De speciale VN-rapporteur voor de Palestijnse gebieden trekt al verschillende jaren aan de alarmbel over de schrijnende situatie in de bezette gebieden. Vergeefs. Ook zijn nieuw rapport dat ongewoon hard is voor Israël, zal onopgemerkt in de archieven verdwijnen. Ondertussen blijkt uit de jaarlijkse rapporten over Europese wapenhandel dat België voor meer dan 14 miljoen Euro aan exportvergunningen heeft goedgekeurd richting Israël, wat meer dan vijf keer zoveel is als wat De Gucht deze zomer aan het parlement heeft gemeld.
De media besteden amper aandacht aan zijn rapporten en de westerse politieke wereld sluit ogen en oren voor de humanitaire catastrofe waaraan de Palestijnen blootstaan. Twee jaar geleden stelde John Dugard in zijn verslag aan de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties: “Israëls gedrag in de Palestijnse Bezette Gebieden plaatst de geloofwaardigheid van de internationale mensenrechten voor een gelijkaardige uitdaging als de Apartheid dat deed in de jaren ’70 en ’80.”(1) Dugard kan het weten. Deze Zuid-Afrikaanse jurist heeft tal van publicaties over het Apartheidssysteem op zijn naam staan. Kort na het uitbreken van de tweede intifada werd hij aangesteld als speciale rapporteur voor de VN.
John Dugard is ongewoon scherp voor Israël, maar ook voor de Europese Unie, Canada en de VS. In zijn verslag aan de VN-Mensenrechtenraad eind september 2006 beschuldigde hij Israël ervan Gaza omgeturnd te hebben tot een ‘gevangenis’ waarna het “de sleutel heeft weggegooid”. Volgens de rapporteur is de situatie er erger dan ooit te voren. “Wat Israël verkiest te beschrijven als zijdelingse schade aan de burgerbevolking is in werkelijkheid doden zonder onderscheid, wat verboden is door het internationale recht”. Dugard bekritiseerde het financieel embargo tegen de Palestijnse Autoriteit als reactie op de verkiezingsoverwinning van Hamas. Hoewel Israël het internationaal recht met de voeten treedt gaat het vrijuit aldus Dugard. In de plaats daarvan wordt “het Palestijnse volk gestraft omdat het op democratische wijze voor een regime heeft gekozen dat onaanvaardbaar is voor Israël, de VS en de Europese Unie”. Het Palestijnse volk krijgt economische sancties opgelegd, de “eerste keer dat een bezet volk zo is behandeld”. Wat er in de Gaza gebeurt noemt Dugard ‘niet langer tolereerbaar’.
Oorlogsmisdaden
Het rapport dat Dugard maakte in opdracht van de VN-mensenrechtenraad laat aan duidelijkheid niet te wensen over.(2)
Dugard plaatst vraagtekens bij Israëls beweringen dat de bezetting van de Gaza in augustus 2005 is gestopt. De Israëlische bezetting gaat door en manifesteert zich op verschillende manieren. Ten eerste door de Israëlische controle over lucht, zee en buitengrenzen. Hoewel er een akkoord is voor de grensovergang te Rafah richting Egypte is alle verkeer van en naar Gaza zo goed als gestopt omdat alle grensovergangen gesloten zijn. Ten tweede demonstreert Israël zijn controle over het gebied door het gebruik van geluidsbommen “bedoeld om de bevolking van Gaza te terroriseren”, de regelmatige bombardementen op huizen en velden langs de grens en de doelgerichte executies van Palestijnse militanten, die zoals in het verleden worden uitgevoerd zonder veel rekening te houden met onschuldige omstanders.
Over de arrestatie van 8 Hamasministers en 26 leden van het Palestijnse parlement zegt Dugard het volgende. “Terwijl Israël beweert dat ze worden vastgehouden omwille van hun steun aan terroristische activiteiten, is het moeilijk te weerstaan aan de notie dat zij worden vastgehouden als gijzelaars in strijd met artikel 34 van de vierde Conventie van Genève”. Verderop in het rapport citeert Dugard een hele reeks schendingen van de algemene mensenrechten en van het internationaal humanitair recht. Het gaat volgens Dugard om oorlogsmisdaden zoals directe aanvallen tegen burgers en burgerdoelen, het gebruik van terreur tegen burgers en de vernietiging van eigendommen die niet gerechtvaardigd zijn vanuit een militaire noodzaak. “Bovenal heeft de Israëlische regering het verbod van het collectief straffen van een bezet volk geschonden zoals bepaald in artikel 33 van de Conventie van Genève”.
Annexatie
Dugard brengt ook nog eens in herinnering dat Israël verder bouwt aan een muur die “duidelijk illegaal op Palestijnse grond wordt gebouwd.” Dat de muur tot doel heeft om land te verwerven op de Westelijke Jordaanoever staat voor de VN-rapporteur boven elke twijfel verheven. Hij hekelt daarbij de bureaucratische procedures die het voor de Palestijnen onmogelijk maken om de landbouwgrond achter de muur te betreden. Dugard bevestigt dat de muur ook tot doel heeft om het merendeel van de nederzettingen bij Israël te annexeren. Die nederzettingen worden verder uitgebouwd wat gebeurt met de steun van de Israëlische regering. De bevolking in de nederzettingen groeit a rato van 5,5 procent wat drie keer meer is dan de groei van de stedelijke bevolking in Israël zelf. Als gevolg daarvan is het aantal kolonisten op de Westelijke Jordaanoever gestegen tot 245.000 en in Oost-Jeruzalem tot 200.000. Ook het aantal controleposten, wegblokkades en aarden wallen is gestegen van 365 in augustus 2005 naar meer dan 500. De controleposten verdelen de Westelijke Jordaanoever in vier stukken. Een stad als Nabloes is omgeven door controleposten en “een ingesloten stad geworden” waar het merendeel van de bevolking in noch uit kan. Dugard betwist dat de controleposten er zijn uit veiligheidsoverwegingen. Het “hoofddoel van veel controleposten bestaat er in werkelijkheid uit om de Palestijnen voortdurend te herinneren aan de Israëlische controle over hun leven en om hen te vernederen”.
Uithongeren
Het resultaat van die bezettingspolitiek is catastrofaal voor de modale Palestijn. 40 procent van de Palestijnen leeft onder armoedegrens. De Internationale Arbeidsorganisatie schat de werkloosheid op 40 procent, maar dat is dan zonder rekening te houden met het feit dat de werknemers van de publieke sector, goed voor 23 procent van de totale werkgelegenheid in de Palestijnse gebieden, weliswaar werken, maar al maanden onbetaald zijn.
Het is moeilijk te begrijpen, aldus Dugard, dat hoewel Israël de belangrijkste resoluties van de Veiligheidsraad en de Algemene Vergadering schendt, onwettelijke territoriale wijzigingen doorvoert, de mensenrechten schendt en gefaald is in het implementeren van de adviserende opinie van het internationaal gerechtshof, er desondanks in slaagt om sancties te ontlopen. “In plaats daarvan is het Palestijnse volk, eerder dan de Palestijnse Autoriteit, het voorwerp van de mogelijks meest rigoureuze vorm van internationale sancties ooit opgelegd in de moderne tijd”.
Samenwerking met de NAVO
Hoewel het oordeel van Dugard, een officiële VN-functionaris, overduidelijk is, valt het in dovemansoren. Erger nog, dit ophefmakende rapport is grotendeels onopgemerkt gebleven (verzwegen) in media en politiek. Ondertussen blijven de financiële sancties hun moordend werk doen. Een hele gemeenschap wordt gestraft omdat ze bezet is. Het is trouwens nog cynischer dan Dugard schetst. Onlangs sloot Israël een militair akkoord met de NAVO in het kader van de mediterrane dialoog. Israël zal voortaan samen met andere NAVO-lidstaten patrouilleren in de Middellandse Zee om olietransporten te behoeden van terroristische aanslagen. De hele operatie draagt de naam ‘Active Endeavour’. De militaire samenwerking heeft ook tot doel de proliferatie van massavernietigingswapens tegen te gaan. Zelfs officiële NAVO-documenten erkennen dat Israël zelf een illegale nucleaire macht is. Israël is een van de weinige landen die geen lid is van het non-proliferatieverdrag waardoor er geen inspecties zijn van het arsenaal. Israël kan ook rekenen op royale militaire steun van de meeste westerse staten.
Belgische wapens voor Israël
Deze zomer maakte de Belgische minister van Buitenlandse Zaken bekend dat ons land vorig jaar voor 2,58 miljoen Euro wapenlicenties heeft vergund richting Israël. In het rapport dat elk jaar wordt opgesteld in het kader van de Europese Gedragscode voor Wapenhandel komt echter een veel hoger cijfer naar boven. In het rapport dat dateert van 16 oktober 2006 staat dat België in 2005 voor 14,2 miljoen (!) aan exportvergunningen heeft verleend richting Israël, wat dus meer dan vijf keer zoveel is als het bedrag dat minister De Gucht heeft vernoemd in zijn antwoord op een parlementaire vraag.(3) Indien dit cijfer klopt dan was België vorig jaar het vierde Europese land na Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland wat betreft het verlenen van exportvergunningen. België geeft geen specificaties over het soort wapens.
Onlangs maakte het Vlaamse Vredesinstituut bekend dat Vlaanderen sinds maart 2006 opnieuw exportvergunningen voor Israël goedkeurt. Zo zouden in juli en augustus, in volle Libanon-oorlog twee exportvergunningen zijn goedgekeurd, terwijl in 2004 militaire leveringen aan Israël nog geweigerd werden omdat het gebied te ‘gevoelig’ is.
(Uitpers, nr. 80, 8ste jg., november 2006)
Voetnoten:
(1) Statement by MR. JOHN DUGARD, Special Rapporteur on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied by Israel since 1967. 59th Session of the General Assembly, Third Committee, Item 105 (c)
NEW YORK, 28 October 2004 (zie
http://www.pchrgaza.org/Library/Dugard.pdf )(2) Report of the Special Rapporteur on the situation of Human Rights in the Palestinian Territories occupied since 1967, Human Rights Council; second session, 5 september 2006
(3) Het jaarrapport is te downloaden op http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/site/en/oj/2006/c_250/c_25020061016en00010346.pdf
