De Franse president, Emmanuel Macron, steunde voor het Amerikaanse Congres ronduit de neokoloniale politiek van Trump in het Midden-Oosten. Zijn toespraak was de meest oorlogszuchtige publiekelijke verklaring ooit gemaakt door een Franse president. De bombardementen op Syrië van 14 april, door Washington, London en Parijs, vormen voor Macron het model van hun nieuwe wereldorde van de 21ste eeuw.
gevaar
Met zijn driedaagse bezoek aan Washington wilde hij zich bij Trump aandienen als de trouwste Europese bondgenoot van Amerika, te midden van de ergste crisis van de trans-Atlantische alliantie sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Kwestie ook om duidelijk naar een actieve rol op het wereldtoneel te dingen. Paniek neemt toe in de heersende Europese kringen over het Amerikaanse voornemen om invoerheffingen op te leggen voor Europese (en Chinese) goederen. Een spiraal van vergeldingsmaatregelen en een ware handelsoorlog tekenen zich af aan de horizon. De plannen van Washington om het Iraanse nucleair akkoord te annuleren kan leiden tot nieuwe oorlog in het Midden-Oosten.
Maar Macron is voorstander van de VS-strategie voor het Midden-Oosten en roept op tot meer militaire acties tegen Syrië, bedekt met een holle bombastische retoriek over verdediging van democratie. “Onze twee naties zijn geworteld in dezelfde aarde, gegrondvest in de dezelfde idealen van de Amerikaanse en Franse revoluties. Dit is wat ons verenigde in de strijd tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Dit is wat ons opnieuw verenigde in de tegen het boosaardige bolsjewisme van Stalin en nu steunen we op onze gezamenlijke kracht tegen terroristische groeperingen”.
dominantie
Retoriek verstopt soms de leugen; dat is zeker hier het geval. De handelsconflicten tussen grote Amerikaanse en Europese bedrijven wijzen op grondige spanningen in de Noord-Atlantische relaties. Het Amerikaans-Europees conflict over het al dan niet verbreken van economische banden met Iran, riskeert de oorlog in het Midden-Oosten herop te doen flakkeren. Het zijn geen conflicten van democratie tegen terrorisme. Het zijn intern-imperialistische conflicten die geworteld zijn, zoals marxisten in de 20ste eeuw uitlegden, in gewelddadig botsende belangen van concurrerende nationalistische kapitalistische heersers.
Macron sprak vervolgens zijn eigen presentatie tegen. Hij deed beroep op Washington om de dreigementen van handelsoorlog te laten vallen en zijn oorlogsbeleid nauwer te coördineren met Europa. Niet om het terrorisme te bestrijden, maar om de dominante rol te behouden die de imperialistische mogendheden in de wereldpolitiek tegenover de niet nader genoemde grootmachten spelen. “We hebben te kiezen tussen twee mogelijke manieren om vooruit te komen. We kunnen kiezen voor isolationisme, terugtrekking en nationalisme. Dit is een optie. Het kan verleidelijk voor ons zijn als tijdelijke remedie tegen onze angsten. Maar het sluiten van de deur naar de wereld zal de evolutie van de wereld niet stoppen …. Andere machten met een sterkere strategie en ambitie zouden de leegte vullen die wij open zouden laten. Deze machten zullen niet opnieuw aarzelen om hun eigen model te bepleiten om de mondiale orde van de 21ste eeuw een vorm te geven.”
multilateralisme
De beste manier aldus Macron, is om de wereldorde van de 21ste eeuw te baseren op een nieuw soort multilateralisme. Als voorbeeld hiervan zei hij: “In Syrië werken we nauw samen, nadat weken geleden het regime van Bashar Assad verboden wapens tegen de bevolking had gebruikt, handelden de Verengde Staten, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk om chemische sites te vernietigen en de geloofwaardigheid van de internationale gemeenschap te herstellen. Deze actie was het bewijs van dit sterk multilateralisme.”
Achter de retoriek over democratie en rechtstaat, handelen de heersende klassen in de imperialistische centra meedogenloos, met uiterste minachtig voor het internationaal recht. Ze zoeken enkel hun dominante wereldpositie tegenover hun strategische rivalen, zoals China en Rusland, te handhaven.
vergelding
De westerse aanval van 14 april ’18 was een oorlogsmisdaad gebaseerd op NAVO-leugens dat de Assad regeringskrachten chemische wapens hadden gebruikt in de stad Douma. Toen Moskou bewijsmateriaal presenteerde dat de aanval werd georganiseerd door de NAVO-vriendjes van de Witte Helmen om een voorwendsel te leveren voor de bomaanslagen, lanceerden Washington, Parijs en London hun raketaanvallen op Syrische staatsgebouwen en namen ze de VN-onderzoeken naar de chemische aanval over.
Macron’s lof voor deze aanval onderstreept eens te meer dat zijn wereldorde steunt op eindeloos en willekeurig geweld. Op basis hiervan heeft Macron de Amerikaanse dreiging tegen doelen in Eurazië goedgekeurd. De terroristische dreiging is nog gevaarlijker in combinatie met de nucleaire proliferatie dreiging, zei hij.
Nadat Macron had aangegeven dat hij Trump’s opzegging van het Iraans nucleair akkoord niet de juiste aanpak is, dat het de weg vrijmaakte voor hernieuwde economische sancties en een mogelijke oorlog tegen Iran gaf hij toch de volgende pathetische voorwaarde: “Dit beleid mag ons nooit leiden naar een oorlog met Iran in het Midden-Oosten. We moeten zorgen voor stabiliteit en respect van naties, inclusief Iran, dat een grote beschaving vertegenwoordigt. Laten we de fouten uit het verleden in de regio niet kopiëren.”
Macron’s argumentatie is hypocriet en vals. En eenzijdig. Over de Israëlische dreigementen van militaire actie tegen Iran zweeg hij in alle toonaarden. Hij pakte uit met een impotent appel om te voorkomen dat de fouten van de voorbije 25 jaar in het Midden-Oosten herhaald worden, zonder deze bij naam te noemen.
imperialisten
Na de implosie van de Sovjet-Unie in 1991 waren de westerse imperialistische staten bevrijd van elk effectief militair tegengewicht tegen hun neokoloniale interventies in het Midden-Oosten en Afrika. Een reeks bloedige imperialistische oorlogen op basis van leugens in de olie en gasrijke regio van het Midden-Oosten, van Irak tot Afghanistan, Syrië en Libië, eiste miljoenen mensenlevens en dwong tientallen miljoenen mensen op de vlucht.
De klassebelangen die deze oorlogen hebben gedreven werden echter verduisterd door humanitaire leugens, ze werden officieel gemotiveerd door de noodzaak om het terrorisme te bestrijden en de democratie te redden. De grote leugen van de Iraakse massavernietigingswapens bepaalt het patroon voor de volgende neokoloniale oorlogen.
De geopolitieke crisis veroorzaakt door decennia van oorlog escaleert in de richting van een militaire confrontatie tussen de grote wereldmachten.
Terwijl Russische en Iraanse strijdkrachten in Syrië tegen de door de NAVO gesteunde rebellen strijden, en terwijl China nauwere banden zoekt met Rusland om zich te beschermen tegen de Amerikaanse bedreiging voor handel, groeit in de Zuid-Chinese Zee (en Noord-Korea?) het gevaar van een oorlog uitbarsting tussen grote nucleair gewapende mogendheden.
De aanvallen van het westers driespan waren verbluffend, juist vanwege het gevaar dat ze een botsing konden teweegbrengen tussen Russische en NAVO-troepen.
besluit
Het financieren van hun oorlogen gaat ten koste van de sociale verworvenheden, wat nu voor grotere sociale spanningen zorgt. Leraars staken in de VS, Franse spoorarbeiders staken en studenten bezetten hun klaslokalen om te protesteren tegen de ingrijpende hervormingen van Macron, die hij ondanks de brede algemene tegenstand blijft voortzetten. Voor de heersende klasse zijn de vakbonden de vijand die ze moeten onderdrukken.
Om de interne sociale onrust te bedwingen, willen ze deze naar het buitenland exporteren, hiervoor hebben ze een buitenlandse demon nodig en het beknoppen van de rechten van de burgers, het instellen van censuur tegen de oppositie in hun thuisland.
