Intifada versus Jihad
Arabieren worden, in de Westerse populaire media, steeds verondersteld een jihad, een heilige oorlog te voeren. Arabieren worden steevast begrepen als ‘Islamieten’ door de modale nieuwsconsument. Het is dan ook niet verwonderlijk als de opstand beschreven wordt als ‘Arabisch’ en ‘dus’ ‘islamitisch’ geweld.
De link naar de Jihad popt spontaan op bij de nieuwsconsument. In tegenstelling tot Israël dat steeds gepresenteerd wordt als een joodse, democratische natie en dus een vertrouwde, ‘normale’ natie zoals ‘wij’, worden de Palestijnen gezien als inherent ‘gewelddadig’, ‘fundamentalistisch’ en ‘terroristisch’. In het volgende citaat komt dit, zij het erg subtiel, tot uiting:
"(…)the Israeli Arab riots in October 2000 to exercise restraint.(…) to the special anti-terror unit against Arab rioters in Nazareth an Ummel-Fahm."
(1)Israël staat synoniem voor anti-terreur (wie kan daar problemen mee hebben?), de ‘Arabieren’ staan synoniem voor onruststokers. De Westerse media benaderen het concept ‘Arabier’ op eenzelfde wijze (invoering van de Sharia, onderdrukking van islamvrouwen, islamfundamentalisme en terrorisme). Ook premier Ehud Barak bezondigt zich aan deze conceptuele invulling:
"(…) I can just say that this is not the way. And we really do expect the governments and the free world to make up their mind whether a Jihad or a negotiated agreement is the way to solve the conflict in this generation."
(2)Bij het vervangen van het concept Intifada door ‘Jihad’ legt Barak een zeer duidelijke relatie tussen het ‘Palestijns geweld’ en de islam: want de Intifada is eigenlijk een ‘Jihad’. Zo wordt de Intifada voorgesteld als een strijd, die vooreerst religieuze doeleinden voor ogen zou hebben in plaats van politieke, sociale, economische en nationalistische doeleinden.(3) Dit staat in schril contrast met het zelfbeeld van de ‘ons’ groep: "the governments and the free world".
De verslaggeving over de activiteiten van religieuze groeperingen aan Palestijnse zijde versterken de indruk dat het zou gaan om een ‘heilige oorlog’, gevoed door religieuze motieven. Groepen als Hamas en Islamitische Jihad, met hun extreem gedachtegoed rond het conflict, worden in het Israëlische discours gebruikt om de legitieme nationale eisen van de Palestijnse bevolking te kelderen. Ook al zijn vele acties die Hamas en Islamitische Jihad uitvoeren illegaal en hoogst immoreel, dit kan en mag nooit als een argument dienen om het gehele Palestijnse volk hun rechten te ontnemen.
Het is net door de Israëlische bezettingspolitiek dat deze groeperingen voeten in de Palestijnse grond hebben. Zij hebben de leemtes van de PA ingevuld. Dit is één van hun belangrijkste basissen voor hun steun bij de Palestijnse bevolking. De beperkte realisaties van de Palestijnse guerrilla acties is een tweede basis. De belangrijkste voedingsbodem voor fundamentalistische organisaties als Hamas en Islamitische Jihad is echter de bezettingspolitiek en later het indirecte bestuur via de Oslo-akkoorden. Israël gaat dus zeker niet vrijuit .
De media en het spiegelbeeld van de al-Aqsa Intifada
"(…)This is a new beginning and a new effort, and we cannot allow ourselves to grow fatigued in the struggle for peace," Peres said. "After a year of intifada that achieved nothing, the time has come for both sides to try and reach an agreement to end the violence."(4)
De Israëlische regering voert een strijd voor de vrede (wat tanks, gevechtshelikopters, grondtroepen, scherpschutters, raketten en F-16 vliegtuigen hiertoe bijdragen, is mij nog altijd een raadsel). De vrede is natuurlijk het lovenswaardige streefdoel bij uitstek, maar het venijn zit dieper. De combinatie van beide geciteerde zinnen toont de ware aard van het beestje: WIJ (Israël) moeten blijven vechten voor de vrede, we mogen niet moe worden. Wij mogen niet zijn zoals de Palestijnen en hun ‘intifada’(denk erbij ‘van geweld’), want daar bereik je niets mee: "After a year of intifada that achieved nothing.(…)".
Aangezien wij strijden voor de vrede, voorziet men "for both sides to try and reach an agreement to end the violence." met een geheel andere betekenis, namelijk dat de Palestijnen nu maar eens vrede moeten willen en het werkelijk uitvoeren. Israël strijdt immers altijd voor de vrede.
President Bush zit op dezelfde lijn, denk maar aan de lijst van voorwaarden aan het Palestijnse adres in zijn langverwachte toespraak. De bezetter blijft echter buiten schot. Bush stelt het in een artikel van de New York Times als volgt: "I think the enemies of peace try to send signals, try to derail peace and try to discourage us."(5) Alsof de Palestijnen geen normale mensen zijn die een volwaardige vrede willen. In dit artikel verwijst ‘the enemies of peace’ overduidelijk naar de Palestijnen die een aanslag gepleegd hebben ten tijde van de gesprekken met de Arabische leiders (uitgezonderd Palestijnse leiders).
Meer algemeen verwijst zijn uitspraak naar de Palestijnse bevolking in zijn geheel. Dit wordt zeker duidelijk door het gebruik van ‘us’. Dit ‘ons’ verwijst in eerste instantie naar de Arabische partners en de V.S. In tweede instantie wordt ook Israël in die ‘us’ begrepen, aangezien zij bondgenoot en vriend is van de V.S.. De Palestijnen worden buitengesloten, aangezien zij niet betrokken worden bij de besprekingen (over hun toekomst). Dit laatste omdat ze ‘inherent gewelddadig’ en ‘terroristisch’ zouden zijn, ‘de soort van vijand waarmee je niet spreekt’. Door dit gebruik van ‘ons’ en de ‘ander’ trekt men een proces van exclusie op gang. Om dit proces te ondersteunen is het van het grootste belang om de feiten in dit kader te brengen. Dr.Majed Nassar kaart dit ook aan:
"The Zionist – controlled media does its best to conceal the true nature of the Palestinian resistance. For example, German TV, the BBC, and Euronews broadcast the news about the attack on a military convoy escorting settlers in Gaza by stating, " Palestinian Gunmen shot at an Israeli bus, killing three, among them a women." No one bothered to mention the fact that it was a military convoy escorting settlers in Gaza."(6)
Zo wordt een beeld gecreëerd van de Palestijnse opstand als spontaan ‘zinloos, gruwelijk, terroristisch en Arabisch geweld’ terwijl de Israëli’s zouden strijden voor de vrede. De Israëlische regering, de V.S. en deze keer zelfs de Arabische landen, worden betrokken bij de diplomatieke onderhandelingen om ‘vrede’ na te streven. De Palestijnen antwoorden met ‘geweld’. De ‘er is geen partner voor vrede’-mythe duikt weer in subtiele vorm op. De realiteit is ver weg: de Palestijnen zijn niet langer het slachtoffer dat in opstand is tegen zijn bezetter, maar de ultieme bedreiging. Israël heeft de slachtofferrol immers gereserveerd.(7) De Israëlische burgers en de Israëlische regering zijn echter in het huidige conflict niet het onmachtige slachtoffer: zij kunnen een einde maken aan het geweld, zowel tegen de Palestijnen als tegen de Israëli’s. Zoals een spandoek aan het hoofdkwartier van de PA het zo kernachtig verwoord: "It’s the occupation, stupid!"
Niet alleen de dagelijkse verslaggeving toont dit beeld, er ontstaat ook een aanbod van fictie – literatuur die hetzelfde beeld in zich draagt. De al-Aqsa intifada vormt de achtergrond voor het boek ‘Halakim Enoshiyim’ wat ‘menselijke stukken’ betekent. De zeer lovende recensies over dit fictieboek van mevrouw Castel-Bloom maken dit een typevoorbeeld:
"Since its publication in mid-March, “Human Parts” has earned accolades from Israeli critics. The newspaper Ha’aretz profiled Ms. Castel-Bloom on the cover of its magazine section beneath the headline, “My Private Intifada.” The nation’s largest daily, Yediot Ahronot, praised the book as “a credible, troubling, linguistically accurate representation of the maelstrom.(…) Plaudits, in and of themselves, are hardly new to Ms. Castel-Bloom. She won several major awards and fellowships for her earlier books, and her best-known, “Dolly City,” has been published in eight foreign editions, from England to Greece to China. The French newspaper Le Monde has linkened her to Kafka." (8)
Een ophemelende recensie in de internationale pers doet de kans op een bestseller enorm toenemen. Is dit het geval, dan is de kans reëel dat dit de kijk van velen op het conflict (mede) zal bepalen. De titel is reeds problematisch: de intifada staat gelijk aan zelfmoordaanslagen op onschuldige Israëlische burgers en niet met een strijd tegen een onderdrukker. Dit blijkt onder meer zeer duidelijk uit haar motivatie om het boek te schrijven:
"She entitled the book “Halakim Enoshiyim,” or “Human Parts,”(…) She tried at first to ignore it (de intifada). Then, in mid-October of 2000, two Israeli soldiers were lynched in a Palestinian Authority police station in Ramallah and their remains paraded through the streets. “After that,” Ms. Castel-Bloom said, “I thought it was immoral to ignore the intifada.”" (9)
Niet de jarenlange bezetting met de racistische wetgeving, gewelddadige en dodelijke onderdrukking, landinbeslagname, deportaties en folteringen van de Palestijnen worden gezien als immoreel. De grondredenen van het uitbreken van de intifada vindt de schrijfster blijkbaar niet immoreel genoeg om er een boek aan te wijden. Het is het ‘Palestijns geweld’ dat immoreel is, niet het ‘Israëlisch geweld’. De inkadering door de journalist van de New York Times ademt dezelfde sfeer uit:
"Ms. Castel-Bloom’s tutorial offered a case of life imitating art imitating life, for she is not only a mother made fearful by the ceaseless Palestinian terrorism but also an author who has just produced the first Israeli novel to chronicle life amid the 20-month-old Palestinian uprising, the Al Aksa Intifada." (10)
Israël verdedigt, de Palestijnen vallen aan
De Palestijnen blijven de ‘schuldigen’ in het discours rond het conflict: De Palestijnen vallen aan, de Israëli’s vergelden die acties. Israël wordt als het onschuldige slachtoffer gezien:
"Israël is generally portrayed by the U.S. mass media as the victim of terrorism, a characterization that is in part correct. Its own role as a major perpetrator of state terrorism is consistently downplayed or ignored, in accordance with the general principle, discussed earlier, that violence employed by ourselves or by our friends is excluded from the category of terrorism, by definition." (11)
Volledig in lijn met ‘the fairy tale of a just war" worden ook hier een ‘the good guy’ en ‘the bad guy’ ten tonele gevoerd . In dit licht is het duidelijk wie de schuldige is: het concept ‘retaliation’ wijst op een defensieve actie als antwoord op een agressie van iemand ‘anders’, meer bepaald de Palestijnen.
"(…) continuing wave of suicide bombings and Israeli reprisals (…)" (12) "The Israeli raid and Mr. Sharon’s announcement came after three major attacks on Israelis last week, (…)"(13) "The violence came at the end of a bloody week in Israel and the West Bank in which dozens of Israelis were killed or seriously wounded in Palestinians suicide attacks and a number of Palestinians were killed in retaliatory operations by the Israeli military." (14) "Israel has a right to defend itself" (15); "Palestinian Attacks and Israeli reprisals are picking up – and a new leap in the scale of bloodshed may be imminent." (16)
Dat dit geen alleenstaande gevallen zijn, blijkt uit het rapport van FAIR ( Fairness & Accuracy in Reporting.): " The network news shows have characterized Israeli violence as "retaliation" almost nine times more often than Palestinian violence. (…)"(17)
De Israëlische ‘Settlers’ worden in de slachtofferrol geportretteerd doorheen in de media. Het geweld van het Israëlisch leger (IDF) en van de bewapende settlers wordt in de media vaak niet getoond:
"The widespread outbreak of Israeli violence – ironically during a time where the phrase "Palestinian violence" had been a media mantra – was all but completely ignored by the media. One Palestinian journalist noted that this was largely because no footage existed of the Israeli violence, for consumption by the image-oriented television news."(18)
De Israëlische ‘settlers’, bijgestaan door het IDF zijn echter niet zo onschuldig als de media laat vermoeden:
"The al-Aqsa intifada has witnessed a sharp increase in settler violence against Palestinian lives and properties. Testimonies indicate that often the same settlers are involved in attacks throughout the West Bank. The same faces appear in Hebron, Nablus or Beit El, pointing at some degree of organization and coordination of all the attacks. Furthermore, during the al-Aqsa Intifada, attacks often occur in full sight of the Israeli army – sometimes even under its protection or with its participation-(…) However, as an army of occupation, it is the duty of the Israeli army to protect all civilians under its control, including Palestinians."(19)
Als het Israëlisch geweld dan toch vermeld wordt, gebruikt men eufemistisch bewoordingen:
"The Israelis say the Army is busy "uprooting terrorist networks" among the Palestinians,(…)" (20) "(…) was charged with accidentally killing a Palestinian boy,(…), while chasing a group of children who had been throwing stones." (21); "The IDF incursions,…" (22);"(…) the missile strike "was intended to send a very clear signal." (23)
In zijn artikel "Palestinian ‘terrorists’, Jewish ‘vigilantes’" haalt Parry een zeer markant voorbeeld aan:
"For days, Israelis have been holding their collective breath waiting for a reprisal attack after a drive-by shooting, presumably the work of Jewish vigilantes, that killed three Palestinians, including a 3-month-old boy."(From Sharon Booed by Fellow Rightists Who Say he’s too Soft;" by Clyde Haberman, the New York Times 23 juli 2001) (24)
Deze aanslag op Palestijnse burgers, waaronder één baby, worden goedgepraat door de (mogelijke) daders te typeren als ‘vigilantes’. Op die manier wordt de aanslag een ‘rechtvaardige’ daad. Vigilante betekent immers in het algemeen: "a self-appointed doer of Justice", een soort burgerwacht. Als de dader een Palestijn geweest was, dan zou de term ‘vigilante’ bijna instinctief worden vervangen door ‘terrorist’. Dit zou zelfs het geval zijn als de Palestijn zich op eigen grondgebied zou bevinden, dit in tegenstelling tot de Israëlische vigilantes die zich op Palestijns grondgebied bevinden. Zo lijkt het voor de nieuwsconsument alsof enkel de Palestijnen ‘gewelddadige’, ‘onmenselijke’ en ‘terroristische’ acties plegen, terwijl Israël het onschuldige slachtoffer is, dat zich probeert te verdedigen:
"On the other side, the Palestinians are continuing with acts of terror and indiscriminate shooting, including at the neighbourhood of Gilo in Jerusalem." (25); "One streetwalker, identifying herself only as Nomi, said she had offered her services to one of the terrorists, who said, "I’m not here to have fun, I’m here to die," ignoring her offer. Only when she heard the explosion, minutes later, did she realise he was serious she said." (26); "Mr. Ben Elezier said attacks against Israelis "have obliged us to build a continuous obstacle to stop the infiltration of terrorists into Israel." (27); "But it is above all, a Palestinian terrorist act perpetrated against a clearly civilian target." (28); "The horrible thing that we see here is a continuation of Palestinian terror, and against this terror we must fight and struggle, and we will do." (29); "the 69th Palestinian suicide bombing in 21 months" (30); "The latest acts of terrorism including a sickening suicide bombing at the onset of Passover, unquestionably justified a defensive response." (31) "More than two weeks after Israel launched its military invasion of Palestinian towns on the West Bank, innocent Israelis are still dying in suicide bombings." (32)
Zelfs na een gewelddadige militaire invasie van Israël in Palestijns gebied, zijn er nog steeds aanslagen in Israël. Dit kan enkel maar verbazen als men niet inziet dat het net de bezetting is van Palestijns gebied en de bevolking die tot terrorisme leidt. Dit beeld blijft te vaak achterwege in de onderzochte kranten. De intifada wordt steevast gelijkgesteld aan immoreel geweld. Israël zou zich slechts proberen te verdedigen.
Israël versus Islamfundamentalisme en -Terrorisme
De magische toverwoorden om de ander volledig te demoniseren zijn hier alweer ‘terrorisme’, ‘zelfmoordaanslagen’ en ‘islam fundamentalisme’: de ‘angst’ van de Westerse wereld.
" " Palestinian terrorists," said David Baker, a spokesman for Prime Minister Ariel Sharon, "seem to have an insatiable appetite for spilling Israeli blood and will do so at every opportunity." (33) " Prime Minister Ariel Sharon of Israel regards Mr. Arafat as the central terrorist mastermind, and his Palestinian Authority has been losing credibility among Palestinians for corruption, inefficiency and a failure to stand up to Israeli military incursions." (34) ; "The refusal of Muslim states, particularly those in the Arab Middle East, to separate themselves from the suicide bombers demonstrates the magnitude of the challenge faced by the United States in combating international terrorism. (…) but they are unwilling to renounce either terrorism itself or the extremist Islamic ideology that underlies it." (35)
De link met Bin Laden en zijn Al-Qaeda kan natuurlijk niet uitblijven na 11 september. Net zoals Bin Laden, zou Arafat zijn Jihad voeren. Arafat wordt in het Israëlische discours de demon die zijn volk leidt in het terrorisme. (36) Sinds die verschrikkelijke aanslagen is Israël samen met de V.S. betrokken in een "war against terrorism". Zoals de Israëlische minister voor publieke veiligheid het stelt:
"Arafat is of course no different than Bin Laden. The PLO and the Palestinian Authority is equal to the Al Qaeda." (37); "THE HORRIFIC terrorist attacks by Palestinian extremists against Israëlis over the weekend (…)" (38); "At the same time, he knows that many people in the Gaza strip and West bank were charmed by Osama bin Laden’s diatribe on behalf of the Palestinians this week. Several of the Palestinian organizations engaged in the continuing uprising against Israel share Osama bin Laden’s ideology and his terrorist methods – and they increasingly pose a threat to Mr Arafat’s hold on power." (39); "They includes Hezbollah, of course, but also Palestinian groups like fatah faction headed by Munir al-Makdach, and the Al Ansar Corps, affiliated with Osama bin Laden.(…)plotted to blow up the Azrieli towers in Tel Aviv in a suicide attack." (40)
‘Terrorisme’ is een uiterst machtig concept en moet dan ook steeds kritisch onder de loep worden genomen. Niemand kan immers voor terrorisme of terroristen zijn, aangezien zij onschuldige burgers aanvallen. Door de ander als terrorist te bestempelen worden zij de slechten. Journalisten die dit begrip gebruiken moeten zich steeds bewust zijn van de macht die uitgaat van dit concept. Tevens moeten zij zich bewust zijn van de subjectieve invulling van dit omstreden begrip. Kiest de journalist dan toch voor het gebruik van dit gekleurde concept, dan moet hij het voor alle partijen op consequente wijze toepassen. In de praktijk is dit niet altijd het geval: het label ‘terrorisme’ is in de media onlosmakelijk verbonden met één partij in het Israëlisch –Palestijns conflict: de Palestijnen (41). Nigel Parry wijst hier ook op:
"When it comes to armed Jewish groups attacking civilians, however, the rules change slightly, and attacks are never described as "terrorist": Three Palestinians, including a baby, were killed tonight west of the West Bank city of Hebron in a drive-by shooting that the police said was apparently an attack by Jewish gunmen.(New York Times 19 juli 2001: Greenberg, J.: Three Arabs Slain; Jewish Settlers Claim Responsibility.)"
Het concept wordt vaak uit een soort automatisme toegepast. The Palestinian Human Rights Monitor kaart dit aan in hun "Verslag na één jaar intifada":
"Most striking is the indiscriminate use of the word “terrorism.” Terrorism should be defined as violence against civilians with the purpose of instilling terror. The definition does not apply to actions by Palestinian militants targeting Israeli combatants (whether soldiers or armed settlers) with the purpose of liberating the Palestinian territories from the Israeli occupation. But in Israeli newspeak, every Palestinian who resists the occupation – meaning, virtually, every Palestinian – has become a “terrorist.” This language totally obscures the motive underlying the al-Aqsa Intifada, and prompts the Israeli public to perceive Palestinians as fundamentally violent people. It also minimizes the importance of Palestinian deaths: Palestinians, after all, are not really “civilians.”" (42)
De kaart van het islamfundamentalisme en terrorisme wordt dus duidelijk uitgespeeld ten nadele van het Palestijnse volk. Het strategische potentieel van dit label is dan ook overduidelijk en wordt onwaarschijnlijk genoeg te pas en te onpas gebruikt. E. Said (Covering Islam: How the Media and the Experts Determine How We See the Rest of the World.(Vintage, 1997 )) en vele anderen hebben dit uitvoerig besproken. Ik zal hier daarom niet verder op ingaan. In het Israëlisch-Palestijnse conflict is er echter nog een dimensie, de Israëlische politici zijn medeverantwoordelijk voor de groei van dit islamitische fundamentalisme, Prof. El Malik:
"Hamas en de islamitische Jihad zijn gegroeid uit de Palestijnse tak van de Moslimbroeders en hebben zich veertig jaar lang, tot aan de eerste Intifada van 1987, zorgvuldig buiten elke vorm van politiek gehouden. Daarom werden deze bewegingen financieel gesteund door de Israëlische regering. De verborgen agenda was de Palestijnen onder elkaar te verdelen en zo de legitimiteit van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie te ondergraven." (43)
De huidige acties tegen de Chairman Arafat en de PA bewerkstelligen hetzelfde resultaat: de PLO en de PA komen verzwakt uit de strijd, terwijl Hamas en Islamitische Jihad relatief ongestraft gelaten worden. De regering Sharon duwt het conflict als het ware in de fundamentalistische hoek.
Intifada of Oorlog
Bij de start van de huidige opstand wordt er in de Israëlische kranten steevast verwezen naar deze opstand als de intifada. Dit is een concept dat de reële machtsverhoudingen tussen Israël en Palestina enigszins weergeeft. Het is een opstand tegen de bezetter. De bevolking die in opstand komt is de zwakkere. Deze conceptualisering en de ermee gepaard gaande invulling als een gelegitimeerde opstand tegen een bezetter zou dus behouden moeten blijven. De link met terrorisme is echter meteen aanwezig:
"An agreement of ongoing intifada" (44) "(…) since the current Intifada erupted in late September." (45); "At the same time, EU ministers called onto the PA and Arafat to do "everything to put an end to terrorism and the armed intifada, dismantle all the terrorist networks and arrest and prosecute the perpetrators of terrorist acts." (46)
Bijna gelijktijdig zien we het concept oorlog opduiken in de verslaggeving. De aanslagen van 11 september versterken het retorische draagvlak om te spreken van een oorlog, namelijk ‘a war against terrorism’. Op 14 december roept "Samaria(47) regional council head" Benzi Leiberman de Israëlische regering op :
""We’re calling on the Sharon government here and now to adopt the American model for all-out and methodical war against terror," said Leiberman."(48); "The answer to terror is the IDF conquering the Palestinian Authority. The solution is not a fence or a defensive gate. It is war against the terrorists." (49) " This will not be a short problem and will not be easy, but we will win. President George Bush is acting against terrorism. We will act the same way." (50)
Deze conceptualisering is al snel aan de winnende hand en we zien dat het concept intifada steeds vaker vervangen wordt door het concept ‘oorlog’:
"(…) the first intifada and the latest attempts by the Palestinians to define the current situation as an uprising.(…) the Aksa intifada is a myth by those who wish to continue the cycle of violence and steer clear of making decisions that lay the path towards real peace between Israel, the Palestinians and neighbouring countries." (51); "The nation should be prepared for the prospect of a prolonged war of attrition with the Palestinians (…)" (52); "Sharon’s problem is that the war with the Palestinians, which he does not know how to end, is blocking the route from his political talents to his statesmanlike vision." (53); "The nation which will win this war will be the one which shows patience and steadfastness." (54); "regarding the conflict with the Palestinians, he said that "it was the most difficult type of war." (55)
Door het gebruik van het concept ‘oorlog’ construeert men het beeld van twee gelijkwaardige naties die het opnemen tegen elkaar. De Palestijnse zijde beschikt echter niet over gevechtshelikopters, tanks, soldaten, F-16’s, kernwapens… Toch spreekt de media bijna dagelijks over gevechten tussen Israëlische troepen en Palestijnse "gunmen", "clashes between Israëli forces and Palestinians". Parry Nigel en Lauri King-Irani geven volgend voorbeeld in hun artikel, the ‘conflict between equals’:
" In an article entitled, "Violence Escalates In Mideast" by Lee Hockstader for The Washington Post, on 3 April 2001: Hockstader wrote: "Around the biblical town of Bethlehem, Israeli troops and Palestinian gunmen battled with tanks, machine guns, missiles and grenades today." But while some Palestinians have guns, only the Israelis have tanks, heavy – calibre machine guns, missiles and grenades. The report misleadingly suggested a battle between equal forces."(56)
‘Twee gelijkwaardige naties voeren oorlog met elkaar en die oorlog kan ‘pijnlijke vergissingen’ met zich meebrengen’. Dit geeft Israël meer vrijheid om militaire acties uit te voeren daar zij niet meer als bezetter doorgaat. Dit beeld kan enkel maar aanvaard worden indien de nieuwsconsument ervan uitgaat dat de PA werkelijk een soevereine natie zouden zijn. Dit denkkader heeft bij velen ingang gevonden sinds de Oslo-akkoorden. Voor Israël is de verwijzing naar het conflict als een ‘oorlog’ zeer handig. De bezetting blijft zo immers uit het beeld. De Israëlische journaliste Amira Hass wijst ons op het volgende:
"For the IDF and the Israeli government it is important to speak about the fighting, and to give the impression that both sides are equals, thus burying the fact that most of the Palestinian dead are civilians or members of the security forces, who, even if they were armed, stayed out of the fighting. And it is especially important for the army and government to bury the fact that the IDF in the territories is an occupying power. Only thanks to its far superior strength is Israel able to continue controlling the lives of three million Palestinians, guaranteeing the existence of the settlements on the Palestinians’ land."(57)
In het Israëlisch discours hebben de Palestijnen deze ‘oorlog’ gestart en verdedigt Israël zich enkel:
"(Prime Minister Sharon): Israel does not start wars. This war of terror, as in the past, has been forced upon us. We know who has forced it upon us. We know who is guilty. We know who is responsible." (58)"The key to arresting the rapidly escalating bloodshed between Israelis and Palestinians before it becomes a full-fledged war still lies with Yasser Arafat." (59); ""On principle we should tell the Europeans that all claims should be directed toward the Palestinians, who started the war and continue to wage it," Naveh said. "We are the victims of the terror."" (60)
De Palestijnen hebben de middelen niet om oorlog te voeren: er zijn geen tanks, geen militaire vloot, geen helikopters met raketten, geen getraind leger, … toch worden zij beschuldigd van alle kwaad: "the Palestinians, who started the war and continue to wage it." Er is echter ’een dermate groot structureel differentieel tussen beide partijen dat we nooit kunnen spreken van een conventionele oorlog.
Dit beeld van de werkelijkheid als een conventionele oorlog wordt niet alleen gepromoot in de media, het beeld leeft onder de Israëlische bevolking: "But apparently in Israel, the belief that the IDF is indeed involved in a war, in other words in something ‘symmetrical,’ is based on the fact Israelis like to regard the Palestinian Authority as a sovereign political entity."(61) Gezien de mediaberichtgeving over het conflict hoeft dit ook niet verwonderlijk te zijn. Hier is de Eerste minister van Israël, Sharon aan het woord:
"We are in the middle of a war, a hard war, a cruel war that the Palestinian terrorists are carrying out against women and children and old people," Sharon said at a meeting of Jewish leaders, the Associated Press reported. "We are facing a coalition of terror led by the Palestinian Authority and backed by an axis of evil – Tehran, Baghdad, Damascus and Osama Bin laden." (62)
De regering Bush kijkt mee met Israël en ziet Israël in een toestand van oorlog met de ‘terroristische’ Palestijnen:
" The Bush administration has rightly decided to resume its efforts to broker an end to the mounting warfare between Israelis and Palestinians." (63)
Ook de Palestijnen geven verkeerdelijk de indruk dat zij een partij zijn voor Israël, naar het voorbeeld van Hezbollah.
"Other Palestinian militants claim that with bombs and guerilla war they can, on their own eventually drive Israel behind its pre-1967 borders." (64); "Fatah considers guerilla war. (…) Fatah has supported the intifada from within the territories and attacked settlements. (…) He (Palestinian security officer) said Israel is pushing Fatah, which is the backbone of the Palestinian Authority and its security services, into an open confrontation." (65)
Zo helpen de Palestijnen mee in de creatie van het discours: twee gelijkwaardige naties zijn in oorlog met elkaar. De realiteit is echter anders. Er zijn wel gevechten tussen Israëli ’s en Palestijnen, maar dit zijn geen ‘gelijkopgaande gevechten’: "At the most, the IDF, with all its sophisticated advanced weaponry, has encountered a few groups and individuals armed with much inferior weaponry and with only the most elementary military training in combat tactics."(66) Doordat de Palestijnen overdrijven in hun ‘successen’, helpen ze Israël om het valse beeld op te hangen van het conflict: "The Occupied is protecting the Occupier."(67)
Laten we als besluit het discours van de Eerste minister van Israël, Ariel Sharon,(uit New York Times.") (68) onder de loep nemen:
"Israel is in the midst of a war with the Palestinians (…) (69)
Sharon houdt zich hier strikt aan het officiële discours: Israël is in oorlog met alle Palestijnen. We krijgen het beeld van de twee ‘gelijkwaardige’ naties, wat impliceert dat er van bezetting geen sprake zou zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het begrip ‘Occupation’ afwezig is in de Amerikaanse berichtgeving over het conflict:
"The word "occupation" has become almost taboo for American reporters. Even the designation "occupied territories," once a routine on network TV, has all but disappeared." (70)
De Palestijnen, in het bijzonder Arafat en zijn Palestijnse Autoriteit zouden natuurlijk die ‘oorlog’ gestart zijn, dit volledig tegen de realiteit in:
"Nonetheless, the Palestinian leadership decided to initiate the current war against Israel after the failure of the Camp David summit in July 2000. (…)Rather than resolve Israeli-Palestinian differences peacefully,(…)." (71)
De Palestijnen hadden de voorstellen van Barak moeten aanvaarden, ook al houdt dit in dat de Palestijnen instemmen met een permanente bantoestanisering, onderdrukking, afname van het recht op bewegingsvrijheid, landinbeslagname, … De Palestijnen moeten zich met andere woorden onderwerpen aan de Israëlische ‘vrede’. In het discours wordt hiernaar verwezen alsof de Palestijnen het conflict niet op een vredelievende manier wensen op te lossen (zij zijn immers ‘inherent gewelddadig’?)
"(…) it deliberately promoted a wave of terrorist attacks against the people of Israel." (72)
De Palestijnen zijn in dit discours niet langer het slachtoffer van de meedogenloze bezettingspolitiek van Israël. Zij starten zeer bewust een golf van terroristische aanvallen tegen burgers, en dit met ‘vrede’ in het vooruitzicht. De Palestijnen worden de schuldigen in het conflict, Israël is het onschuldige slachtoffer:
"In the nearly two years of the Palestinian intifada, the people of Israel have seen Israel’s vulnerabilities exploited, its holy sites desecrated and massive weaponry smuggled and used against Israel’s cities". (73)
De opstand van de Palestijnen tegen hun bezetter legitimeert Israël op die manier om nog meer Palestijns gebied illegaal in te lijven:
"For this reason, Israel will not return to the vulnerable 1967 armistice lines, redivide Jerusalem or concede its right to defensible borders under Resolution 242." (74)
Conclusie: Het Monddood Maken van de Tweede Palestijnse Opstand
De constructie van de realiteit in de onderzochte berichtgeving heeft vaak bitter weinig te maken met de Palestijnse realiteit, maar reflecteert des te meer de machtsverhoudingen in het Israëlisch – Palestijnse conflict. Het concept ‘oorlog’ is een cruciale strategie in het discours ter ‘rechtvaardiging’ van de Israëlische militaire acties. Het concept veronderstelt immers twee enigszins gelijkwaardige naties waarvan één partij de oorlog start en één partij de rol van slachtoffer toebedeeld krijgt. Niet alleen verdwijnt de Israëlische (indirecte) bezetting uit beeld, de Israëli’s verwerven de slachtofferrol in de internationale media.
Om het publiek te overtuigen dat Israël het slachtoffer is in deze ‘oorlog’ is het van cruciaal belang om het onderdrukte volk te kunnen afbeelden als een werkelijke bedreiging voor de onderdrukker. Het retorische draagvlak in de Westerse media is echter gemakkelijk gevonden, denk maar aan de uitspraken van ‘onze’ extreem-rechtse en andere politici(75) en hun uitlatingen over de islam. De islam wordt doorgaans door de media gebracht als de bedreiging voor het Westen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Israëlische propagandamachine hier volop gebruik van maakt. Men creëert het noodzakelijke monster om zichzelf de slachtofferrol te kunnen toedichten.
Verschillende taalconstructies verantwoorden de Israëlische illegale bezetting van en aanvallen tegen het Palestijnse volk. Hantering van de ‘ons-identiteit’ door de Israëlische journalisten wordt als normaal beschouwd en wordt door anderen bewust gehanteerd. Dit geldt ook voor de journalisten die deze informatie overnemen of er zich op baseren. Men steunt dus niet alleen op het stereotype beeld van de islam die momenteel de Westerse consument overspoelt. Men hanteert systematisch dezelfde uiterst subjectieve woorden en woordpatronen om dit proces te beschrijven in de pers.Deze bewoordingen houden het beeld in stand voor de buitenwereld: zij zijn de schuldigen!
Lakoff ’s beschrijving van ‘the fairy tale of the good war’ ligt ook hier aan de grondslag van het kader waarin de Israëlische media het conflict belicht. De desastreuze gevolgen van dit kader worden zichtbaar in de realiteit. Doordat de Westerse internationale media dit discours voedt, kan Israël zonder al te veel moeilijkheden haar verwoestende ‘politiek’ voortzetten zonder veel Internationale weerstand. Woorden bevatten niet alleen de kiemen van de macht, ze zijn de wortels van de macht. Dit wordt maar al te vaak over het hoofd gezien door veel welwillende en andere journalisten.
(Uitpers, nr. 398, 4de jg., maart 2003)
Noten
(1) Zie Jerusalem Post 20 November 2001: Ben-Ami, 2001: I urged restriant, end to rubber bullets.
(2) Zie Jerusalem Post 13 November 2000: Herb K.& Zacharia J. No breakthrough in Washington talks.
(3) Maly Ico, 2001, Over Racisme en Beeldvorming in het Israëlisch – Palestijnse conflict:
http://www.flwi.rug.ac.be/cie/imaly/index.htm(4) Zie Jerusalem Post 26 november 2001: Hoffman Gil, 2001: Sharon: US visit is PA’s true test.
(5) Zie New York Times 19 juli 2002: Bush tells Arab ministers U.S. wants Mideast Peace.
(6) Dr. Majed Nassar Union of Health Work Committees Palestine 2000: People of the Intifada: The Palestinians Struggle for freedom and Independence.
http://www.addameer.org/september2000/opinion/peopleintifada.html(7) Zie onder andere: Finkelstein N.G. 2000: The Holocaust Industry. Reflections on the Exploitation of Jewish Suffering. Verso, London/New York.
(8) Zie de New York Times, Samuel G. Freedman, 2002, Israeli Novelist Stirred to Social Realism by bombings:
http://www.nytimes.com/2002/06/17/books/17ORLY.html(9) Zie de New York Times, Samuel G. Freedman, 2002, Israeli Novelist Stirred to Social Realism by bombings:
http://www.nytimes.com/2002/06/17/books/17ORLY.html(10) Zie de New York Times, Samuel G. Freedman, 2002, Israeli Novelist Stirred to Social Realism by bombings:
http://www.nytimes.com/2002/06/17/books/17ORLY.html(11) Herman S. E.: Israel’s sacred terrorism uit The real terror network, South end Press.
(12) Zie New york Times 25 juni 2002: Prudum, T.2002: Powell says he warned Arafat to shift course or be left behind.
(13) Zie New York times, 24 juni 2002: Fisher IAN 2002: Hamas leader, Under attack from 2 sides, Remains defiant.
(14) Zie Washington Post 22 juni 2002: Anderson J.W. 2002: Israelshells Market in West Bank.
(15) Zie New York times 17 juni 2002: Purdum T. 2002: U.S. critizes Israel’s New Electronic Fence.,
(16) Zie Washington Post 2 juni 2002: SN 2002: A failure of will.
(17) SN, 4 april 2002: Action Alert: In U.S. Media, Palestinians attack, Israel retaliates, FAIR,
http://www.fair.org/activism/network-retaliation.html"Among the three major networks, ABC’s World News Tonight was the closest to being balanced, with 64 percent of its uses of "relatiation" referring to Israeli actions and 21 percent to Palestinian actions – a three-to-one ratio. CBS Evening News came next, with 79 percent of its uses of "retalation" referring to Israeli actions and 7 percent to Palestinian actions. NBC Nightly News was the most imbalanced, never once referring to Palestinian retalation."
(18) Parry N. 2000: Widespread settler violence unreported. The Electronic Intifada:
http://electronicintfada.net/coveragetrends/settlerviolence.html(19) The Palestine Human Rights Monitor: 2001: SN 2001: One Year Al-Aqsa Intifada Fact Sheets And Figures
http://www.phrmg.org/monitor2001/oct2001-settler.htm(20) Zie Washington Post 9 april 2002: SN 2002: A chorus of Rejection.
(21) Zie ha’aretz 23 januari 2001: Meretz asks Rubinstein to annul settler’s manslaughter plea deal.
(22) Zie Ha’aretz 21 oktober 2001, SN 2001: IDF in 6 West Bank cities; 14 Palestinians die in gunfights.
(23) Zie Ha’aretz 4 december 2001: Harel A. 2001: IDF missiles deliver warning to Arafat.
(24) Parry Nigel, 2001: Palestinian "terrorists", Jewish "vigilantes", electronic Intifada.
(25) Zie Ha’aretz 21 oktober 2001: SN, 2001: A dangerous diversion.
(26) Zie Ha’aretz 18 juli 2002: Shadmi h.& Traubman T.: Police on high alert in TA region following dual suicide attack
(27) Zie NewYork times 16 juni 2002: Kifner J. 2002: Sharon Rejects Proposals for interim Palestinian State.
(28) Zie Ha’aretz, 22 november 2000: Oren A; 2000: Insede track, an end to a clandestine dialogue.
(29) Zie Washington Post 19juni 2002: De Young K. Bush to Propose Palestinian State soon.
(30) Zie de Washington Post, Weizman Steve, 2002, Jerusalem Bus Bonmbing Leaves 20 dead,
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A2391-2002Jun18.html
(31) Zie Washington Post 30 maart 2002: SN, 202, Stop the offensive.
(32) Zie Washington Post 14 april 2002: SN, 2002, Why is this happening?
(33) Zie The New York Times: 17 juli 2002: John Kifner: 3 are left dead by Suicide attacks in Tel Aviv Street.
(34) Zie The New York Times 15 juli 2002: Jon Kifner & Todd S; Purdum: Flurry precedes Mideast meeting in New York.
(35) Zie Washington post: 4 april 2002:SN 2002: Deathwish
(36) Maly Ico, juni 2002: De demonisatie van Yasser Arafat: van retoriek naar realiteit:
www.uitpers.be (archief) of http://www.flwi.rug.ac.be/cie/CIE/maly2.htm(37) Zie New York Times 19 juni 2003: Bennet J. 2002: Israel acts to seize Palestinian land after 19 die in Blast.
(38) Zie Washington Post 3 december 2001: SN, 2002: Israel’s weekend of terror.
(39) Zie Washington Post 10 oktober 2001: SN, 2002: Mr. Arafat’s Decision.
(40) Zie Ha’aretz 29 oktober 2001: Harel A. 2001: Syria’s two faces.
(41) Maly Ico, 2001, Over Racisme en Beeldvorming in het Israëlisch – Palestijnse conflict:
http://www.flwi.rug.ac.be/cie/imaly/index.htm(42) The Palestinian Human Rights Monitor, 2001: One Year Al-Aqsa Intifada Fact Sheets And Figures.
http://www.phrmg.org/monitor2001/oct2001-media.htm(43) Abicht Ludo, 2001: Kinderen van God. Religie, opstand en bezetting in Jeruzalem.
http://www.wereldwijd.be/magazine/ww307-14.htm(44) Zie Jerusalem Post 22 januari 2001: Keinon Herb, 2001: Barak’s motives questioned as Taba talks begin.
(45) Zie Jerusalem Post 24 januari 2001: Lahoud Lamia, 2001: PA arrests 3 for aiding hit.
(46) Zie Jerusalem Post 29 januari 2001: Kenon H. Z001: EU: Israel needs Arafat.
(47) Samaria is de joodse benaming voor de West Bank: Palestijns gebied volgens de UN – resoluties
(48) Zie Jerusalem Post 14 december 2001:Left-wing MKs decrey cabinet decision.
(49) Zie Ha’aretz 29 maart 2001:Amit D,. ShedmiH., Hall c., 2001: two teens killed in suicide blast.
(50) Uit Ultimate hypocracy: Israel’s targeting of Palestinians spun as part of the "war against terrorism".
(51) Zie Jerusalem Post 29 maart 2001: Rudge David 2001: Symbolic strike or new policy.
(52) Zie de Jerusalem Post 21 november 2000: Rudge D., 2000: Expert: Long war of attrition ahead.
(53) Zie Ha’aretz 18 juli 2002: Benn A. 2002: Fighting until victory.
(54) Zie Jerusalem Post 15 februari 2001: O’Sullivan A., 2001: Public in the front line of war with Palestinians.
(55) Zie Ha’aretz 2 juli 2002: Mualam M. 2002: IDF Chief Saul Mofaz: Army must prepare for the next war.
(56) Parry N. & King-Irani Laurie 2000: The ‘conflict between equals’
(57) Amira Hass 15 maart 2002: The occupied is Protecting the Occupier.
(58) Zie Ha’aretz 4 december 2001: Sharon A., 2001: Arafat is responsible for everything that happens.
(59) Zie Washington Post 15 december 2001: SN, 2001: Mr. Arafat’s Last Stand.
(60) Zie Jerusalem Post 29 januari 2001: Kenon H. Z001: EU: Israel needs Arafat.
(61) Amira Hass, 15 maart 2002: The Occupied is Protecting the Occupier. Znet:
http://www.zmag.org/content/Mideast/hass_occupied.cfm(62) Zie Washington Post 21juni 2002: Moore M. 2002: 6 die in shootout at settlement.
(63) Zie Washington Post 10 Maart 2002: SN, 2002: The Middle East Missions.
(64) Zie Washington Post 29 augustus 2002: SN, 2001: Reafferming the Peace Process.
(65) Zie Jerusalem Post 13 november 2000: Lahoud L., 2000: Fatah considers guerilla war.
(66) Amira Hass, 15 maart 2002: The Occupied is Protecting the Occupier. Znet:
http://www.zmag.org/content/Mideast/hass_occupied.cfm(67) Amira Hass, 15 maart 2002: The Occupied is Protecting the Occupier. Znet:
http://www.zmag.org/content/Mideast/hass_occupied.cfm(68) Zie de New York Times, Ariel Sharon, 2002, The Way Forward in the Middle-East:
http://www.nytimes.com/2002/06/09/opinion/09SHAR.htm(69) Zie de New York Times, Ariel Sharon, 2002, The Way Forward in the Middle-East:
http://www.nytimes.com/2002/06/09/opinion/09SHAR.htm(70) Ackerman S. 2001: Uprising Without Explanation. "Occupation" a taboo word in Intifada coverage.
http://www.fair.org/extra/0101/intifada.html(71) Zie de New York Times, Ariel Sharon, 2002, The Way Forward in the Middle-East:
http://www.nytimes.com/2002/06/09/opinion/09SHAR.htm(72) Zie de New York Times, Ariel Sharon, 2002, The Way Forward in the Middle-East:
http://www.nytimes.com/2002/06/09/opinion/09SHAR.htm(73) Zie de New York Times, Ariel Sharon, 2002, The Way Forward in the Middle-East:
http://www.nytimes.com/2002/06/09/opinion/09SHAR.htm(74) Zie de New York Times, Ariel Sharon, 2002, The Way Forward in the Middle-East:
http://www.nytimes.com/2002/06/09/opinion/09SHAR.htm(75) Denk maar aan wijlen Pim Fortuyn: "De islam is een achterlijke godsdienst"/ Filip De Winter in de zevende dag: "De islam is een middeleeuwse Godsdienst" maar ook Guy Verhofstadt ontsnapt er niet aan, lees er maar zijn Burgermanifesten op na.
