Doden is verboden, daarom moeten moordenaars bestraft worden, tenzij men het massale doden onder luid trompetgeschal goedpraat als een kruistocht van het goede tegen het kwade.
Bij het einde van de tweede oorlog en de oprichting van de VN werd het voeren van oorlog verboden. Zelfverdediging is de uitzondering die bepaald wordt door artikel 51 van het VN-Handvest. De VN moet internationaal geweld voorkomen of stoppen.
De koude oorlog, de confrontatie van de nucleaire supermachten de VS en de toenmalige Sovjet Unie, belette de VN die opdracht uit te voeren door de regelmatige blokkeringen binnen de VN-Veiligheidsraad.
Met de overgang, geïnitieerd door Gorbatsjov, het uiteenvallen van het sovjet blok en de stopzetting van de wederzijdse bedreiging van Oost en West, was er een mogelijkheid om een degelijk mondiaal vredesinstrument uit te bouowen. Maar onlangs verklaarde Gorbatsjov dat er een nieuwe koude oorlog aan de gang is. Voor sommigen, zoals bijvoorbeeld Stephen Cohen van de Princeton University, is de koude oorlog nooit beëindigd.
President Bush senior verwoordde het in maart 1991 voor het Amerikaanse Congres als volgt: “Er zijn reële vooruitzichten geschapen voor een nieuwe wereldorde. Een wereld waar vrijheid en menselijke waardigheid in alle landen hun plaats zullen vinden”. Wat hij toen niet openlijk verkondigde was dat de VS in deze wereld de leidersrol opeist.
Tien jaar later na de aanslagen van 9/11 maakte Bush junior het hegemoniaal machtsstreven van de VS zonder schroom aan de wereld duidelijk. Voor Bush junior was de VN niet langer relevant. Hij streefde naar absolute macht en het recht om een preventieve “rechtvaardige oorlog” te voeren zelf bij een niet onmiddellijk gevaar.
Het Bush junior concept van hegemonie werd voor het eerst door de vroegere VS viceminister van defensie Paul Wolfowitz geformuleerd in1992. In zijn manifest, “Defense planning guidance” in opdracht van de toenmalige defensieminister Dick Cheney, beschreef Wolfowitz er de brede strategische en militaire oriëntatie van het Amerikaanse buitenlands en veiligheidsbeleid na de ontbinding van het Warschaupact. Dat beleid bepleitte duidelijk dat de VS moest voorkomen dat er een nieuwe rivaal zou opduiken, en dat de VS haar eigen technologische superioriteit in stand moest houden. “De voormalige rivaal – lees Rusland als opvolger van de Sovjet Unie – kan en mag niet langer getolereerd worden. De VS moet strategisch handelen, unilateraal en indien nodig preventief militaire middelen inzetten om zijn belangen en toegang tot grondstoffen veilig te stellen.”
Zo worden de democratische idealen geïnterpreteerd in functie van de Amerikaanse belangen.
Goed tegen kwaad
Wolfowitz werd opnieuw vice-minister onder Donald Runsfeld op defensie in de Bush-Cheney administratie. Zijn oude manifest van 1992 werd de handleiding van het Bush junior beleid, tegen de meer gematigde conservatieven Powell en Kissinger in, die de mening toegedaan waren dat het streven naar hegemonie de waarden van Amerika op mondiaal vlak ondermijnden.
Bush junior ontpopte zich als vaandeldrager van de pax americana en pleitte voor een permanente noodtoestand met zijn doctrine van “war on terror” en gijzelde zo de wereld. Hij voerde een “preventieve oorlog” tegen Irak op basis van leugens en onder valse voorwendsels dat Irak kernwapens ontwikkelde in tegenstrijd met het non-proliferatieverdrag. Hij interpreteerde dat het VS militair optreden preventief was om erger te verhinderen. De Bush junior oorlog werd ons verkocht als een kruistocht van het goede tegen het kwade. Hij zag zijn optreden als een door god gegeven opdracht aan de VS omdat Saddam Hoessein het ultieme kwaad was. Maar het is duidelijk dat het Amerikaans militair industrieel complex de chantage en de dreiging met oorlog gebruikt om haar mondiale machtspositie te versterken. Immers, het ontbreken van oorlogsplanning en conflicten zou haar economische groei en winst aan banden leggen.
Europa blijft stil en durft niet tonen dat aan de horigheid aan de supermacht grenzen zijn. De interne vrijheid moet opgeofferd worden aan het paranoïde idee van de imperator in Washington.
De imperiale macht van het Westen wil haar fouten niet inzien en negeert de dialectiek van oorzaak en gevolg. Kapitalisme is een ideologie van egoïsme en de belevenis van een vals individualisme. Het vreet aan de menselijke betrokkenheid, produceert irrationele reacties zoals het fanatieke nationalisme en het barbaarse jihadisme in de moslimwereld.
Er heerst veel opgekropte woede over het Amerikaanse beleid, dat niets van doen heeft met vrijheid en democratie, maar veelmeer in de praktijk een militair en economisch terrorisme is.
Het optreden van de VS als politieagent van de wereld zoekt haar dominantie te verstevigen, waardoor de ongelijkheid en de kloof tussen arm en rijk groter en dieper wordt. Zo creëert men een politiestaat die zich de rol van rechtstaat van de wereld toegeëigend.
Nieuwe spanningen
De VS en haar vazallen beschouwen zich als de mondiale handhavers van wet en orde volgens hun model. Hiervoor bedienen ze zich van hun militaire instrumenten de NAVO en andere partnerschappen. Dit alles moet leiden tot een nieuwe wapenwedloop tot vreugde van de wapenindustrie. Na het verdwijnen van de Oost-West confrontatie in 1989/90 en het Warschaupact, heeft Clinton in 1994 een NAVO-strategie ontwikkeld die van het verdedigingsprincipe evolueerde naar een wereldwijd bondgenootschap dat de VN verlamde.
Dat was in feite het in praktijk brengen van de richtlijnen van geo-strateeg Zbigniev Brzezinski, om ervoor te zorgen dat de VS de enige wereldmacht is en dat Rusland als concurrent op het wereldtoneel uitgeschakeld wordt. Deze politiek wordt nog steeds door Moskou als een bestendige bedreiging aangevoeld. Rusland is van oordeel dat het deel uitmaakt van de Europese cultuur, en wil verhinderen dat het tot een nieuwe confrontatie komt. Als het wordt uitgesloten, dan is het ook logisch dat het op zoek gaat naar nieuwe allianties. Bovendien hebben de VS en NAVO besloten om regelmatig militaire manoeuvres te houden voor de Russische huisdeur. Een en ander werd nog verder verscherpt tijdens de NAVO-top in Boekarest 2008, waar het lidmaatschap van Georgië en Oekraïne in het vooruitzicht werd gesteld. De operatie Georgië is mislukt, Oekraïne is een lopend project.
De logica achter de VS–EU en NAVO imperiale strategie is het aanwakkeren van de spanningen. Wat ze in praktijk brengen tegen Rusland en ook tegen China en de BRICS landen. Hierbij maken ze gebruik van hun militair NAVO-speerpunt om te voorkomen dat een Eur-Aziatische integratie tot stand zou komen, waardoor haar greep op de mondiale financiële, economische handelswereldmarkt in het gedrang zou kunnen komen. Maar de onmiddellijk doelstelling van de VS en C° is de ondermijning van de Russische economie, het destabiliseren van het land om zo een regime change in Moskou te bewerkstelligen. De aanval op de roebel maakt deel uit van de economische oorlog van VS, EU en NAVO om Moskou op de knieën te dwingen en de Russische inflatie op te drijven. Hiervoor bedienen ze zich van hetzelfde scenario als tegen Milosevic in Joegoslavië, Saddam Hoessein in Irak, Qadafi in Libië – en tegen Syrië.
Door de militaire NAVO-opbouw in Oost-Europa, met raketten, radarsysteem en militaire basissen aan de Russische landsgrenzen, klinkt het wel erg cynisch om van Moskou te verwachten dat het zijn kernwapenarsenaal afbouwt.
In zijn historische toespraak over de mondiale veiligheidsarchitectuur en in een interview met de ARD, stelde Poetin vast dat we aan een keerpunt zijn gekomen. “Na de val van de muur in Berlijn, tekende en bouwde de VS met haar onderdanige vazallen nieuwe lijnen en muren in ons gemeenschappelijk Europees continent. Bijgevolg kan Rusland niet instemmen met de vorderingen van een wereldwijde recht op interventie van de NAVO in conflictgebieden. Bovendien zijn de raket- en radarplannen van d
e westerse alliantie gericht tegen Rusland.”
Ronald Reagan verklaarde in 1982 de toenmalige Sovjet Unie als de “evil empire”, het rijk van het kwaad. Aan deze stelling werd door Clinton noch Bush, noch door Obama een jota veranderd. De Amerikaanse analist Bernd Grand, beschreef het in de Times van 7/11/2013 als volgt:” De VS belooft grondwettelijke vrijheid met een soort obsessionele overtuiging, waarbij de hele wereld door hem beschouwd wordt als oorlogsgebied”. In zijn strijd tegen het terrorisme eigent Obama zich het recht toe lijsten op te stellen van vermeende terroristen en te beslissen wie hij kan buitenrechtelijk executeren door het inzetten van zijn moordende drones. Het Witte Huis, of het nu bewoond wordt door een Obama of iemand anders, kan geen Amerikaans vacuüm aanvaarden.
Bronnen:
Der Hegemon – Stefan reinhardt
Les Etats-Unis jouent la roulette russe – Pepe Escobar
Interview Putin mit ARD – Hubert Seipel
