Een Palestijnse staat kan er alleen maar komen op basis van onderhandelingen. Dat is het inmiddels bekende standpunt dat Obama hanteert om alvast een veto in de veiligheidsraad te verantwoorden als de Palestijnen doorzetten met het initiatief om erkend te worden als 194ste lidstaat van de Verenigde Naties (VN). Washington zwicht hiermee compleet voor de druk van de Israëlische regering die kan rekenen op een ontzettend machtige zionistische lobby in alle politieke instellingen die de VS rijk is.
Obama zal ongetwijfeld de geschiedenis ingaan als de president bij wie er een kloof gaapt tussen wat hij belooft en wat hij doet. In zijn beruchte Caïro-toespraak voor de Arabische wereld van juni 2009 klonk het nog overtuigend: “Dus laat er geen twijfel over bestaan: de situatie voor de Palestijnse bevolking is niet te tolereren. Amerika zal zich niet afkeren van de legitieme Palestijnse aspiratie voor waardigheid, kansen en een eigen staat.” Een jaar later zou Obama in zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de VN zijn verwachting uitdrukken dat Palestina een nieuw lid zal worden van de VN als “onafhankelijke, soevereine Palestijnse staat die in vrede leeft met Israël.” Terwijl hij het zei maakte de Israëlische premier Netanyahu duidelijk dat hij niet van plan was om zelfs maar tijdelijk het moratorium op de stopzetting van de bouw van nieuwe nederzettingen te verlengen, ook al maakte Obama zoveel knievallen. Zei de Amerikaanse president toen niet zelf dat zo’n moratorium nodig was om enig perspectief te hebben op succesvolle vredesonderhandelingen? Geen moratorium, geen onderhandelingen, zo wist hij toen. En nu plots moeten de Palestijnen wel onderhandelen, ook al groeit het aantal kolonisten op hun grond elke maand met rasse schreden.
Binnen de Europese Unie is het al niet veel beter en stellen de landen zich als vanouds verdeeld op, met felle tegenstanders, enkele voorstanders en allerlei tussenposities. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken bijvoorbeeld durft na 20 jaar vruchteloos onderhandelen nog stellen dat de Palestijnse demarche “geen duurzame stap” zou zijn. Van Acker ziet meer heil in een zoveelste vage resolutie waar hele VN-kasten mee zijn gevuld. Hij poneert het zonder enige schaamte. Wat is er dan duurzaam genoeg tegen de kolonisatie en de landroof van Israël? Wat zijn de grote woorden van Europese leiders waard nadat ze jarenlang de Israëlische politiek van voldongen feiten hebben getolereerd, erger, hebben gesteund. Hun vruchteloze oproepen aan de Israëlische regering om te stoppen met het bouwen van steeds maar nieuwe joodse nederzettingen op Palestijnse grond, gingen immers gepaard met uitstekende relaties die van Israël – dixit Javier Solana in zijn hoedanigheid van Hoge Vertegenwoordiger voor het Gemeenschappelijk Buitenlands- en Veiligheidsbeleid van de EU – een lidstaat maken zonder het effectief te zijn. “Er is geen land buiten het Europese continent dat het soort van relatie heeft zoals Israël dat heeft met de Europese Unie”, zo zei Solana toen op een conferentie in Jeruzalem (oktober 2009). Een jaar eerder, in december 2008, stemden de 27 Europese leiders unaniem voor een opwaardering van de relaties met Israël. Het Europese parlement houdt de implementatie van die opwaardering vooralsnog tegen, waardoor ons gelukkig het schouwspel van drie ontmoetingen per jaar tussen de Israëlische extreemrechtse minister van Buitenlandse Zaken, Lieberman en zijn 27 Europese collega’s bespaard wordt. In een adem begroeven de Europese leiders onder Israëlische druk een zogenaamd ‘actieplan’ voor het vredesproces. België en vier andere landen wilden de opwaardering van Israël koppelen aan vooruitgang in het vredesproces tot finale status onderhandelingen. Ze gingen evenwel overstag na een bezoekje van de toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni.
Het is datzelfde Europa vanwaar nu vermanend wordt uitgehaald naar de ‘onverantwoordelijkheid’ van de Palestijnse Autoriteit om het lidmaatschap van de VN eenzijdig te vragen. Neen, de Palestijnen moeten zich volgens de VS en de meeste landen van de EU te pletter onderhandelen met een militaire bezettingsmacht die door ons en vooral de VS (met 3 miljard dollar per jaar) wordt bewapend en militair gesteund. Vraag eens aan een slaaf om te onderhandelen met zijn tot de tanden bewapende heerser om hem aub van de ketenen te bevrijden en hem zijn rechten terug te geven. Hebben we aan de opstandelingen in de Arabische wereld gevraagd om te onderhandelen? Hebben we de Libische rebellen niet alle militaire steun toegezegd omdat ze vooral niet mochten onderhandelen? Hebben we Kosovo uit handen van Servië weggebombardeerd onder het argument dat we de democratische rechten van de bevolking en de mensenrechten moesten verdedigen? etc.
De waarheid is dat de Palestijnen over een bittere uitzonderingstatus beschikken die het mogelijk maakt dat ze sinds de oprichting van de Israëlische staat in 1948 met vele honderdduizenden systematisch van hun grond worden verdreven. Dat ze systematisch geschonden worden in de meest elementaire rechten.
(Uitpers nr. 135, 13de jg., oktober 2011)