De bank Goldman Sachs is bijzonder verweven met de politieke wereld. De nieuwe job van ex-Eu-commissievoorzitter Barroso bij de Goldman Sachs bank verwekte hier en daar enige verontwaardiging. Maar zonder schaamte installeert hij zich daar bij het beste gezelschap. De Amerikaanse megabank regeert de wereld, de bankensector heeft het voor het zeggen. Weinigen voelen zich geroepen om de praktijken van de bovenvermelde bank publiekelijk echt aan te klagen. De bankentoezichthouders en Goldman Sachs blijken twee handen op dezelfde buik. De onderlinge relaties tussen beide instellingen moet geheim blijven. Als de media er al iets over schrijft worden we opgezadeld met halve waarheden en leugens.
Dat het IMF in feite in de handen van privaatbanken bevindt, waaronder Goldman Sachs, wordt niet aan de grote klok gehangen. Het IMF-instituut is een overtuigd voorstander van privatisering, de leningen worden verstrekt aan landen in financiële nood onder de voorwaarden dat staatseigendommen verkocht moet worden.
De vervlechting van dit prominent geldhuis met de politieke prominenten is verbazingwekkend eng maar niet vreemd. ‘Scandaleux’ vindt de Franse regeringswoordvoerder dat de voormalige EU-commissie voorzitter José Barroso een job aanvaardt in de Londense zetel van de financiële Amerikaanse multinational Goldman Sachs. Volgens de Franse Europa-secretaris neemt Barroso een anti Europese weg, de Franse regering dringt er bij Barroso op aan om de aangeboden job niet te aanvaarden. De regering van François Hollande staat niet alleen met hun verontwaardiging voor de wissel van de Portugees. Een bepaald aantal vakbondsleiders vraagt om het ‘overgangsgeld’ van 15.000 euro per maand te schrappen, dat de EU hem als afscheidsbedanking heeft toegewezen, omdat hij van z’n vroegere werkgever, de EU-commissie, geen toelating heeft gekregen voor zijn nieuwe job bij Goldman Sachs. Maar dat moet hij ook niet. Een mogelijk belangenconflict is volgens de Brusselse EU-regels na 18 maanden niet meer van toepassing. Barroso heeft 20 maanden geleden zijn bureau in het Berlaimontgebouw ontruimd. Formeel is alles bijgevolg in orde.
Zijn nieuwe werkgever kan er zich over verheugen dat Barroso alles in het werk zal stellen om de negatieve uitwerking van de Brexit te verminderen en deze voor de bank in goede banen zal leiden. In zijn nieuwe job zal hij hoofdzakelijk te doen hebben met de EU-commissie, hij kent er iedereen die belangrijk is, vele onder hen danken hun baan of carrière aan hem.
Aan de andere kant van barrière zijn de Britse regering en de Bank of England belangrijke spelers. De Londense bank staat sinds jaren onder de leiding van de Canadees Marc Carny, de eerste buitenlandse baas van de gerespecteerde Engelse bank. Marc Carny werkte voordien 13 jaar bij Goldman Sachs heeft er zijn carrière en politieke overtuiging gevonden. Dat alles zal er zeker toe bijdragen om voor Barroso een goed gespreksklimaat te vormen. Misschien doet hij het er beter dan als EU-commissie voorzitter.
Vele politici van allerlei slag kiezen na hun politieke carrière voor goed bezoldigde jobs als lobbyist of zetelen in de raad van bestuur van ondernemingen en financiële instellingen, en daar worden ze vooral financieel heel veel beter van. Dat doet misschien de wenkbrauwen fronsen, maar het is in onze politieke wereld een realiteit.
Bij Goldman Sachs is de vervlechting van het personeel met de politiek zeer gegeerd, het zijn de experten die problemen helpen oplossen om wettelijke bepalingen te omzeilen, te verhinderen en om wetten te veranderen die het regeringsbeleid in een voor hen bepaalde richting stuwen. De nauwe banden met de politiek vormt de basis van een jarenlange beleidspraktijk van de bankwereld, het is een manier om zaken te doen evolueren in het belang van hun aandeelhouders.
In de VS regeert de in 1859 opgerichte bank sedert vele jaren mee. Henry Paulson, die door ex-president George W Bush in 2006 tot minister voor financiën aangesteld werd, was de zeven jaren ervoor baas bij Goldman Sachs. In september 2008, op het hoogtepunt van de financiële crisis, redde hij de bankenbranche met 700 miljard dollar (Paulson plan) voor de grote crash. Zijn plaatsvervanger was Robert K. Steel een collega bij Goldman Sachs. Nog vele bekende namen uit de Amerikaanse politieke wereld werkten bij investeringsbanken: Jo Shua Bolten, stafchef in het Witte Huis onder George W Bush. De ex-voorzitter van de Wereldbank Robert Zoetlick en de onderstaatssecretaris voor economie, energie en milieu onder de Obama regering Robert D. Hormatz.
In Duitsland was de steenrijke Alexander Dibelius jarenlang de CEO van Goldman Sachs Germany, hij was tevens de man van Daimler en Chrysler, Vodafone en Mannesmann. Later is hij een belangrijke adviseur van Angela Merkel geworden. Merkel werd ook een geruime tijd door de bondsbankier Otmar Issing, een invloedrijke econoom, geadviseerd die de strategie van de ECB geldpolitiek definieerde tijdens de financiële crisis vanuit een experten groep van de Bondsregering voor de hervorming van de financiële markten. Vanaf 2007 was hij tegelijkertijd als ‘International Advisor’ bij Goldman Sachs. Als we de Duitse galerij van de poenscheppers na hun actieve politieke loopbaan nader bekijken komen we enkele bekende namen tegen zoals:
- Ex-SPD chef Kurt Beck in de Farmaceutische industrie
- De FDP Dirk Niehe – wapenindustrie Rheinmetall
- De ex-minister Eckart von Klaeden CDU bij Daimler
- Joschka Fischer ex-minister Buitenlandse Zaken -Die Grünen – adviseur bij Siemens, BMW, RWE
- Ex-Bondskanselier Gerhard Schröder bij GazpromDe huidige ECB-voorzitter, Mario Draghi, werkte van 2002 tot 2005 in een leidinggevende functie bij Goldman Sachs in London als vicepresident voor de afdeling Europa. Kort voor zijn aantreden in 2001 heeft hij de bank van de Griekse regering opgezadeld met dubieuze deals in opdracht van Goldman Sachs, om de Griekse staatsschuld klein te ‘praten’. Nu ontkent hij in alle toonaarden dat hij zich met het Griekse schuldenprobleem heeft bemoeid. Maar het zogezegd EU-IMF miljarden reddingsprogramma voor Griekenland, kwam niet bij de bevolking terecht maar wel bij de Europese banken (Franse, Nederlandse en vooral Duitse).
De drie jaren van relatieve voorspoed van de euro, bleek achteraf gefinancierd te zijn met een gigantisch schuldenproces beraamd door Goldman Sachs.
Andere politici kwamen na jobverlies terecht bij de knusse opvangclub van de Investmentbank: Mario Monti bijvoorbeeld. In 2004 verliet hij zijn post als EU-commissaris voor een zitje als adviseur bij Goldman Sachs. Tijdens de financiële crisis wisselde hij wederom van hoed, ging terug in de politiek als regeringsleider in Rome, nadat Berlusconi onder internationale druk moest terugtreden.
Of Peter Sutherland, eerst EU-commissaris, vervolgens twee jaar chef van het wereldhandelsinstituut GATT nu WTO, daarna tot vorig jaar bij de Goldman Sachs familie.
Ook de FDP-politicus Hans Friderich, van 1972 tot 1979 Duits minister voor economie in de regering van Willy Brandt en Helmut Schmidt kreeg later een zitje bij de mondiaal opperende financiële grootbanken.
Geldhonger blijkt deze mensen te sturen. Wanneer de ene gaat komt de andere. Na enkele jaren ziet men de vertrekkers terug in deze wereld. Ze verdienen zeer veel geld, hebben de beste carrièrekansen. Het betreft een ‘old-boys-netwerk’, dat mensen vast houdt in de geldclub. Ze hebben allen dezelfde overtuiging zoveel mogelijk poen pakken en in ruil gebruiken de bank en de financiële wereld hun diensten om de bedrijfswinsten maximaal te optimaliseren.
Voor hen moet de staat zorgen voor een gunstige werkomgeving en moet ze desnoods de banken in nood helpen. Wanneer er financiële problemen zijn dan moet hun redding met belastinggeld van de burger verzekerd worden. Dat is de huidige economische en financiële politiek zoals die ons door de huidige neoliberale elite wordt opgedrongen.
Het gaat er voor Goldman Sachs om een maximale winst te realiseren. Daarover heerst er in alle financiële kringen eensgezindheid. Het devies van de globale megabankensector is: “Laat ons het creëren en controleren van geld, dan kan het ons niet schelen wie de wetten maakt”.
