From the River to the Sea: Gaza. Westoever. Transfer. 20.000 doden en we blijven tellen.
Voor wie het aanvankelijk nog overdreven en ongeloofwaardig klonk, dat Israël de aanval van Hamas zou gebruiken als signaal en springplank voor de grootscheepse transfer van de Palestijnse bevolking uit de bezette gebieden en, Groter Israël zelf, begint het scenario nu toch mooi uit de verf te komen.
Drie trappen zijn al merkbaar. Na de uitbraak van Hamas die zevende oktober uit de openluchtgevangenis van Gaza en het daarop aangerichte bloedbad (dat 1400 Israëli’s het leven kostte met er bovenop de 240 gijzelaars die Hamas mee de tunnels van Gaza in trok), verklaarde de Israëlische premier Benyamin Netanyahu de oorlog. Dat klonk als een oorlog tegen Hamas, maar Hamas zijnde enerzijds een militie die schuldig was aan een grote massamoord, en anderzijds sinds haar staatsgreep 16 jaar geleden de regering van de Gaza Strook, is het in realiteit een oorlog tegen de Palestijnen. Eerst en vooral — maar niet alleen — de Palestijnen in de Gaza Strook.
Aanmaning
Als een rol ging het Israëlische offensief over de Strook, zoals voorspelbaar was en vanuit militair standpunt logisch, van noord naar zuid. De noordkant van de Strook grenst aan zuid Israël, en het was vooral dààr dat Hamas huisgehouden had. Dus eerst werd het noordelijke segment van de Strook platgebombardeerd, gestaag voortrollend naar Gaza stad, vluchtelingenkampen en al wat boven, de grond uitkwam met de grond gelijk makend — en er onder, want daar hadden de Palestijnen die fameuze tunnels gegraven in de zestien jaar dat ze opgesloten zaten. De bewoners van dat noordelijke segment werden aangemaand — en later door de bombardementen verplicht — naar het zuiden uit te wijken. Als een school vissen in een gigantische fuik. De vernietiging van de vluchtelingenkampen (de put die van Jabalia-kamp overblijft) en van het grote Shifa-ziekenhuis omdat daar zogenaamd commandocentra van Hamas onder zaten, konden gelden als uitroeptekens bij de aanmaning.
De week pauze, gehouden onder druk van de Amerikanen, en ook wel van de israëlische bevolking die beiden hun gegijzelden wilden terugzien voor de militairen ze onder de puinhopen zouden begraven, zag na onderhandelingen in Qatar enkele tientallen gevangenen en gijzelaars geruild worden. (Het cynisme van de onderhandelingen zit in de details, maar is niet nieuw zodat we er hier even niet op ingaan.) De “humanitaire wapenstilstand”, die van dag tot dag verlengd werd, deed hier en daar de hoop ontstaan dat een permanent Staakt het Vuren onderhandelbaar zou zijn. Die hoop hield echter geen rekening met het feit dat daarnà Hamas nog altijd in Gaza zou zitten, wat niet overeenkomt met de Israëlische strategie, die Hamas vernietigd wil zien, en Gaza vrij van Palestijnen.
Na een week werden de gevechten dus hervat. Nu de noordelijke helft van de Strook met de zeer grondige bombardementen, het grondoffensief en de gedwongen evacuatie van de bevolking naar het zuiden min of meer “afgewerkt” was, kwam het zuidelijke stuk aan de beurt. Sinds enkele dagen wordt Khan Younis, met goed 200.000 inwoners zoiets als Gent, of 2,5 keer Mechelen het grootste stadje in het zuiden, eerst omsingeld met tanks die dan binnenreden. De oorlog wordt daar nu huis per huis gevoerd.
Druk op Egypte
Dat belet de IDF (Israeli Defense Forces) niet ook elders te blijven bombarderen: een woordvoerder zei vrijdag dat ze in 24 uur ruim 250 doelwitten gebombardeerd hadden. In die 24 uur waren meer dan 350 Palestijnen gedood, wat het. totaal aantal vermoorde Palestijnen sinds 7 november vrijdag 8 december op ruim 17.170 zou brengen, bij om en bij de 41.000 gewonden. (Aan Israëlische kant: 1.200 doden bij meer dan 5.200 gewonden). Ook doelwitten in en om het zuidelijker gelegen stadje Rafah (waar de enige grenspost en overgang naar Egypte zit) worden. bestookt. Nochtans was het onder meer dààr dat de bewoners van Gaza door dezelfde IDF naartoe “geëvacueerd” werden.)
Eén Israël-vriendelijke uitleg voor de vernietigende woestheid van de Israëlische campagne wil dat dit niet zomaar een cynische slachting is, maar dat het de bedoeling is ook in de Arabische wereld zoveel ontzetting te stichten, dat de bevolking daar van de Egyptische regering zou gaan eisen dat ze de poort van Rafah opent en de vluchtelingen van Gaza in Egypte binnenlaat. Egypte zal dat waarschijnlijk blijven weigeren. Met anderhalf miljoen Palestijnen uit Gaza in de Sinai woestijn haalt het een tijdbom in huis en zou het Israël aan een historische politiek-strategische triomf helpen.
De VN Veiligheidsraad voor schut gezet
Aan een andere kant van de wereld, heeft de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties, Antonio Guterres, zijn gewicht in de schaal geworpen en, met een beroep op Artikel 99 van het VN-Handvest (iets wat bijna nooit gebeurt), de VN-Veiligheidraad opgeroepen voor een “humanitair staakt-het-vuren, om een catastrofe te voorkomen die potentieel onherroepelijke implicaties kan hebben voor de Palestijnen, en voor het hele Midden-Oosten.” Guterres, die al eerder woede van Israël over zich heen haalde met de opmerking dat de Hamas-raid op 7 november “niet in het luchtledige”gebeurde, maar na een 46 jaar durende “verstikkende bezetting”, zal met deze stap zijn politieke nek uitgestoken hebben — maar hij staat zeker niet alleen in de internationale organisaties.
Christian Lindmeier van de WHO — de Wereldgezondheidsorganisatie — zei: “De mensen beginnen nu telefoonpalen om te zagen voor een beetje brandhout, voor hun verwarming of voor de keuken, als ze iets te koken hebben. De beschaving staat hier op instorten.”
De Veiligheidsraad kwam vrijdag 8 december bijeen om over de resolutie te stemmen. Zoals voorspelbaar was en algemeen verwacht stemden de VS als enigen tegen de resolutie door hun veto te stellen. Groot-Brittannië onthield zich, om dezelfde motieven als de VS, namelijk dat de resolutie Hamas niet uitdrukkelijk genoeg veroordeelde. Zo kan de Israëlische oorlog nog een tijd ongestoord blijven doorgaan. De Amerikanen kunnen dan ook wapens en munitie blijven leveren.
Maar in de schaduw van wat zich in Gaza afspeelt (Gaza toch een van de oudste steden van de Levant), gebeuren er andere dingen in de Palestijnse bezette gebieden, die daardoor minder aandacht krijgen dan ze verdienen.
Terwijl in Oost Jeruzalem de verjoodsing van de Palestijnse stad, die al jaren bezig is, in versneld tempo voortgaat, zien de kolonisten op de Westeliijke Jordaanoever in de huidige campagne tegen Hamas in Gaza nu hun kans om hun eigen stukje ethnic cleansing uit te voeren.
Carte blanche
Ook dit is niet nieuw. De aanhechting van de Westoever bij Israël, in zijn geheel of in schuifjes, staat al van in het begin op de agenda van de zionistische beweging. Met de verrechtsing van Israël, grotendeels maar niet alleen onder Netanyahu, is dit open en bloot bovenaan op het programma gekomen van alle partijen die “groot Israël” voorstaan. Dat zijn ze, in de huidige regering die bijna alle partijen groepeert, bijna allemaal, maar in het bijzonder de kolonisten-organisaties als de Yesha-Council, gesteund door de ultra rechtse, ultrareligieuze formaties die de regering gegijzeld houden. (Zonder hen immers geen meerderheid in de knesset, geen regering, Bibi Netanyahu in de gevangenis…)
In de praktijk uit zich die consensus in de carte blanche voor de kolonisten die voortaan beschermd door de IDF en de Border Police hun programma’s van illegale nederzettingen op de Westoever en in Oost-Jeruzalem mogen uitvoeren — illegale nederzetttingen naar internationaal recht én naar Israëlisch recht — en de Palestijnen iin de omliggende dorpen terroriseren naar believen. Dat terroriseren omvat verbranden van oogsten, omzagen van olijfgaarden, verhinderen van boeren naar hun velden te gaan werken dan wel oogsten, fyziek brutaliseren, aanvallen, vermoorden, huizen dan wel dorpen in brand steken of tot pogroms in regel overgaan zoals in Huwara een paar maand geleden. Aan de IDF-zijde omvat dit ook het systematisch verjagen van de bedoeienen van hun dorpen en weidegronden.
De zogenaamde logica is hier dat de Palestijnse Westoever in de Oslo-akkoorden opgedeeld werd in drie area’s: A, met de grotere Palestijnse steden erin, die onder de Palestijnse Autoriteit valt, B, met de kleinere vlekken, dorpen en toegangswegen, die onder gedeelde controle van PA en Israël valt in afwachting dat ze helemaal naar de PA gaat, en C, de schaars bevolkte overgrote rest van het land, dat in afwachting dat ze aan de Palestijnse Autoriteit wordt overgedragen, door Israël gecontroleerd wordt.
Maar sinds Israël de Oslo-akkoorden niet meer toepast streeft het ernaar niet alleen de Jordaanvallei (zogenaamd om veiligheidsredenen) maar de hele C-area bij Israël te voegen. Daarbij kunnen ze dan ook maar zo weinig mogelijk Palestijnen gebruiken.
Dat dit geen geheim is wordt geïllustreerd door de uitspraken van Knesset-lid Simcha Rotman, van de uiterst rechtse Religieus Zionistische Partij, die de in het Midden-Oosten sinds 30 jaar ervaren Jeremy Bowen voor de BBC meebracht.
Want zegt het internationaal recht dat een bezettende mogendheid zijn burgers niet in het bezette land mag vestigen, dan zegt Israël dat die wet niet van toepassing is.
‘Bezetting is het juiste woord niet,’ zei Simcha Rotman tegen Bowen. ‘Je kunt je eigen land niet bezetten. Israël is geen bezetter in Israël, aangezien dat het land van Israël is.”
Ook Gaza is voor hen een deel van het land van Israël.
“Dus moeten wij er voor, zorgen dat de enigen die in ons land over onze veiligheid waken de IDF is. Een terroristische organisatie, al eender hoe ze zich noemt, kunnen wij niet toelaten. Zou het Hamas zijn? Zou het Fatah zijn? Dat doet er niet toe. Een terroristische organisatie mag ons leven niet controleren.”
Dus sinds 7 November en de oorlogsverklaring aan Hamas – en impliciet aan de Palestijnen — is de campagne van de kolonisten in de Westoever in overdrive gegaan.
Toen bovendien duidelijk werd dat het pijnlijke gijzelaarsdilemma Israël zou verplichten met Hamas ook onderhandelingen aan te gaan, en dat dit waarschijnlijk een ruil van gevangenen zou inhouden (Hamas had aanvankelijk al de vrijlating van 5.000 Palestijnse gevangenen uit Israëlische cellen geëist) ging de IDF op de Westoever nieuwe gevangenen halen. Volgens Al Jazeera 3.600 sinds 6 November. Daarbij vielen natuurliijk ook dode Palestijnen, 260 volgens de reporter van Al Jazeera.
Het is duidelijk dat voor de kolonisten en hun organisaties, en dus ook voor de regering van Israël, dit het moment is waar ze gebruik van moeten maken: een unieke kans om, beschut door de bombardementen in Gaza, het resterende land van de Palestijnen nog eens in bezit te nemen. Ook dit is niet nieuw. Immers, het enige echte wapen dat het Palestijnse verzet heeft tegen de Israëlische overmacht, is de wil om te blijven waar ze zijn, in Palestina. En die wil moet gebroken worden, in de logica van zionistisch en groot Israël, of zoals de oude zionistische slagzin luidt: “From the river to the sea”. Van de Jordaan tot de (Middellandse) Zee. Dat die zin nu als een slogan opgedoken is in anti-oorlogs betogingen tégen de Israëlische politiek, is een ironische terugslag in het gebeuren, een knipoog van de geschiedenis zeg maar, niet zozeer massale blijk van antisemitisme al wil de propaganda er dat wel van maken.
Gaza Niemandsland?
Wat nu? De volgende fase belooft spannend te worden. Bibi Netanyahu kan, en zal naar eigen zeggen, niet stoppen met de oorlog eer hij hem gewonnen heeft. Dat wil voor hem zeggen eer Hamas vernietigd is. Die oorlog kan hij niet winnen, want zolang Hamas van ergens op iets of iemand kan schieten, zij het met een geweer of met een omgebouwde kachelbuis, kan het beweren nog te bestaan.
Zou hij de oorlog winnen volgens een ander criterium, door alle Palestijnen uit Gaza te verjagen bijvoorbeeld, rijst de vraag wie er dan de Gaza Strook gaat besturen. Egypte, Jordanië en de Palestijnse Autoriteit hebben al bedankt, de PA zal in deze omstandigheden niet voor de Israëli’s gaan werken, Cairo en Amman weten wel beter.
De VS, met de arme Joe Biden in volle verkiezingsjaar die net bij de Verenigde Naties de Veiligheidsraad nog eens ten schande maakte, moeten nu samen met Bibi Netanyahu een oplossing zoeken voor Gaza. Israël heeft er namelijk ook niet veel zin in om de Gaza Strook nog eens te gaan bezetten, ten minste niet zo lang daar Palestijnen in wonen. Een internationale vredesmacht/bezettingsmacht zal moeilijk bij elkaar te vinden zijn, voor een Amerikaanse vredesmacht (zoals na de Tweede. Wereloorlog in Duitsland en Japan, excusez du peu), lijkt in Washington D.C. de geestdrift niet groot.
Dus wordt er geknutseld aan een oplossing waarbij de Palestijnse Autoriteit samen met Israël weer, en onder het mom van een nieuwe Twee Staten Oplossing, een zognaamde Palestijnse staat zou besturen. Daar worden namen gedropt als die van Mustapha Barghouti, de dokter die een eigen partij oprichtte, los van Fatah en Hamas, of die van Marwan Barghouti, die al meer dan tien jaar in Israël gevangen zit omdat hij als mogelijke leider de Palestijnse fracties kon bij elkaar brengen. Toen wel, maar nu? Wie wil er nu het vuile werk van de Israëli’s ovenemen? En tegen welke prijs?
Alles is op losse schroeven gezet, en veel zal van de Israëlische betogers afhangen, die weer beginnen op straat te komen om het einde van,de oorlog te eisen, de terugkeer van hun gijzelaars, en het aftreden van Bibi Netanyahu en zijn ongeluksregering.
