Een realistische geschiedenis van 60 jaar Navo

Ludo De Brabander en Georges Spriet, Als de NAVO de passie preekt, uitg. EPO, Berchem, 2009, 312 blz., € 22,00

Dat is de “mainstream”-versie van de sedert april nu 60-jarige organisatie, die in de mainstream-kranten, die zichzelf kwaliteitskranten durven te noemen, en ditto tijdschriften te vinden is. Ook de meeste professoren politieke wetenschappen doceren die versie, al was het maar om nog studie- en reisbeurzen, consultatie-opdrachten, publicatiemogelijkheden, uitnodigingen voor conferenties enz. te krijgen. Wie dat niet doet wordt immers geboycot. Vrijheid van mening behoort immers in de praktijk niet tot de waarden van de Navo. En dat is niet de enige waarde die alleen in theorie tot de veel geroemde westerse waarden behoort.

Nuchtere en kritische waarnemers, zoals Ludo De Brabander en Georges Spriet, niet voor niets beiden redactieleden van Uitpers en actief in Vrede vzw te Gent, doorprikken al gauw de propagandaballonnen. Dat doen ze ook in het boek dat ze schreven naar aanleiding van de 60^ste verjaardag van de organisatie. Men kan het “een realistische geschiedenis” noemen, gebaseerd op feiten, in tegenstelling tot de officiële “propagandistische geschiedenis”.

De auteurs denken eerder dat West-Europa geen oorlog meer heeft gekend ondanks de Navo. En democratie, mensenrechten en humanitaire bekommernissen als “waarden” van de Navo, worden eveneens naar de prullenmand van de geschiedenis verwezen.

Waarom werd het fascistische Portugal stichtend lid van de organisatie in 1949? (Men zou er kunnen aan toevoegen dat Spanje, dat wegens Guernica – het Duitse bombardement op de gelijknamige Baskische plaats tijdens de Spaanse burgeroorlog (1936-1939) – niet officieel aanvaardbaar was, toch feitelijk lid was: de VS en Spanje hadden onder de dictatuur van Franco ‘aparte’ militaire verdragen, maar de Amerikaanse bevelhebber van de troepen in Spanje was doorgaans ook de chef van de Navo-troepen).

Als ‘democratie’ een waarde was/is voor de Navo, waarom dan de steun voor de Griekse kolonels toen die in 1967 de macht grepen? Waarom de steun voor de diverse staatsgrepen in Turkije (1960, 1971 en 1980, zonder te spreken van de geweldloze coup tegen premier Necmettin Erbakan, die onder druk van het leger aftrad in 1997). En respect voor de mensenrechten? Het is geen geheim dat Franco na zijn overwinning nog 50.000 gevangenen liet terechtstellen, dat Portugal en Turkije eveneens talloze mensen lieten vermoorden – iets wat in Turkije nog geregeld gebeurt, maar voor de Navo is dit onderwerp taboe. Ook maakte de Navo zich schuldig aan oorlogsmisdaden bij de oorlog om Kosovo in 1999 en lokte het een humanitaire catastrofe uit bij het begin van haar oorlog – terwijl ze beweerde dat ze die oorlog begon om een einde te maken aan zo’n catastrofe! Desondanks heeft het Joegoslavië-tribunaal niemand van de Navo noch enig minister van de lidstaten – voor België denken we aan premier Jean-Luc Dehaene, minister van Defensie Jean Pol Poncelet en minister van Buitenlandse Zaken Erik Derycke – in staat van verdenking, laat staan van beschuldiging gesteld. Een verklaring? De Verenigde Staten betalen de kosten van het tribunaal. (Men zou hier nog kunnen aan toevoegen dat de Navo ook een terroristische organisatie is: op 27 juni 1980 bv. schoten Navo-vliegtuigen boven het Italiaanse Ustica een burgervliegtuig neer, waarbij 85 mensen de dood vonden. De Navo is er in geslaagd dit in de gerechtelijke doofpot te stoppen en heeft nooit schuld bekend, waardoor de nabestaanden ook geen schadevergoeding konden krijgen). Waarom de enorme sympathie van de Navo voor Israël hoewel die staat zich schuldig maakt aan racisme, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid?

Ook de officiële legitimatie voor de noodzaak van de Navo, dat die diende om het Westen te behoeden voor het “communistisch gevaar” wordt in het boek onderuit gehaald. De Sovjet-Unie was nooit een gevaar en zocht geen confrontatie. Het Pact van Warschau werd pas in 1955, zes jaar na het ontstaan van de Navo, opgericht. Evenmin wilde de Sovjet-Unie de splitsing van Duitsland. Die splitsing kwam er ten gevolge van de inlijving van de door de westerse geallieerden bezette Duitse zones bij de Navo.

Waarom werd de Navo dan wel opgericht? Omwille van de economische belangen, om een westerse economische belangensfeer te verdedigen, schrijven de auteurs. Normalerwijs had de Navo moeten opgehouden hebben te bestaan toen de Sovjet-Unie in 1991 ophield te bestaan en het Pact van Warschau ophield te bestaan. En er meer en meer sprake was van een eigen Europese verdediging. Maar een nutteloze instelling ontbinden gaat in tegen heel wat belangen, waaronder die van de VS die absoluut een zeg wilden behouden in Europa. Het “terrorisme” – waaronder het islamitisch terrorisme wordt verstaan en de islam in de algemeen: het was toenmalige secretaris-generaal Willy Claes die in 1995 voor het eerste openlijk het islamitisch fundamentalisme als vijand bestempelde – was het nieuw voorwendsel om de organisatie te laten bestaan en uit te breiden – territoriaal en in haar opdrachten. Momenteel is het een organisatie die willekeurig wereldwijd kan optreden en zich zelfs het recht heeft toegekend om naar goeddunken kernwapens in te zetten.

Het klinkt potsierlijk hoge ambtenaren te horen verklaren dat de Navo-oorlog in Afghanistan dient om “onze veiligheid” te verdedigen. Op welke maner zouden de Taliban het Westen kunnen bedreigen? En de Navo-bondgenoten ter plekke zijn geen haar beter dan de Taliban die ze bestrijdt. Ludo De Brabander en Georges Spriet zien een heel andere reden voor de oorlog in Afghanistan: het land is de ideale route om de energie uit de Centraal-Aziatische republieken naar het Westen te brengen en daarbij Rusland en Iran te kunnen passeren. Ook hier primeren de economische belangen.

Het boek bevat veel meer dan de enkele feiten die hier werden aangehaald. Zo bv. de pogingen van sommige lidstaten om een eigen Europese verdediging op poten te brengen en het verzet daartegen van de “atlantisten”, zeg maar de onverdeeld pro-Amerikaanse landen zoals Groot-Brittannië en Nederland. Dat leidt op conferenties en bijeenkomsten allerhande tot nogal wat getouwtrek. Maar als het erop aan komt blijft de Navo altijd primeren. Zelfs in het (afgeschoten) ontwerp van Europese grondwet kreeg de Navo een hoofdrol in de Europese defensie toegekend. Dit wil zeggen dat de Europese integratie niet echt speelt op het gebied van defensie.

(Uitpers, nr. 111, 10^de jg., juli-augustus 2009)

U kunt dit boek via de link hieronder rechtstreeks bestellen bij:

en wie via Uitpers bestelt, helpt Uitpers!

De link:

http://www.groenewaterman.be/anne/index.dll?webpage=index.htm&inpartcode=876233&refsource=uitpers