Het Noord-Amerikaanse programma voor een defensiesysteem tegen raketten (National Missile Defense) moet de Verenigde Staten verdedigen tegen een raketaanval van onbetrouwbare landen, zeggen de woordvoerders. (Vroeger gebruikte men de benaming ???rogue??? state, piratenstaat; nu het beschaafdere ???state of concern???, zorgbarende staat.) Dat is op zich de zaak van de USA zelf, natuurlijk, en voor de rest zonder veel belang, mocht daar niet een reeks gevolgen aan verbonden zijn die heel wat gevaren in zich houden.
Dat werd reeds uitvoerig beschreven in een vorig artikel in Uitpers. (december 99, Het kernwapen opnieuw centraal op het internationaal toneel). Bovendien betrekt men een reeks andere landen in de planning. Er zouden geperfectioneerde radarstations, infraroodzoekers enzovoort geïnstalleerd moeten worden op diverse plaatsen: o.m in Engeland (Menwith Hill en Flyingdale), Groenland (Tule), de Aleoeten-eilanden. Hierover ondervraagd zegt Blair dat er nog geen beslissing is gevallen over het NMD, en bijgevolg is er nog geen nood dat Londen zich zou uitspreken over een mogelijke participatie.
In zijn zoektocht om z???n presidentschap toch op een klinkende noot te eindigen, ondergraaft Bill Clinton eigenlijk wel z???n eigen propaganda. Waarschijnlijk (zo ziet het er toch op dit ogenblik naar uit) zal hij nog een bezoek brengen aan Noord-Korea om er een akkoord af te sluiten over het rakettenprogramma van deze ???state of concern???. Het rakettenschild wordt dus misschien minder ???noodzakelijk???. Mocht deze zaak met Pyongyang doorgaan zal men vooral een nieuwe uitleg moeten gaan vinden, waarom er precies in Alaska een enorm detectiesysteem moet worden neergepoot, waarom men hierbij ook Taiwan denkt, wil men niet direct China als mogelijke potentiële agressor aanwijzen.
Want over voorwendsels gaat het al de hele tijd. Geen enkel logisch nadenkende sterveling neemt de vrees voor een raketaanval vanwege een paria-staat ernstig.
Deze uitleg dekt iets anders.
In de eerste plaats de invloed van het militair-industrieel complex, MIC. U weet wel, dat kluwen van legerofficieren, ministeriële plannenmakers en bewapeningsindustrie, waarover voormalig US-president Dwight Eisenhower zei dat voor hem, zich precies daar (bij dat MIC) de grootste hindernis situeerde opdat regeringen tot bewapeningsvermindering zouden kunnen concluderen. Het zijn de vier grootste producenten van bewapeningssystemen die bij het project betrokken zijn: Boeiing, Raytheon, Lockheed Martin en TRW. Dat zijn ook de beste klanten bij het Pentagon, en gulle sponsors van de verkiezingskassen van beide gevestigde partijen, democraten zowel als republikeinen, en van de ???geïnteresseerde??? senatoren en volksvertegenwoordigers. (zie www.aboliton200.org)
Maar er is meer.
De strategische toekomstplannen van het Amerikaans leger leggen een specifieke verantwoordelijkheid bij het US Space Command, zeg maar naast de landmacht, de zeemacht en de luchtmacht, de vierde pijler, de ruimtemacht.
Zoals de andere machten de opdracht hebben nationale belangen, handelsroutes, economische en strategische belangen veilig te stellen, elk op hun domein, zo is dat ook voor de ruimte. Dit staat met nog veel meer woorden letterlijk te lezen in het document "Vision for 2020" van het US Space Command. (www.spacecom.af.mil/usspace) "Wie de ruimte beheerst, beheerst de wereld", en "bescherming van belangen en investeringen vanuit de ruimte" zijn de welsprekende titels. (US Space Command ??? dominating the space dimension of military operations to protect US intrests and investment. ??? Integrating space forces into warfighting capabilities across the full spectrum of conflict) Het National Missile Defense wordt er omschreven als een onderdeel van (of een opstap naar) de VS-heerschappij in de ruimte.
En dat is waar het eigenlijk om draait.
Het centrale punt van de Pentagonbeleidsplannen om de militaire dominantie van de Verenigde Staten werkelijk te globaliseren (over de wereld), ligt in de militaire dominantie in de ruimte. (Global Engagemenmt combines global surveillance with the potential for a space-based global precision strike capability). De nood voor degerlijk "Global Engagement" is gebaseerd op de groeiende proliferatie van raketsystemen en dat moet worden tegengegaan door het NMD, staat er verder te lezen. Want de ruimtesystemen zijn zo belangrijk geworden voor militaire operaties dat ze zelf (de ruimtesystemen dus) doelwit zullen worden van aanvallen. Ruimtesuperioriteit wordt een essentieel element van toekomstige oorlogsvoering.
Oorlog en militaire capaciteit zijn er om de economische belangen te verdedigen, zeggen de sabelslijpers zelf. De laatste twee grote oorlogen, met name de bombardementencampagnes op Irak van 1991 en die op Joegoslavië van 1999, werden inderdaad gevoerd om grondstoffen (olie) en strategische belangen (Servië in het westers kamp hebben). In de hierboven geciteerde optiek waren ze zeker ook uitgebreide tests en manoeuvres om na te gaan hoe het gesteld was met de nieuwe wapensystemen.
De humanitaire dekmantels als verantwoording voor het oorlogsoptreden worden er wel bijzonder doorzichtig mee.
Dit alles betekent ook dat de vrees dat aan de reeks "militaire vredestichtende operaties" nog lang geen eind is gekomen, meer dan gegrond is.
(Uitpers, november 2000)
