Het Grondwettelijk Hof in Karlsrühe schortte de Duitse ratificatie van het Verdrag van Lissabon op. Vlak na de Europese verkiezingen, midden de stoelendans van EU-topjobs en voor het beslissende Ierse referendum over het EU-Verdrag is dit belangrijk nieuws. Gidsland Duitsland moet zijn eigen wetten aanpassen, zoniet is de ratificatie van het Verdrag door de Bundestag niet geldig.
Barrosso, Merkel,Verhofstadt, Dehaene en de Ierse regering minimaliseren dit feit natuurlijk. De Duitse regering roept de Bundestag in bijzondere zitting bijeen op 26 augustus om voor het Ierse referendum signaal te geven dat er niets aan de hand is met de aanslepende Europese staatshervorming.
Hoe is het mogelijk dat het parlement van de grootste en rijkste EU-lidstaat niet in staat is vooraf orde op zaken te stellen in haar nationale wetgeving vooraleer over te gaan tot de goedkeuring van een Verdrag? Het antwoord is simpel: elk ernstig debat over het Verdrag van Lissabon was taboe sinds de referenda in 2005 in Frankrijk en Nederland. Het Verdrag moest kost wat kost in ijltempo doorgedrukt worden. Een aantal moedige europarlementsleden hebben zelfs moeten vechten om te beschikken over de volledige tekst van het Verdrag. Publicatie van een volledige tekst was iets voor NA de goedkeuring.
Het Verdrag van Lissabon gaat immers over meer dan het benoemen van een president van de Europese Raad of een “Europese Minister van Buitenlandse Zaken”. Het is de bundeling in een basiswet voor de lidstaten van 30 jaar neoliberaal EU-beleid. Waarin de liberalisering van de markten en de militaire opbouw tot Grondwet worden verheven. Zonder dat het woord Grondwet vernoemd wordt.
België zit in het zelfde schuitje als Duitsland. Ook hier is het EU-Verdrag met de karwats door de parlementen gejaagd. Zonder aanpassing van de nationale wetgeving, vooral dan, net als in Duitsland met betrekking tot de rol van de nationale parlementen tegenover de EU. De nationale parlementen krijgen door het Verdrag vetorechten om wetgevend werk van de EU te blokkeren ( subsidiariteit) En om naar het Europees Hof te stappen.
Op 18 juni 2008 diende toenmalig Kamervoorzitter Herman Van Rompuy in opdracht van premier Leterme hierover een wetsvoorstel in. Er moeten solidariteitsakkoorden mogelijk worden tussen de 9 Belgische parlementen die dit land rijk is. De Belgische ratificatie is niet rechtsgeldig indien 2/3 meerderheid van de Kamer geen wettige basis geeft aan zo’n akkoorden tussen parlementen om van hun rechten gebruik te maken.
Geplaagd door communautair opbod bij de regionale regeringsvormingen en bij de opmaak van de begroting laat Van Rompaey (ondertussen premier) dit stukje Belgische Staatshervorming aanslepen. Op de zelfde dag als het Duitse vonnis startten immers de gesprekken tussen de federale en de deelregeringen over een solidariteitsakkoord over Belgische begrotingen. De EU is toezichthouder op de begrotingen van de lidstaten. Via het Stabiliteitspact dat de Maastricht begrotingsnormen oplegt. En precies dat Stabiliteitspact is een sluitstuk van het EU-Verdrag.
Net als in Duitsland stapten in België burgers, waaronder ondergetekende, naar het Grondwetttelijk Hof. Om de ratificatie van het EU-Verdrag nietig te verklaren en van vooraf aan te herbeginnen met een breed maatschappelijk debat en een deftige informatie van de verkozenen en de publieke opinie. De eerste besluiten hierover verschenen al in het Staatsblad maar de debatten zijn nog aan de gang.
Van Rompaey vaart uit naar de ” vechtfederalisten” van de Forza Flandria achter de regeringsonderhandelaars. Maar hij geeft de vechtfederalisten zo maar een cadeau van formaat om de Belgische communautaire problemen naar de EU te exporteren! Negen deelparlementen ( bv ook het handvol nederlandstalige verkozenen in het Brussels Parlement of de Duitstalige Raad) zou hij de zelfde rechten geven als de Deutsche Bundestag . Hoe geloofwaardig en hoe democratisch is dat in het land van alarmbellen en bevoegdheidsconflicten?
Bart De Wever daarentegen hangt de stoere jongen uit en pleit voor de herziening van het Stabiliteitspact. Maar in wezen drukt hij met de ganse politieke klasse het EU-Verdrag mee door zonder dat “het eigen volk” ook maar iets te zeggen heeft. Zijn houding heeft niets te maken heeft met een democratische Staatshervorming, laat staan met zelfbeschikking van het Vlaams volk. Zijn communautair opbod werkt als breekijzer om het neoliberale Europa op te leggen
Wie 5 minuten politieke moed heeft trekt de lessen uit de Duitse kink in de EU-kabel. In plaats van te schaduwboksen over de benoeming van Barosso en het Ierse volk te isoleren in Europa, zouden de pas verkozen europarlementsleden beter een eigen basistekst uitwerken in plaats van het Verdrag van Lissabon. Met de spelregels van een Europese democratie. En die tekst voorleggen in een referendum aan de volkeren van de 27 lidstaten.
Het eurosceptisme zou wegsmelten als sneeuw voor de zon. De bevolking zou zich kunnen vereenzelvigen met Europese instellingen. En België…zou tenminste werk kunnen maken van een echte Staatshervorming waar de democratie niet geleid wordt door communautair opbod. En maar waar de verhouding tussen gemeenschappen gebaseerd is op een ander Europa.
Overigens is het EU-Verdrag ingehaald door de crisis. De landen die het meest geliberaliseerd hebben, lijden het meest onder de crisis. De banken zijn in staking. De belastingbetaler betaalt hun financiële minimale dienstverlening. Het economisch nationalisme viert hoogtij. “Eigen banken eerst” is het ordewoord.
Precies om na de recessie de oude neoliberale orde van liberalisering, averechtse herverdeling en besparing op sociale zekerheid terug veilig te stellen moet het Verdrag van Lissabon door de strot van de bevolking geduwd worden. Zonder informatie, zonder debat, laat staan een referendum. Het Verdrag van Lissabon is een beletsel voor een Europees antwoord op de crisis. En een gevaar voor de democratie.
(Uitpers, nr. 112, 11de jg., september 2009)
Raf Verbeke, CAP (Comité voor een Andere Politiek)
Mede-indiener Verzoek nietigverklaring Verdrag van Lissabon.
www.onzezeg.be
