(Uitpers nr. 121, 11de jg., juni 2010)
Te bestellen via www.michelcollon.info
Verzendingskosten: € 3
(1) Voor een bespreking van dit boek, zie Paul Vanden Bavière, De mythe van het “joodse volk”, in Uitpers, nr. 106, februari 2009.
