Het is met de ‘war on drugs’ in de V.S. zoals met de ‘war on poverty’. Niets te maken met drugs, niets te maken met armoede. Het zijn thema’s die de goegemeente aanspreken om te doen alsof de V.S. aan de goede kant van de geschiedenis staat, maar in feite voortdurend armoede én drugs produceert.
Het armoedefabriekje in de V.S. gaat via een gebrek aan decente lonen, aan gezondheidszorg, aan betaalbare woningen. Het drugsfabriekje draait via de formele en rijke farmabedrijven. Het geeft bovendien aan de V.S. een kans zich te moeien met het beleid van andere landen en er rechtstreeks te interveniëren. Het is geen toeval dat alle progressieve regimes in Latijns Amerika zich verplicht zien de activiteiten van de DEA (het V.S. drugs-agentschap) aan banden te leggen of de organisatie zelfs ronduit uit te wijzen.
Kartels!
Het jongste rapport van DEA is bijzonder interessant. Er wordt vastgesteld dat de Mexicaanse kartels, die van Sinaloa en Jalisco, in nagenoeg alle staten van de V.S. aanwezig zijn en er een bloeiende handel hebben opgezet. Vandaag gaat het om fentanil en metamfetamines.
Het kartel van Sinaloa, dat zijn vandaag de ‘chapitos’, de zonen van ‘El Chapo’ Guzman die al enkele jaren gevangen zit in de V.S. Ook één van zijn zonen, Ovidio, is uitgewezen. De andere controleren de import van de basisprodukten uit China, maken pillen die lijken op die van de farmasector en verkopen via pakjesbedrijven en sociale media. Het is rechtstreekse concurrentie uiteraard voor de farmabedrijven.
Het kartel van Jalisco is iets minder actief, nog steeds volgens DEA, en verkoopt vooral poeder en pillen, vaak gemengd met heroïne of cocaïne.
Het is de allereerste keer dat DEA toegeeft dat de kartels ook in de V.S. actief zijn, hoewel het blijft verbazen dat ze enkel de Mexicanen met de vinger wijzen. Het is evident dat zonder medeplichtigheid van Amerikaanse burgers, en eventueel rechters en politici, die handel gewoon niet mogelijk zou zijn.
Bovendien blijft de DEA zwijgen over de overweldigende verantwoordelijkheid van de farmabedrijven. Zij zijn het die de ‘opioïden’ op de markt hebben gebracht, zogezegd als nuttige geneesmiddelen en honderd duizenden mensen verslaafd hebben gemaakt. Sinds 2015 zijn er meer dan een half miljoen mensen aan gestorven. Daarover echter geen woord, wellicht omdat die erg rijk geworden farmabedrijven ook te vinden zijn bij de donoren van de politieke partijen. Wie er alles wil over weten, kan het boek van Angus Deaton en Anne Case lezen: Deaths of Despair and the Future of Capitalism’.
Bemoeienissen
De ambassadeur van de V.S. in Mexico is een beminnelijk man die het goed kan stellen met President Lopez Obrador. De relatie met DEA echter is volledig verzuurd. AMLO heeft, toen hij in 2018 aan de macht kwam, een quotum opgelegd aan DEA. Ze kunnen niet meer vrij gaan en staan waar ze willen en het aantal ambtenaren dat in het land actief mag zijn, werd beperkt. Dat heeft gevolgen.
Het was DEA die enkele weken geleden het bericht de wereld instuurde dat Lopez Obrador, zijn eerste campagne voor de presidentsverkiezingen, liet financieren door een drugskartel. Zowel de regering in Washington als de ambassadeur lieten weten en herhaalden dat er hoegenaamd geen enkel onderzoek naar AMLO loopt. Toch blijft het bericht de ronde doen en wordt ook gretig opgenomen door Europese media die enkel de rechtse media in Mexico raadplegen.
DEA heeft in heel Latijns Amerika altijd een vuile rol gespeeld. Sporadisch wordt een of andere directeur of hoge ambtenaar betrapt op fraude. De hoofdactiviteit is echter geld inzamelen voor allerhande illegale politieke acties elders in de wereld en bemoeienissen met het beleid van progressieve regimes. Mexico, Ecuador, Bolivië… ze hebben het meegemaakt.
De ‘war on drugs’ wordt in andere landen gevoerd, zogezegd, nooit in eigen land.
De drugskartels bestaan uit gewiekste handelaren, niet uit marginale crimineeltjes, die net als sommige politici en rechters in de V.S. en elders weten waar er geld te verdienen valt. Dat de grote farmabedrijven nu zoveel concurrentie krijgen uit het Zuiden, dat moet pijn doen.
