Wellicht zullen we nooit weten hoe de verkiezingen van eind juli in Venezuela zijn verlopen. Er zijn goede argumenten om te denken dat het bewind van Maduro te verkiezen is boven het bestuur van de rechtse oppositie. Die laatste krijgt immers alle steun van die politieke krachten in Latijns Amerika die verantwoordelijkheid dragen voor wrede mensenrechtenschendingen in het verleden, er werd ook meegedeeld dat de nationale oliemaatschappij zou geprivatiseerd worden, of m.a.w. dat de olie verkwanseld wordt aan de V.S.
Er zijn echter even goede argumenten om te denken dat Maduro deze verkiezingen heeft verloren. De inmiddels beruchte ‘actas’ – de papieren bewijsstukken van de elektronische stemming – werden niet bekend gemaakt. Strikt grondwettelijk bekeken zou dat ook niet moeten, maar het zou zeker helpen om de twijfel over mogelijke verkiezingsfraude weg te nemen. Maduro speelt het nu allemaal volgens de regels van het boekje, maar veel zal dat niet helpen. Hij blijft aan de macht, zo lijkt het, en zal daar toch een zware prijs voor betalen. Tot nog toe hebben slechts een handvol landen de verkiezingsresultaten erkend, er volgen beslist nieuwe sancties.
Op 7 augustus heeft het Grondwettelijk Hof in Thailand de grootste progressieve partij van het land, Move Forward, ontbonden. Een week later werd de Eerste Minister van de tweede grootste partij, Pheu Thai, de laan uitgestuurd. Thailand kent al twintig jaar lang periodes van autoritarisme, afgewisseld met korte periodes van democratie. Alle verkiezingen werden de afgelopen twee decennia gewonnen door progressieve partijen. Maar nog nooit kon zo’n partij echt regeren. Thaksin Shinawatra werd twee maal verkozen, twee keer gevolg door een coup. De Senaat wordt samengesteld door het leger. Nog steeds vliegen mensen de gevangenis in wegens ‘majesteitschennis’. Thailand is nominaal een democratie maar in feite een militaire dictatuur.
Voor zover bekend zijn er geen sancties uitgevaardigd tegen Thailand.
Een ander voorbeeld. In Mexico heeft de progressieve partij Morena de verkiezingen gewonnen met een gekwalificeerde meerderheid. Dit laat toe de grondwet te wijzigen, wat de regering ook van plan is. De eerste en belangrijke hervorming wordt die van de rechterlijke macht om te proberen meer onafhankelijkheid en integriteit in het systeem te krijgen. Via een getrapt systeem zouden rechters voortaan door het volk worden verkozen. Dat zint de rechterzijde niet. Er wordt nu moord en brand geschreeuwd over ‘politisering’ en de VS-ambassadeur liet weten dat dit de investeringen in het land in gevaar kan brengen. De nieuw verkozen Mexicaanse President, Claudia Sheinbaum, liet fijntjes opmerken dat een goede 40 deelstaten in de V.S. eveneens hun rechters laten verkiezen. Het mocht niet baten.
Luister naar mijn woorden, kijk niet naar mijn daden. Twee maten en twee gewichten. Wat goed is voor ons, is niet goed voor jullie.
Dit zijn slechts twee kleine voorbeelden van hoe ‘het Westen’ zijn geloofwaardigheid te grabbel gooit. Er kunnen ook parallellen getrokken worden tussen Oekraïne en Gaza. Joe Biden is heel scherp voor Moskou, maar laat zich steevast diep vernederen door Benjamin Netanyahu die elke oproep tot bestand in Gaza torpedeert. Biden slikt zelfs tot de Israëlische uitleg dat de Amerikaanse vredesactiviste die in bezet gebied werd vermoord, door een afgeweken kogel is getroffen.
Er is de westerse schreeuw tegen de discriminatie van moslims in Xinjiang, China. Maar tegelijk de blindheid voor de discriminatie van 200 miljoen moslims door ieders vriend Narendra Modi. Er kan gekeken worden naar hoe de oorlogen in de Democratische Republiek Kongo en in Soedan ‘vergeten’ worden. De tijd is voorbij waarop landen in het Zuiden geen keuze hadden om bondgenoten te kiezen. Vandaag schuiven we meer en meer op naar een multipolaire wereld en worden de willekeur en het machtsmisbruik van de V.S. en zijn vrienden niet langer geslikt.
Regimes afstraffen omdat ze de democratische regels niet stipt volgen, enerzijds, een genocide gedogen en met wapenleveringen ondersteunen, anderzijds. Tel daar het koloniale verleden bij van de Europese mogendheden en de verpletterende almacht van de internationale financiële instellingen. De ‘waarden en normen’ van het Westen, die best meer coherente steun verdienen, dreigen hiermee te verwateren en te verdampen. Is dat wat we willen?
