Bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen van november 2016 haalde de Democratische kandidate Hilary Clinton bijna drie miljoen stemmen meer dan haar Republikeinse opponent Donald Trump. Toch was het deze laatste die op 20 januari 2017 de eed aflegde als 45ste president van de Verenigde Staten. Dit ten gevolge van het Amerikaanse kiesstelsel dat – zoals in vele landen, waaronder ook België – niet elke stem hetzelfde gewicht geeft.
Het zeer controversiële karakter van het nieuwe staatshoofd en de woede om het verlies bij de Demokraten vormden de voedingsbodem voor het ontstaan van allerlei samenzweringstheorieën, die de zege van Trump moesten verklaren. De traditionele vijand, Rusland, werd er al snel van beticht de Amerikaanse kiezers via internet te hebben gemanipuleerd en zich in de kiesstrijd te hebben gemengd. Een volgende stap was de president en zijn medewerkers ervan te beschuldigen samengezworen en samengewerkt te hebben met Moskou om Clinton te vloeren.
Dat leidde uiteindelijk tot het aanstellen van een speciale aanklager, Robert Mueller, die een onderzoek moest instellen naar Russische inmenging in de verkiezingen van 2016. Het rapport van Mueller’s onderzoek is klaar maar de volledige inhoud ervan werd nog niet gepubliceerd – en zal het misschien nooit worden. Wel werden enkele conclusies vrijgegeven. De voornaamste is dat er geen bewijs is van samenzwering en samenwerking van Trump met de Russen. Trump zou uiterst dom zijn geweest moest hij gepoogd hebben, maar zó dom is hij nu ook niet.
Wel is Mueller ervan overtuigd dat de Russen geprobeerd hebben de verkiezingen te beïnvloeden door “fake news” te verspreiden en schadelijk geachte informatie te hebben verzameld via hack-operaties – denk aan wikileaks e.a. Dat dit inderdaad is gebeurd is zeer aannemelijk. Maar is op zichzelf geen nieuws. Iedereen probeert wereldwijd zijn al dan niet vermeende tegenstanders te ondermijnen door spionage en met al dan niet valse berichten. Dat is geen monopolie van Rusland (voorheen de Sovjetunie) en China. Het Westen, de VS en zijn westerse bondgenoten zijn daar ook zeer actief mee bezig.
Denken we nu, naar aanleiding van de herdenking van de 20ste verjaardag van de oorlog om Kosovo, maar aan de golf van “fake news” van de Navo die de westerse media overspoelde vanuit haar “leugenpaleis” in Evere. De alliantie spuide ook valse berichten om de oorlog ter eliminatie van de Libische leider, kolonel Muammar Kadhafi, te rechtvaardigen in 2011. Eerder had president Bush jr. zijn oorlog tegen Irak in 2003 gebaseerd op het argument dat hij de massavernietigingwapens van president Saddam Hoessein moest vernietigen – terwijl hij heel goed wist dat die er niet waren.
Momenteel zijn landen als Venezuela en Iran het doelwit van ondermijning. Venezuela mocht dat ondervinden toen hackers uit het noorden onlangs zijn elektriciteitsproductie voor bijna een week lam legden. Irans militaire en industriële sites werden eerder al gehackt door de VS en Israël om het nucleair programma van het land te saboteren.
Merkel, Mossad, de Britse afluisterdienst…
Niet alleen computers en informaticasystemen van als vijandelijk bestempelde landen worden gehackt. Er wordt ook actief gespeurd naar informatie bij bevriende landen. Dit om te weten welke standpunten bv. ze zullen innemen in bepaalde dossiers, om na te gaan met wie die landen allemaal communiceren, om voor de eigen industrie interessante productie- en handelsgeheimen te stelen enz.
Een bekende hacking was die van de smartphone van de Duitse bondskanselier Angela Merkel door de Amerikaanse geheime diensten, die in 2013 werd ontdekt. Merkel kon er niet mee lachen. Maar omwille van de vriendschap werd het onderzoek ernaar in 2015 stopgezet “bij gebrek aan bewijzen”.
Hetzelfde gebeurde toen een technicus in 2003 afluisterapparatuur ontdekte in het Justus Lipsius-gebouw van de Europese Unie, waar de Europese ministerraden bijeen komen. Onderzoek van het Comité I kwam tot de conclusie dat die er in 1995 werd geplaatst door de Mossad, de Israëlische geheime dienst. Niemand werd ervoor vervolgd want de Belgische Staatsveiligheid maakte er niet echt een zaak van – was ze misschien op de hoogte?
Een andere bizarre zaak betreft de hacking van Belgacom, ten minste van zijn netwerk voor wereldwijde diensten. Zo konden telefoonverbindingen met o.m. vele landen in Afrika worden gemonitored. Dat werd toevallig ontdekt door een Belgacom-technicus die vreemde zaken had opgemerkt. Aangenomen wordt dat dit het werk was van de Britse Government Communications Headquarters (GCHQ), dat gevestigd is in Cheltenham. Zou er echt niemand geweten hebben van de plaatsing van de montoringprogramma’s? Ook hier blijft het werk van de Belgische Staatsveiligheid ondermaats. Of wist ze van de activiteiten van deze “bevriende “dienst? Officieel loopt het gerechtelijk onderzoek nog altijd…
Nog onlangs lekte uit dat de Staatsveiligheid het adres van de Catalaanse leider Carles Puigdemont in België doorspeelde aan een “bevriende” veiligheidsdienst. Waarschijnlijk de Spaanse, die ervan wordt verdacht een trackingapparaat te hebben verborgen in de wagen van Puigdemont zodat ze hem konden laten aanhouden tijdens een doorrit in Duitsland (in België was zijn uitlevering aan Spanje geweigerd). Maar de Duitsers gingen uiteindelijk niet op het uitleveringsverzoek zodat Puigdemont terug naar België kon.
Alleen communisteren bespieden hun burgers…
We herinneren ons nog heel goed de anti-Sovjet-propaganda in België in de jaren 1950 en later. Daartoe behoorde het argument dat de communistische landen hun burgers nauwlettend in de gaten hielden. In het “vrije Westen”, dat zich liet voorstaan op “morele superioriteit” zou dat niet gebeuren. Dat is de waarheid geweld aan doen. Door heel de geschiedenis heen probeerden de heersers te achterhalen wat hun eigen onderdanen en die van elders dachten en deden. Zo werden koeriersdiensten tussen verschillende landen gecheckt op diplomatieke en andere gevoelige brieven.
In Groot-Brittannië werd in 1919 het al genoemde GCHQ opgericht met als doel alle mogelijke informatie te verzamelen. Van zodra er ergens telegraaf- en telefoonnetwerken, te land of onderzee, werden aangelegd, werd ervoor gezorgd dat die werden afgetapt. Met de komst van draadloze netwerken werden er enorme schotelantennes gebouwd om communicaties uit de lucht te plukken. Nu wordt er ingebroken in digitale netwerken. De VS en de andere westerse landen werken daar zeer intensief aan mee. Legaal of illegaal.
Tegenwoordig is schending van het briefgeheim, het afluisteren van private telefoongesprekken, het lezen van mailverkeer enz. bijna overal toegelaten. Bovendien wordt de verkregen informatie op enorme computers opgeslagen. Dat is niet langer alleen – wat het nooit is geweest – het vermeende werk van communisten en andere dictators. Maar nu wordt die controle, dit beperken van de individuele vrijheid goedgepraat met het argument dat het “voor de bescherming” van onze vrijheid is…
Als de Amerikanen de Russen beschuldigen van inmenging en beïnvloeding is het zoals de ketel die de pot verwijt dat hij zwart is. Het is duidelijk dat de hele hetze rond Trump en Moskou gewoonweg een Amerikaans binnenlands politiek spel is in een poging de president te schaden en als het zou kunnen voortijdig van het politiek toneel te doen verdwijnen.
