Bewondering
Het boek doet denken aan de TV-reeks van Jan Leyers ‘op weg naar Mekka’ waar die op reis door het Midden-Oosten praktisch alleen aandacht had voor de hoofddoek. Armoede, repressie, het trieste lot van de gastarbeiders, de corruptie en de onderlinge verhoudingen tussen de landen kwamen er amper of niet aan bod. Het toont de obsessie.
Lisa De Bode lijkt wel een aanbidster van de Saoedische koning Abdullah, vorst van het meest vrouwonvriendelijke en tirannieke land ter wereld.
En dat is ook hier te zien. Diepgang of kritische zin? Het is zelfs niet met een elektronenmicroscoop te vinden. Het boek is zelfs bijwijlen gewoon hilarisch te noemen en doet denken aan de werken van de vroegere fellow travellers over Jozef Stalin en Mao Zedong.
Is het onwetendheid, naïviteit, bewust liegen? Wie weet het, maar dit verhaal over Saoedi-Arabië tart bijwijlen elke verbeelding. Ook zij vertrekt zoals Rudi Vranckx van de aanslag op de WTC torens in september 2001 die zij omschrijft als: ‘een van de grootste tragedies van deze eeuw.’ (pagina 25) Er vielen in New York 3000 doden, in Irak mogelijks 1 miljoen.
De vrouwvriendelijke koning
Maar ze mag zichzelf dan zien als feministe, haar bewondering voor de Saoedische koning Abdullah is merkwaardig. Zo stelt ze op pagina 16: ‘Koning Abdullah rekent zichzelf naar eigen zeggen tot een van hun (vrouwen, nvdr.) grootste supporters. En terecht.’ Haar bewondering voor de Saoedische koning is zelfs bijna grenzeloos. Zo stelt ze dat de aanslagen van Al Qaeda goed waren voor de vrouwenemancipatie in het land. Een meer dan merkwaardige stelling.
Lisa De Bode: ‘… speelden zo (die aanslagen, nvdr) het beleid van koning Abdullah in de kaart: een beleid dat vrouwen in het middelpunt plaatst van de hoognodige economische, sociale en politieke hervormingen van het land… ’(pagina 20)
Zo zorgden de aanslagen volgens haar voor een ‘gezondere economie’ (pagina 16) en een ‘socialere samenleving’ (pagina 17). Leuk is wel haar verhaal over hoe deze ‘goede’ koning de manifestaties voor democratische hervormingen brutaal de kop indrukte.
Eerst wordt er een ganse mediacampagne opgezet tegen mogelijke manifestanten. Daarna begint het de dag ervoor plots hevig te regenen met op de dag zelfs grote hagelbollen. Een vermoedelijk nooit gezien fenomeen in dit woestijnland.
En om te zorgen dat zelfs de fanatiekste betoger nergens zal geraken zijn er de vele overvalwagens die iedereen zo van de straat plukken. Waarna koning Abdullah de dag nadien tevreden wat miljarden petrodollars uit zijn kluis haalt en het ijverig rondstrooit met hogere lonen, betere sociale voorzieningen en meer geld voor politie en leger.
En hij doet zelfs een niet nagekomen belofte richting de vrouwen. Een toch bizarre houding voor wat volgens haar een hervormer is die veel aandacht heeft voor de problemen van de Saoedische vrouwen.
Vrouwen mogen echter ook van die (sic) vrouwenvriend nog steeds niet met de auto rijden en zelfs stemmen voor de lokale machteloze gemeenteraden is hen niet toegestaan. En segregatie van man en vrouw is behoudens enkele rare symbolische uitzonderingen de regel.
Om van het feodale familierecht maar te zwijgen of de soms afgrijselijke behandeling van de vele gastarbeidsters. En inderdaad, er mochten na lang aandringen twee Saoedische vrouwen naar de Olympische Spelen. Het was een farce.
Naïef
Maar als we haar mogen geloven bekommeren ook een Hillary Clinton, minister van Buitenlandse Zaken van de VS, en ‘andere internationale zwaargewichten’ zich om ‘het lot van Saoedische vrouwen’ (pagina 121). Hoe naïef kan een mens wel zijn?
Grenzeloos lijkt het wel. “Koning Abdullah blijft intussen alom geliefd…” oppert ze op pagina 143. Het is vermoedelijk de reden waarom hij zo repressief optrad tegen die aangekondigde betoging. En vermoedelijk ook de reden waarom er zoveel opposanten in de cel zitten.
In twee verdere hoofdstukken bespreekt zij ook de houding in België tegenover de hoofddoek en spreekt daarbij met Karin Heremans, de vroegere directrice van het koninklijke atheneum in Antwerpen. Het is oude doorbakken koek en brengt niets nieuws.
Vreedzaam
Ook komt de opstand tegen president Hosni Moebarak in Egypte ter sprake. Hier ziet zij het salafistische gevaar wel al opduiken. Verder heeft zij het hier over een ‘revolutie’ die ‘vreedzaam verliep’. Alsof er geen honderden doden vielen en er niet massaal was gefolterd.
Verder heeft zij in Cairo een gesprek met een oudere feministe Dalia Ziada die zij een ‘wereldvermaard blogger’ (pagina 170) noemt die, naar zij stelt, door Newsweek wordt omschreven als een der ‘invloedrijkste vrouwen ter wereld’ (pagina 172). Ze is dan ook directeur van de Noord-Afrikaanse afdeling van het American Islamic Congress.
Met andere woorden, ze staat op de loonlijst van een van de vele door de VS gecontroleerde Ngo’s, en dus stelt het Amerikaanse weekblad Newsweek dat zij een der ‘s werelds meest invloedrijke vrouwen is. Ons kent ons binnen de VS.
Haar naam was haar dan ook doorgespeeld door de International Crisis Group dat zij ten onrechte omschrijft als een onafhankelijke organisatie (pagina 162). Dit terwijl het gewoon een van de zovele studiediensten binnen de westerse alliantie is. Studiediensten waar men de vrienden een goed inkomen bezorgt.
Wel schrijft ze dat deze Dalia Ziada voor sommige Egyptische activistes ‘bekender (is, nvdr) in het buitenland dan in Egypte zelf’ (pagina 173). Alsof behoudens enkele uitzonderingen iemand in het buitenland haar zou kennen.
Financier van het salafisme
Helemaal te gek zijn de aan Rudi Vranckx toegeschreven woorden: ‘Voor mij is het gedachtegoed van Bin Laden gestorven op het Tahrirplein’ (pagina 182). Hoe fout kan een analyse zijn?
In plaats van dood te zijn is het salafisme integendeel springlevend. Het is op dit ogenblik alleen het Egyptische en Syrische leger dat zich in hun respectievelijke landen verzet tegen de invoering van de sharia met alles erop en eraan.
En het is juist koning Abdullah, haar zogenaamd vrouwvriendelijke vorst, die overal ter wereld salafistische groepen financiert om de klok van de gelijkheid tussen mannen en vrouwen zoals in Syrië en Libië radicaal terug te draaien.
Vrouwen zonder hoofddoek zal men in Libië tegenwoordig nog moeilijk kunnen vinden. En de Tunesische gewichtshefster Ghada Hassine stond er op de Londense Olympische Spelen geheel gekleed bij, van kop tot teen. Een totale nieuwigheid voor het land. De VS, de nieuwe vrienden van het salafisme, zorgden ervoor dat het IOC de regels had aangepast en ze zo kon deelnemen.
Voor wie zich wil ergeren aan zoveel domheid is het boek ‘De stille revolutie’ van Lisa De Bode een must. Voor de rest: vuilbak, recyclage.
