Gaza: achter het gordijn van actie en reactie

Het brutale optreden van Israël met zijn machtig militaire machinerie tegen de inwoners van de Gaza strook, wordt ons voorgesteld als de zoveelste episode van het actie-reactiespel tussen Israël en de Palestijnen. Maar men stelt zich toch best enkele vragen over de achtergrond van deze nieuwe escalatie in het conflict. Een directe reden ligt in het tot stand komen van het akkoord tussen Hamas en de Palestijnse autoriteit van de Westbank. Israël ziet dit als een gevaar voor haar dominantiebeleid ten opzichte van de Palestijnen. Maar er spelen ook economische motieven.

kolonialisme

Voor Tel Aviv is het ondenkbaar en onaanvaardbaar dat er ooit een Palestijnse staat tot stand zou komen. De regering van Netanjahu houdt vast aan de kolonisatie, aan de strategie van grondroof en van etnische verdrijving. Ze zet de lijn verder die sinds mei 1948 is uitgestippeld, toen het Israëlisch leger, met de stilzwijgende goedkeuring van het Westen en de Britse mandaathouders, ongeveer 1 miljoen Palestijnen uit land verdreef. Het was de aanvang van al-Nakba. In dat jaar vernielden de zionistische legereenheden 531 Palestijnse dorpen en steden; 85 procent van de Palestijnse bevolking werd onteigend en met geweld verdreven.

De volledige verdrijving van de Palestijnen wordt in de hand gewerkt door bezetting, omsingeling en door de vestiging van joodse nederzettingen. Dit zijn de basiskenmerken van de zionistische koloniale politiek.

economie

Deze brutale onderdrukking wordt sinds jaren in alle hevigheid in Gaza in praktijk gebracht. Om het huidige Israëlisch optreden te rechtvaardigen wordt handig gebruik gemaakt van de dood van drie Israëlische jongeren uit een zionistische nederzetting. De beschieting met (niet zeer efficiënte) raketten vanuit Gaza, is voor Tel Aviv een cassa belli, en vormt de verantwoording voor haar luchtaanvallen en vernielingen van Palestijnse woongebieden en infrastructuur. Hamas kan op die manier als schuldige worden gebrandmerkt.

De huidige Israëlische oorlog tegen de Palestijnse bevolking in Gaza heeft echter fundamenteel tot doel om de gasvelden in de territoriale wateren van Gaza stevig in handen te krijgen. Via het ontketenen van een grondoffensief om de bevolking te verdrijven en de infrastructuur en woongebieden in as en puin te leggen, wordt deze politiek ten uitvoer gebracht. Op 30 km voor de Gazakust bevindt zich op een diepte van 600m een omvangrijk gasveld van 30 miljard kubieke meter, goed voor miljarden dollar. Volgens een kaart opgesteld door het Amerikaanse Geological Survey, bevinden er zich ook onder het vasteland van de Gaza-strook nog andere gas- en olievelden. Het ware objectief van Israël is bijgevolg niet zozeer het neutraliseren van de raketbeschieting maar betreft veelmeer een omvangrijke militaire operatie om haar greep op het noorden en de kuststrook te vergroten. De bewoners worden verdreven naar Gaza-stad en naar het zuiden waar Israël op de welwillende steun van Egypte kan rekenen. Israël is sinds 2000 begonnen met de ontginning van twee belangrijke gasvelden in het Leviathan & Tamar gebied van 83km², in samenwerking met het Texaanse olieconcern Noble Energy en de Israëlische partners Dele Drilling en Avner Oil Exploration.

In 1999 sloot de Palestijnse autoriteit nog een akkoord met de Consolidated Contractors International Company (CCIC), waarvan 30% in handen is van de Libanese families Koury en Sabbagh. Deze overeenkomst sprak, met het akkoord van Yasser Arafat, over de ontginning van het maritieme gas in de territoriale wateren voor de Gaza-kust in samenwerking met  British GAS (BG). De Palestijnse autoriteit zou volgens dit samenwerkingscontract maar 10 procent van het ontginingsrecht krijgen. Deze overeenkomst werd door Tel Aviv onmogelijk gemaakt omdat Israël de ontginning van het Palestijns gas en het ganse olie- en gasrijke gebied in de Middellandse Zee van Gaza, Libanon en Syrië volledig in handen wil hebben.

energiespeler

Israël wil een grootmacht en een belangrijke energiespeler zijn in het Midden-Oosten. Hierbij zijn haar bezetting en koloniale strategie van vitaal belang om de gas- en olievelden in de territoriale wateren en op het vaste land te kunnen controleren. Er zou een stevig netwerk ontstaan mochten de gasgebieden van Gaza kunnen worden verbonden met de eigen olie- en gasexploitatie in het Middellandse-Zeegebied en een mogelijke energiepijplijn van de Rode Zee naar de terminals van olie en gas in Askelon en Haifa. Dit alles valt te koppelen met plannen voor de aanleg van de Trans Israël Eilat Askelon pijplijn, naar Ceyhan. Ceyhan in Turkije is een belangrijke overslaghaven van gas en olie uit Bakoe (Azerbeidjan) via de BTC pijplijn over het Georgische Tbilisi.

Israël is begonnen met 40 procent van haar gasproductie te exporteren. Haar belangrijkste afnemers op dit ogenblik zijn Jordanië, Turkije en Spanje. Israël heeft met de Spaanse onderneming Union Fenosa Gas een verkoopcontract voor 4-5 miljard kubiek meter gas over een periode van 20 jaar, goed voor 20 miljard dollar. De Spaanse onderneming heeft in Egypte infrastructuur voor het vloeibaar maken van gas. In deze context is het begrijpelijk waarom het Egypte onder leiding van ex-generaal Sissi samenwerkt met de zionistische staat en bijdraagt tot het blokkeren en isoleren van Gaza. Egypte heeft een eigen gaswinning die ze uitvoert naar Jordanië via de Rode Zee. Israël heeft er dus belang bij om Egypte te betrekken in zijn gastransportcorridor naar de EU markt.

Israël heeft ook belangstelling om in samenwerking met Cyprus het gas in de regio te ontginnen maar het is vooral met Turkije dat Tel-Aviv een nauwere samenwerking nastreeft om zijn gas te commercialiseren voor de Europese markt, om te rivaliseren met de grote Russische gasleverancier van de EU. De onderhandelingen tussen het Turkse TURCAS PETROL ENERJISA en het Duitse E-ON zijn in april 2014 opgestart voor de aankoop van een grote hoeveelheid gas uit de Leviathan gebieden. Het biedt Erdogan een mogelijkheid om op de rug van de Palestijnen interessante verkoop- en samenwerkingsakkoorden te sluiten met Israël. Ankara profiteert nu al volop van de Syrische oorlog om de aanvoerlijnen naar Jordanië van Arabische olie en gas via Israël in haar voordeel te verzekeren.

Netanjahu heeft onlangs verklaard dat hij bereid is om een onafhankelijke Koerdische staat in het noorden van Irak te erkennen. Men kent de nauwe banden van de belangrijkste Koerdische familie Barzani met de Mossad. De autonome Koerdische regering in Irak wil via een voorgenomen referendum de opdeling van Irak als een voldongen feit bewerkstelligen. Wat Israël de mogelijkheid zou bieden om een belangrijk knooppunt te worden voor Iraakse olie en gas in handen van de Koerden. Turkije profiteert van de chaotische toestand in de regio om Iraakse en Syrische olie in handen van de al-Qaida strijders op te kopen

De energie aanvoerlijn van Bassora in Irak naar Banias in Syrië die toeliet om het Iraans gas en olie naar de Middellandse Zee te brengen is door de interne oorlogstoestand van Syrië momenteel buiten dienst. Tot grote vreugde van Tel Aviv en Washington.

Tel Aviv heeft al een haalbaarheidsstudie gemaakt voor het aanleggen van een pijplijn van Kirkouk naar Haifa ( kostprijs 400.00$/km). Jordanië zou dan royalty’s voor het transit ontvangen en zo het probleem van zijn oliebevoorrading oplossen. Dit is een goede zaak voor het Jordaans Hachemitisch koninkrijk, de trouwe bondgenoot van Israël en de Verenigde Staten. Maar vandaag is hier het grensgebied met Syrië, Jordanië en het bezette Palestina een storende factor. De olie vanuit Kirkouk in Koerdistan werd onlangs geëxporteerd via Turkije en over zee naar de Israëlische haven van Haifa. Veertig procent van de Iraakse olieproductie komt vanuit Kirkouk. Bijgevolg is dan ook de bereidwilligheid van Netanjahu te begrijpen om het toekomstige onafhankelijke Iraaks Koerdistan te erkennen als dat tot stand zou komen.

David en Goliath

Israël beschikt over een machtig
leger en het grootste en efficiëntste wapenarsenaal in de regio en is bovendien het agressiefste land. De Palestijnen werpen stenen en vuren niet efficiënte raketten af, terwijl Israël zijn F16 aanvalsvluchten op Gaza uitbreidt. Bovendien bezit de zionistische staat als enig land in de regio kernwapens. Palestina heeft geen leger en geen luchtmacht en haar positie in de buitenwereld is nog zwak. Palestijnen leven als gevangenen in eigen land.

Wanneer de Amerikaanse president, Obama en de westerse vazallen, beide kampen tot terughoudendheid oproept, dan is dat niets anders dan politieke woordenkramerij. Obama en zijn westerse vrienden weten maar al te goed wie de ware Goliath en David is.

Maar het ware streven van Israël om zich als een belangrijke energie-pion op het schaakbord aan te dienen, wordt door het westers imperium met de mantel van het goedkeurend stilzwijgen toegedekt. Voor hen past dit machtstreven van Israël, en de nieuwe rol als energiespeler, in het kader van de niet openlijk verklaarde economische oorlog tegen Rusland en China.

Bronnen:
Gaza, le gaz dans le viseur – Manilio Dinucci
Blood for  Gaz – Colonialisme Juif Sioniste –
Die ethnische Sauberung Palestina 1948, und ihre Fortsetzung bis heute
Vandaag is David Goliath – Munia Abu Jamal