Rise like lions in the slumber (Verrijs als leeuwen uit de sluimer) In unvanquishable number (In onoverwinnelijke aantallen) Shake your chains to earth like dew (Werp je ketens ter aarde als dauw) Which in sleep had fall’n on you (Die op je viel tijdens je slaap) Ye are many – they are few (Jij bent met velen – zij met weinigen). Vandaag lijkt dit enthousiaste vers van Percy Shelley’s ‘Mask of Anarchy’ onbereikbaar. Ik denk van niet. Shelley was zowel een romanticus als een verteller van de politieke waarheid. Zijn woorden weerklinken nu omdat er nog slechts één politiek pad openligt voor zij wiens stemkeuze werd afgenomen en wiens ondergang wordt aangekondigd op voorstel van de regering. De sociaaldemocratie, ontstaan uit de ‘nooit meer’ sfeer van 1945, heeft zich overgegeven aan een extremistische politieke sekte van geldverering. Dit bereikte zijn toppunt toen 1000 miljard £ (1170 miljard €) openbaar geld door de Labourregering onder leiding van Gordon Brown werd overgeleverd aan corrupte banken, die hij nog maar net daarvoor had geëerd als een ‘groot voorbeeld voor de natie’ en zijn ‘persoonlijke bron van inspiratie’. Dit betekent niet dat parlementaire politiek geen betekenis meer heeft. Het heeft er wel nog één: de vervanging van de democratie door een businessplan voor elke menselijke activiteit, elke droom, elke hoop, elke decente verzuchting, elk nieuwgeboren kind. De oude mythes van Britse rechtschapenheid met zijn imperialistische wortels gaf een vals gevoel van rust terwijl de bende van Blair de basis legde voor de huidige ‘coalitie’ (van Conservatieven en Liberaal-democraten, lv). Deze coalitie wordt geleid door een voormalige woordvoerder van een plunderaar van bedrijven (‘an asset stripper’ = iemand die de winstgevende delen van een bedrijf opkoopt en de rest op de fles laat gaan) en door een zakkenvuller die zijn adellijke titel en zijn taksvrije fortuin zal erven van zijn vader, de 17de baron van Ballintaylor. David Cameron en George Osborne zijn gefossiliseerde oenen die in de koloniale tijd door hun pappa’s zouden uitgezonden zijn om buitenlandse gronden te plunderen. Vandaag leggen ze het Groot-Brittannië van de 21ste eeuw hun antieke ideologie op in de vorm van economische slangenolie. Hun plannen hebben niets van doen met een ‘deficit crisis’. Een deficit van 10% komt niet eens in de buurt van een crisis. Toen Groot-Brittannië op het einde van WOII officieel bankroet was bouwde de regering zijn beste openbare instellingen, zoals de National Health Service en de kunstzinnige gebouwen op de zuidelijke oever (van de Theems, lv) van Londen. Er is geen enkele rationele reden voor de sociale afbraak die door de BBC koeltjes een ‘herziening van de openbare uitgaven’ wordt genoemd. De openbare schuld is uitsluitend de verantwoordelijkheid van zij die ze veroorzaakt hebben, de superrijken en de risicobeleggers. Nu, dat is eigenlijk naast de kwestie. Wat in Groot-Brittannië gebeurt is het uitbuiten van een gelegenheid om de broze laag menselijkheid van de moderne staat af te schrapen. Dit is een staatsgreep, een ‘shock doctrine’ zoals die werd toegepast in het Chili van Pinochet en het Rusland van Jeltsin. In Groot-Brittannië hebt je daar geen tanks in de straten voor nodig. Bourgeois Groot-Brittannië heeft vanuit zijn onverschilligheid voor de vrijheden die ze beweren lief te hebben toegelaten dat het parlement een bewakingsstaat heeft gecreëerd met 3000 nieuwe misdrijven in haar wetten: meer dan in de hele volledige vorige eeuw. De macht om te arresteren en vast te houden is nooit groter geweest. De politie heeft nu de onschendbaarheid om te doden en asielzoekers kunnen worden vastgebonden op commerciële vluchten. Athol Fugard heeft gelijk (Zuid-Afrikaanse theaterauteur werkzaam in Londen, bekend om zijn maatschappelijk geëngageerd theater, lv). Nu Harold Pinter er niet meer is blijft er geen schrijver of auteur van naam over die durft afwijken van deze steeds weer herkauwde prietpraat (zie Pinter’s laatste artikel kort voor zijn dood in dit
De propaganda-afdeling in de pers stelt dit plichtsbewust voor als ‘ongelukkig maar noodzakelijk’. Merk daarbij op hoe over een recente syndicale actie van de brandweermannen verslag wordt gedaan. Na een onderdeel van het nieuws op Channel 4 dat deze bescheiden en moedige mensen voorstelde als meedogenloze boeven, eiste (journalist) Jon Snow dat de leiders van de London Fire Authority en de vakbond Fire Brigades Union recht naar de studio’s zouden komen om te onderhandelen, nu, deze minuut. ‘Ik zal voor de taxis zorgen’ verklaarde hij. Vergeet de duizenden banen die gaan geëlimineerd worden bij de brandweer en het gevaar dat dit inhoudt voor een nieuwe ramp: smijt hun idiote koppen tegeneen! ‘Good stuff’ besloot de presentator.
Een documentaire reeks van 1983 op TV van Ken Loach (Britse filmregisseur bekend van zijn sociaal geëngageerde films, lv) getiteld ‘Questions of Leadership’ begint met een stuk over ernstige jonge vakbondsmilitanten die de menigtes toespreken. Nu zie je ze ouder, zelfvoldaan en overladen met het hermelijn van de House of Lords.
Ooit vroeg ik op een gala van de Durham Miners aan Tony Woodley, secretaris-generaal van Unite (de samensmelting van de Transport Union en de General Workers Union, twee socialistische vakbonden, lv): “Is het probleem niet de continue collaboratie van de vakbondsleiding?”. Hij ging bijna akkoord en impliceerde dat de opkomst van kerels zoals hij dat zou veranderen. De staking van het cabinepersoneel van British Airways (BA), een staking die door zijn vakbond wordt geleid, zou naar het schijnt enige vooruitgang boeken. Is dat zo? Waarom zijn de vakbonden niet in opstand gekomen tegen totalitaire wetten die vrije vakbondsactiviteit in een bankschroef houden? De werknemers van BA, de brandweermannen, de postbodes, het gemeentelijk personeel, de verplegers, het personeel van de Londense metro, de onderwijzers, de leraars, de studenten kunnen meer dan de Fransen als ze maar resoluut en creatief zijn en zich met de brede sociale bewegingen verbinden, iets wat het potentieel heeft het grootste volksverzet ooit te worden. Kijk naar het internet. Zie de steun van de publieke opinie voor de brandweermannen. Er is geen andere manier. Directe actie. Burgerlijke ongehoorzaamheid. Zonder aarzelen. Lees Shelley (bovenaan dit artikel) en doe het.
(Uitpers nr. 126, 12de jg., december 2010)
John Pilger
, 4 November 2010Originele tekst op
de website van John PilgerVertaling Lode Vanoost