Met hypocrisie als handelsmerk portretteert Obama zich als een vurige verdediger van het internationaal recht en de diplomatie. Maar zijn toespraak voor de VN zweeg in alle toonaarden over de catastrofale gevolgen van de illegale oorlogen die de VS en zijn strijders-onder-procuratie voeren of over de stroom vluchtelingen die ze op gang hebben gebracht. Hij had het niet over de ontwikkelingen die Europa tot een gemilitariseerde zone willen maken voor een eventuele oorlog tegen Rusland. Moskou van zijn kant voert een realpolitik, ‘willen we de terreurgroepen bestrijden dan moet je iedereen steunen die hetzelfde wil’.
Imperium
Met hypocrisie als handelsmerk en met minachting voor de andere landen, bracht hij een lofzang van een internationaal systeem dat een hoge kost oplegt aan landen die hem dienen als trouwe waterdragers en die conflict verkiezen boven diplomatie. Hij proclameerde zijn steun voor het internationaal principe dat bijdraagt om sterke landen een grotere greep op globaal vlak te laten verkrijgen. Hij demoniseerde al diegenen die zich hiertegen keren. Daarmee wil hij zich het recht toe-eigenen dat de sterke (Westerse) landen hun wil aan de zwakkere kunnen opleggen, dat in deze context het individuele recht van de wereldburger desnoods ingeperkt moet worden in een tijd van een versnelde verandering van de wereldorde. Dit alles met militaire middelen indien nodig. Hij is een voorstander om preventieve oorlogen te starten tegen landen of groepen die, in de ogen van Washington & C°, het imperium afwijzen of uit zijn greep willen geraken, Afghanistan, Irak, Libië en Syrië. Wanneer ze met hun militair geweld niet onmiddellijk zelf op het strijdtoneel ageren, financieren en bewapenen ze hiervoor proxy strijders en huurlingen. Zo financieren en bewapenen de VS in Syrië een ‘gematigde’ opstandelingengroep die nauwe banden heeft met Al-Qaida, om met deze proxy strijders Syrië tot een horror land te maken, en Assad weg te krijgen.
De focus van Obama’s toespraak was gewijd aan Syrië waar het debacle van de VS politiek alsmaar duidelijk wordt. De Amerikaanse president was verplicht terug te krabbelen van zijn oorspronkelijke eis om de Syrische president Bashar Al-Assad ten val te brengen. Hij stelde voor om eventueel gesprekken op gang te brengen met de belangrijkste bondgenoten van het Baath regime, Rusland en Iran, voor een ‘gemanagede regimetransitie’. Zo wil Obama zijn doelstelling om de Syrische president van de macht te verdrijven een nieuwe verpakking geven.
In de rand van de VN-vergadering had hij een ontmoeting met zijn Russische ambtsgenoot Poetin, een eerste formeel gesprek sinds 2013 toen de klokkenluider Edward Snowdon in Rusland tijdelijk asiel kreeg. Met de door VS gesponserde staatsgreep van uiterst rechts in Kiev in het voorbije jaar, werden de gesprekken tussen beide landen op lager niveau gevoerd. Washington & C° hebben de brutale aanval op de Russisch sprekende bevolking van het land, waarbij vele burgers het leven lieten en steden in puin werden gelegd, met de mantel van het stilzwijgen toegedekt. Het pro-fascistisch regime in Kiev wordt met financiële steun en wapenleveringen aan de macht gehouden.
Mislukking
De VS en Obama moeten toch beseffen dat hun politiek in Syrië aan het wankelen is. De VS, Turkije en de Golf-monarchieën hebben een strategie van destabilisering op gang gebracht waardoor het land met z’n 23 miljoen inwoners nu aankijkt tegen een dodental dat op 200.000 geschat wordt. Obama zet al zijn kaarten in op een hem goedgezinde oppositie, waarvan een groot deel zich in het buitenland bevindt en die geen groot militair en politiek potentieel hebben in het land zelf. Al hun pogingen voor het opstellen van een vazallenstrijdmacht door Turkije of direct door de VS eindigden tot heden op een grote mislukking. Een onlangs verschenen rapport over de desertie van gematigde rebellen stelt dat de wapens die de VS en EU geleverde hadden in de handen van IS terroristen zijn terecht gekomen.
Rusland wil met de strijd tegen het terrorisme bestendig voeren en consequent zijn in al zijn vormen, Moskou geeft zijn steun aan iedereen die het terrorisme bestrijd. Voor Moskou moet men erkennen dat de Koerden van het YPG en de Syrische strijdkrachten de werkelijke strijders tegen IS op het terrein zijn. Voor Rusland zijn er geen gematigde terroristen, het blijven terreurrebellen die ieder onderhandeld bestand met de regering in Damascus afwijzen.
In de voorbije weken verkondigde Irak, tot grote verassing van Washington, dat het een overeenkomst heeft getekend met Syrië, Rusland en Iran om de veiligheid en inlichtingsdiensten te coördineren in de strijd tegen alle terreurgroepen in hun landen. Rusland en de bovenvermelde landen willen verhinderen dat de VS, NAVO, EU en de Golfmonarchieën een variante van hun Libië-scenario opstarten.
Obama beweerde dat het realisme hem en zijn onderdanige NAVO-vazallen dwingt om een geleidelijk wegwerken van Assad, onder hun regie en voorwaarden, te starten. Hieruit blijkt dat hij zich in een situatie bevindt waarin hij maar een beperkte handelingsruimte heeft.
Confrontatie?
Het resultaat van de roekeloze en moorddadige burgeroorlog voor een regimewissel heeft het land tot een puinhoop gemaakt, duizend burgers op de vlucht gedreven en hen berooft van een zinvol levensperspectief. Nu wordt het Westers imperium geconfronteerd met een Russische militaire aanwezigheid waardoor een mogelijke confrontatie kan ontstaan tussen kernmachten. Op de vooravond van de VN vergadering startte Frankrijk een aantal luchtaanvallen in het luchtruim van Syrië, hiermede wilde de sociaaldemocraat Hollande aantonen dat hij bereid is om de Syrische strijdkrachten en hun bondgenoten aan te vallen, met andere woorden eventueel ook de Russische militaire aanwezigheid. Hollande wil met zijn optreden duidelijk de Golfmonarchieën te vriend houden, ze zijn immers belangrijke wapenkopers, tot grote vreugde van de Franse wapenindustrie.
Het zou gevaarlijk en naïef zijn om zo maar te geloven dat Washington in het mislukken van haar optreden, beslist om gesprekken met Rusland op te starten met de bedoeling om af te zien van het gebruik van militaire macht. In tegendeel, bij de aftakeling van zijn economische en diplomatieke impact is het antwoord van het VS imperialisme het opdrijven direct of indirect van proxy krijgers voor hun militaire agressies. Het VS imperium kan alleen maar pogen om stand te houden met militair machtsvertoon en interventies. In zijn betoog praatte president Obama zijn politiek goed, hij noemde Assad een tiran, maar zweeg in alle toonaarden over de Golfmonarchieën die toch geen toonbeeld zijn van democratie. Hij beschuldigde Rusland dat ze een inbreuk op de soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne plegen, China werd ook vernoemd omdat het land in de ogen van Washington de maritieme handel in de Chinese Zuidzee bedreigt.
Een deel van zijn cynisch loflied over internationaal recht en diplomatie bevatte een duidelijke bedreiging ten opzichte van de landen die het aandurven de leidersrol van de VS te betwisten: “ Ik leid de sterkste militaire natie van de wereld en zal niet aarzelen om mijn land en bondgenoten te beschermen met militaire middelen indien nodig”. In deze context zijn het Pentagon en CIA ijverig bezig om de VS en de NAVO verder militair uit te bouwen in Oost en Centraal Europa tegen Rusland en houden er regelmatig grote militair manoeuvres. Wanneer Obama over vrede spreekt plant hij de modernisering van zijn kernwapenarsenaal in Europa met stuurbare B61-12 kernbommen om zo de Amerikaanse militaire suprematie in stand te houden en meer kracht te geven.
Blijft Assad?
Obama wil de eigen anti-Assad-positie in stand houden, wil niet erkennen dat een politiek diplomatiek overleg met de regering in Damascus in zijn huidige samenstelling een zinvolle overgangsoplossing kan zijn. Na de toespraak van Obama heeft Erdogan, bekend voor zijn onverzoenlijkheid, zijn houding aangepast. Volgens Erdog
an is een overgangsproces mogelijk met of zonder Assad om tot een oplossing voor de chaos in zijn buurland te komen. Ook heeft Merkel onlangs verklaard dat men met velen moet spreken inclusief Assad. Maar Obama wilde met zijn toespraak de toon en het kader bepalen voor de uitspraken van de Europese vazallen in de VN-vergadering en voor de pers. Als beloning mogen ze dan op de koffie en foto samen met hun leermeester.
Poetin heeft een voorstel op tafel gelegd voor een oplossing en stabilisering, voor een brede coalitie tegen IS en alle vormen van terroristische organisaties. In zijn toespraak stelde hij dat de tijd van de unipolaire wereld voorbij is en de organisatie van een multipolaire wereld zich aandient. Deze kwestie stelt het probleem van oorlog en vrede. Sinds de val van de Berlijnse muur en de implosie van de Sovjet-Unie zien we de VS streven naar hegemoniale imperiale macht. Maar de werkelijkheid is dat de 21ste eeuw niet deze is van de Amerikaans hypermacht, het is deze van een multipolaire wereld.
Op dit vlak is Poetins rede een strijddiscour. Niemand moet het opdringen van een voor burgers vreemd maatschappijmodel aanvaarden. Dat recht is voorbehouden aan de burgers van soevereine staten zelf. De Syrische kwestie en het probleem van het instellen van protectoraten, buiten het internationaal juridisch kader, leidt tot de vernietiging van staatsstructuren en de niet-eerbiediging van de burgerrechten, het leidt tot een zone van anarchie.
Westerse hypocrisie
Men verwijt Rusland dat het ambitieuze belangen nastreeft, alsof het Westen er geen heeft. In zijn toespraak beklemtoonde Poetin dat de politiek de kunst van het mogelijke is, een conflict dwingt ons om kamp te kiezen. Poetin is van oordeel dat men IS niet kan bestrijden wanneer een coalitie met de Syrische strijdkrachten van Bachir al Assad uitgesloten wordt.
Een vluchtelingenbeleid vraagt enige consequentie. Men kan niet bijvoorbeeld Hongarije veroordelen en tegelijkertijd zwijgen over de muren en prikkeldraadversperringen die men zelf met groot machtsvertoon van politie optrekt in Calais, Cueta en Melilla of over de muur aan de grens van de VS met Mexico.
Poetin veroordeelt het opleggen van unilaterale sancties, die voor het Westen de politieke norm geworden zijnen, en kennelijk moeten dienen om concurrenten uit te schakelen. Deze sanctiepolitiek wordt door de politieke leiders van het Westen opgelegd zonder raadpleging van de burgers en nationale parlementen van het land.