‘Er is een toekomst, maar hoe kom je er?’ werd in Argentinië geroepen. Het antwoord kwam op 10 december: ‘Er is een toekomst en ze begint nu!’. Het was de internationale dag van de mensenrechten, maar ook de dag dat Alberto Fernandez, samen met Cristina Fernandez (geen familie) de macht overnam van Mauricio Macri.
De nieuwe President liet er geen gras over groeien.
Op dag één werd de in het nauw gedreven ex-president van Bolivië als politiek vluchteling ontvangen. Hij wil vanuit Argentinië de oppositie organiseren in het buurland.
Fernandez riep meteen een sociale noodtoestand uit in Argentinië en nauwelijks tien dagen later wordt een flink aantal nieuwe wetten en programma’s op de sporen gezet.
De ‘Wet op de sociale solidariteit en de Productieve heropleving’ werd goedgekeurd in het Parlement. De oppositie en de trotzkisten stemden tegen.
De tarieven voor alle overheidsdiensten zijn voorlopig bevroren, gepensioneerden krijgen een premie van rond de 75 Euro, de prijzen van geneesmiddelen gaan met 8 % naar beneden, bedrijven mogen zes maanden lang niemand ontslagen en doen ze dat toch dan verdubbelen de ontslagvergoedingen, kindertoeslag wordt verhoogd, er komen prijscontroles en de gezondheidszorg wordt verbeterd.
Daarnaast wordt de exportbelasting op soja, graan en maïs verhoogd en zal 30 % belastingen moeten betaald worden op de aankoop van vreemde valuta.
Er wordt onmiddellijk een programma tegen de honger ingevoerd en de abortusregeling wordt versoepeld.
Deze maatregelen komen geen dag te laat. Argentinië, ooit het rijkste land ter wereld, heeft nu meer dan 40 % armoede. De Peso is sinds vorig jaar met 70 % gedevalueerd en de inflatie bedraagt 60 %. Wie herinnert zich nog de woedekreten van het IMF toen Cristina Fernandez, meer dan vier jaar geleden, onvoldoende duidelijkheid gaf over de inflatiecijfers! Met Macri werd het zeker niet beter!
Het volk stemde toen rechts, maar heeft zich dit keer herpakt en de populaire weduwe van Ernesto Kirchner opnieuw verkozen als vice-president. De hoop op beterschap is erg groot, maar makkelijk zal het niet worden.
Net vóor de machtsoverdracht re-organiseerde President Macri de strijdkrachten en kocht nieuwe wapens van Israël en van de Verenigde Staten.
Argentinië heeft van het IMF vorig jaar een lening van 57 miljard US$ gekregen, de grootste ooit. Hoewel dat volledig bedrag nog niet werd uitgekeerd, zal het hoe dan ook een soberheidsbeleid vergen om met de afbetalingen te beginnen. Voorlopig hoopt de nieuwe President een uitstel van twee jaar te krijgen, omdat het land eerst weer op twee benen te laten staan.
Het was precies de zware schuldenlast die al tot de enorme crisis van 2001 had geleid. President Kirchner en na zijn dood President Cristina Fernandez hadden toen een beperkte terugbetaling van de schuldenlast voorgesteld, en dat werd door de meeste schuldeisers aanvaard. Niet door allemaal echter, en de aasgierfondsen bleven het land bedreigen zodat Argentinië jarenlang geen toegang meer had tot de financiële markten. President Macri heeft de schulden volledig afbetaald, met een nieuwe crisis tot gevolg. Wie nog mocht twijfelen aan hoe schulden de politieke toekomst van een land kunnen bepalen, herziet best zijn mening.
De nieuwe President had het in zijn eerste toespraak voor een volgelopen en juichend plein voor de Casa Rosada over het herstel van de democratie en de soevereiniteit van het land. Of dat zal lukken is zeer de vraag, met buurlanden die een andere richting uitkijken (Brazilië, Uruguay, Chili, Bolivië …). Enkel de presidenten van Paraguay en Uruguay waren op de plechtigheid aanwezig, en Paraguay sloot de week erna een nieuw militair samenwerkingsakkoord met de V.S. af. Of de ‘eenheid van Zuid-Amerika’ kan hersteld worden is daarom zeer de vraag.
Na de staatsgreep in Bolivië kan er geen twijfel meer over bestaan dat de V.S. wel degelijk terug zijn in hun achtertuin. De invloed – of pogingen tot – in Venezuela, Colombia, Brazilië, Ecuador en Chili is zonneklaar. Militaire ingrepen zijn wellicht niet langer nodig, hoewel de laatste poging in Venezuela slecht nieuws is, maar bondgenoten zijn er genoeg. Dat nu ook de linkerzijde niet langer éénstemmig de staatsgrepen veroordeelt, is meer dan gewoon slecht nieuws.
We moeten hopen dat de toekomst in Argentinië inderdaad nu begint en lang mag duren. Want er is wel degelijk een verschil tussen links en rechts.
