INTERNATIONALE POLITIEK

Griekenland en rest van EU slachtoffers van bewuste blindheid

De aanpak van de crisis zou er in Europa wellicht anders uitzien indien enkele van de leiders van dat Europa naar zichzelf zouden luisteren. Maar blijkbaar lijden veel leiders aan schizofrenie en doen ze zeker niet wat ze zeggen. Mario Monti, nu premier van Italië na een carrière in de EU en bij Goldman Sachs, klaagde op de jaarlijkse veiligheidsconferentie van München zowaar over de verwaarlozing door de EU van de openbare sector.

Monti: “Er zijn stevige argumenten die pleiten voor een relance van de openbare investeringen. Spanje en Ierland zijn slachtoffers geworden van de privé-sector. Dat ligt aan het verdrag van Maastricht dat de privé-investeringen voorstelde als een goede zaak, de openbare investeringen als een slechte”. Maar diezelfde Monti lanceert in Italië de zoveelste privatiseringsgolf.

Democratie?

Monti werd premier buiten alle democratische processen om, opgedrongen door de leidende kringen van de EU, zoals de Duitse kanselier Angela Merkel en de Europese Centrale Bank. Toch zegt diezelfde Monti verbijsterd te zijn dat Italië een technocraat als hem aanwees om het land weer op het goede spoor te zetten. “Alsof een democratie niet het beste systeem zou zijn om problemen op te lossen”.

Soms komt de wijsheid ook achteraf. De Amerikaanse gewezen president Jimmy Carter “ontdekte” de Palestijnse kwestie na zijn ambtstermijn… Zijn collega Bill Clinton pakt nu uit met een boek waarin hij de positieve rol van de staat beklemtoont, terwijl hij als president de al zo beperkte macht van die staat verder uitholde door de verdere deregularisatie van de financiële markten. Clinton valt uit tegen dertig jaar van blindmakende antistaatsideologie alsof hij daar niets mee te maken heeft. Zonder sterke efficiënte staat geen gezonde economie, stelt de ex-president ineens vast. De overheid moet na jaren verwaarlozing hoogdringend in infrastructuur investeren, aldus Clinton die toch acht jaar staatshoofd was.

Gezaghebbend

De westerse leiders zouden ook kunnen luisteren naar gezaghebbende economisten uit eigen rangen. Maar de opinies van die economisten botsen met de ideologische dogma’s van die leiders en de belangen van de financiële groepen en conglomeraten wier belangen zij verdedigen.

Nobelprijswinnaar Paul Krugman bij voorbeeld beklemtoont de jongste tijd herhaaldelijk dat de crisis helemaal geen falen van de Europese sociale systemen aantoont. Hij vindt ook dat de fixatie van de Europese Centrale Bank op de inflatiebestrijding geen enkele oplossing biedt. “Duitsland meent dat budgettaire discipline de oplossing voor de crisis biedt. Dat is een vergissing”, aldus Krugman. Hij vindt het raar dat de leiders van de EU een prioriteit maken van de begrotingstekorten.

Martin Wolf, commentator van de Britse Financial Times, zegt dat het zogenaamde gebrek aan begrotingsdiscipline niet de belangrijkste boorzaak van de crisis is. En dus is al die drukte over begrotingstekorten en schulden een drukte voor niets. Zoals men nu bezig is, gaan we recht naar de recessie, aldus Wolf die terloops opmerkt dat Duitsland zijn competitiviteit in vergelijking met landen als Italië en Spanje moet terugdringen. En dat kan door de koopkracht in Duitsland, drastisch gedaald de voorbije tien jaar, nu gevoelig te verhogen. Hogere lonen in Duitsland zou een stap in de goede richting zijn, maar daar is het Duitse patronaat niet voor te vinden.

De Franse economist Philippe Askenazy noemt een soberheidbeleid een vorm van zelfmoordpolitiek. De koopkracht verhogen, aanwerven in openbare diensten en bedrijven in plaats van te ontslaan. De regering Fillon heeft 150.000 posten geschrapt, terwijl er zoveel arbeidskrachten tekort zijn in gezondheidszorg, justitie, onderwijs… wat heeft dat de economie geholpen, aldus Askenazy.

Het “soberheidsbeleid” (niet voor iedereen, de sector van de luxeproducten doet het in Europa uitstekend) is overduidelijk nefast. In volle hypocrisie betreuren de leiders dat de crisis gevaarlijke gevolgen voor de democratie kan hebben. Intussen plaatsen ze toplui van roofbankier Goldman Sachs aan het hoofd van regeringen in Griekenland en Italië. En dan maar klagen over schadelijke gevolgen voor de democratie.

(Uitpers nr. 140, 13de jg., maart 2012)

Relevant

Alles anders en beter?

In tijden van Trump en Arizona kan goed nieuws niet overboord worden gegooid. Integendeel, we hebben er dringend behoefte aan, om depressies tegen te gaan en om een hoopvol…

De desindustrialisering van Europa

Het is weinig opbeurend nieuws. De afgelopen twaalf maanden zijn in Frankrijk niet minder dan 66.800 bedrijven in ‘défaillance’ gegaan. Die bedrijven zijn nog niet noodzakelijk allemaal failliet maar…

Europa’s moeilijke keuze

In 2005 verscheen een merkwaardig maar zeer lezenswaardig boek met een jarenlange emailconversatie tussen enerzijds Ernesto Tenenbaum, Argentijns econoom en journalist en anderzijds Claudio Loser, verantwoordelijke bij het IMF…

Laatste bijdrages

Steeds meer storing en verwarring op de trans-Atlantische lijn

De aankondiging van VS-president Trump afgelopen week, dat hij een “lang en zeer productief” telefoongesprek had met Vladimir Poetin, waarin beide leiders overeenkwamen om onderhandelingen te beginnen die een…

Ontwikkelingssamenwerking?

Minder dan een maand na de machtsovername door Donald Trump in de VS, is de twijfel weg over hoe hij te werk gaat. Met de grove borstel, zonder rekening…

Modi en Trump, zoveel gemeen

Washington heeft de rode loper uitgerold voor Narendra Modi, de Indiase premier die zowat overal eregast is. Nog niet lang geleden in Moskou, eerder deze week in Parijs waar…

State of Power 2025 

You May Also Like

×