Ik wil graag reageren op het artikel van Paul Vanden Bavière "Oorlog nu al fiasco". Ik ben ook tegen deze oorlog en ik kan me grotendeels terugvinden in de argumenten die hij aanbrengt. Maar stellen dat de verhalen over de harteloosheid van het Saddam-regime gebaseerd zijn op verzinsels en desinformatie gaat me te ver. Saddam heeft inderdaad een goed netwerk van sociale voorzieningen uitgebouwd… maar dat was 20 jaar geleden voor hij zijn land in de oorlog stortte met buurland Iran. Waarom zeggen NGO’s dan dat momenteel in Irak 16 miljoen mensen leven van noodhulp als volgens de auteur de rantsoenering er zo vlot verloopt Iemand verdraait hier de feiten. Ik ben natuurlijk geen journalist en ik heb bijgevolg minder toegang tot nieuwsbronnen dan de auteur van dit artikel. Maar wat hij beweert gaat werkelijk in tegen de vele krantenartikels en "goede" boeken die ik over het Midden-Oosten heb gelezen. Wat het overige betreft bedankt voor jullie web site die voor mij een schat aan informatie betekent.
Katleen De Ridder, lerares geschiedenis, Sint-Gillis
Antwoord:
De sociale infrastructuur is inderdaad lang geleden uitgebouwd – wat bewijst dat het regime geen kleptocratie is. Maar dat ze jaar na jaar verder is afgetakeld (met uitzondering van de laatste paar jaar, dankzij hulp van de Europese Unie), is een direct gevolg van de sancties en de wil van de opleggers ervan de bevolking zwaar te treffen. Dat is “prachtig gelukt”: zie o.m. de massale kindersterfte. Dat rantsoenering nodig is, is een ander gevolg van de sancties: de VS en Gr. Brit. verbieden de invoer van buizen voor irrigatie, het herstel van in 1991 gebombardeerde pompinstallaties, de import van pesticiden en herbiciden omdat die voor chemische wapens zouden worden gebruikt. Zonder het maandelijks rantsoen zouden de 16 miljoen van hulp afhankelijke Irakezen niet kunnen overleven.
Denk eraan dat twee humanitaire coördinatoren van de Verenigde Naties in Bagdad, Denis Halliday en graaf von Sponeck, uit protest tegen de sancties ontslag hebben genomen en een kruistocht voeren tegen de “genocide” tegen het Iraakse volk. Ook de Belgische hoogleraar en rechter bij het Arbitragehof Marc Bossuyt meent dat de sancties een oorlogsmisdaad zijn en als genocide kunnen worden beschouwd.
Als het slecht gaat in Irak – en dat is ook zo: ik ben er sedert 1975 een tiental keer geweest, het laatst nog vorig jaar – is dat niet de fout van het regime maar van de landen die de sancties ten allen prijze wilden behouden en hardvochtig uitvoeren. Met als resultaat dat er volgens de regering 1,6 miljoen mensen (anderen spreken van “slechts” één miljoen) zijn omgekomen. Wie zijn hier de schurken en de schurkenstaten? De Irakezen weten het zeer goed. Geen wonder dat de “coalitiestrijdkrachten” niet met open armen werden ontvangen.
Paul Vanden Bavière
(Uitpers, nr. 42, 4de jg., mei 2003)
