De mislukking van de klimaattop in Kopenhagen is volgens mij te wijten aan de suggestie die aan de top ten grondslag lag, namelijk dat ‘ons klimaat in een crisis verkeert’. Dit klopt slechts gedeeltelijk. De werkelijkheid is namelijk veel omvattender. Niet alleen ons klimaat, maar de gehele aarde – als levend organisme (Live Earth) – verkeert in een ernstige crisis, ofwel is doodziek. De opwarming van de aarde is daar een duidelijk symptoom van, maar slechts één van de vele.
De bestrijding van de opwarming – door vermindering van de CO2-uitstoot wereldwijd (Kyoto-verdrag) – is weliswaar een stap in de goede richting, maar schiet tegelijkertijd schromelijk tekort. Voor het behoud van de aarde als ‘levend organisme’ is namelijk meer nodig dan symptoombestrijding. En wel het inzicht dat wij, als mensheid, niet boven die levende totaliteit staan maar er een onlosmakelijk deel van uitmaken. Het bijzondere is dat wij ons daar, als enig(!) levend wezen, nog bewust van zijn ook. In feite kun je dan ook stellen dat wij met elkaar het (giga-)brein vormen van dat levende (giga-)organisme, waarvan wij zo langzamerhand de werking tot in detail in kaart hebben gebracht, zowel letterlijk als figuurlijk.
Dankzij deze fenomenale kennis moeten wij, als mensheid, zo langzamerhand tot een adequate (nationale, partijpolitieke èn economische belangen overstijgende) mondiale of eendrachtige aanpak kunnen komen van de doodzieke aarde.
Voor de effectuering daarvan heb ik mijn hoop gevestigd op de Verenigde Naties. Voor het waarmaken daarvan zal onze volkerenorganisatie slechts omgebouwd moeten worden tot een hecht samenwerkend wereldbrein van dat levende gigaorganisme. Geen onmogelijke opgave, omdat die broodnodige ombouw zijn beslag moet kunnen krijgen via een grondige reorganisatie van de VN.
In het bijzonder moet daarbij worden gedacht aan de uitbouw van de Algemene Vergadering (AG) tot mondiaal beleidsorgaan met bovennationale bevoegdheden. Uiteraard zal daarvoor de ondemocratische (vetorecht!) Veiligheidsraad opgeheven moeten worden, met de gelijktijdige overheveling van zijn belangrijkste taak – de handhaving van de internationale vrede en veiligheid, oftewel ‘Het Algemeen Belang’ – naar de AG. Voor die ingrijpende reorganisatie is een algemene VN-conferentie ter herziening van het Handvest vereist, waartoe artikel 109 alle mogelijkheid biedt.
Als VN-lid zou onze regering – bij monde van [de Nederlande minister van Buitenlandse Zaken] Maxime Verhagen – daar het initiatief toe kunnen nemen. Uiteraard onder druk van de Kamer, geen partij uitgezonderd. In plaats van zich te richten op de volgende klimaatconferentie die gedoemd is te mislukken, de COP16 in Mexico, wordt het dan ook tijd dat regering en parlement zich gezamenlijk gaan inzetten voor de broodnodige herziening van het VN-Handvest. Niet teveel gevraagd, omdat de herziening al in 1955(!) had moeten plaatsvinden, zoals elk Kamerlid met enig historisch besef zal weten.
(Uitpers nr. 116, 11de jg., januari 2010)
