De tuinman en de dood

De grote aandacht voor de dreigende ondergang van de euro is weliswaar begrijpelijk, maar brengt ons geen stap verder. Enkel zal de frequentie van falende eurotoppen toenemen, waardoor de crisis met de dag meer uit de klauw loopt, met alle negatieve beleidsmatige consequenties van dien. Zonder vertrouwen van de Europese burgers is er nu eenmaal geen effectief Europees beleid te voeren.

In het belang van het algemeen is het dan ook zaak ons niet langer te focussen op de eurocrisis, dus op het heden dat ons allemaal gevangen houdt, maar op de toekomst, die voor ons allemaal nog open ligt. Over de juiste invulling daarvan ben ik hoopvol gestemd, omdat zij niet los is te zien van het ‘NU’. En dát omvat véél méér dan de eurocrisis.

Wat dat méér betreft doel ik op de heersende tijdgeest, die zo langzamerhand volledig doortrokken is van het mensenrechten- of vredesideaal. Wat de politieke vertaling daarvan betreft slaat het beleid de plank finaal mis, waardoor ze constant achter de feiten (de tijd) aanloopt. Alleszins begrijpelijk trouwens, omdat sinds de val van de Muur in ’89 het primaat van de economie langzaam maar zeker de koers van het beleid volledig is gaan bepalen. Niet alleen nationaal maar ook mondiaal. Die mondiale richting druist echter tegen de mondiale tijdgeest in.

Vandaar dat een fundamentele koerswijziging (van kapitalisme naar idealisme) in de lucht hangt, omdat tegen de ideële (door de mensenrechten doortrokken) tijdgeest en de mondiaal maatschappelijke vertaling daarvan (wereldvrede) nu eenmaal geen kruid gewassen is. Het is dan ook eenvoudig te voorzien dat binnen afzienbare tijd het roer radicaal zal worden omgegooid en de koers niet langer zal worden bepaald economische belangen, maar door het mensenrechten- of vredesideaal. Kortom, een inspirerende wisseling van de wacht staat er aan te komen, vorm gegeven door bijdetijdse wereldburgers, afkomstig uit alle windstreken. Lieden die met twee voeten stevig in de huidige tijd staan en daar ook vorm aan weten te geven. Met andere woorden, zich niet alleen bewust zijn van de tijdgeest, maar bovendien bij machte zijn daar ‘met elkaar’ een rechtvaardig en vruchtbaar beleid aan te koppelen onder VN-vlag. Een duurzaam mondiaal langetermijnbeleid gestoeld op de alom onderschreven democrati sche rechten van de mens en onze fenomenale know how op elk terrein. Een zuiver democratisch wereldbeleid, waarmee voor eens en voor altijd een punt wordt gezet achter de dictatoriale (wie betaalt bepaalt) wetten van de vrije markt, waarvan de kleine neringdoenden – hoewel ze de meerderheid vormen – altijd de dupe zijn.

De ongegronde angst die deze niet langer te ontvluchten radicale koerswijziging en de daarmee gepaard gaande wisseling van de wacht (tegen de tijdgeest en de maatschappelijke implicaties daarvan, is nu eenmaal geen kruid gewassen) bij de gevestigde orde zal oproepen, doet mij onwillekeurig denken aan de angst van de tuinman uit onderstaand gedicht van P.N. van Eyck.

De tuinman en de dood
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: “Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!” –
Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in ’t cederpark de Dood ontmoet.
“Waarom,” zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
“Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?”
Glimlachend antwoordt hij: “Geen dreiging was ’t,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ‘k ’s morgens hier nog stil aan ’t werk zag staan,
Die ‘k ’s avonds halen moest in Ispahaan.”
P.N. van Eyck