England First

Drie jaar chaos rond Brexit hebben aan de overzijde van het Kanaal een andere duivel losgelaten: het Engels nationalisme. En dat huist niet alleen in de club van Nigel Farage, maar is goed en wel in de huid gekropen van de Britse Conservatieve Partij. Deze partij van oude blanke mannen die binnenkort de nieuwe premier aanduidt .
Die Conservatieve partij heeft 160.000 leden, meestal bejaarde blanken. Ooit had ze het imago van een min of meer waardig gezelschap dat vooral de vrije markt en de Britse tradities goed genegen was. Een gezelschap dat was opgegroeid met ‘Brittannia rules the waves’. Bewonderaars en genieters van het British Empire.
Union Jack
Dat is nu grotendeels ingekrompen tot zwaaien met de Engelse vlag, niet met de Union Jack. Een recente peiling wees uit dat het 63 % van de Conservatieve partijleden niet kan schelen dat de Brexit zou kunnen leiden tot de onafhankelijkheid van Schotland. Het Verenigd Koninkrijk is geen prioriteit. Engeland voor alles, desnoods zonder die Schotten die per se wel in de EU willen blijven.
Het is al jaren dat de Engelse vlag meer en meer opduikt. Aan dit tempo zal ze dra de vlag van het United Kingdom helemaal verdringen. De Conservatieve Brexit-fanaten zijn vooral in concurrentie met die andere Engelse nationalisten, de Brexitpartij van Farage. Dat Engelse nationalisme heeft uitgesproken racistische trekken, het gaat om het heil van de Engelse blanke natives. F..ck the Scots and the damned Irish en al die gekleurden.
Visited 339 Times, 1 Visit today
Freddy De Pauw was van 1972 tot 2002 redacteur buitenland bij De Standaard. Hij volgde jarenlang Centraal- en Oost-Europa, een groot deel van Azië (o.m. China) en Italië. Hij publiceerde o.m. bij het Davidsfonds Volken zonder Vaderland’ over de ‘etnische kwesties’ in Centraal- en Oost-Europa; De firma maffia; Italië, moeder van alle smeer; Russische mafija; Handelaars in mensen; Maffia in België en Handelaars in nieuws – over trends in de berichtgeving. Werkt sinds de start in 1999 mee aan Uitpers.