Eind vorige maand kwam de G7 voor de 42ste keer samen; deze keer in Japan. Men kan zich de vraag stellen tot wat de bijeenkomsten van de G7 club nog dienen.
Het jaar 1975 was in feite de aanzet voor de exclusieve bijeenkomsten van zes regerings- en staatsleiders, West-Dutsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Italië, Japan en de VS. Ze kwamen voor het eerst bijeen in de bibliotheek van het kasteel van Rambouillet op uitnodiging van de Franse president Giscard d’Estaign. In 1976 werd ook Canada als lid opgenomen om zo de G7 te vormen. In 1998 werd Rusland een zitje aangeboden (G8).
In 1999 worden nog ’s 11 bijkomende landen uitgenodigd, Zuid-Afrika, Saoedi-Arabië, Argentinië, Brazilië, China, Zuid-Korea, India, Indonesië, Mexico, Turkije en de Europese Unie. Samen vormen ze de G20 en waren in 2015 goed voor 85 procent van het wereld BIP en vertegenwoordigden ze twee derde van de wereldbevolking, vanuit deze twintig landen is ook de BRICS (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) ontstaan. In 2014 wordt Rusland – omwille van de aanhechting van de Krim – uit de G8 groep uitgesloten en vormen ze terug de G7.
westerse hypocrisie
De G7 reflecteert over de evolutie van de internationale betrekkingen. Tijdens de koude oorlog was het de club van de westerse staatshoofden en regeringsleiders die discreet samen kwamen om een gemeenschappelijke strategie te bespreken. Na de implosie van de Sovjet-Unie evolueerde ze als de wereldtop van de machtigen die buiten de VN onze wereld willen regeren.
In het jaar 2000 heeft de toenmalige G8 haar steun gegeven aan het voorstel van Paul Wolfowitz en de Wereldbank om de schuld van de armste landen te annuleren. Maar er was de voorwaarde aan verbonden dat ze hun economie volledig moesten liberaliseren opdat de multinationals zonder enige beperking toegang tot hun markten konden krijgen, lees ‘om ze te kunnen kaalplukken’. Op de 62 in aanmerking komende landen hebben er slechts 9 de voorgestelde koehandel aanvaard.
Maar in 2013 komen de zaken in een turbulentie: Poetin was al langer niet meer bereid de volgzame politiek van Jeltsin verder te zetten, het westers imperium dreef zijn oorlog in Syrië op met de hulp van de Golf monarchieën. Hierdoor werd de top van Logh Erne in Schotland een confrontatie van 1 tegen 7. Van de officiële leden hebben er twee een dubbel stemrecht, Duitsland en Frankrijk. De VS kan rekenen op de steun van Claude Jüncker de voorzitter van de EU-commissie, die als Luxemburgse regeringsleider ontslag moest nemen toen bekend geraakte dat hij lid is van Gladio (geheime NAVO-dienst). Het Duitsland van Merkel – de schoonmoeder van de EU – kan rekenen op EU-voorzitter Donald Tusk, van wie de familie al sinds de koude oorlog nauw verbonden is met Duitsland. Men kan en mag gerust stellen dat de G7 een bijeenkomst is waar de VS en Duitsland de dagorde en het taalgebruik bepalen. De anderen gedragen zich als hun onderdanige vazallen die zich schikken naar de lijnen van de twee leiders. Het beeld dat hun prioriteit de globale economische groei is wordt gebruikt als uithangbord om hun ware doelstelling naar machtsstreven en economische overheersing te verdoezelen.
Zoals reeds vermeld werd Rusland uitgesloten in 2014. Nochtans was er geen Russische krachttoer in de Krim, zoals de Kosovaarse NAVO- en Clintonoorlog zonder VN-mandaat tegen Klein Joegoslavië, dat wel was. Want de inwoners van de Krim hebben democratisch gestemd voor de wederaanhechting bij Rusland. Deze gebeurtenissen werden door de G7 handig gebruikt om de gemoedstoestand van de burgers met de hulp van de media te kneden en om aan te zetten tot anti-Russisch chauvinisme.
De leiders van de G7 hebben in Shima vooral aandacht besteed aan de economische uitdagingen van hun machtpositie, hun oorlog tegen het terrorisme, hun maritieme eisen tegenover China en de migratieproblematiek. De zeven lidstaten willen zich inzetten om een oncontroleerbare concurrentie van hun munten tegen te gaan. Voor Washington is de G7 een handig instrument om de dollar als wereldhandelsmunt in stand te houden.
China in het vizier
De G7 gelooft dat ze door haar sancties, verlengd tot 2017, de economie van Rusland harde slagen heeft toegebracht. Maar Rusland versterkte haar coöperatie met China, in de eerste plaats wat de energiesector betreft. Moskou zoekt ook de zwaktes in de Europese verdedigingsmuur op en heeft onlangs een economisch en handelsakkoord met Griekenland, een EU-lidstaat, ondertekend – onder meer qua energie en toerisme -, tot ongenoegen van de EU-commissie in Brussel en het IMF. De G7 voert zeker ook een agressieve ondermijnings- en destabiliseringspolitiek tegen de BRICS-landen om zo de aspiraties voor een multipolaire wereld te verzwakken.
Voor de VS vormt China als tweede sterkste mondiale economie een grote bekommernis. Dat land wil zich niet schikken en onderwerpen aan het imperiale gezag van Washington en de Amerikaanse eis van ‘vrij maritiem verkeer ‘in de Chinese Zuidzee. In deze regio wordt ijverig getwist over een aantal onbewoonde eilandjes. Peking claimt dat deze eilandjes deel uitmaken van China, tot ongenoegen van Japan, Vietnam, de Filipijnen, Brunei en Maleisië.
legitimiteit
De vraag is, hoe kan men met de G7 de economisch problemen ernstig behandelen, wanneer de groei-economieën van China en India afwezig zijn? Daar ligt ook een van de oorzaken voor de financiële crisis van 2008.
De G7 bijeenkomsten zijn ook meer een overleg dan een echt beslissingscentrum, waar men gezellig onder elkaar poseert voor de groepsfoto. Ze zijn het archetype van de samenzweringspolitiek. De G7 wil voor zichzelf gunstige uitgangsposities bewerkstelligen in het wereldgebeuren. Voor Japan is dat haar versie over veiligheid in Azië, de kernwapen- en raketontwikkeling van Noord-Korea, het vrij maritiem verkeer.
Hierbij wordt in de eerste plaats met de beschuldigende vinger naar China gewezen. Men verwijt Peking dat het Chinese optreden in de Chinese Zee de spanningen opdrijft. Op een subtiele manier wordt China niet direct bij naam genoemd maar het is duidelijk dat Peking in het vizier ligt.
Als men de sterkte van de G7 afweegt tegenover BRICS dan ziet men dat het geaccumuleerde bruto BIP van BRICS 30% is van het wereldproduct. Volgens de inschatting van het IMF bedroeg het 32.500 miljard dollar, met een groter gezamenlijk groeiritme dan de G7. De Ierse journalist, Bryon MacDonald stelt dat de G7 32% van de mondiale BIP-taart heeft. De kans is dus reëel dat in de komende twee of drie jaar het gezamenlijk BIP van BRICS groter zal zijn dan dit van de G7. Hier wordt in onze main stream media weinig over bericht. Deze situatie is ook in tegenspraak met de bewering van Obama dat Rusland meer en meer geïsoleerd is, dat haar economie in recessie is door de opgelegde westerse sancties. Maar de cijfers tonen, ondanks de moeilijke economische mondiale situatie, dat de westerse plannen om het land te isoleren mislukt zijn.
Rekening houdend met de economische realiteit van BRICS, zou een mondiaal economisch forum moeten samengesteld zijn door de VS, China, India, Japan, Duitsland en Brazilië.
resoluties
Verschillende resoluties van de G7 hebben betrekking op het wereldgebeuren.
Met veel trompetgeschal feliciteren ze elkaar over het 5+1 akkoord met Teheran; maar dat is echt hypocriet. Volgens het akkoord moeten de sancties opgeheven worden en moet Iran de mogelijkheid krijgen om opnieuw over de in het buitenland geblokkeerde 150 miljard dollar te beschikken. Tot op heden hebben maar enkele kleine landen het Iraanse geld vrijgegeven. Maar van het geblokkeerde geld in de EU en VS hebben ze in Teheran de kleur nog niet gezien.
De migrantencrisis die Europa teistert is een wereldprobleem. Maar de G7 moedigt op een hypocriete manier Europa aan om meer aandacht, financiële en logistieke middelen vrij te maken om de vluchtelingenstroom in te dijken en haar buitengrenzen te beschermen. De EU worstelt met een structurele crisis
. In 2015 zijn volgens schatting 1,3 miljoen migranten onderweg naar het VS en EU-‘eldorado’. Ze komen uit landen die verscheurd zijn door conflicten of door westerse oorlogen tot een puinhoop herleid werden. Door de tragedie die zich dagelijks in de Middellandse Zee afspeelt wordt het voor velen een massagraf op hun weg naar een beter en veiliger bestaan. De operatie ‘Mare Nostrum’ van de EU is echter in werkelijkheid vooral bedoeld voor bewaking, niet voor redding.
Europa keert haar rug toe naar bepaalde groepen migranten, ze beslist wie door mag reizen en wie niet. Deze laatste zijn de meest kwetsbare, ze zijn de schipbreukelingen van de Middellandse Zee.
Bronnen:
Prof. Chems Eddine Chitour – Le kermesse du G7
Thierry Meyssan – Shima le sommet de l’hypocrisie occidentale