In Israël is Netanyahu er dus in geslaagd een nieuwe regering te vormen. Weliswaar heeft zijn nieuwe ploeg maar 61 parlementsleden van de 120 achter zich staan maar, zoals President Rivlin het zei, 61 is een legitieme meerderheid. Uiteraard is Netanyahu Eerste Minister maar de broosheid van zijn coalitie kan afgelezen worden aan de andere departementen die hij ook meent te moeten controleert: Buitenlandse Zaken, Regionale Samenwerking, Gezondheid en Communicatie.
Buiten Netanyahu’s eigen Likoed partij bestaat de regering uit nog 4 andere politieke formaties:
Habayit Hayehudi (Het Joodse Huis) is een rechtse partij, tegen elke concessie aan de Palestijnen, pro nederzettingen en voor annexatie van Area C op de Westelijke Jordaanoever. Als bij toeval het grootste gebied dat een leefbaar Palestina gewoon onmogelijk maakt.
Kulanu (Wij allemaal) is een liberale centrumpartij, voor de legalisering van het homohuwelijk en marihuana, voor een twee statenoplossing en gesprekken met de Palestijnen (hoewel ze nu net geen valabele partner zien).
Shas is een (pragmatische) ultraorthodoxe partij die tegen elke bevriezing van de nederzettingen is hoewel haar voornaamste programmapunt de strijd ter bevordering van het joods-religieuze karakter van de staat Israël is.
Jahadoet ha-Torah ha-Meoechèdèt (Verenigd Thora-Jodendom), een fundamentalistische chasidisch-joodse partij, sterk gekant tegen het (seculier) zionisme en in wezen ook tegen de staat Israël. Volgens hen een seculiere creatie. Over de bezette gebieden hebben ze formeel eigenlijk geen mening omdat volgens hen joden overal mogen wonen en Israël eigenlijk niet zou mogen bestaan. Het echte Israël zal immers opgericht worden wanneer de Messias komt.
De toon van het kabinet is sinds het aantreden al gezet met enkele uitspraken van Ministers en viceministers:
“We will strenghten the settlements in Judea ansd Samaria.” Minister of Science, Technology and Space
“[Palestinians] are beasts, they are not human.” Deputy Defense Minister Eli Ben-Dahan
De nieuwe viceminister van Buitenlandse Zaken van Israël, Tzipi Hotovely, 36, behoort tot een generatie van jonge hardliners in Netanyahu’s Likoed partij. Zij steunt de bouw van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en is gekant tegen het afstaan van een morzel grond. In haar met bijbelteksten doorspekte inauguratierede voor Israëlische diplomaten zei ze: “We moeten terug naar de fundamentele waarheid van onze rechten op dit land. Dit land is van ons. Dit alles is van ons. We zijn hier niet gekomen om ons daarvoor te verontschuldigen.”
Ondertussen zal ergens begin september bij de VN een door Frankrijk en Nieuw-Zeeland voorbereide resolutie op tafel belanden. Die resolutie zal nieuwe gesprekken eisen en een einddatum voor een akkoord inhouden. Volgens de huidige versie van de resolutie krijgen Israël en de Palestijnen 18 maanden de tijd om tot een akkoord te komen. Dan zal Frankrijk sowieso overgaan tot de erkenning van Palestina.
De paus van zijn kant heeft alleszins niet op de VN gewacht om Palestina als staat te erkennen. In één moeite door heeft hij ook twee Arabische nonnen, die in de 19de eeuw volgens de Israëlische pers ‘in Israël’ (sic) woonden, zalig verklaart..
Tijdens een ontmoeting verleden week met Federica Mogherini, zeg maar de Minister van Buitenlandse Zaken van de EU, heeft Netanyahu wel opnieuw zijn engagement voor vrede en een 2-statenoplossing geuit. Veel geloof hecht daar echter niemand meer aan. Zelfs de VS niet. Tijdens zijn verkiezingscampagne beloofde hij zijn kiezers immers dat daar wat hem betreft nooit sprake van zou zijn. Die intentie klonk veel geloofwaardiger.
Blijkbaar was een havik als viceminister van Buitenlandse Zaken echter niet voldoende. Netanyahu duidde ook nog Silvan Shalom, de minister van Binnenlandse Zaken, aan als de man die eventuele onderhandelingen met de Palestijnen moet voeren. Shalom is een partijgenoot van de eerste minister en een notoir tegenstander van een Palestijnse staat.
Ondertussen hebben Netanyahu en zijn Minister van Oorlog Moshe Ya’alon een sinds maanden voorbereid voorstel van deze laatste teruggetrokken. Het hield in dat de Palestijnen die in Israël werken en naar de Westelijke Jordaanoever terugreisden niet meer in dezelfde bussen mochten meereizen als de joden. Het is niet zodanig de maatregel die problematisch is maar de perceptie zou het internationaal imago van Israël kunnen schaden. Het rook net dat ietsje teveel naar ‘apartheid’. Een van de meest flagrante symbolen van het regime van raciale scheiding in Zuid-Afrika waren immers de afzonderlijke buslijnen voor blanken en zwarten.
De FIFA, de wereldvoetbalbond, moest eind mei ook beslissen of Israël al dan niet geschorst wordt. Buiten uitsluiten is schorsing de meest ernstige sanctie die de FIFA kan opleggen. Hierdoor zouden de Israëlische ploegen geen internationale toernooien meer kunnen spelen.
De Palestijnse voetbalbond kloeg het feit aan dat Palestijnse of buitenlandse spelers het reizen van en naar aPalestina moeilijk wordt gemaakt en zelfs verhinderd. Bovendien zijn vijf ploegen die binnen de Israëlische voetbalcompetitie meespelen in illegale nederzettingen gevestigd. Wat in strijd is met de FIFA-regels.
Blatter, de toen nog niet herkozen voorzitter van de FIFA, reisde naar Israël om de zaak in der minne te proberen regelen. Netanyahu beloofde dat hij het faciliteren van het reizen van de Palestijnse voetballers ter harte nam en samen met Blatter stelde hij een ‘vredesmatch tussen Israëliërs en Palestijnen’ voor. Misschien hoopten ze daarmee de pap te kunnen koelen. Blatter was echter nog geen 24 uur vertrokken of de Palestijnse nationale ploeg werd, op weg naar een trainingskamp in Tunesië, weer enkele uren aan de grens opgehouden.
Uiteindelijk heeft de PFA (Palestinian Football Association) zijn motie tot uitsluiting van Israël uit de FIFA toch teruggetrokken – “opgeschort” zeggen ze. Het was immers duidelijk dat veel landen, onder andere alle 54 UEFA-leden en natuurlijk net als Blatter tegen uitsluiting van Israël waren en de motie nooit de vereiste meerderheid zou halen.
Ofer Eini, de voorzitter van de IFA (Israeli Football Association) wilde dat Israël en Palestina ‘samen zouden werken’ en de ‘krachten bundelen’. “Laat ons het aan de politici overlaten om aan politiek te doen”, voegde hij eraan toe. Hij stelde de samenstelling van een comité voor waarbinnen Palestijnen, Israëli’s en de FIFA gezamenlijk naar een oplossing zoeken. Een voorstel dat de vergadering goedkeurde.
Voor de volledigheid: de FIFA probeert deze zaak al twee jaar te regelen
Onlangs dook een document uit de Israëlische archieven op. Hieruit blijkt dat de achtereenvolgende Israëlische regeringen al sinds 1968 wisten dat het volgens alle internationale conventies illegaal is om Palestijnen om veiligheidsredenen uit Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever te deporteren. Net zoals het ook illegaal is om de huizen van terreurverdachten af te breken. Beide maatregelen werden en worden intensief toegepast en verdedigd.
Een ander advies over de wettelijkheid van de bouw van de nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever en de Golan luidde als volgt: “Mijn conclusie is dat civiele nederzettingen in de gecontroleerde gebieden expliciet in strijd zijn met de bepalingen van de Vierde Conventie van Genève.”
Beide adviezen waren van Theodor Meron die doctoreerde in internationaal recht in Harvard en Cambridge en in die tijd juridische adviseur van de Minister van Buitenlandse Zaken was. Nadien werd hij professor aan de Universiteit van New York en rechter bij het Joegoslavië-tribunaal in Den Haag. Vandaag is hij daar Voorzitter van.
Toen zijn advies over de
bouw van nederzettingen enkele jaren geleden bekend werd vertelde hij hierover: “Vandaag zou ik nog steeds hetzelfde advies geven. (…) De Conventie is een humanitaire conventie die bedoeld is om de rechten van de burgerbevolking te beschermen”.
Of anders gezegd, de Conventie is er om mensen te beschermen tegen een staat waarvan het leger het land waar ze wonen verovert en tegen wiens macht ze anders weerloos zijn. Als die Conventie genegeerd wordt, worden ook hun fundamentele rechten vertrappeld.
