Het had iets deerniswekkends. Twee Vlaamse parvenu’s in maatpak en een Arisch ogende Walkure op eendagstrip naar Rabat. Het drietal – Vlaams Belangvoorzitter Frank Vanhecke, de Antwerpse ‘Gauleiter’ Filip De Winter en hun blonde escortedame Marie-Rose Morel – wandelde op 8 december even door de drukke medina van Rabat.
Op zo’n exotische soek zijn er altijd koopjes te doen voor buitenlandse toeristen en met al die donkerbruine venters en marktkramers is het aangenaam marchanderen.
‘La Belgique n’est pas un terre de miel’, sprak Filip Dewinter tijdens een persconferentie in een poepsjiek hotel van de Marokkaanse hoofdstad. Op de lagere school leren de inheemse kindertjes dat het niet ‘un terre’, maar ‘une terre’ is in het Frans, na het Arabisch en het Berbers nog steeds een belangrijke voertaal in Marokko.
Het had vooral iets ergerniswekkends. Drie VB-kopstukken, die op kosten van de Belgische belastingbetaler (jawel, de Vlaams Belangdotatie bestaat nog steeds), vergezeld van een stoet Vlaamse journalisten, voor een dagje naar Marokko reizen om er hun racistische campagne tegen de Marokkaanse immigranten te voeren.
‘Gastvrij maar niet gek’ zo luidde het motto van de VB-persconferentie in Rabat. En ja, “de Arabische TV-zender al-Jazeera was aanwezig,” juichte Dewinter. Dat zijn Amerikaanse neoconservatieve vrienden deze zender het liefst van al de nek willen omdraaien en in Kaboel en Bagdad de al-Jazeera-kantoren al eens hebben gebombardeerd, is in dit geval een bijkomstigheid.
Dewinter, Vanhecke en Morel herkauwden op Marokkaanse bodem hun bekende racistische oprottheorieën. Ze bepleitten er “de afschaffing van de dubbele nationaliteit, een immigratiestop en de oprichting van een ‘terugkeerfonds’”. “Het Vlaams Belang meent dat de Marokkaanse overheid de banden tussen de in België verblijvende allochtonen van Marokkaanse origine moet doorknippen”, orakelde Dewinter. Een en ander moet dan leiden “tot een waterdichte immigratiestop”. Alsof die nu al niet bestaat…
Via het persbericht van het trio VB-toeristen vernamen we voorts dat “er een grote internationale belangstelling was voor de persconferentie in Rabat” en dat “er een twintigtal Marokkaanse journalisten aanwezig was”.
Doordrammen
De dag erop mocht Dewinter het allemaal nog eens live overdoen vanuit de Terzakestudio van de VRT – ook een instelling die met belastingsgeld van de burgers in dit land aan de slag is. Hij was er de centrale gast van sterjournaliste Phara de Aguirre. Dat is, zoals bekend, een lastige dame die doorgaans heel vervelende vragen kan stellen. Dewinter deed alsof de Aguirre lucht was, dramde door, zonder ook maar naar één van haar vragen te luisteren. “Of hij ook tegen de dubbele nationaliteit is van bijvoorbeeld Israëlische staatsburgers?” Dewinter deed alsof de Aguirre tegen iemand anders praatte. In de Vlaamse journalistiek weten slechts weinigen dat een VB-kopstuk nooit geïnteresseerd is in een interview met de daarbij horende vragen. Wat telt is de zendtijd om er met een minimum aan inspanning een maximum aan ‘Parteipropaganda’ in te proppen. Dewinter kan het zoals geen ander. “Dit soort volk komt niet meer in mijn studio”, zou dan een terechte opmerking kunnen zijn van iemand als de Aguirre en haar programmastaf – waarin ook de gevlinderdaste Siegfried Bracke (ooit moderator van een VB-debat) haar voor de voeten loopt. Helaas, behoren VB’ers tot het eigen volk en dat komt eerst.
Slachtofferrol
In Rabat zouden de VB-leiders ook nog even ‘slachtoffertje’ spelen. Daar zijn ze de voorbije decennia behoorlijk in getraind. Onder druk van de “allochtonenlobby” in ons land en “het Belgische ministerie van Buitenlandse Zaken” zou een onderhoud van het drietal met de Marokkaanse minister ‘voor landgenoten in het buitenland’, Nezha Chekrouni, niet zijn doorgegaan. Zelfs op Marokkaanse bodem is het VB het slachtoffer van allerlei machinaties, als we Dewinter, Vanhecke en Morel mogen geloven.
Dat het op een nauwelijks te begrijpen welwillendheid van de Marokkaanse overheid kon rekenen, is het Vlaamse racistische trio, met heel zijn blanke superioriteitsgevoel, niet eens opgevallen. Het officiële “Marokko is ten opzichte van de racisten van het VB uiterst “gastvrij” en dus “goed gek” gebleken.
In Marokko is Mohamed VI niet alleen koning van 26 miljoen onderdanen (inclusief de 250.000 inwoners van het door zijn troepen bezette buurland, de Westelijke Sahara – een volgens de VN te dekoloniseren voormalige Spaanse kolonie). Hij is ook de ‘Amir al-Muslimin’, de leider van de islamitische gelovigen, kortom de hoogste religieuze leider. En zo staat het ook in de Marokkaanse grondwet. Wat doet een ‘Amir al-Muslimin’, wanneer hij merkt dat een woordvoerder van een openlijk islamofobe partij zijn grondgebied betreedt om het beleid van zijn regering te kapittelen en zijn racistisch, islamofoob gedachtegoed aan de verzamelde pers uiteen te zetten? Weinig of niets. Dewinter, Vanhecke en hun hostess Morel konden gaan en staan waar ze wilden. Geen douanier of politieagent die hen een strobreed in de weg legde. Enkele dagen voor zijn blitzbezoek aan Rabat had Dewinter in het zionistische, rabiaat pro-Israëlische, VS-weekblad, Jewish Weekly (2 november 2005) nog met klem benadrukt dat zijn partij het met de verdedigers van de staat Israël eens is. Wat hen verbindt is haat tegen de islam – toevallig een religie, die door nogal wat semieten wordt beleden – de Arabieren bijvoorbeeld. De zionistische Jewish Weekly drukte Dewinter aan de borst omwille van hun gemeenschappelijk antisemitisme. En antisemitisme behoort nog steeds tot een van de meest mensonterende vormen van racisme, die ooit in Europa werden geuit – met industriële gaskamers als sinister hoogtepunt. Die gemeenschappelijke racistische haat is de meeste waarnemers in onze media, die het interview met Dewinter in de Jewish Weekly hebben gelezen, schijnbaar totaal ontgaan.
Terre de miel
Maar even terug naar het optreden van de twee Vlaamse parvenu’s en hun Walkure. België is dus geen “terre de miel”. De 180.000 in België levende en werkende Marokkanen (74.000 onder hen hebben een Belgische identiteitskaart) zullen de ‘Gauleiter’ niet tegenspreken. Dewinter en zijn partij zijn de actieve propagandisten van een racistisch en discriminerend uitsluitingbeleid tegenover hen, hun kinderen en kleinkinderen. In 1964 sloot de Belgische staat een eerste akkoord met Marokko over de komst van Marokkaanse arbeidskrachten. Toen was “la Belgique” nog “un terre de miel”. Het was de tijd van grote tekorten aan ongeschoolde arbeiders in Frankrijk, België en Nederland. In de Centrale en Oostelijke Rif rond Al Hoceina, Nador, Taza en Oujda mochten de Europeanen tienduizenden mannen komen rekruteren als goedkoop werkvee. De Marokkaanse koninklijke overheid koos zeer bewust voor de inwoners van de Rif, een uiterst rebels en opstandig gebied. Het was een gedroomde kans om een pak van deze lastige klanten het land uit te werken.
‘Ontwikkelingssamenwerking’
Dewinter en Co trapten tijdens hun persconferentie de ene open deur na de andere in. “Door via ontwikkelingshulp een toekomst voor jonge Marokkanen in Marokko uit te bouwen, kan de toevloed aan illegale Marokkaanse vreemdelingen gedeeltelijk gestopt worden,” voorspelde Dewinter.
Het feodale, koninklijke regime van Mohamed VI en zijn voorganger en vader Hassan II, koestert het diepste misprijzen tegenover zijn verpauperde bevolking. 67% van de plattelandsbevolking in Marokko is analfabeet. 64% van alle Marokkaanse vrouwen kan lezen noch schrijven. 50% van de kinderen op het platteland gaat niet naar school. Driehonderdduizend jonge universitair gediplomeerden vormen een diep gefrustreerd werklozenleger met nauwelijks enig toekomstperspectief. In de steden overleeft 70% van de bevolking in de zogenaamde informele sector van de economie. Meer dan vijf miljoen Marokkanen, zo weet de Wereldbank, leven in extreme armoede en beschikken over een inkomen van minder dan een dollar per dag.
Ontwikkelingssamenwerking? Dewinter en Co zijn de uitvinders van het warm water. In 2003 constateerde de Wereldbank in een rapport dat de stortingen van migranten de belangrijkste bron van financiering voor de ontwikkelingslanden vormen. Marokkaanse migranten leveren niet alleen een bijdrage tot de welvaart van de landen, waar ze “gastarbeid” verrichten, ze zijn tegelijk de belangrijkste financiers van de ontwikkeling in hun land van herkomst. Volgens het rapport van de Wereldbank storten de Marokkaanse emigranten jaarlijks niet minder dan 3,3 miljard dollar aan hun land van herkomst. Met dit bedrag komen de Marokkanen wereldwijd op de vierde plaats, na India, Mexico en de Filippijnen. Zij zijn veel belangrijker voor de economische ontwikkeling van hun land van herkomst dan de inkomsten uit het toerisme, ontwikkelingssamenwerking of buitenlandse investeringen in Marokko. Maar het VB teert nu immers op hersenspinsels, fantasieën, vooroordelen, zelden op exacte feiten en cijfers.
‘War on terror’
En Dewinter schopte ook driftig tegen een andere openstaande deur: “Onze partij vreest de opmars van de radicale islam in Marokko en Europa.” Koning Mohamed VI is nu precies één van de Arabische potentaten waarvoor de rode loper graag wordt uitgerold in het Witte Huis. George Bush loofde de voorbije jaren de Marokkaanse monarch al herhaaldelijk voor zijn aandeel in de ‘war on terror’. De fundamentalistische bewegingen in Marokko worden genadeloos vervolgd volgens de aloude recepten van het koninklijk paleis: massale, willekeurige arrestaties, schendingen van de mensenrechten, foltering. De voorbije maanden heeft de Amerikaanse en westerse pers constant bericht over de nare gewoonte van de Amerikaanse inlichtingendiensten om van terrorisme verdachte Arabieren in het geheim over te brengen naar “bevriende” Arabische landen. Daar worden ze door Arabische specialisten ongemeen hard aangepakt in geheime cellen en folterkamers. Marokko prijkt samen met Egypte, Jordanië en Saoedi-Arabië op de lijst van landen, die dit soort hand- en spandiensten verlenen aan de ‘war onder terror’ van de Amerikaanse president. In dit opzicht zouden Dewinter en Co de Marokkaanse koninklijke overheid met lof moeten overladen. En wellicht heeft Filip Dewinter aan deze verregaande loyaliteit van de Marokkaanse dynastie gedacht, toen hij tijdens zijn persconferentie volgende suggestie deed: “Onze partij wil er bij de Marokkaanse overheid op aandringen om werk te maken van de mogelijkheid om Marokkanen die in België een crimineel feit hebben gepleegd hun straf in Marokko te laten uitzitten…”
Ideologische verwantschap
In het verleden is al vaker gebleken dat de Marokkaanse dynastie zich ideologisch graag verwant mag voelen met extreemrechts in Europa, dat haar geëmigreerde onderdanen zeer onrechtvaardig blijft behandelen als tweederangsburgers. In de archieven van het Nederlandse dagblad “De Volkskrant” ligt een zeer verhelderend document, dat dit staaft. Bijna twintig jaar geleden, op 19 maart 1986, mochten de “gastarbeiders” in Nederland voor het eerst deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Dat was geen onbelangrijke stap naar de gelijkberechtiging van de allochtonen. Vanuit zijn paleis in Marrakech stak koning Hassan II een donderpreek af tegen de deelneming van de Marokkanen aan de Nederlandse plaatselijke verkiezingen. Op 10 maart 1986 bracht De Volkskrant verslag uit over de koninklijke toorn. De verklaringen van Hassan II leken als twee druppels water op een toespraak van Filip Dewinter of van andere Europese racisten, zoals de Fransman Jean-Marie Le Pen.
“Holland, land van de Noordzee, heeft er geen behoefte aan dat mensen uit het Middellandse Zeegebied met hun karakter, hun temperament, hun ongedisciplineerdheid, ook deelnemen aan het electorale, parlementaire of politieke leven in het land,” verkondigde Hassan II. “Wat mij betreft, ik ben tegen de deelneming van Marokkanen aan de verkiezingen in het buitenland. De gastvrijheid van en de samenwerking met de Europese immigratielanden willen nog niet zeggen dat de Marokkanen zich in hun samenleving laten opnemen. De Marokkaan is heel moeilijk te verteren.”
En alsof hij zijn eigen versie van het 70-puntenplan van het Vlaams Blok zat af te dreunen, vervolgde Hassan II: “Als men de Marokkaan echt wil integreren, dan zal dat misschien makkelijk gaan met de eerste generatie, maar de tweede en derde generaties zullen moeilijk te verteren zijn. De Marokkaanse cellen, genen en erfelijkheid zullen blijven spelen en Holland zal het eerst te maken krijgen met de Marokkaanse reacties. Waarom wilt u dat een Marokkaan zich onder uw hoede stelt? Waarom hem dertig, zestig jaar later vragen te leven als een Fransman of een Duitser, zich te laten doden voor Frankrijk, Duitsland of Italië? Naar mijn mening is dat zelfs immoreel. Men kan niet twee vlaggen dragen, want men kan het oude niet vergeten en zich het nieuwe niet geheel eigen maken. Integratie is niet goed voor degene die geïntegreerd wordt, noch voor degene die integreert.”
Hassan II – en zijn geest waart vandaag nog steeds door de paleizen van zijn opvolger en zoon Mohammed VI – was een fervent tegenstander van “integratie” van zijn landgenoten in het buitenland. Hij was met andere woorden radicaal gekant tegen hun gelijkberechtiging, tegen hun volwaardige politieke, maatschappelijke en economische rechten. En terloops nam hij nog even snel een loopje met de historische waarheid. Marokkanen mogen zich niet laten doden voor Frankrijk, België of gelijk welk ander land, aldus de monarch. Tijdens de Tweede Wereldoorlog sneuvelden achtduizend Marokkaanse soldaten aan de zijde van de geallieerde troepen in Europa. Hassan II stuurde zijn soldaten naar crisisgebieden in Afrika en aan de Golf, telkens als zijn Amerikaanse of Europese bondgenoten in nood verkeerden. Toen op het einde van de jaren zeventig het door Frankrijk, Amerika en België gesteunde Mobutu-regime in Zaïre wankelde, grepen Marokkaanse soldaten aan de zijde van de Belgische para’s in. Voor zo’n nobele neokoloniale interventie was het voor een Marokkaan plots wel eervol te sneuvelen.
Op het hoofdkwartier van het Vlaams Belang zullen ze deze oude koninklijke toespraak met veel genoegen herlezen.
(Uitpers, nr. 71, 7de jg., januari 2006)
