Op de valreep van dit gruwelijke jaar 2020 hebben feministen in Argentinië een geweldige overwinning geboekt: Kamer en Senaat keurden de legalisering van abortus goed! De laatste stemming gebeurde in de vroege uurtjes van woensdag 30 december in de Senaat, met een grotere meerderheid dan verwacht: 38 tegen 29!
Duizenden voor- en tegenstanders hadden verzameld voor het Parlement, de enen om te vieren, de anderen om te bidden. In coronatijden verre van positief, maar de vreugde om deze overwinning, na jaren van strijd, was té groot!
President Fernandez beloofde deze stemming nu snel om te zetten in wetgeving: abortus kan tot 14 weken, met uitzonderingen in geval van verkrachting en wanneer de gezondheid van de moeder in gevaar is.
In dit conservatieve, katholieke continent is dit werkelijk fantastisch. Tot nog toe hebben enkel Uruguay, Cuba en Guyana een wetgeving die abortus mogelijk maakt. Paus Franciscus, bejubeld door zoveel progressieven, heeft tot het eind zijn verzet tegen de nieuwe wetgeving in zijn thuisland laten horen. Hij laat geen enkele gelegenheid voorbij gaan om zich tégen abortus uit te spreken.
Veel stemmen van vroegere tegenstanders werden nu gehaald met gegevens en vreselijke cijfers over de klandestiene zwangerschapsonderbrekingen. Ook huidig vice-president Cristina de Kirchner hoort bij deze groep. Dank zij haar dochter, zo zei ze, heeft ze haar mening veranderd. Tientallen vrouwen hebben de afgelopen jaren het leven verloren bij wat vroeger zowat overal in de wereld gebruikelijk was.
Dit is een zoveelste overwinning voor een feministische beweging die sterker en sterker wordt, in Latijns Amerika en elders in de wereld. Argentinië keurde onlangs ook wetgeving goed over transgender rechten en het homohuwelijk.
Ik hoor ze al, de kniezers die zullen opwerpen dat dit in tijden van diepe economische recessie niet meer dan een doekje voor het bloeden is. Ach, zolang vrouwen niet méér macht verwerven, zolang ze niet mee de regels bepalen van het maatschappelijke leven, op alle niveaus, zal die recessie ook niet opgelost raken.
De lessen die hier, bij deze historische overwinning, eens te meer getrokken moeten worden, is dat aanhoudende mobilisatie en organisatie van levensbelang zijn. Aan de vooravond van opnieuw een Wereld Sociaal Forum zal en moet het feminisme een vooraanstaande plaats innemen. We geloven nog té makkelijk dat verworven rechten eeuwig zijn, terwijl ze permanent bedreigd worden. Het feminisme kan, net zoals de arbeidersbeweging van de twintigste eeuw, een geweldige kracht voor verandering worden. Doen!
