EU en NAVO, instrumenten voor imperiale dominantie

De relatie tussen de imperialistische belangen van de VS en de EU wordt alsmaar duidelijker. Het volstaat hiervoor zich even de moeite te getroosten om de door hen in praktijk gebrachte geopolitieke strategie nader te bekijken. Het is een strategie van de oude, gevestigde, economische machten om Rusland en China te omsingelen.

In de internationale fora en tegenover de publieke opinie gebruikt men daarvoor de geforceerde discussie over het inzetten van militair geweld, handig verpakt in ‘Responsibility to protect’ (R2P) en vredeshandhaving. Ze speelt zich af tegen een achtergrond van intensivering van de kapitalistische crisis.

Het westers imperium ontwikkelt een geopolitieke lijn om staten te dwingen hun markten open te stellen, zodat het vrije toegang en controle kan krijgen over de grondstoffen van deze landen. Er is een intrinsiek verband tussen economie en oorlog. De huidige leidende kringen in zakelijk en politiek Europa zijn tot de conclusie gekomen, dat actief deelnemen aan de door hen geïnstigeerde conflicten, direct of indirect onder leiding van de Verenigde Staten, een noodzaak wordt.

Weliswaar hebben de VS en de EU elk heel eigen belangen te verdedigen waardoor er andere benaderingen of een andere manieren van aanpak worden nagestreefd. Maar vergeten we toch niet wat Oekraïne bijvoorbeeld betreft, het de EU is die de bal aan het rollen heeft gebracht.  De associatie-overeenkomst met de toen zetelende president in Kiev, Janoekovitsj, kwam erop neer Oekraïne uit te hongeren en de politieke leiders te discrediteren. Janoekovitsj was niet tegen de overeenkomst op zich, maar eiste financiële compensatie voor de kosten die voortvloeiden uit deze associatie met de EU. Deze werden zoals we weten door de EU geweigerd – of beter gezegd uitermate minimaal uitgemeten –  gezien de financiële eurocrisis. De escalatie van het conflict werd nog opgevoerd en aangewakkerd door bepaalde EU parlementsleden en andere Europese politici met de steun van de media in onze contreien.

De EU volgde de Duitse lijn en wou eigenlijk enerzijds Oekraïne binnenhalen maar anderzijds toch ook met Moskou op goede voet blijven. De VS van haar kant wilde zeker geen rekening houden met de Russische belangen. Daarom waren en zijn er grote verschillen met de VS, die sinds de Oekraïense oranje revolte al meer dan 5 miljard dollar geïnvesteerd heeft om een regime change te bewerkstelligen. De VS strategen zoeken hun militaire inplantingen aan de grens met Rusland te verstevigen en een horige vazal op de Oekraïense presidentiële stoel te zetten. Maar deze redenen worden in onze gevestigde media in alle toonaarden gemeden en dus blijven ze voor de westerse burger onherkenbaar.

De verdachtmaking van anti-oorlogsbeweging

Door de slechte ervaring van het imperialisme in de oorlogen met Irak en Afghanistan wordt de inzet van troepen bij specifieke fases van de interventie in toenemende mate uitbesteed ( outsourcing). Zo krijgt men na een bepaalde tijd een Irakisering of Afghanisering van de oorlog door getrainde politiekorpsen met een paramilitair karakter. Deze worden door het Westen gealimenteerd en opgeleid, van geld en wapens voorzien met de bedoeling niet langer eigen westerse militairen als kanonnenvlees te moeten inzetten in het conflictgebied. Zo worden de ware doelstellingen van de oorlog voor het thuisfront beter versluierd en kan men zich toch verder intensief met het conflict bemoeien. De ware doelstelling was en is om van deze staten protectoraten te maken en zo te verhinderen dat Irak bijvoorbeeld een machtsfactor in het Midden Oosten zou zijn. In Afghanistan wordt het land bepaalde bevoegdheden ontnomen om te verhinderen dat de nagestreefde geopolitiek van het westers imperium in het gedrang zou komen. Ook bij de huidige opmars van ISIS in Irak wordt door het VS imperium en zijn regionale partners, Turkije, Saoedi-Arabië en Qatar, lauw gereageerd. Voor deze landden is ISIS immers een factor voor het verzwakken van Iran als regionale actor in de Golf.

De hunkering naar uitbreiding van invloedssferen vanwege de VS, EU en NAVO kent geen grenzen. De oostwaartse uitbreiding van NAVO en EU, maar ook de EU piste van vrijhandelsovereenkomsten en militaire samenwerking, zijn vaste bestanddelen van het westers machtsstreven. Moldavië, Georgië en Oekraïne gaan zo de geopolitieke frontlinie vormen tegen Moskou. Bijgevolg mogen we ons verwachten aan verdere militaire escalaties in de omsingelingsstrategie van de VS en C°.

Een gelijkaardige strategie zien we in de Zuid-Chinese Zee, waar Washington met haar bondgenoten, Taiwan, Japan en Vietnam, de militaire samenwerking en bewapening opdrijft en aanwakkert. Dit is een duidelijke containment-strategie en omsingeling van China. Deze militaire opbouw van het westers imperium samen met de Aziatische bondgenoten heeft het potentieel om vrij vlug in een militair conflict te ontaarden. De VS heeft er geen bezwaar tegen dat Tokio de naoorlogse grondwet wijzigt om een actieve, agressieve militaire politiek te kunnen uitwerken. Zodoende kan de huidige regering van Japan de inzetbaarheid van haar strijdkrachten integreren in de Amerikaanse omsingelingsstrategie in Azië en in andere conflictgebieden waar de hegemonie van het imperium in het gedrang zou komen. Dit is voor Japan een omschakeling naar een agressief beleid. De beschuldiging aan het adres van de Japanse vredesbeweging dat zij door hun optreden het vredelievend beleid van haar regering ondermijnt is onderdeel van de huidige oorlogspropaganda en wil elke tegenstand in diskrediet brengen. Als we de manier van verslaggeving hierover in onze media nader analyseren, dan zien we dat de show altijd het agressief optreden van het eigen kamp versluierd. Bovendien vormt deze aanpak een onderdeel van voorbereiding en goedpraten van de oorlog, waarbij geprobeerd wordt de anti-oorlogsstem politiek uit te schakelen.