Honderd jaar geleden zette Duitsland Europa in vuur en vlam; het was het uitbreken van de eerste wereldoorlog. Bijna 70 jaar geleden kwam er een einde aan de tweede wereldoorlog. In het begin van deze eenentwintigste eeuw leven we in een permanente bedreiging van een nieuwe wereldbrand, zonder dat nog de ”staat van oorlog” wordt afgekondigd. Situaties zoals de Krim en de Oekraïense crisis zouden honderd jaar geleden wellicht aanleiding geweest zijn om met militair geweld ten oorlog te trekken. Het huidige westerse imperium, De VS en de EU, is echter nog aan het bekomen van zijn oorlogen in Irak, Afghanistan, Libië. Een gebeurlijke militaire confrontatie in de huidige context zou onvermijdelijk leiden tot een nieuwe, derde wereldoorlog, die landen tot een puinhoop herleidt, terreur en moordpartijen en een globale catastrofe.
Met de herdenking van twee moorddadige wereldoorlogen van de vorige eeuw, moet het voor iedere weldenkende en vredelievende wereldburger duidelijk zijn welke gevolgen een nieuw wereldconflict kan hebben. Maar laten we opletten een en ander niet verkeerd te begrijpen. Het Heidelberg instituut voor conflict onderzoek heeft voor het jaar 2011, 220 gewapende conflicten opgetekend. Er is praktisch geen land dat niet actief of passief betrokken is. We moeten in onze huidige tijd verder kijken dan de grenzen van Europa om te begrijpen wat de ware afmeting qua vernieling van een oorlog is. Ook onze landen kunnen en zullen betrokken worden bij toekomstige oorlogen, met zijn terreur, geweld en vernielingskracht.
We kunnen niet de andere kant opkijken, zo wordt de vroegere Belgische kolonie Congo nog altijd geteisterd door een bloedige interne oorlog in zijn oostelijke provincie aan de grens met Rwanda, die het leven heeft gekost van miljoenen burgers. Madeleine Albright, sprak toen van een Afrikaanse wereldoorlog, waaraan vele Afrikaanse landen deelnamen. Maar het ging in werkelijkheid om grondstoffen voor het Westen. De ware dimensie van deze Afrikaanse oorlogen met een versluierde deelname van de VS en de EU sedert jaren, worden grote Afrikaanse VN militair contingenten ingezet en gefinancierd door de VN en het Westen, zonder enig resultaat op vrede.
PNAC
Toen George Bush zijn oorlog tegen het terrorisme in 2001 aankondigde, ontvouwde hij een wereldwijde dimensie van talrijke oorlogen en conflictgebieden van Afghanistan naar Pakistan, Irak, Libië tot Soedan, Tsjaad, Somalië, Jemen, Mali en de Centraal Afrikaanse Republiek. Deze oorlogen duren nog altijd voort. In zijn toespraak tot het Congres op 21 september 2001verduidelijkte hij zijn visie over een nieuwe wereldoorlog voor het instellen van een nieuwe wereldorde onder het leiderschap van de Verenigde Staten. Met deze toespraak wilde hij aantonen dat hij de doctrine blijft volgen die 11 jaar voordien door zijn vader Bush senior voor het Congres aangekondigd werd als een nieuw tijdperk voor vrijheid en gerechtigheid. Dit werd door Bush junior in praktijk gebracht met bedreigingen en acties in alle uithoeken van onze planeet. Hij verkondigde dat deze oorlog begint met Al-Qaida, maar dat hij daar niet eindigt. “Hij zal niet eindigen vooraleer we alle terroristische groepen waar ze zich ook bevinden, hebben uitgeroeid. Het is geen enkelvoudige strijd maar een nog nooit geziene langdurige campagne. Met de noodzaak dat we verplicht kunnen zijn om een grote sterke en efficiënte troepenmacht op het terrein moeten ontplooien. We zullen ook de landen in het vizier nemen die aan terroristen een veilig onderkomen bieden. Ieder land in iedere regio moet beslissen of zij aan onze zijde of aan de kant van de terroristen staan.”
G.W.Bush heeft deze woorden in daden omgezet. Zijn militair optreden wist hij handig retorisch te verpakken als humanitair. Zijn oorlogsgebied heeft zich ondertussen uitgebreid over het ganse Midden-Oosten, Sub-Sahara, Noord-Afrika, Afrika. Het terugtrekken van de Amerikaanse en NAVO troepen laten geen land in vrede achter, bevrijd door de buitenlandse inmenging. Maar landen in puin en staatsverval – Afghanistan, Irak en Libië – tonen ons duidelijk wat het resultaat is van de westerse humanitair oorlogen: instabiliteit waar het onmogelijk is om stevige maatschappelijke structuren tot stand te brengen. De landen werden herleid tot protectoraten met volgzame vazallen. Mensen als Karzai of Maliki, manoeuvreren handig met hun loyaliteit voor de buitenlandse krijgsheren die hen aan de macht hebben gebracht, maar ze blijken onbekwaam om de in puin liggende maatschappij te reorganiseren.
Miden-Oosten
Het Midden-Oosten is het paradigma van de permanente oorlog die zogezegd niet als een wereldoorlog mag bestempeld worden, omdat het oorlogstheater zich ver van onze landsgrenzen afspeelt. Sinds 1967 heerst er oorlog tussen Palestina en de na de tweede oorlog gevestigde staat Israël, waar de grenzen voortdurend verlegd worden, door bezetting, annexatie en landroof van Palestijns en Syrisch gebied. Het breken van regionale machten die eventueel tot beslissende actoren zouden kunnen uitgroeien in dit dossier, heeft nieuwe oorlogshaarden met zich meegebracht.
De tijd van wapenstilstand en fundamentele vredesakkoorden voor een gebied dat dat zich in permanente oorlogstoestand bevindt is kennelijk nog niet aangebroken. Ieder moment kan de geweldspiraal opnieuw losbarsten zoals tijdens de Libanese oorlog van 1982 en 2006, of de Gaza oorlog van 2008-2009.
Al meer dan vijftig jaar dulden de VS en de EU deze situatie. Ze zijn de enige krachten die de toestand kunnen omkeren om aan de bezetting en de inbreuken op het internationaal volkenrecht een eind te maken. Ze kennen de oorzaak van de aanslepende labiliteit van de ganse regio, maar zijn niet van plan om hun strategie te wijzigen. Dat alles toont duidelijk het contradictorische van hun opstelling in de huidige Oekraïense en Krim crisis ten opzichte van Rusland en het volkenrecht. De burgeroorlog in Syrië getuigd van de om zich heen grijpende strategie van permanente oorlog, die in Libië in de praktijk werd gebracht onder misbruik van een VN resolutie, en in de toekomst nog meer van toepassing zal zijn.
Luchtraids
De achillespees voor iedere toekomstige militaire interventie van het westers imperium is het verlies van eigen soldaten, waardoor de steun van het thuisfront in het gedrang zou dreigen te komen. In de oorlog tegen Libië, om Qadafi van de macht te verdrijven, heeft de NAVO de eigen bodemtroepen vervangen door buitenlandse huurlingen en interne opposanten, die ze het nodige wapentuig en financiering leverden. Dat hadden ze ook al in Afghanistan gedaan. De NAVO beperkte zich tot de rol van luchtmacht voor de “opstandelingen”. Ook in Syrië zien we het gelijkaardig scenario, ook daar worden de buitenlandse en opposanten van het regime logistiek gesteund met westers wapentuig en rijkelijk gefinancierd door Saoedi-Arabië en Qatar. Deze landen nemen het niet zo nauw met de mensenrechten, dat is voor het Westen geen bezwaar, het zijn vrienden en goede wapenkopers van de westerse wapenindustrie. Hier is het wel niet gekomen tot westerse luchtraids enerzijds omwille van de Russische positie en anderzijds omwille van de weigering van het Britse parlement.
Financiering en militaire logistieke steun aan huurlingen in dienst van het imperium zijn de bestanddelen van hun globale strategie. Het toepassingsgebied van deze politieke en militaire strategie strekt zich uit over alle wereldzeeën, kustgebieden en grondstof rijke landen, wanneer de grondstoffen bevoorrading bedreigd. Men wil ten alle prijs de greep en controle in de hand houden. Door het aan de macht brengen en houden van onderdanige vazallen, door het vestigen van militaire basissen en steunpunten, door het inzetten van drones, het nieuwe en gevaarlijke wapen voor asymmetrische oorlogsvoering in de periferie. De lichtzinnigheid waarmede de VS en C° hun militair en oorlogsstrategie in Irak, met 150 duizend doden en 2 miljoen vluchtelingen, goedpraten kunnen we nalezen in de verklaring van Madeleine
Albright. Toen men haar vroeg wat ze voelde bij de dood van 50 duizend Iraakse kinderen als gevolg van de door het Westen opgelegde economische sancties in de jaren negentig, was haar antwoord dat ze de prijs waard waren. Dit toont aan hoe hard en brutaal de imperialistische doelstelling wel is.
Krachtsverhouding
Dat alles is vandaag niet meer zo efficiënt met de opkomst van de nieuwe economische machten en de veranderende krachtsverhoudingen in de wereld. De groter wordende rivaliteit met Rusland en China, de Oekraïense en Syrische crisis tonen duidelijk de grenzen van de expansiedrang van de triade Washington-Brussel-Tokio. Ondanks deze gewijzigde krachtsverhouding houdt de triade eraan vast om de exclusieve controle te krijgen om hun globaal neoliberaal economisch model te garanderen door hun militaire controle van onze planeet. Ieder land buiten de triade dat zich niet wil onderwerpen aan de dictaten van het imperium, zijn potentiële vijanden. Het feit dat Rusland en China als vijand blijven gezien worden, biedt de NAVO en de VS de geschikte mogelijkheid om hun militaire aanwezigheid in Oost-Europa en Azië te versterken en hun wapenindustrie op een hoog rendement te houden.
Bron: Neue Weltornung
Das argument – Weltkreig gegen den Terror
Bush Toespraak voor het Congres 21.09.1990
Bush aankondiging van zijn “ War on Terror” 21.09.2001
Zbigniev Brzezinski: “ Greater Middle East”
Samir Amin: Geopolitiek en Geostrategie
