De opheffing – niet-verlenging heet het misleidend – door de Europese Unie van het wapenembargo tegen Syrië, enkel tegen het gewapend verzet daar, was te verwachten. Het sluit aan bij de in Uitpers onlangs ontwikkelde stelling dat het Westen in Syrië geen vrede wil, maar oorlog. (1) Het is de bedoeling, zoals dat eerder in Libië (2011) en op de Balkan (vanaf 1991 tot 1999) gebeurde, een streven naar vrede voor te wenden om zo beter oorlog te kunnen voeren.
Er is de laatste weken duidelijk een mooi van staaltje van misleidende acteerkunst vertoond. Het begint met de Verenigde Staten die met Rusland, vermoedelijk als afleidingsmanoeuvre waarbij de goede trouw van Moskou wordt misbruikt, overeenkwamen in Genève een vredesconferentie over Syrië te organiseren in juni. Het gaat hier om onderhandelingen waar de regering van president Bashar al-Assad van Syrië altijd toe bereid was. Zijn gewapende tegenstanders echter niet, en nog altijd niet, tenzij Assad op een hele reeks voorafgaandelijke voorwaarden zou ingaan, die er op neerkomen dat de hopeloos verdeelde gewapende oppositie zonder onderhandelingen direct aan de macht zou komen. Een streven waarvoor de oppositie steeds de steun van het Westen, vooral de VS en de EU kreeg. Niet-opheffing van het verbod voor wapenleveringen aan de gewapende oppositie zou die hebben kunnen aanzetten nu eens ernstig te gaan nadenken en eindelijk onderhandelingen te aanvaarden.
Niet dus. De EU saboteert dus boudweg de voorgestelde vredesconferentie omdat ze niet wil dat die iets zou opleveren. Om het verzet te overtuigen er niet op een ernstige manier aan deel te nemen, wordt het wapens beloofd. Ook dat maakt deel uit van de westerse misleiding, want er heeft in de praktijk nooit een westers wapenembargo tegen de gewapende opstandelingen bestaan. Zo werden/worden wapens geleverd via derde landen zoals Turkije, Jordanië, Saoedi-Arabië, Qatar… Zelfs Kroatië, dat in juli lid wordt van de EU, mocht wapens sturen naar Saoedi-Arabië, dat ze via Jordanië naar Syrië smokkelde. Kroatië was dus nog geen lid en moest zich dus niet houden aan het EU-embargo. Via die truken en omwegen konden de EU en de VS zich formeel buiten schot houden.
Chemische wapens
Op het terrein blijkt duidelijk dat de rebellen over een ruim aanbod van wapens, ook zware en zelfs chemische, beschikken. Anders zou het verzet al lang uitgeschakeld zijn. Wel heeft het een logistiek probleem: het overwicht in de lucht van de Syrische strijdkrachten, dat dodelijk is voor konvooien met wapens. Daardoor kan het zijn groot wapentuig niet overal inzetten waar het dat zou willen. Dat probleem zou kunnen worden gemilderd door luchtdoelraketten te bezorgen.
Tegelijkertijd wordt weer, zonder enig onbetwistbaar bewijs, de beschuldiging van het gebruik van chemische wapens door “het regime” opgerakeld. Een eerdere poging daartoe mislukte toen de Zwitserse Carla Del Ponte, een voormalige aanklaagster bij het Internationaal Joegoslavië-Tribunaal, die lid is van de VN-onderzoekscommissie naar schendingen van de mensenrechten in Syrië, de rebellen ervan beschuldigde gifgas te hebben gebruikt.
Maar het Westen heeft eigenlijk nooit wat tegen het gebruik van chemische wapens gehad. De Amerikanen zijn de grootste gebruikers en hebben er honderdduizenden mensen mee omgebracht. Vraag het bv. maar aan de Irakezen. In het Midden-Oosten gebruiken ook Turkije (tegen de Koerden) en Israël (tegen de Palestijnen) geregeld chemische wapens. Dat onderwerp is, evenals Israëls kernwapens, een absoluut taboe voor de VS en de EU. Die willen er niets over horen. Turkije en Israël zijn immers belangrijke westerse bondgenoten.
Regimeverandering
De westerse oorlogsvoorbereidingen doen denken aan wat er in Libië en op de Balkan is gebeurd. In Libië slaagde het Westen erin in 2011 Russen en Chinezen ervan te overtuigen hun veto niet te stellen in de Veiligheidsraad tegen een resolutie die beperkt geweld ter bescherming van burgers toeliet. Moskou en Peking hebben er nog altijd spijt van – vandaar ook hun voortdurende veto’s wat Syrië betreft. Want in plaats van de aangeboden vinger nam het Westen in Libië, niet alleen een hele arm, maar het hele lichaam. De NAVO nam de rol op zich van luchtmacht van de Libische opstandelingen en ging, ook tegen de resolutie in, regelrecht voor regimeverandering – een regimeverandering die het Westen ook in Syrië wil om daarna gemakkelijker Iran te kunnen aanpakken.
Inmiddels is ook duidelijk geworden dat er in Libië geen geweld op grote schaal tegen burgers door getrouwen van wijlen Moamar al-Kadhafi plaats had – geweld dat werd ingeroepen om geweld te gaan gebruiken. Even duidelijk is dat het de opstandelingen niet te doen was om van Libië een democratisch land te maken, wel om het land tot een islamistisch bolwerk zonder enige democratie om te vormen. Het land lijkt nu de voornaamste basis te zijn van Al Qaeda in de Maghreb, van waaruit het onder meer aanvallen uitvoert in Mali en Niger. Geen wonder dat vele Libische jihadisten in Syrië vechten met wapens die ze zonder probleem vanuit Libië naar Syrië kunnen verschepen.
Ook in Libië blokte het Westen elke vreedzame oplossing af. Met argumenten die men ook tegen Syrië gebruikt. Als de regering onderhandelingen aanbiedt, zegt men dat die regering dat niet ernstig meent. “Ernstige” onderhandelingen zijn volgens het Westen het ingaan op de eisen, het diktaat van het Westen. En als men het diktaat verwerpt, dan bewijst men niet te ernstig willen onderhandelen. Een perfecte cirkelredenering.
Rambouillet
Daar weten de Serviërs alles van. Toen het conflict met de regio Kosovo in 1999 een hoogtepunt bereikte, organiseerde het Westen een conferentie in het Franse Rambouillet. Het Westen legde de Serviërs daar een tekst voor, het zgn. Akkoord van Rambouillet, die enkel maar te nemen was. Toen de Serviërs het papier weigerden te ondertekenen begon de NAVO prompt een bombardementscampagne en een oorlog tegen Servië. Het afbreken van Servië als een macht op de Balkan, dat begon in 1991, werd daardoor afgerond.
Ondanks het feit dat er op de Balkan een door de Veiligheidsraad goedgekeurd wapenembargo bestond, werd dat massaal geschonden. Zo leverden de Duitsers, die met de Serviërs nog een appeltje te schillen hadden naar aanleiding van de klappen die ze van hen kregen tijdens de Tweede Wereldoorlog, massaal wapens aan Kroatië, waarmee die onder meer etnische zuiveringen van Servische gebieden in Kroatië uitvoerden. Vorig jaar werden De Kroatische generaals die daarvoor verantwoordelijk waren werden door het Joegoslavië-tribunaal, een door het Westen opgerichte en gefinancierde instelling, vrijgesproken. Enkel Servische generaals worden door dit schijntribunaal verantwoordelijk geacht voor de daden van hun ondergeschikten, Kroatische generaals weten evenals Bosnische e.a. nooit van iets en kunnen dus niet worden veroordeeld.
Hoop voor Palestijnen?
De verboden wapenleveringen aan al wie tegen Serviërs streed werden achteraf goedgepraat met argumenten die men nu ook gebruikt tegen Syrië. Het zou er op aan komen een “evenwicht” tot stand te brengen tussen de betrokken partijen om de sterkste partij ertoe aan te zetten “ernstig” te onderhandelen, want zo’n onderhandelingen zouden maar mogelijk zijn tussen gelijkwaardige, even sterk partijen.
De Palestijnen zullen het graag horen. Sedert er in 1991 in Madrid vredesonderhandelingen van start gingen om de Palestijnse kwestie op te lossen, moesten de Palestijnen afzien van elk gebruik van geweld. Israël niet. Bijna 22 jaar later heeft dat overleg nog altijd niets opgeleverd, behalve terreinwinst voor Israël: het is de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem aan het vol koloniseren, zodanig dat er eigenlijk niets meer overblijft voor een onafhankelijke Palestijnse staat. Al die jaren heeft Israël nog geen enkele blijk van ernst en goede wil gegeven.
In de logica die het Westen gebruikte op de Balkan en nu tegen Syrië, zou het nu volo
p de Palestijnen moeten gaan bewapenen om tot een “evenwicht” te komen, dat tot “ernstige” onderhandelingen zou kunnen leiden. Vergeet het maar, het Westen stemt, ondanks af en toe enige lippendienst aan de principes, de facto in met een “Groot-Israël”, dat ondanks alles steeds meer beloond wordt door het Westen.
Ook de Palestijns-Israëlische kwestie stond op de agenda van de raad van ministers van buitenlandse zaken van de EU in Brussel, waarop besloten werd het wapenembargo tegen de Syrische oppositie op te heffen. Al iets gehoord over dit onderwerp in de media? Natuurlijk niet, zeker niet dat het wapenembargo tegen de Palestijnen wordt opgeheven en ook zeker niet dat de Palestijnen, evenals Libische en Syrische opposanten, het recht hebben zich gewapenderhand te verzetten tegen hun onderdrukkers.
(1) Paul Vanden Bavière, Westen spreekt over vrede, maar bereidt oorlog tegen Syrië voor, Uitpers 17.05.13, https://www.uitpers.be/index.php/midden-oosten/316-westen-spreekt-over-vrede-maar-bereidt-oorlog-tegen-syrie-voor
