Sociale onrust in Haiti is verre van nieuws. Al sinds de aardbeving van 2010 verkeert het land in chaos en de politieke stabiliteit werd niet hersteld. Niet dat het vóór 2010 allemaal peis en vree was, integendeel, maar de zware natuurramp had een catharsis kunnen zijn voor een breed herstel. Quod non.
Het land werd overrompeld door goedbedoelende humanitaire ngo’s met als voornaamste kenmerk dat ze alle overheidsinstanties uitschakelden en verder met elkaar concurreerden. In die omstandigheden kon het resultaat niet anders zijn dan nog meer chaos. En dat werd het.
Sinds 1994 volgen diverse VN-missies elkaar op. Ook zij hebben niets bereikt.
In juli 2021 werd President Jovenel Moïse vermoord, wat opnieuw voor nog meer sociale onrust zorgde. Hij werd opgevolgd door Ariel Henry, de huidige President wiens legitimiteit in twijfel wordt getrokken. Hij beloofde verkiezingen, maar die kwamen er niet.
Vandaag wordt in de Veiligheidsraad van de V.N. een resolutie besproken om een internationale gewapende missie naar het land te sturen om de veiligheid te vrijwaren en verbeteren. Het is een initiatief van de V.S. en Mexico en het zou niet om een V.N.-missie gaan. Wel zou de opdracht in handen komen van een ‘bondgenoot’ met ervaring in dergelijke missies. Er is binnen de veiligheidsraad al heel wat meningsverschil tot uiting gekomen, en in het land zelf staat men – met uitzondering van de President – hoegenaamd niet te springen voor alweer buitenlandse soldaten.
In Port-au-Prince en elders in het land zijn duizenden mensen op straat gekomen, precies op de 216de verjaardag van de moord op de vader des vaderlands, Jacques Dessalines, in 1806.
De situatie is onvoorstelbaar slecht. Er zijn criminele bendes aan het werk die banden hebben met het bedrijfsleven én met de politieke wereld. De belangrijkste oliehaven van het land wordt door hen geblokkeerd zodat er geen brandstof het land in kan en de waterzuivering niet kan werken. En er is al cholera.
President Henry schafte de subsidies op brandstof af, zodat de prijzen pijlsnel de hoogte ingingen. Er is voedselonzekerheid voor de helft van de bevolking en de meeste diensten liggen plat. Humanitaire hulp is super dringend.
Toch kan deze buitenlandse interventie onmogelijk voor een duurzame oplossing zorgen.
Het politieke systeem moet op de schop. Haiti moet, bij manier van spreken, opnieuw beginnen of beter: moet de kans krijgen opnieuw te beginnen, met eigen integere mensen die er wel degelijk zijn, en met eigen sociale en politieke bewegingen. Of die kans er ook komt?
Moet er aan herinnerd worden dat Haiti het eerste land was om begin van de 19de eeuw de slavernij af te schaffen en zich van zijn koloniale macht te bevrijden. Het was één van de rijkste Franse kolonies maar werd sindsdien vakkundig leeggero
Sociale onrust in Haiti is verre van nieuws. Al sinds de aardbeving van 2010 verkeert het land in chaos en de politieke stabiliteit werd niet hersteld. Niet dat het vóór 2010 allemaal peis en vree was, integendeel, maar de zware natuurramp had een catharsis kunnen zijn voor een breed herstel. Quod non.
Het land werd overrompeld door goedbedoelende humanitaire ngo’s met als voornaamste kenmerk dat ze alle overheidsinstanties uitschakelden. In die omstandigheden kon het resultaat niet anders zijn dan nog meer chaos. En dat werd het.
Sinds 1994 volgen diverse VN-missies elkaar op. Ook zij hebben niets bereikt.
In juli 2021 werd President Jovenel Moïse vermoord, wat opnieuw voor nog meer sociale onrust zorgde. Hij werd opgevolgd door Ariel Henry, de huidige President wiens legitimiteit in twijfel wordt getrokken. Hij beloofde verkiezingen, maar die kwamen er niet.
Vandaag wordt in de Veiligheidsraad van de V.N. een resolutie besproken om een internationale gewapende missie naar het land te sturen om de veiligheid te vrijwaren en verbeteren. Het is een initiatief van de V.S. en Mexico en het zou niet om een V.N.-missie gaan. Wel zou de opdracht in handen komen van een ‘bondgenoot’ met ervaring in dergelijke missies. Er is binnen de veiligheidsraad al heel wat meningsverschil tot uiting gekomen, en in het land zelf staat men – met uitzondering van de President – hoegenaamd niet te springen voor alweer buitenlandse soldaten.
In Port-au-Prince en elders in het land zijn duizenden mensen op straat gekomen, precies op de 216de verjaardag van de moord op de vader des vaderlands, Jacques Dessalines, in 1806.
De situatie is onvoorstelbaar slecht. Er zijn criminele bendes aan het werk die banden hebben met het bedrijfsleven én met de politieke wereld. De belangrijkste oliehaven van het land wordt door hen geblokkeerd zodat er geen brandstof het land in kan en de waterzuivering niet kan werken. En er is al cholera.
President Henry schafte de subsidies op brandstof af, zodat de prijzen pijlsnel de hoogte ingingen. Er is voedselonzekerheid voor de helft van de bevolking en de meeste diensten liggen plat. Humanitaire hulp is super dringend.
Toch kan deze buitenlandse interventie onmogelijk voor een duurzame oplossing zorgen.
Het politieke systeem moet op de schop. Haiti moet, bij manier van spreken, opnieuw beginnen of beter: moet de kans krijgen opnieuw te beginnen, met eigen integere mensen die er wel degelijk zijn, en met eigen sociale en politieke bewegingen. Of die kans er ook komt?
Moet er aan herinnerd worden dat Haiti het eerste land was om begin van de 19de eeuw de slavernij af te schaffen en zich van zijn koloniale macht te bevrijden? Het was één van de rijkste Franse kolonies maar werd sindsdien vakkundig leeggeroofd.
