Ik volg Abou Jahjah’s niet. Ik bedoel ik lees zijn column in De Standaard nooit. Tot ik dit zag: ‘Ontslagen omdat ik opkwam voor onderdrukt volk’ wist ik dat ik daar ook nooit meer de kans toe zou krijgen. Reden genoeg om dat artikel dan wel te lezen en bovendien nog een ander op zijn blog. Deze morgen heb ik ook naar de uitzending van Terzake gekeken (wat ik ook haast nooit doe – ik ben mij tenslotte als goede burger aan het integreren in mijn nieuwe thuisland).
Mijn besluit is dat ik hem kan volgen en dat ik het grotendeels met hem eens ben. Anderzijds mag de vraag ook gesteld worden of geweld resultaten oplevert?
Hoewel Nelson Mandela vanuit zijn gevangenis principieel weigerde om geweld af te zweren zolang het veel gewelddadiger apartheidsregime weigerde om hetzelfde te doen, erkende hij er ook de grenzen van in een land waar het regime alle voordelen had in een gewapend conflict. Geweld (gewapende strijd) kon in het kader van de dagelijkse wreedheid die de niet-blanken moesten ondergaan dan misschien wel moreel gerechtvaardigd zijn, het werkte niet. In de laatste jaren van zijn gevangenschap erkende hij dat het de groeiende golven van stakingen en boycots, de oprichting van parallelle instellingen, en andere vormen van ongewapend verzet waren die het lot van de Zuid-Afrikaanse apartheidsregime zou regelen.
Als de Palestijnen tegenstand bieden, de Zionisten aan de kaak stellen, coalities tegen hen proberen aan te gaan, een dialoog willen opstarten, zich willen organiseren, vreedzaam willen protesteren,…negeren de Israëli’s dat allemaal of eerder, ze gaan daar, als koloniale bezittingsmacht, gewelddadig tegen in. Als Palestijn riskeer je zelfs bij geweldloos verzet in de gevangenis te belanden, gemarteld en terechtgesteld (vermoord) te worden.
Niet-Palestijnen die de Palestijnen (willen) steunen worden bestempeld als antisemiet, terroristenvriend en dies meer – hoeveel keer ik dat persoonlijk al heb moeten horen is niet meer bij te houden. Netanyahu en andere nog extremer-rechtse politici in Israël willen de Palestijnen doen geloven dat verzet hopeloos is. Ze zijn erin geslaagd hen alle hoop te ontnemen. Maar wat doe je als je hopeloos bent, als je geen toekomst meer ziet voor jou en je kinderen, als je geweldloos verzet gewelddadig wordt onderdrukt?
Yitzhak Shamir, die in de jaren 1980 en 1990 premier was van Israël, was lid van Stern en Irgun (twee terroristische zionistische groeperingen) en heeft zelf verschillende moorden gepleegd. Zijn argument was dat het de enige manier was die ze hadden omdat ze zo zwak waren. Het was volgens hem dan ook efficiënter en meer moreel om geselecteerde doelen aan te vallen. Onder die ‘morele’ doelen in 1948 herinneren we ons het bloedbad in het dorp Deir Yassin waar (afhankelijk van de bronnen) zo’n 120 tot 250 Palestijnen (vrouwen en kinderen inbegrepen) werden vermoord.
Nog geen week geleden werd een Israëlische soldaat die een op de grond liggende gewonde Palestijn koelbloedig doodschoot door een militaire rechtbank veroordeeld. Het was de eerste en enige keer dat dit gebeurde. Israël stond op zijn kop, een ‘held’ was veroordeeld. Netanyahu wilde dat hij genade kreeg.
Volgens DCI (Defence for Children International – een ngo) maken Israëlische soldaten gebruik van een shoot-to-kill beleid. Het feit dat ze dat straffeloos kunnen doen is de basis voor dergelijke schietpartijen. HRW (Human Rights Watch) stelt dat er in 2016 meer dan 150 Palestijnen doodgeschoten werden in gevallen waarin dodelijk geweld niet noodzakelijk was. Onder hen 19 jongeren van 16-17 jaar en 12 tussen de 13 en 15 jaar. In 2015 werden 28 Palestijnse jongeren onder de 18 jaar gedood, 13 in 2014 en 4 in 2013. Wat doe je als een koloniaal bezettingsleger je kinderen vermoord?
Palestijnen die vermoord worden door Israëlische soldaten worden in het Westen zelden gehumaniseerd. In de media krijgen ze, in het beste geval en als er nog een gaatje op te vullen valt, een paar alinea’s die altijd de Israëlische versie van de gebeurtenissen weergeeft (en 99.5 keer op de 100 nooit de Palestijnse versie). Daarna gaat iedereen weer over tot de orde van de dag.
Hoe dan ook, zonder de hulp en de solidariteit van de rest van de wereld kon Zuid-Afrika niet bevrijd worden. Maar opkomen voor de niet-blanken van Zuid-Afrika was door ons collectief schuldgevoel over ons kolonisatieverleden blijkbaar gemakkelijker dan opkomen voor de Palestijnen gezien ons collectief schuldgevoel voor de vervolging van en de massamoord op de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog..
Wanneer worden we echt solidair met de Palestijnen? Wanneer gaan wij in het verzet tegen de Israëlische bezetting van Palestina? Wanneer gaan we ons eens echt revolteren tegen de permanente intimidatie van Israël en de medeplichtigheid van onze regeringen? Wanneer gaan we ze eens echt beginnen boycotten?
