Het is u misschien ontsnapt maar op 13 september bestond de wereld 5768 jaar. Toch volgens de joodse bijbel. Op die dag begon voor hen ook het nieuwe jaar. Een speciaal jaar, want een sabbatjaar en meer nog, een schrikkeljaar.
En de joodse kalender schrikkelt niet één dag, maar een hele maand. We zijn dus vertrokken voor een joods jaar van dertien maanden, en omdat het een sabbatjaar is, een shmita-jaar volgens de wet, mag er niet aan landbouw gedaan worden. Zo wil hun god dat.
“Maar in het zevende jaar zult gij het land laten rusten en stil liggen” (Exodus 23:11). “Wanneer gij zult gekomen zijn in het land dat ik u geef, dan zal het land rusten een sabbat voor de Heere” en ” uw akker zult gij niet bezaaien, uw wijngaard niet snoeien. Wat vanzelf van uw oogst zal gegroeid zijn, zult gij niet inoogsten, en de druiven van uw afzondering zult gij niet afsnijden.” (Leviticus 25: 2, 4-5)
Twee duizend jaar lang stelde die goddelijke verplichting geen probleem. Die dook pas op toen de zionisten Palestina gingen koloniseren en er op het einde van de 19de eeuw joodse landbouwkolonies ontstonden. Dat werd toen opgelost door inderdaad het land braak te laten liggen en een jaar lang Palestijnse producten te kopen, of, want wetsgeleerden zijn slim, door een legale truuk die heter mechira heet. Een tijdelijke, symbolische verkoop van joodse grond aan niet-joden, Palestijnen dus.
Die truuk werd tot nu toe ieder sabbatjaar toegepast. Dat gebeurt dan via het Israëlisch Landagentschap (dat 92% van alle grond in het land beheert) en het Opper-Rabinaat van Israël die een betrouwbare Palestijn zoeken die voor een jaartje symbolisch eigenaar werd van alle joodse landbouwgrond, ook die in de bezette gebieden. De deal gebeurt met een familie uit Abu Gosh, het enige Palestijnse dorp ten westen van Jeruzalem dat in 1948 niet werd verwoest. De Abu Gosh-clan collaboreerde met de zionisten, en dat doet een familielid dus nu nog altijd.
Om zeker te zijn dat hij al het land na dat sabbatjaar toch niet voor zich houdt, moet hij bij de ondertekening ook een enorme schuldbekentenis in de vorm van een zogenaamd voorschot ondertekenen. Zeker is zeker, ook in de joodse wet. Dit jaar ging de pseudo-verkoop over 2 miljoen dunam land, dat is 200.000 hectaren, voor de schappelijke prijs van 71, 5 miljard shekel (14 miljard euro). Zo’n gigantische transactie haalt normaal de economiebladzijden van onze kranten. Deze niet.
Er was dit jaar ook wat onenigheid. Het ging over principes, en natuurlijk om geld.
De zeer orthodoxe rabbijnen en hun volgelingen, die enorm veel macht uitoefenen in de ‘westerse democratie’ Israël, gingen in verzet. Heter mechira deugt niet, dat is God voor het lapje houden, en dus riepen zij hun lokale rabbijnen op om de door het Opper-Rabinaat georganiseerde ‘verkoop’ niet te erkennen. Zowel de Hoofd-rabbijn van de Ashkenazi als de Sefardi -dat zijn de twee voornaamste joodse etnische groepen, letterlijk de Duitsers (dus de Oost-Europeanen) en de Andaloesiërs (de Middellandse Zee-joden)- weigerden bij de transactie aanwezig te zijn. Om ze gunstig te stemmen verplichtte het Opper-Rabinaat ook de Palestijnse boeren in Israël een document te ondertekenen dat ze geen morzel joodse grond bewerkten. Het hielp niet.
Veel rabbijnen van grote steden als Herzliya, Petah Tikva, Rehovot, Bat Yam, Afula of Ashdod, verklaarden dat zij geen kosher-certificaten zouden afleveren aan heter mechira producten. En het gaat om veel geld. De jaaromzet van joodse landbouwproducten bedraagt zo’n 7 miljard shekel, meer dan 1 miljard euro. En als de truuk niet langer kan toegepast worden, dan moet men al dat fruit en groenten importeren uit de bezette gebieden en uit Jordanië. Maar dit komt de ‘terroristen’ ten goede. Probeer daar maar een legale truuk tegen te vinden.
Wel daar hebben ze het volgende op gevonden. Landbouw op grote platforms. Dan groeien de planten niet op het heilig land, maar erboven. En daarover staat niets in Leviticus of Exodus. Dat is een ouwe truuk, die vroeger alleen op varkens werd toegepast. Want de joodse wet zegt duidelijk: op het heilig land mag je geen zwijnen kweken. Nu zijn zowel de stichters van de staat Israël als de meeste nieuwe immigranten afkomstig uit Oost-Europa en daar lusten ze wel een stuk Schweinebraten of ein gute Wurst. Nu zijn varkens ook voor de meeste Palestijnen verboden, alleen de christenen kunnen ze kweken, dus het aanbod was beperkt. Daarom dat men die platformkweek voor zwijnen uit heeft gevonden zodat er in Israël toch restaurants konden ontstaan die fier afficheren Lo Kosher, niet kosher om varkensvleeseters te lokken. Dat stelt men nu voor om massaal te gaan toepassen op de landbouw. Maar het zal nog niet voor dit shmita-jaar zijn. Te ingewikkeld, en vooral te kostelijk.
Dit alles om u maar duidelijk te maken dat niet alleen moslims vasthouden aan een regelgeving die meer dan duizend jaar oud is.
En voor de rest, leshana tova, gelukkig nieuwjaar.
(Uitpers, nr 90, 9de jg., oktober 2007)
