Erik De Bruyn, frontman van de beweging Rood! laat in een nogal persoonlijke brief weten dat hij het politieke toneel verlaat. Erik blijkt enorm teleurgesteld in het resultaat van de jongste verkiezingen en schrijft zijn exit ook toe aan een zekere politieke moeheid. We publiceren hier de integrale brief die hij neerschreef, nadat zijn politiek vertrek vroegtijdig in de media lekte.
Niet het einde van de wereld, wel van een politiek engagement
De aankondiging in de media dat ik uit de politiek stap kwam er tegen mijn wil en bijgevolg ook zonder mijn medewerking. Dat neemt niet weg dat het bericht in wezen juist is. Het werd mij echter niet gegund deze beslissing aan te kondigen op een tijdstip en op een wijze die me gepaster leek. Ik wil geen breedvoerige analyse maken. Daar kreunt de linkerzijde al genoeg onder.
De redenen van mijn vertrek uit de actieve politiek (ik blijf nog lid van Rood!) zijn trouwens grotendeels persoonlijk. De 32 jaar intense politieke actie die ik gevoerd heb eisten hun tol op het vlak van mijn persoonlijk leven. Met twee jobs door het leven gaan, waarvan er één geld opbrengt en de andere geld (maar vooral tijd) kost is niet evident. Ik bevind me lang niet alleen in die positie. Iedereen die zijn of haar politiek of syndicaal engagement ernstig neemt weet waarover ik spreek. Zij weten ook dat je zelden lof of erkenning oogst, en al zeker niet in eigen rangen. In de SP.a was ik een nestbevuiler, eens buiten de SP.a was ik een scheurmaker. Klein links verweet me lid te zijn van de SP.a, later verweten ze me geen lid te willen worden van de PVDA…
Politicologen met naam en faam publiceren nu met veel bombarie analyses waar wij met SP.a Rood en Rood! vijf jaar geleden al achter waren. Maar intellectuele eerlijkheid en erkenning zijn zeldzaam in een maatschappij waarin ook de intellectuele prestatie vermarkt wordt.
Hoewel delen van de ambtenarij en sommige Antwerpse gemeenteraadsleden mijn bloed bovendien konden drinken, is dit zeker niet de reden van mijn beslissing. Voor zover er al druk op mij werd of wordt uitgeoefend ben en blijf ik daar immuun voor. Ik heb evenmin ‘schrik’ van de nieuwe burgemeester. Ik ben te goed in mijn job om schrik te moeten hebben van wie dan ook.
De uitslag van de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen is voor mij echter wel hard aangekomen. Ik kan niet ontkennen dat ik sterk ontgoocheld ben in het beoordelingsvermogen van de kiezer in het algemeen en van de linkse kiezer in het bijzonder. Dat mijn stad nu voor minstens zes jaar bestuurd zal worden door een ultraliberale partij zal verregaande gevolgen hebben. Niet zozeer voor mezelf, maar voor de vele tienduizenden die veel zwakker in de maatschappij staan. Maar het is onmiskenbaar zo dat die tienduizenden nu eenmaal gekozen hebben voor een harde samenleving en een harde stad. Dat heet democratie.
Maar democratie impliceert gelukkig ook oppositie. De linkse kiezer (of wat daarvoor moet doorgaan, ik verklaar me straks nader) heeft zijn eieren echter in de korf van de PVDA gelegd. Ik vind dat bijzonder problematisch. En ik vind het schrijnend dat jarenlange politieke en syndicale medestanders die partij nu plotseling kritiekloos omarmen. De jarenlange afwezigheid van een beduidende linkse politieke kracht in Vlaanderen heeft velen ertoe gebracht te stemmen op een karikatuur ervan.
In de aanloop naar de verkiezingen heb ik ondervonden dat de PVDA nog altijd de oude, gelaagde stalinistische partij is van weleer. Een partij met de structuur van een ui waarin de binnenste schil (zij die al hun inkomen boven de 1200 euro netto afgeven aan de partij en dus lid zijn van een sekte) alles beslist en de ‘gewone’ leden erbij lopen als garnituur. Een partij die er niet voor terugdeinst aan vrijwilligers van Geneeskunde voor het Volk te verbieden tegen bepaalde religieuze vooroordelen in te gaan omdat ‘de partij’ anders haar kiezers zou verliezen. Een partij die vlak voor 14/10 in Borgerhout een sms laat circuleren dat ze voor onverdoofd ritueel slachten is. Een partij die bijgevolg het racisme in de hand werkt in plaats van er tegen te strijden. Een partij die zich in de loop van de zomer van 2012 ook uitermate seksistisch heeft opgesteld wanneer jet erop aankwam geweld en intimidatie tegen vrouwen en homo’s te veroordelen. Niet bepaald een socialistische partij dus. En een partij die het niet al te ver zal schoppen.
Als dat de weg is die de Vlaamse linkerzijde inslaat dan zal het zonder mij zijn.
Ik blijf van oordeel dat er een authentieke socialistische partij nodig is. Ik blijf hopen dat Rood! die rol zal kunnen spelen of er toch zeker een bouwsteen van zal kunnen zijn. Ik heb de grootste bewondering en respect voor de leden en de militanten van Rood! die tegen de stroom in blijven roeien. Maar persoonlijk ben ik moe gestreden. De kritiek en het gebrek aan resultaat werden me wat teveel. Ik wil wat meer plaats maken voor andere aspecten van het leven. Ik durf hopen op jullie begrip en wens jullie het allerbeste toe.
Kameraadschappelijk,
Erik De Bruyn
21 december 2012
