De Duitse Groenen hebben volgens alle signalen de wind in de zeilen; ze zouden kans maken bij regionale verkiezingen volgend jaar de deelstaat Baden-Wurttemberg en de hoofdstad Berlijn binnen te halen. De Franse groenen – les Verts en Europe-Ecologie (EE) – koesterden vorig jaar ook grote dromen om bij de regionale verkiezingen enkele belangrijke regio’s te winnen. Maar overal moesten ze het afleggen tegen hun partners van de PS. Nu denken ze vooral aan de presidentsverkiezingen van 2012, maar dat loopt niet van een leien dakje. De recente fusie tussen de diverse stromingen leidde al tot een crisis.
Les Verts zaten na de presidentsverkiezingen van 2007 in zak en as. Hun kandidate, Dominique Voynet, haalde toen een historisch laag percentage, 1,57%. Maar dat werd vergeten met de Europese verkiezingen van 2009 waarbij Europe-Ecologie onder impuls van Daniel Cohn-Bendit een zesde van de stemmen haalde, nauwelijks iets minder dan de socialisten. Vandaar de hoop om bij de regionale verkiezingen van 2010 dat succes over te doen en de leiding te winnen van enkele regio’s, waaronder Ile de France (Parijs en wijde omgeving). Maar dat faalde.
Eenheid
Daarop kwamen de tegenstellingen weer naar voor tussen de Verts als gestructureerde partij en de militanten van EE die meer zweren bij een losse federatie van ecologische bewegingen, met Cohn-Bendit als grote voorstander daarvan. Terwijl gewezen magistrate en corruptiebestrijdster Eva Joly vanop de zijlijn, als mogelijke kandidate van alle groenen, toekijkt. Er wordt ook al lang uitgekeken of “milieureporter” Nicolas Hulot , volgens velen de ideale keuze, groene presidentskandidaat wil zijn.
Om de krachten te bundelen werd beslist één politieke formatie op te richten, Europe Ecologie-Les Verts. De stichting kwam er op 13 november, maar na enkele weken, begin december, brak al de eerste grote crisis uit. Jean-Paul Besset, een nauwe medewerker van Nicolas Hulot, de “milieureporter” wiens naam al langer circuleert als de ideale groene kandidaat, trad af als voorzitter van de “nieuwe” partij. Besson zei het permanente gekibbel in de groene beweging beu te zijn. Hij sprak van koude oorlog en gewapende vrede en liet de militanten weten dat hij de interne spelletjes niet meer wil meespelen.
Besset was onder meer ontzet door allerlei manoeuvres die de groenen aan andere partijen verwijten. Een van de druppels die de emmer deed overlopen was het gedrag van Stéphane Gatignon, een medestander van Cohn-Bendit, die in het departement Seine-Saint Denis, ineens massa’s nieuwe leden aanbracht. Anderzijds voerden twee aanvoerders van Les Verts stiekem onderhandelingen met de PS om de senaatsverkiezingen van later dit jaar voor te bereiden.
Links of midden
De kloof tussen de voorstanders van partijopbouw, overwegend Les Verts, en de aanhangers van een losse federatie, blijven dus lijnrecht tegenover elkaar staan. Het congres van deze lente wordt met getrokken messen voorbereid.
Die kloof heeft ook te maken met diepe politieke meningsverschillen. De meeste Verts willen de groene beweging duidelijk links verankeren, al dan niet in nauwe samenwerking met de PS; een linkervleugel ziet samenwerking met radicaal-links zitten. Cohn-Bendit en zijn groep willen het voorbeeld van de Duitse groenen volgen en naar het midden opschuiven.
Cohn-Bendit verteert het niet dat sommige groenen tijdens de campagne rond de pensioenleeftijd op hetzelfde podium stonden als Jean-Luc Mélenchon, de leider van de kleine Parti de Gauche, bewonderaar van de Duitse Linke. Diezelfde Linke waar de Duitse groenen niet willen mee samenwerken. Cohn-Bendit is geen tegenstander van nauwe samenwerking met de PS, maar dan liefst met Dominique Strauss-Kahn (DSK) als kandidaat van de PS. DSK van wie veel socialistische militanten vinden dat die toch wel veel te rechts is om links te vertegenwoordigen.
(Uitpers nr. 127, 12de jg., januari 2011)