Irak na 4 jaar: The game for Bush is almost over

Het vierde jaar na de invasie in Irak komen de Amerikanen van hun aanvankelijke successtory bedrogen uit. Het volksverzet brak, zoals voorspeld, kort na het begin van de oorlog uit en bestrijkt in deze fase alle strategische gebieden van het land. De bezettingstroepen genieten hierdoor nauwelijks  stabiliteit om het land te controleren of te besturen.

Nu het nationaal verzet gewapenderhand  puik werk levert, zijn we aan het aftellen voor de geforceerde Amerikaanse exit. Hiermee is het plan,om Irak om te dopen tot een vazalstaat die als model moet dienen voor de rest van de Arabische en Islamitische wereld, nietig verklaart. 

De opheffing van de Irakese éénheidsstaat om deze te vervangen door een zogenaamde federatie was één van de prioritaire doelstellingen van de bezetter en werd meteen na de val van het voormalige bewind door de Amerikaanse gezant Paul Bremer uiteengezet. Om de achtergrond te tonen rond “the New Iraq” en “reshaping the region”, wil ik alvast de aandacht toespitsen op een aantal fundamentele referenties hieromtrent.

In het omstreden artikel, blood borders, van the Armed Forces Journal, wordt het Amerikaanse perspectief in de Arabische wereld zonder omwegen aangesneden. Het verdelingsplan dat in 1916 werd uitgewerkt door de Fransen en de Britten, het beruchte Sykes -Picot agreement, zou volgens dat artikel met de nodige finesse verder worden voltooid. Arabische landen als Saudi-Arabië en Jordanië  zouden plaats moeten maken voor ridicule en sektarische ministaatjes. Irak daarentegen moet worden omgetoverd in een Koerd-, Sunni- en Sh`iastan. Dit werd nog eens onderstreept door Leslie Gelb, niemand minder dan de gewezen voorzitter van een gerenommeerde denktank, the Council on  Foreign Relations.

De imperialistische doelstelling is het fragmenteren en verlammen van heel de Arabische en islamitische regio. De nationale identiteit ervan om te zetten in louter religieuze en etnische identiteiten met “Het Nieuwe Midden-Oosten” als verzamelnaam, waar allicht de zionistische entiteit “Israël”makkelijker zou integreren en de absolute militaire en economische superioriteit moet genieten. De zionisten hebben natuurlijk meer dan een vinger in de pap in dit project en er bestaat geen twijfel over hun rol in de agressie, want veelal gaat het ook om het behoud van deze koloniale entiteit, als “voorhoede van de westerse beschaving tegen de barbarij” zoals de peetvader van het zionisme Theodor Herzl het formuleerde.

De Amerikaanse zionist, Paul Wolfowitz was een van de architecten van de zgn. “Bush doctrine” die resulteerde in de Amerikaanse invasie in Irak. De zionistische entiteit “Israël”, met behulp van de Verenigde Staten, was al jarenlang plannen aan het smeden om de regio te verdelen in zwakke en in tegen elkaar strijdende entiteiten. Na de Golfoorlog van 1991, was deze Wolfowitz nauw betrokken bij het plan om Irak binnen te vallen en Saddams regime omver te werpen. Daarnaast stelde een naaste medewerker van Wolfowitz, de neoconservatieve Richard Perle in het rapport “clean break” hoe dat de regio herverdeeld moet worden in functie van de zionistische entiteit. Later in 1998 kregen deze beleidslijnen een formele vorm en werd The Iraq Liberation Act, ondermeer onder druk van de joodse lobby officieel beleid op niveau van buitenlandse betrekkingen van de Verenigde Staten. Een ander element dat licht werpt op de rol van de zionisten is een document dat in 1982 werd gepubliceerd in Kivunim, de  periodiek van de “Wereld Zionisten Organisatie”. Deze spreekt duidelijk over de te volgen strategie van de zionistische entiteit. Er zijn heel wat gelijkenissen te merken tussen dit document en het artikel van het Amerikaanse leger met betrekking tot het verdelingsplan van de regio,waar dezer dagen weerstand word geboden door het verzet in Irak, Libanon en Palestina.

Bij nadere beschouwing merken we dat alle processen en gebeurtenissen in de Arabische wereld door de imperialisten en hun bondgenoten worden voorgesteld via sektarische scheidingslijnen om verdeeldheid aan te moedigen. Zo wordt het verzet in Irak als uitsluitend soennitisch bestempeld, dat de wapens opneemt tegen een uitsluitend sjiitische collaborerende regering en de imperialistische bezetter. De realiteit is natuurlijk anders, en de verschillende bevolkingsgroepen in Irak zijn verdeeld in een collaborerend kamp en in een verzetskamp. Je hebt Arabische soennieten en sjiieten die zich verzetten en anderen die weer collaboreren. Deze situatie valt best te vergelijken met het verzet in Libanon tegen de zionistische bezetting. Een belangrijke component van het verzet werd toen al gedragen door onder andere het islamistische Hezbollah dat een sjiitische verzetsorganisatie is. Tegelijkertijd bestond het collaborerende Zuid-Libanese Leger, dat  werd geleid door majoor Saad Haddad en voornamelijk samengesteld was uit sjiieten. Hezbollah en de andere fracties in het Libanese verzet maakten destijds géén verschil tussen de zionistische bezettingsmacht en de plaatselijke collaborateurs, wat uiteraard rechtmatig is in een context van militaire bezetting. De scheiding gebeurt dus niet op basis van religieuze of etnische achtergronden, maar op basis van collaboratie of verzet. In zulke situaties bestaan er geen grijze zone: ofwel ben je met de natie ofwel met de agressor. En in Irak is dit ook het geval zoals in alle bevrijdingsstrijden waarbij het nationale verzet zijn wapens richt op de bezettingstroepen en de plaatselijke collaborateurs.

De bevrijdingsstrijd in Irak zal via een domino-effect het Amerikaanse imperialisme in de Arabische wereld op de knie dwingen. Het verzet in Libanon, Irak en Palestina vormt samen het immuunsysteem van de Arabische natie tegen het koloniale virus en moet als een geheel gezien worden dat onderling afhankelijk is. Dit verzet, gedragen door het Arabische volk, neemt zijn nationale verantwoordelijkheid op, in tegenstelling tot de reactionaire en collaborerende Arabische regimes die van de massa`s totaal vervreemd zijn. Inmiddels zien we waartoe het Arabische volk helemaal in staat is wanneer de gevestigde regimes hun nationale plicht niet vervullen. In Libanon heeft een brede verzets- en volksbeweging (los van ideologie) gestreden tegen de zionisten tijdens de laatste oorlog terwijl het zgn. Libanese leger van premier Siniora kopjes thee serveerde aan de bezetter. Derhalve vormt de Arabische natie op zich beslist de grootste dreiging voor de zionistische-imperialistische dominantie in heel de regio en bevindt ze zich ook op de voorste linie in de strijd van de Derde Wereldlanden.

Nu bestaat er namelijk het risico dat het verzet in de Arabische wereld kan afglijden naar gewelddadige sektarisme, wat natuurlijk belet kan worden door de gemeenschappelijke identiteit van de regio, Arabisme en islam, te beklemtonen en vanuit dat kader te opereren om het land te bevrijden. De verzetskrachten in Libanon en Palestina zijn daar erg bewust van, terwijl dat in Irak minder het geval is wegens de complexe en fragiele fase waarin Irak zich situeert. De uitdaging van de natie ligt nu in Irak om het verzet daar te laten aansluiten bij de rest van het Arabische verzet teneinde elke potentiële misstand (sektarisch of tribaal fanatisme) dat kan lijden tot verscheuring te vermijden.

De verontrustende consequenties van deze illegale oorlog zijn vooral héél duidelijk waarneembaar  in de veiligheidssituatie overal ter wereld. Het enige resultaat van de zgn. “Oorlog tegen terrorisme” is dat er meer naties betrokken zijn geraakt in oorlogen en het risico op aanslagen over ter wereld exponentieel verhoogden. Wat met enige zekerheid vaststaat, is dat het beleid van de Verenigde Staten in de kiem wordt gesmoord en de nakende nederlaag niet kan ontlopen kan. 

(Uitpers, nr 85, 8^ste jg. , april 2007)

©Arab-European League – Standing for the Rights of the Arab and Moslem communities in Europe