Gilbert Achcar: “Israël gijzelt een hele bevolking”

Gilbert Achcar is opgegroeid in Libanon vooraleer te verhuizen naar Frankrijk. Daar doceert hij politiek en internationale relaties aan de universiteit Parijs VIII. Hij is medewerker van Le Monde Diplomatique en is auteur van verscheidene boeken. Zijn laatste: “The Clash of Barbarisms: September 11 and the Making of the New World Disorder”. Hij gaf een interview aan het blad Socialist Worker over de oorlog in Libanon, waarvan hier de vertaling volgt.

De Amerikaanse media leggen de verantwoordelijkheid voor de aanval van Israël bij Hezbollah omdat het met het geweld zou zijn begonnen. Bent u dezelfde mening toegedaan?

Wat men ook moge denken van Hezbollah of van de door Hezbollah opgezette operatie – en ik heb mijn eigen twijfels over het feit of die operatie wel verstandig was gezien de voorspelbare gevolgen – ze kan in geen geval rechtvaardigen wat Israël aan het doen is. De dood van zeven soldaten en de ontvoering van twee andere was een oorlogsdaad – Libanon en Israël zijn nog steeds in staat van oorlog.

Israël schendt geregeld de soevereiniteit van Libanon. Het heeft het land een ontelbaar aantal keren aangevallen, vooral na 1967 (de eerste vernietigende aanval van Israël op de luchthaven van Beiroet had plaats in 1968). Het overrompelde een klein deel van het grondgebied van Libanon in 1967 (de Shebaa-boerderijen), een groot deel van Zuid-Libanon in 1978 en de helft van Libanon in 1982. Het bezette een groot deel van het land tot in 1985, het zuiden van het land tot in 2000 en nog steeds het in 1967 veroverde deel.

Sedert 2000 is er voortdurend een oorlog van lage intensiteit geweest tussen Hezbollah en Israël: schermutselingen aan de grens, commandoacties in Libanon, waaronder de moord op Hezbollah-leiders enz.

Maar wat Israël nu doet, zijn massale represailles tegen de hele bevolking. Het neemt een hele bevolking en een land in gijzeling en probeert zijn voorwaarden op te leggen.

Het gaat om extreem laffe brutaliteiten, want wat ook de militaire middelen mogen zijn van Hezbollah, die betekenen niets vergeleken met de militaire macht van de staat Israël. Het gaat niet om een strijd met gelijke wapens, ook al slaat Hezbollah terug met raketten. Een van de grootste militaire mogendheden ter wereld begaat een brutale agressie tegen één van de zwakste landen van het Midden-Oosten en vermoordt honderden mensen.

De overweldigende meerderheid van de slachtoffers van Israël, meer dan 90%, zijn burgers die niet in de strijd betrokken zijn. Het zijn noch strijders noch zelfs militanten, maar gewone burgers, families en een groot aantal kinderen die op een gruwelijke manier aan stukken worden gescheurd door de Israëlische bommen.

Israël vernietigt de infrastructuur van het land. Het vernielt ook de bestaansmiddelen van honderdduizenden mensen. Libanon is een land waar de zomer een zeer belangrijk seizoen is voor de mensen. Een groot deel van de bevolking heeft dan werk in de toeristische sector en hangt van die job af om het hele jaar te overleven. En nu zijn die mensen met tienduizenden ontslagen omdat iedereen wel begrijpt dat er geen “zomerseizoen” zal zijn in Libanon.

Als u met dit alles rekening houdt et het vergelijkt met om het even welke operatie van Hezbollah aan de grens, dan is het overduidelijk dat het enkel om een voorwendsel gaat dat Israël heeft aangegrepen, met de steun van de Verenigde Staten en van andere landen. Het doel is te bereiken wat men al sedert 2004 probeert op te leggen. In dat jaar lieten ze de Veiligheidsraad een resolutie goedkeuren, waarin niet alleen werd opgeroepen tot het vertrek van de Syrische troepen uit Libanon, maar ook tot de ontwapening van de gewapende groepen in het land. Daarmee werd vooral Hezbollah bedoeld, en in de tweede plaats de Palestijnen in hun vluchtelingenkampen.

De twee maten en gewichten die worden gebruikt bij de voorstelling van de situatie door de westerse media en de hypocrisie van de Israëlische verklaringen zijn zo duidelijk dat ze op zichzelf al een morele agressie vormen. Bij voorbeeld, wordt de gevangenneming van een soldaat door de Palestijnen de rechtvaardiging voor een vernietigende en moorddadige aanval op Gaza, dit terwijl Israël bijna 10.000 Palestijnen vasthoudt in zijn gevangenissen, van wie de meesten burgers zijn, die ontvoerd zijn door Israël in de gebieden die het sedert 1967 bezet houdt tegen alle regels van het internationaal recht. 

De twee maten en gewichten zijn ons wel bekend. Noam Chomsky heeft zich al jaren lang gespecialiseerd in het aan de kaak stellen van deze permanente “dubbele standaard” en van de hypocrisie in de imperialistische landen en in hun media. We zien nu een flagrant voorbeeld van deze “dubbele standaard”. U kan er zeker van zijn dat als deze hypocrisie niet wordt opgemerkt door het gemiddeld publiek in de westerse landen, dat ze wel overduidelijk is voor de overgrote meerderheid van de landen van de derde wereld, zeker in de islamitische landen en nog meer in de Arabische landen. Daarom krijgen de verklaringen van de westerse leiders, van de toespraken van Bush over de democratie tot andere leugens, er geen enkel krediet meer.

We zien nu in tegendeel dat de haat, niet alleen tegenover Israël, maar ook tegen de Verenigde Staten en alle andere westerse landen die Israël steunen en bondgenoten zijn van de VS, proporties heeft bereikt, die veel verder gaan dan wat er aan haat bestond vóór 11 september 2001. Met andere woorden, de VS en de staat Israël bereiden de rest van de wereld, en ook hun eigen bevolkingen, nachtmerrieachtige gebeurtenissen voor, vergeleken waarbij 11 september slechts een voorsmaakje zal zijn geweest.

De mensen in het Westen, vooral in de Verenigde Staten, moeten zich bewust worden van de hypocrisie van hun regeringen en van het totaal gebrek aan rechtvaardigheid en zelfs van humanitaire bewogenheid in hun relatie met de Arabische volken van het Midden-Oosten. Ze moeten zich ervan bewust worden dat de Arabische en islamitische volken beginnen door te hebben dat ze slechts als minderwaardige mensen worden beschouwd en dat hun leven geen waarde heeft in de ogen van Israël, de VS en zijn bondgenoten. 

Daardoor staan ze meer en meer open voor het discours van mensen zoals Osama bin-Laden, dat inhoudt dat als het leven van onze burgers geen waarde heeft voor hen, dan heeft het leven van hun burgers ook geen waarde voor ons. We komen aldus tot een totaal helse situatie als gevolg van de crimineelreactionaire politiek van de Amerikaanse en Israëlische regeringen.

Strategisch gesproken beschouwen Israël en de VS Osama bin-Laden noch Al Qaida als hun voornaamste vijand in het Midden-Oosten. Die zijn maar kleine – soms zelfs nuttige – ongemakken. Maar de echte vijand is Iran.

Voor hen bestaat er een sjiitische as of een sjiitische halve maan, die zijn bron heeft in Iran en passeert via de pro-Iraanse sjiitische krachten in Irak, via de Syrische regering die de bondgenoot van Iran is, en loopt tot Hezbollah in Libanon. Ze beschouwen Hezbollah als een zeer belangrijke vijand, omdat ze, in hun visie op de wereld, alles zien door de bril van hun obsessie met wat zij als de voornaamste vijandige staat beschouwen. Ten tijde van de Koude Oorlog bekeken ze de hele wereld in termen van de confrontatie met de voormalige Sovjet-Unie. Nu zien ze alles wat er in het Midden-Oosten gebeurt in termen van de confrontatie met Iran. Daarnaast heeft Israël zijn eigen specifieke redenen om verlost te willen geraken van Hezbollah, want het was deze organisatie die het dwong zich terug te trekken uit Libanon in 2000. Het is een organisatie die Israël blijft uitdagen, alleen maar door haar bestaan, door haar aanwezigheid. Sedert Israël uit Libanon vertrok, is er een vastberadenheid om zich te wreken op Hezbollah en nu zien we dat Israël die wraak aan het voltrekken is onder voorwendsel van een schermutseling aan de grens.

Al jaren lang kent Libanon een communautaire dynamiek. Gemeenschappen identificeren zich met een of andere politieke organisatie. Hezbollah is de belangrijkste groep geworden in de sjiitische gemeenschap, die de belangrijkste minderheid van Libanon is. In Libanon heeft geen enkele religieuze groep de meerderheid. 

Hezbollah heeft om allerlei redenen de leidende rol gekregen. De voornaamste reden is de rol die Hezbollah heeft gespeeld in de bevrijding van Zuid-Libanon van de Israëlische bezetting. De sjiitische gemeenschap is geconcentreerd in het zuiden. Maar er spelen ook andere factoren mee. In het algemeen gesproken, past de toenemende invloed van Hezbollah in het kader van wat er op regionaal niveau de voorbije 30 jaar gebeurd is ten gevolge van de mislukking van links en van de nationalisten. Daardoor is er een leegte ontstaan die opgevuld werd door organisaties met een fundamentalistisch islamistisch karakter. Dat werd in grote mate gestimuleerd door de Iraanse revolutie van 1979. De schokgolf van deze revolutie was enorm in de regio, vooral onder de sjiieten omdat Iran een sjiitisch land is.

Het ontstaan van Hezbollah is het resultaat van het samengaan van deze schokgolf met de omstandigheden die werden geschapen door de invasie van Libanon door Israël in 1982. Hezbollah ontstond na deze invasie en haar opgang ging gepaard met haar succes in de strijd tegen de bezetting.

Een andere factor van haar succes is de manier waarop Hezbollah erin geslaagd is haar sociale basis uit te bouwen. Sedert haar oprichting werd Hezbollah gesteund door Iran. Teheran zorgt voor opleiding en financiert Hezbollah. De organisatie maakt verstandig gebruik van de fondsen die ze krijgt. Ze organiseert verscheidene soorten sociale diensten en beschikt over  een sociaal netwerk dat een groot aantal sjiitische families helpt.

Hezbollah is er ook in geslaagd haar succes in het verzet om te zetten in politieke winst, toen ze deelnam aan de verkiezingen. Hezbollah heeft een belangrijke fractie in het Libanese parlement en er zetelen ook Hezbollah-ministers in de Libanese regering. Het is dus geen “terroristische” organisatie, zoals ze wordt bestempeld door de terroristische regeringen in Washington en Israël. Het is een massapartij die intens deelneemt aan het wettelijke politieke leven in Libanon.

Niemand in Libanon, afgezien van een uiterst kleine minderheid van ultrareactionairen, denkt dat wat Hezbollah doet in zijn confrontatie met Israël terrorisme is. Zelfs de Libanese regering beschouwt het als nationaal verzet.

Is er een verband tussen de aanval van Israël tegen Libanon en de intensifiëring van de oorlog tegen de Palestijnen sedert Hamas de meerderheid heeft veroverd in het Palestijnse parlement? 

Er is meer dan één verband. Er zijn zeker banden met de samenzweringstheorie van Washington.

Hamas en Hezbollah zijn allebei organisaties die deel uitmaken van dezelfde regionale alliantie. Een deel van de leiding van Hamas leeft in ballingschap in Syrië en onderhoudt zeer goede relaties met Iran. Teheran steunt Hamas. Toen het nieuwe Palestijnse parlement werd verkozen, kwam er een boycot van de westerse mogendheden en van Israël. Iran was het eerste land dat beloofde de Palestijnen te helpen tegen deze boycot. 

Een ander verband is het trauma in de hele regio, dat werd veroorzaakt door de aanval van Israël op Gaza. 

Wat ook het aanvankelijk motief moge zijn voor de operatie van Hezbollah, dat Israëlische soldaten gevangen heeft genomen – ik zeg dit omdat de leider van Hezbollah, Hassan Nasrallah gezegd heeft dat dit maanden voorbereiding heeft gevergd -, toen de operatie plaats had, werd ze in het hele Midden-Oosten beschouwd als een noodzakelijk gebaar van solidariteit met de bevolking van Gaza, die door Israël wordt verpletterd. Daarom is er zoveel sympathie voor deze actie. 

Zoals in Libanon gebruikte Israël het voorwendsel van de ontvoering van een van zijn soldaten in Gaza om een hele bevolking te gijzelen en te beginnen met een waanzin van vernietiging en moorden, die valt binnen de grenzen van massaal staatsterrorisme van de ergste soort die bestaat in de geschiedenis.

Hoe past de oorlog in Libanon in de andere oorlogen die de VS en Israël voeren in het Midden-Oosten? 

Voor Israël en de VS is de grootste vijand elke alliantie met Iran en Iran als voornaamste protagonist van deze alliantie. Het voornaamste doelwit is het Iraanse regime, dat ze op een of andere manier ten val willen brengen.

Het Syrische regime is eerder een tweederangs vijand. Ik geloof niet dat er echt een intentie is om dat regime omver te werpen. Israëlische ambtenaren zeggen dat ze geen nieuw Irak aan hun grens willen zien, omdat ze weten dat als het Syrische regime ineenstort, er een chaotische toestand zou kunnen ontstaan die de veiligheid van Israël zou kunnen bedreigen.

Natuurlijk zouden ze graag hebben dat de Syrische regering breekt met Iran. En ze willen ook Teheran dwingen zich aan hun wetten te onderwerpen. Daar ze niet het minste vertrouwen hebben in het Iraanse regime, zouden ze het regime op de een of andere manier graag willen omverwerpen. Dat is hun voornaamste doel. In het “Washingtons” heet dat “regimewissel”.

In de huidige heroplevende mentaliteit van de imperialistische koude oorlog, wordt Hezbollah gewoonweg voorgesteld als een onderafdeling van Iran. Nu is het zeker geen geheim dat Hezbollah nauwe banden heeft met Damascus en Iran. En het zou dom geweest zijn van Hezbollah zijn aanval van 12 juli uit te voeren zonder enig overleg met zijn steunpilaren.

En dan? Het is volslagen normaal buitenlandse steun te zoeken als men te maken heeft met een veel sterkere vijand. Hezbollah moet ergens de middelen vinden om weerstand te kunnen bieden. In tegensteling met de Afghaanse mudjaheddin die de Sovjet-bezetting bestreden, bschikt Hezbollah niet over wapens die geproduceerd en geleverd zijn door de VS. 

Denkt Washington echt dat het omwille van zijn “manifeste lotsbestemming” overal kan tussenkomen? Bij voorbeeld door vandaag de zgn. Iraanse Volksmodjaheddin te helpen bij hun aanvallen op Iran vanuit bezet Irak, nadat het gisteren de contra’s tegen de regering van Nicaragua steunde. Maar heeft Iran niet het recht zijn geloofsgenoten te steunen in Libanon en in Palestina? En wat te denken van de Amerikaanse klachten over Iraanse interventie in Irak, terwijl Irak bezet is door de VS!

Het feit dat Hezbollah banden heeft met Syrië en met Iran, betekent in het geheel niet dat ze geen legitieme nationale verzetsstrijd zou voeren. Zo ook kan men niet beweren dat de Vietnamezen niet voor de bevrijding van hun land zouden hebben gevochten omdat ze hulp kregen van communistische landen.

(Uitpers, nr. 78, 8^ste jg., september 2006)

Bron : www.sap-pos.org