Israëlische oorlog tegen Gaza dient binnenlandse agenda

Israël legt nog maar eens zijn dodelijk geweld op aan Gaza. Afgelopen vrijdag is het Israëlische leger een luchtoffensief gestart die de naam “brekende dageraad” meekreeg. Daarbij zijn aan Palestijnse zijde al minstens 25 doden en meer dan 200 gewonden gevallen. Onder de slachtoffers ook een aantal kinderen kinderen.

De Israëlische autoriteiten spreken van een ‘preventieve’ militaire operatie. Die moet verhinderen dat de radicale Islamitische Jihad wraak neemt voor de arrestatie vorige week van een van hun leiders, Bassem Saadi, in Jenin, een stad in het noorden van de Westelijke Jordaanoever. In werkelijkheid zijn zowel de arrestatie als de ‘preventieve’ aanval daden die het geweld moeten uitlokken. Het was relatief rustig in Gaza. De smalle strook, die al sinds 2007 aan een Israëlische blokkade is onderworpen, was nog maar net hersteld van de vorige Israëlische aanval vijftien maand eerder, waarbij meer dan 250 mensen omkwamen. De Israëlische aanval begon met een bombardement op het verblijf van een andere belangrijke commandant van de Islamitische Jihad die daarbij de dood vond. De organisatie die sinds de arrestatie een week geleden, nog geen actie had  ondernomen, reageerde furieus met de belofte hard terug te slaan. Inmiddels zouden er volgens de Islamitische Jihad al enkele honderden raketten op Israël zijn afgevuurd, waarbij aan Israëlische kant enkele gewonden zijn gevallen. Onrechtstreeks viseert Israël ook Iran, dat een sterke steunpilaar is van de Islamitische Jihad.

Het ziet ernaar uit dat het de binnenlandse Israëlische agenda is die heeft bepaald dat de aanval moest plaatsvinden. De Israëlische premier Yair Lapid, die sinds 1 juli een overgangsregering leidt, gaat in november verkiezingen tegemoet. Volgens peilingen zou Likoed, nu al de grootste partij, nog een paar zetels bijwinnen. Hoewel de partij van Yair Lapid het zelf goed doet, zouden de huidige coalitiepartijen volgens diezelfde peilingen hun meerderheid verliezen. Om te vermijden dat Likoed, de partij van Benjamin Netanyahu, opnieuw de macht overneemt, wil hij zich van de harde kant tonen. In Gaza is een excuus voor een militair optreden makkelijk gevonden.

VS spreekt zijn “volledige steun” uit aan Israël

Het VS-ministerie van Buitenlandse Zaken verklaarde dat Washington zijn “volledige steun” toekent aan het Israëlische recht om zichzelf te verdedigen, ook al ging er geen militaire actie van Palestijnse kant aan vooraf en kwam de aanval als een verrassing. Bovendien nam Israël ook maatregelen die de hele burgerbevolking in Gaza treffen, wat een inbreuk is op het internationaal humanitair recht. De enige elektriciteitscentrale in Gaza werd afgelopen weekend noodgedwongen stilgelegd omdat Israël de levering van brandstof enkele dagen eerder had stopgezet. Israël sloot ook de grensovergangen. Door de blokkade is het menselijke verkeer en het transport van goederen sowieso al beperkt en aan banden gelegd. De Verenigde Naties riepen de partijen op om het geweld niet verder te laten escaleren. De VN-coördinator voor humanitaire zaken, Lynn Hastings, drukte haar “zware bezorgdheid” uit en benadrukte dat essentiële goederen als voedsel, medicijnen en brandstof vrije doorgang moeten kunnen krijgen.

Lakse reactie van de Europese Unie

De Europese Unie riep op tot “terughoudendheid” en herhaalt net als de VS het mantra van het recht op ‘verdediging’, wat zeker in dit geval compleet misplaatst is. Als volgens de EU “Israël het recht heeft zijn burgerbevolking te beschermen”, dan zorgt net deze provocatieve militaire aanval op de Islamitische Jihad ervoor dat de veiligheid van de Israëlische bevolking in het gedrang dreigt te komen. De ferme Europese houding tegen de Russische agressie in Oekraïne, met wapenleveringen en harde sancties, staat in fel contrast met de enorme terughoudendheid waarop Israëlische oorlogsdaden en -misdaden steevast worden benaderd. Hoewel verschillende gezaghebbende mensenrechtenorganisaties, zoals Amnesty International, Human Rights Watch en de Israëlische organisatie Btselem, in rapporten aantoonden dat Israël een Apartheidsstaat is, weigert de Europese Unie haar samenwerking met Israël op te zeggen, laat staan sancties af te kondigen.