Edgar Morin veroordeeld wegens ‘antisemitisme’

In Frankrijk heeft een niet aflatende, hardnekkige en uiterst agressieve zionistische lobby na tal van vruchteloze pogingen eindelijk een belangrijke slag thuisgehaald: op 26 mei laatstleden werd de 84-jarige Franse socioloog (van joodse origine) Edgar Morin veroordeeld wegens ‘diffamation raciale’. Morin had op 4 juni 2002 samen met voormalig europarlementslid Sami Naïr (van Maghrebijnse origine) en schrijfster Danièle Sallenave in Le Monde een opiniestuk gepubliceerd met de titel ‘Israël-Palestine: le cancer’ .

Twee zionistische lobbyorganisaties, ‘France-Israël-Général Koenig’ en ‘Avocats sans Frontières’ (1) dienden klacht in. De rechtbank van eerste aanleg in Nanterre sprak in 2004 de drie auteurs vrij. Het hof van beroep in Versailles daarentegen vond hen wel schuldig aan ‘antisemitisme’. Het vonnis is van een zelden geziene, kafkaiaanse absurditeit. De Franse ultra’s, die van de verdediging van de staat Israël en de politiek van generaal Sharon hun beroep hebben gemaakt, beschikken hiermee over een gevaarlijk juridisch precedent.

Het hof van beroep in Versailles veroordeelde Edgar Morin, zijn twee co-auteurs en Jean-Marie Colombani, de directeur van de krant Le Monde, tot een symbolische boete van 1 euro. De twee zionistische lobbygroepen, ‘France-Israël’ en ‘Avocats sans Frontières’ hadden tegen de drie auteurs en de redactie van Le Monde een nog absurdere klacht ingediend: ‘steun aan terroristische activiteiten’. Die klacht werd door de rechters van het hof van beroep verworpen. De twee zionistische organisaties werden uiteindelijk zelf veroordeeld tot een schadeloosstelling. Zij moeten de vier beklaagden 2000 euro betalen voor de proceskosten. Voor de Franse zionistische ultra’s is het vonnis niettemin een onverwacht succes.

De voorbije jaren hadden zij er een gewoonte van gemaakt journalisten en opiniemakers systematisch te beschuldigen van antisemitisme. Redacties van kranten en televisiezenders werden op uiterst agressieve wijze onder druk gezet om kritische stemmen over de staat Israël het zwijgen op te leggen.

Admiraal Michel Darmon, de voorzitter van de zionistische lobby-organisatie ‘France-Israël’ verklaarde in ‘Témoignage chrétien’ (6 februari 2002): “Sinds tien jaar heeft de joodse gemeenschap zich vergist van strijd. Niet Jean-Marie Le Pen is onze vijand, maar de Franse buitenlandse politiek.” Ook in de ogen van Ariel Sharon is het Franse buitenlandse beleid veel te pro-Arabisch en te weinig pro-Israëlisch. Sharon lag regelmatig overhoop met de Franse regering en riep de Franse joden zelfs op om massaal te emigreren naar Israël. De Franse zionistische lobbygroepen hebben – samen met de regering Sharon – alles in het werk gesteld om aan te tonen dat Frankrijk werd geteisterd door een nieuwe golf van antisemitisme. Belangrijke Franse correspondenten in Israël zoals Charles Enderlin werden zwaar onder vuur genomen. Enderlin had in 2000 de schokkende reportage de wereld in gezonden met beelden waarop te zien was hoe de kleine Palestijn Mohammed Al-Doura in Gaza in de armen van zijn vader stierf, nadat Israëlische soldaten het vuur hadden geopend. Enderlin pakte ook uit met een reeks, waarin hij glashelder aantoonde dat de beruchte top van Camp David in de zomer van 2002 niet door Yasser Arafat, maar door de Israëlische premier Ehud Barak en de Amerikaanse president Bill Clinton was getorpedeerd. Honderden zionistische militanten van Likoud-France en Betar (een zionistische knokploeg met een uiterst dubieuze reputatie) betoogden voor de zetel van France 2 om tegen de antisemiet Enderlin (zelf van joodse origine) te protesteren en hem de “ereprijs Goebbels” te overhandigen.

Ook tegen de correspondente van Libération, Alexandra Schwartzbrod, werd een systematische campagne gevoerd. De journaliste werd op de websites van de ultra-zionisten constant beschuldigd van “jodenhaat”. Schwarzbrod heeft inmiddels gekozen voor de ultieme vorm van zelfcensuur: ze nam ontslag bij Libération. Sylvain Cypel, journalist bij Le Monde en auteur van het zeer lezenswaardige boek ‘Les Emmurés’ over de toenemende verrechtsing van de Israëlische maatschappij, wordt na elk artikel in de krant bestookt met tientallen e-mails vol scheldproza. Allemaal netjes georkestreerd vanuit de zionistische organisaties. Arno Klarsfeld, een notoire zionistische militant, beschuldigde de MRAP (Mouvement contre le racisme et pour l’Amitié entre les Peuples) van antisemitisme. Maar Klarsfeld verloor zijn proces tegen de MRAP. Journalist Daniel Mermet kreeg van ‘Avocats sans frontières’, de club van Gilles William Goldnadel, in 2002 twee processen wegens antisemitisme aangesmeerd. Eén van de zaken grensde aan het hallucinante. Mermet werd vervolgd omwille van een programmareeks, waardoor de nazi-kamparts van Auschwitz, Hans Münch, definitief ontmaskerd werd. Münch wist na de bevrijding door de mazen van het net te glippen. Nochtans was Mermet in de ogen van Goldnadel en Co een antisemiet. Goldnadel verloor met glans beide processen.

De zionistische organisaties en knokploegen zoals Betar en de Ligue de Défense juive (die verbonden is met de Israëlische fascistische Kachpartij) beschikken over tientallen websites, waar Arabierenhaat en racisme in het rond spatten en de ‘vijanden’ van de staat Israël (ook in eigen rangen) worden bedacht op koosnaampjes als ‘uitschot’, ‘schandjood’ of ‘joodse zelfhater’ (allemaal termen waarop Edgar Morin bijvoorbeeld de voorbij jaren werd getrakteerd).

Ook op lokaal vlak zat de lobby van Sharon niet stil. Jean-Pierre Willem, de burgemeester van Seclin, een stadje in de buurt van Rijsel (Lille) werd door de zionistische organisatie ‘Action culturelle israélite de Lille’ voor de rechter gedaagd wegens antisemitisme. Willem had zijn steun betuigd aan een initiatief om voortaan niet langer Israëlische fruitsappen te verkopen in de plaatselijke schoolkantine. Burgemeester Willem werd vrijgesproken van antisemitisme, maar moest wel 1000 euro boete ophoesten wegens overtreding van de wetten op de vrije handel en concurrentie. De veroordeling van Morin, Naïm en Sallenave toont in ieder geval aan dat de zionistische tactiek om elke tegenstander te beschuldigen van antisemitisme en voor de rechtbank te dagen stilaan vruchten begint af te werpen.

Gilles William Goldnagel en zijn heksenjagers baseerden hun aanklacht tegen Edgar Morin, Sami Naïr en Danièle Sallenave op twee citaten uit het artikel ‘Israël-Palestine: le cancer’. De auteurs confronteerden de Israëli’s en de aanhangers van generaal Ariel Sharon met een niet onbelangrijke ethische kwestie. “Men kan zich nauwelijks inbeelden dat een natie van vluchtelingen, die is voortgekomen uit een volk dat van alle andere volkeren het langst in de geschiedenis van de mensheid is vervolgd, de ergste vernederingen heeft ondergaan en slachtoffer werd van het ergste misprijzen, in staat is om binnen twee generaties uit te groeien tot “een zelfzeker en dominant volk” en tot een misprijzend volk, dat er – op een bewonderenswaardige minderheid na – genoegen in schept anderen te vernederen.”

“De joden van Israël,” schreven Morin, Naïr en Sallenave, “zijn de afstammelingen van de slachtoffers van een apartheid, die getto werd genoemd. Zij stoppen vandaag de Palestijnen in een getto. De joden die vernederd, misprezen en vervolgd werden, vernederen, misprijzen en vervolgen vandaag de Palestijnen. De joden die het slachtoffer werden van een genadeloze orde, leggen hun genadeloze orde op aan de Palestijnen. De joden, slachtoffers van de onmenselijkheid, spreiden vandaag een verschrikkelijke onmenselijkheid tentoon. De joden, de zondebokken voor alle kwalen, maken van Yasser Arafat en de Palestijnse Autoriteit de zondebokken. Ze schuiven de verantwoordelijkheid van de aanslagen in hun schoenen, terwijl ze hen beletten deze aanslagen te beletten.”

Op basis van deze twee passages uit het artikel trokken Goldnadel en zijn zionistische vrienden naar de rechter en werden Edgar Morin, Sami Naïr en Danièle Sallenave veroordeeld omwille van een zeer ernstig misdrijf: antisemitisme (en dus racisme en vreemdelingenhaat).

Morin is een humanist, een wereldwijd gerespecteerde socioloog, een man die tijdens de Tweede Wereldoorlog actief aan het verzet heeft deelgenomen. Zijn twee coauteurs hebben een stevige reputatie in de strijd tegen onverdraagzaamheid en racisme. Een Franse rechter veroordeelt hen omwille van een misdrijf dat in hun ogen tot de ergste van de misdaden behoort.

Edwy Plenel, journalist bij Le Monde, vergeleek het vonnis met de beroemde roman ‘Het proces’ van Franz Kafka. “Morin bevindt zich in de situatie waarin Josef K., de held uit ‘Het proces’, verkeerde: hij is niet in staat zijn onschuld te bewijzen, omdat zijn onschuld zo vanzelfsprekend is en zijn beschuldiging zo absurd.” Plenel herinnerde eraan dat Morin in al zijn boeken en artikels telkens opnieuw heeft aangetoond dat hij “een jood van de school van Spinoza” is: “hij wijst elke idee van een uitverkoren volk van de hand. In ballingschap en tijdens de vervolgingen heeft hij een universalistische gevoeligheid ontwikkeld, die ingaat tegen elke vorm van communautarisme, terugplooien op de eigen identiteit, de ogen sluiten voor het lot van andere vervolgden, onverschilligheid voor het onheil in deze wereld.” “Het jodendom,” aldus Edwy Plenel, “is geen uniform blok en kan niet herleid worden tot één politieke strekking – religieus of nationalistisch. Wie dat wel doet verminkt het jodendom en miskent zijn universele bijdrage aan de beschaving. Trouwens, Spinoza werd uitgesloten uit de synagoge en zijn ideeën verlichten ons vandaag nog steeds, terwijl zijn vervolgers al lang in de vergetelheid zijn beland.”

‘L’Union juive française pour la Paix’ reageerde geschokt op het vonnis. De passages uit de tekst van Edgar Morin herinneren er volgens deze joodse organisatie aan “dat geen enkel vervolgd volk immuun is voor de mogelijkheid om zelf een volk te worden dat op zijn beurt vervolgt.” “Dit is niet het eerste en helaas ook niet het laatste voorbeeld uit de geschiedenis. Bovendien gaat het hier om de joden uit Israël en niet om de joden in het algemeen.” De organisatie noemde het vonnis absurd en schandalig. “De beschuldiging van antisemitisme berust op een dubbele beoordelingsfout van de rechter. Ten eerste spreken de omstreden tekstpassages een historisch en politiek oordeel uit. Ook al kunnen deze teksten aanleiding zijn tot debat, ze vallen op geen enkele wijze onder de bevoegdheid van het gerecht. Ten tweede spreekt de veroordeelde tekst een politiek oordeel uit, dat uitsluitend de burgers van de staat Israël betreft en zeker niet alle joden ter wereld. Geen enkele gerechtelijke instantie kan beslissen dat Israël de staat van alle joden is. Men mag ervan uitgaan dat het proces, dat door joodse organisaties is aangespannen tegen Edgar Morin, Sami Naïr en Danièle Sallenave, een daad van confiscatie van de joden ten voordele van de staat Israël en dus een anti-joodse daad is. Bepaalde joodse organisaties hebben al geruime tijd geleden besloten, dankzij hun veel te gemakkelijk aanvaarde aanwezigheid in de media, om klacht in te dienen wegens antisemitisme tegen al wie de Israëlische politiek bekritiseert. Bepaalde joodse organisaties, die zich op het zionisme beroepen, hebben besloten om in te spelen op het amalgaam tussen antisemitisme en kritiek op de politiek van de staat Israël en het zionisme. Zij doen dat om twee redenen: ten eerste willen zij de joden in Frankrijk verenigen rond de zionistische organisaties om daardoor een joods nationalisme te versterken, dat zich ten dienste stelt van Israël. Ten tweede willen zij de niet-joden (die altijd verdacht worden van antisemitisme) doen verstaan dat zij aan deze verdachtmaking slechts kunnen ontkomen door de staat Israël te steunen, wat die staat ook mag ondernemen. De praktijken van diegenen, die zich opwerpen als de woordvoerders van de joden in Frankrijk, zijn uiterst gevaarlijk. Ten eerste ten opzichte van al wie de strijd van de Palestijnen steunt om zich te bevrijden van de Israëlische bezetting en de oprichting van een eigen staat. Elke kritiek op de Israëlische politiek en het zionisme stelt zich niet alleen bloot aan de banvloeken van de zionisten, maar ook aan gerechtelijke vervolging. En daardoor komen het recht op vrije meningsuiting, het recht om te betogen in het gedrang. Ten tweede ten opzichte van de joden in Frankrijk, in de mate waarop deze praktijken de gevaarlijke gelijkschakeling bevestigen: jood = Israëli = zionist. De veroordeling van Edgar Morin, Sami Naïr en Danièle Sallenave kan deze gelijkschakeling alleen maar versterken. Maar dat is allicht de bedoeling van deze organisaties voor wie de joden slechts een manipuleerbare massa zijn, die een politiek moet steunen, die niemand van ons kan aanvaarden. Daarom zijn wij solidair met Edgar Morin, Sami Naïr en Danièle Sallenave. Daarom klagen wij ook de praktijken aan van deze organisaties, die het onaanvaardbare amalgaam maken tussen antisemitisme en kritiek op de Israëlische politiek en het zionisme en die de joden van Frankrijk als hun eigendom beschouwen.”

De grootste joodse koepelorganisatie in Frankrijk CRIF (Comité représentatif des Institutions juives de France) juichte de veroordeling van Morin, Naïr en Sallenave in volgende bewoordingen toe: “het Hof heeft duidelijk beperkingen opgelegd aan de afwijking, die erin bestaat de ‘joden’ te veroordelen in naam van de kritiek op Israël.” Uit zijn perscommuniqué van 27 mei blijkt dat het CRIF kritiek op de staat Israël als een “afwijking” beschouwt. Wat deze organisatie niet belette om er meteen aan toe te voegen: “kritiek op de Israëlische politiek behoort tot het vrije en democratische debat, maar deze kritiek kan niet worden geuit via een diabolisering van Israël of de joden.” Met andere woorden het debat over het zionisme en de staat Israël mag in Frankrijk worden gevoerd, maar de krijtlijnen worden bepaald door de zionistische organisaties en het Franse gerecht sanctioneert voortaan al wie deze krijtlijnen overschrijdt.

Edgar Morin noemde het vonnis een poging om een sfeer van intimidatie te creëren. De 84-jarige socioloog is alvast niet van plan om zich te laten intimideren. “Het is evident dat het bewuste artikel niet antisemitisch, raciaal of racistisch is,” stelde hij in een gesprek. “Het artikel preciseert zeer precies dat het gaat om de joden in Israël en niet die van de rue des Rosiers of Brooklyn. Er staat ook zeer duidelijk dat niet alleen de Israëlische bezetter zich schuldig maakt aan excessen, maar dat iedere bezetter dat doet op een grondgebied, waarop hij niet wordt aanvaard.” Voor Morin is er iets zeer fundamenteels aan de hand: “Bij een groot deel van de Israëli’s – en misschien bij een groot deel van de joden, die hier in Frankrijk in handen zijn van het CRIF en van het soort organisaties, die we communautaristisch noemen – bestaat er een soort judeocentrisme, een fenomeen van oorlogshysterie: de vijand wordt steeds vanuit een diabolische invalshoek afgeschilderd, terwijl zijzelf altijd gelijk hebben. Ook al is Frankrijk niet in oorlog, zij hebben die geestesgesteldheid, waardoor elke kritiek op Israël antisemitisme is. Het is evident dat men met perverse argumenten kan aantonen dat al wie kritiek heeft op Israël – dat een joodse staat is, die zichzelf als joods bestempelt, joods wil zijn en beweert alle joden te vertegenwoordigen – antisemiet wordt. Het is een vicieuze cirkel. Door het spook van een ingebeeld antisemitisme op te roepen wordt het israëlocentrisme aangewakkerd. Israël bestaat alleen maar omdat er antisemitisme is geweest, met als hoogtepunt het antisemitisme van de nazi’s. Ondanks zijn heterogeniteit, voelde Israël zich in de eerste jaren in zijn voortbestaan bedreigd door zijn Arabische buren. Maar sinds 1967, het jaar waarin Israël de positie van de sterkste innam, heeft het behoefte om deze dominante positie te camoufleren door in de rol van eeuwig slachtoffer te kruipen. Vandaar dat er wordt teruggegrepen naar Auschwitz. Vandaar de voortdurende herinnering aan het martelaarsverleden. Bijgevolg moet Israël de idee wakker houden dat in de landen waar veel joden wonen, de niet-joden fundamentele of potentiële antisemieten zijn. Het komt erop neer dat aan de joden wordt verteld: “jullie zijn niet thuis in Frankrijk. Jullie zijn alleen thuis in Israël”. Met andere woorden het antisemitisme voedt in zekere zin een politiek, die in plaats van vrede en verstandhouding na te streven, de oplossing zoekt in de annexatie van nieuw grondgebied. Dat is kortom de context, waarin het fenomeen “antisemitisme” en de instrumentalisatie ervan moeten worden gesitueerd.”

Edgar Morin kondigde meteen aan dat hij zich tegen dit vonnis zal blijven verzetten. Hij gaat al zijn artikels over het Palestijns-Israëlische bundelen in een boek onder de titel: ‘Ecrits racistes et antisemites’: “zodat de lezers zelf kunnen oordelen waarover het gaat.”

En Morin waarschuwt: “er is een joods nationalisme en chauvinisme ontstaan, dat zich altijd opnieuw rechtvaardigt. De rest van de publieke opinie is bang om hier tegenin te gaan, bang om na eeuwen van antisemitisme als antisemiet te worden bestempeld. Het correcte schuldgevoel over het antisemitisme verlamt elke correcte kritiek op de staat Israël”…

(Uitpers, nr. 68, 7de jg., oktober 2005)

(1) ‘Avocats sans Frontières’ wordt geleid door de ultra van het Franse zionisme, de advocaat Gilles William Goldnadel. Zijn vereniging mag niet worden verward met ‘Avocats sans Frontières’, die ook in ons land een afdeling hebben. Goldnadel heeft niet de minste interesse voor schendingen van de mensenrechten in de wereld. De verdediging van de zionistische staat Israël is zijn handelsmerk. In het recente verleden hebben hij en zijn schimmige organisatie al zes processen gevoerd tegen Franse journalisten, die van antisemitisme (lees kritiek op de staat Israël) werden beschuldigd. Zes keer verloren Goldnadel en zijn Avocats sans Frontières hun zaak. Goldnadel publiceerde in 2001 ‘Le nouveau bréviaire de la haine’, waarin hij racisme beperkt tot anti-joodse haat. Goldnadel was de advocaat van de Italiaanse journaliste Oriana Fallaci. Antiracistische en moslimverenigingen hadden bij het Franse gerecht een klacht ingediend tegen Fallaci’s haatboek ‘De kracht van de rede’. Zij eisten dat dit openlijk racistische en islamofobe pamflet in Frankrijk verboden zou worden. Goldnadel won voor de notoire Italiaanse raciste dit proces.