De oplossing moet liggen in een alliantie met de progressieve krachten in Noord-Afrika en het Midden-Oosten, aldus de Frans-Israëlische filosoof Ivan Segré. Hij voegt er zelf aan toe dat de westerse mogendheden nooit het Arabisch nationalisme noch de moderne linkerzijde hebben gesteund, wel integendeel.
Zie: https://www.uitpers.be/rechtvaardigheid-en-westerse-waarden/
PFLP
Door progressief Arabisch nationalisme en links stelselmatig te bekampen en te verzwakken, hebben zionisten, westerse en Arabische leiders de weg gebaand voor oerreactionaire krachten, zoals de Moslim Broeders waarvan Hamas een vertakking is. Door de Palestijnen “te vergeten”, hebben de Arabische regimes de Iraanse theocratische dictatuur ruimte gelaten om die kwestie te accapareren. Het had anders kunnen lopen.
Na de oorlog van 1967 groeiden er diverse Palestijnse organisaties ter linkerzijde van de Fatah van Yasser Arafat. Daaronder het PFLP, Volksfront voor de Bevrijding van Palestina van George Habash. Zowel het zionisme, het Westen als Arabische leiders verkozen echter islamisten boven links. Het PFLP werd zoals de rest van links met vereende krachten bestreden, links werd gemarginaliseerd. Het PFLP is van armoe steun gaan zoeken bij het obscurantistisch regime van Iran.
Ik put voor de gelegenheid uit eigen herinneringen. In de zomer van 1970 was ik samen met twee andere leden van het Palestina Comité in Jordanië in een kamp van het Volksfront terechtgekomen. Het klopt dat de Palestijnse bewegingen toen in Jordanië de macht deelden met de monarchie, ze maakten dan ook minstens de helft van de bevolking uit.
Dezelfde dag dat Israëlische verkenners in de buurt werden vermoed, werd et kamp ontruimd en diezelfde avond vanuit de lucht gebombardeerd. De dag daarop werd het opgebroken en gingen we naar een wijk in Amman waar het PFLP het voor het zeggen had. Enkele weken later werd precies die wijk door het Jordaanse leger met zwaar geschut bestookt: Zwarte September. Er vielen alleen al in die wijk 5000 doden onder Jordaans vuur. Onder hen enkele Palestijnse militanten uit het kamp.
Het PFLP is een linkse Palestijnse bevrijdingsbeweging. Het is op alle mogelijke manieren tegengewerkt door de Arabische machthebbers, door Israël én door de PLO die wordt gedomineerd door Al Fatah. Het Front wordt in Europa en de VS gebrandmerkt als terreurorganisatie. De ngo’s in de bezette gebieden die met het PFLP te maken hebben, worden door de Israëlische bezetter en de PLO gezamenlijk gesaboteerd.
Onze fundamentalisten
Intussen hebben Israël en westerse regeerders Hamas een tijd gekoesterd als een alternatief voor zowel links als het PLO – dat in hun ogen nog te nationalistisch was. Hamas kreeg ruimte om zich te in de gemeenschap wortelen – onder meer met sociale en religieuze projecten. Dat verzwakte de Fatah en de PLO.
Het was wel schrikken toen datzelfde Hamas in 2006 de Palestijnse verkiezingen won. Democratie is ok, zolang de mensen stemmen zoals we dat graag hebben. De Palestijnen kozen toen in meerderheid voor een beweging, Hamas, die in hun ogen beter voor hun belangen opkwam, dan de steeds corruptere PLO. Toen werd Hamas ongewenster, maar nog altijd verkieslijker boven die ‘communisten’ van het PFLP. Een jaar geleden nog hebben Israëlische troepen in Ramallah zeven kantoren van ngo’s gesloten wegens vermeende banden met het PFLP. Het was een publiek geheim dat dit gebeurde in afspraak met de PLO.
Het komt altijd op hetzelfde neer: liever islamisten dan linksen. De islamistische fundamentalisten die in Afghanistan de communisten bevochten, kregen zeer uitgebreide westerse financiële, militaire, logistieke enz. steun. Dat die communisten van Afghanistan een moderner ontwikkelder land wilden maken, was het laatste van de westerse bekommernissen. Men bedacht er zelfs ter verdediging de term van ‘gematigde fundamentalisten’, zoals commandant Massoud die later de Taliban bestreed.
Een patroon
Er zit vanaf de jaren 1950 een duidelijk patroon in: progressieve krachten zijn de vijand..
In Iran kwam in 1951 op democratische manier een regering aan de macht, geleid door Mohammad Mossadeq, die het land zou moderniseren –met onder meer sociale zekerheid en landhervorming. Ook de nationalisatie van de olierijkdom maakte daar deel van uit.
Washington was erg ongerust over de invloed van de communistische Toedeh en eiste van Mossadeq dat hij die zou beknotten – wat hij ook deed. Maar dat volstond niet, die nationalisatie van de olie bleef teveel.
De CIA organiseerde dan in 1953, op verzoek van o.m. de Britse MI6, een staatsgreep zodat de sjah onbedreigd aan de macht bleef. De communistische Toedeh, toen sterk ingeplant, kreeg met een staalharde repressie te maken. De geheime dienst Savak en de CIA werkten hand in hand om die communisten en mogelijke bondgenoten te verzwakken. Iets waar de oerconservatieve mollahs later konden van profiteren om de volksrevolutie van 1979 te kapen.
Het Westen heeft ook zijn best gedaan om Arabische nationalisten die hun land wilden moderniseren, tegen te werken. Het nasserisme is daar een goed voorbeeld van. Gamal Abdel Nasser, die Egypte leidde van 1954 tot 1970, was wel geen progressieve democraat. Maar hij was wel een Arabische nationalist die onder meer de Moslim Broeders buitenspel zette en een van de grote geestelijke leiders uitlachte omdat die de hoofddoek wou opleggen, maar zijn eigen dochter er niet kon toe dwingen.
In 1956 bezetten Franse, Britse en Israëlische troepen de Suez-kanaalzone. Na deze mislukte koloniale oprisping, kreeg Nasser alleen maar westerse tegenkanting. Zijn plannen voor grotere Arabische eenheid dwarsboomden de koloniale projecten. Om hem te straffen voor de erkenning van de Volksrepubliek China en de goede relaties met Moskou, weigerden Amerikanen en Britten hem kredieten voor de Aswan-stuwdam. Waarop hij krediet kreeg van Moskou en nog meer westerse tegenkanting kreeg.
In gans het Midden-Oosten en Noord-Afrika hebben CIA, Mossad en soortgenoten geen moeite gespaard om al wat progressief was, kapot te maken, uit te roeien. Liever een religieus Hamas dan een links Volksfront. Nasser was een probleem, de obscurantistische heersers van Saoedi-Arabië, de Emiraten, Bahrein, Koeweit,Qatar en zo verder, waren dat niet. Dat zijn onze obscurantisten.
Wie, waar?
Het ‘Westen’ verkoos die corrupte dictatoriale obscurantisten alleszins boven linkse krachten. Links is in die regio door repressie (en ook door eigen fouten) fel verzwakt. Met de “Arabische lente” was er even hoop dat progressieve veranderingen mogelijk werden, maar dat is snel de kop ingedrukt, de progressieven hebben op weinig internationale steun kunnen rekenen. Het Westen had in Syrië alweer geen moeite met steun aan islamisten, terwijl de Koerden van Rojava IS bestreden.
De oproep van Segré doet dan ook de vraag rijzen: wie zijn de progressieve krachten in de regio waarmee een alliantie kan worden aangegaan.
Van de regimes zelf (Arabische, Turkije….) hoeven progressieven helemaal niets te verwachten. Sommige, zoals recent de Verenigde Arabische Emiraten, zijn al zeer ver gegaan in samenwerking met Israël zonder ook maar iets in de plaats te vragen voor de Palestijnen, zelfs geen loze formules. Zij hadden al langer de Palestijnen opzij geschoven. Iran niet, maar dat regime is in geen enkele mate progressief te noemen.
Saoedi-Arabië stond op het punt de Emiraten, Marokko en co te volgen om de relaties met Israël te “normaliseren”. Tot Hamas op 7 oktober het proces kwam verstoren. De Palestijnen bestaan dan toch nog. Het Assad-regime in Syrië geeft evenmin om de Palestijnen, de Syrische troepen stonden de Libanese fascisten bij om in 1976 het Palestijnse kamp Tal al-Zaatar te bestormen en rond 1500 Palestijnen om te brengen. We zitten vandaag nog altijd met hetzelfde regime.
De georganiseerde linkerzijde heeft zwaar te lijden gehad, ook vanuit dictatoriale regimes als dat van Saddam Hoessein in Irak en de Assad-clan in Syrië. Zij hebben al wat links was, fors uitgedund. Communistische partijen maakten het zich zelf val moeilijk door hun eertijdse trouw aan Moskou waardoor ze vaak die regimes spaarden in plaats van ze te bestrijden.
De best georganiseerde beweging is allicht de Koerdisch PKK die in een groot deel van het Westen ook op de lijst van terroristische bewegingen staat. Er is het Iraanse‘Vrouw, leven, vrijheid’, dat is een fenomeen, geen organisatie. Trouwens, ook die progressieve stroming heeft op weinig westerse steun kunnen rekenen. Zelfs in een ‘liberaler’ land als Libanon, zijn de progressieven erg gemarginaliseerd. De westerse machthebbers blijven als de dood voor links, zoals de blijvende repressie tegen het PFLP illustreert.
Vergane lente
Hopen op een nieuwe Arabische lente? In de ganse regio komen massa’s op straat in solidariteit met de Palestijnen. De meeste regimes trekken zich weinig of niets aan van de opinies van hun burgers. Maar de weerzin tegenover de Israëlische slachtingen is sterk, ze moeten opletten zelf niet in het vizier te komen. Zo zijn de Algerijnse leiders als de dood voor pro-Palestijnse betogingen die kunnen uitdraaien op protesten tegen het regime zelf.
Het is moeilijk allianties te sluiten met volksbewegingen zonder hechte structuren. Bovendien gaat de sympathie nu uit naar een beweging, Hamas, die allesbehalve progressief is, maar integendeel een obscurantistische organisatie die groot is kunnen worden op de teloorgang van links. We moeten in alle bitterheid vaststellen dat in de ogen van zeer veel Palestijnen, en van een groot deel van de wereld, Hamas de beweging is die de Palestijnse kwestie – op een onmenselijke manier – weer actueel heeft gemaakt. Dat het niet anders is gelopen, daarvoor zijn vele schuldigen. Op kop degenen, onder wie alweer westerse leiders, die alternatieven in de kiel smoorden.
