Is elektrisch rijden = eco?

Ben in de war geraakt door publicatie over elektrische wagens. Het voorbeeld is een Tesla Model S, met een batterij volgestouwd met zeldzame metalen.
Die batterij weegt 544 kilo, een kwart van het totaal van het gewicht van de wagen. Daarmee kan zonder probleem meer dan 500 km worden gehaald vooraleer te herladen.
In die batterij zit 16 kilo nikkel. Dat is een metaal dat o.m. in Canada, Rusland, Australië, Brazilië, Indonesië en Nieuw-Caledonië op grote schaal wordt gedolven. Nieuw-Caledonië is een Frans Overzees Gebiedsdeel waar onlangs in een referendum nipt tegen onafhankelijkheid werd gestemd. Niet alle nikkel is geschikt voor de batterijen, de helft ongeveer is te minderwaardig.
Van de bruikbare nikkel zal binnen tien jaar wellicht tien keer meer nodig zijn dan nu. En de ontginning van nikkel is allesbehalve milieuvriendelijk. Er moeten enorme hoe veelheden worden gedolven, vanaf 1,3 % nikkel in de massa wordt er gegraven, dat betekent in zo een geval 98,7 % afval, wat wordt opgestapeld en vaak in zee wordt gekipt. Niet ideaal voor de biologische diversiteit.
Balans
Daarnaast is er een 15 kilo lithium in verwerkt. Die lithium vindt men onder meer op grote hoogten, boven 3000 meter, in de Andes. Men pompt onder gedroogde zoutmeren, waardoor drinkbaar water zeer diep zakt en tot nog meer schaarste aan dat water leidt.
Kobalt, dat komt vooral uit Congo waar volgens de Franse krant Les Echos veel kinderen aan het werk worden gezet.
Omdat de batterij zo zwaar is, wordt de carrosserie van de wagen lichter gemaakt, met aluminium. Om aluminium uit bauxiet te halen, wordt zeer veel energie verbruikt. Maar die komt vooral van hernieuwbare energie bronnen als waterkrachtcentrales, aldus de producenten.
De vraag die zich opwerpt: wat is de globale winst voor het milieu van een elektrische wagen? Of zijn we alleen bekommerd om de uitstoot in ons eigen beperkte milieu?
Zie ook: https://www.uitpers.be/gaten-groene-denken/
Visited 352 Times, 1 Visit today
Freddy De Pauw was van 1972 tot 2002 redacteur buitenland bij De Standaard. Hij volgde jarenlang Centraal- en Oost-Europa, een groot deel van Azië (o.m. China) en Italië. Hij publiceerde o.m. bij het Davidsfonds Volken zonder Vaderland’ over de ‘etnische kwesties’ in Centraal- en Oost-Europa; De firma maffia; Italië, moeder van alle smeer; Russische mafija; Handelaars in mensen; Maffia in België en Handelaars in nieuws – over trends in de berichtgeving. Werkt sinds de start in 1999 mee aan Uitpers.