De bomaanslagen van juli in Londen zijn er op het gepaste moment gekomen voor de haviken. President George Bush komt meer en meer in de problemen door de mislukking van de Amerikaanse politiek in Irak. De meerderheid van de Amerikanen is tegen zijn Irak-beleid. Zelfs leden van zijn eigen Republikeinse partij zijn beginnen op te roepen tot een terugtrekking. Premier Tony Blair staat geïsoleerd in Europa wat betreft de Irakese oorlog.
Bush & Blair hebben terrorisme nodig. Om hun globale oorlog uit te breiden en het feit te verbergen dat die alleen ten dienste staat van de multinationale ondernemingen, is het nodig dat de mensen zo’n schrik krijgen dat ze de gewelddadige politiek van hun regeringen gaan steunen.
Onmiddellijk na de aanslagen in Londen zagen we Bush in het Schotse Glenneagles met trillende stem voor de camera’s zeggen: “De hier samengekomen mensen van de G-8 proberen een oplossing te vinden voor de armoede in Afrika”. De waarheid is echter dat als er elke drie seconden een kind sterft, dit gebeurt wegens Bush en de multinationals.
De armoede van de Derde Wereld is er niet vanzelf gekomen. Ze is het gevolg van vijf eeuwen van plundering van de natuurlijke rijkdommen. De opgelegde economische relaties zorgen ervoor dat ook vandaag de plundering doorgaat. Via oneerlijke relaties zuigen de multinationals nog altijd de rijkdom van de Derde Wereld weg en maken ze elke dag op dramatische wijze de kloof alsmaar breder.
En telkens wanneer een land probeert een onafhankelijke ontwikkelingskoers te voeren of profijt probeert te halen uit zijn olie, uit zijn natuurlijke rijkdommen of uit zijn arbeidspotentieel, reageren de grootmachten. Ze proberen dit land volledig te onderwerpen via de recepten van het Internationaal Muntfonds (IMF) en de Wereldbank, die erop gericht zijn dat het land zijn eigen industrie en openbare diensten aan zijn bevolking zou opgeven ten voordele van de multinationals. Als dat niet lukt, gaat men over tot economische embargo’s en zelfs tot burgeroorlogen. Ten slotte kan het gaan tot bombardementen of de staatsgreep door de CIA.
De Honderdjarige Oorlog
Na de val van de Berlijnse Muur, beloofde het zegevierende kapitalisme ons een Nieuwe Wereldorde, waarin democratie en vrede zouden heersen. Maar het eerste mensenrecht, het recht op eten, wordt nog altijd ontzegd aan een groot deel van de mensheid. En de Amerikaanse oorlogen nemen toe: Irak, Joegoslavië, Afghanistan, Congo, de Kaukasus. De volgende doelwitten zijn al aangeduid door Washington: Iran, Syrië, Noord-Korea, Cuba, Venezuela, Zimbabwe enz.
De waarheid is dat, na de val van de Sovjet-Unie en het einde van het internationaal machtsevenwicht, de Verenigde Staten een honderdjarige oorlog hebben gelanceerd. Elk oorlog is een stap naar drie nauw met elkaar verbonden doelen
1- Controle van de natuurlijke rijkdommen, in het bijzonder energie. En de mogelijkheid die te ontzeggen aan andere mogendheden.
2- Elk onafhankelijk land van de Derde Wereld breken.
3- De andere grote mogendheden – Europa, Japan, Rusland… – onderwerpen.
Deze honderdjarige oorlog dient voor de herkolonisering van de planeet. De militarisering van de internationale relaties is de enige “manier” voor de Amerikaanse multinationals om te ontsnappen aan de crisis, die ze zelf schiepen. Hoe veroorzaakten ze die crisis? Enerzijds door hun eigen arbeidende klasse armer te maken en anderzijds door die van de Derde Wereld-koloniën ook armer te maken. Daardoor is de kloof tussen rijk en arm dieper geworden en zijn de mensen, die verondersteld worden hun goederen te kopen, geruïneerd. Een vicieuze cirkel. De crisis is het gevolg van de kloof tussen rijk en arm. Het is de onvermijdelijke crisis van een oneerlijk systeem. De oorlog is niet te wijten aan het karakter van Bush en van zijn regering, maar hij is een strategie om de crisis te overwinnen via het verwerven van de heerschappij over de wereld en zijn hulpbronnen. De militaire oorlog is het gevolg van de economische oorlogswetten.
De controle verwerven over de natuurlijke rijkdommen, geeft de overhand in de strijd tussen de multinationals. Degene die de controle verliezen kunnen nooit overleven in de economische oorlog. En daar het doel de middelen wettigt, speelt de moraal geen rol en kan oorlog één van de middelen zijn om de bovenhand te halen.
Waarom moet Iran worden aangevallen?
Waarom is Iran het volgende doelwit? Omdat het belangrijke oliereserves heeft. Omdat het belangrijkste mogendheid van de regio is die nog altijd weigert zich te onderwerpen aan Israël. Omdat de recente pogingen om Teheran onder controle te krijgen hebben gefaald.
Iran aanvallen is deel van de strategie om de olie van het Midden-Oosten en van de hele wereld onder controle te krijgen. En dat zou de VS de mogelijkheid geven de andere mogendheden – Europa, Japan, China – af te persen wat betreft hun behoeften aan olie. Om de wereld te controleren, moeten de VS alle energiebronnen controleren.
Maar het gaat er ook om te voorkomen dat er enige alliantie wordt gevormd door de nog tegenspartelende landen in Azië. In “De globale oorlog is begonnen”, schreven we na 11 september, “natuurlijk blijft ‘verdeel en heers’ het hoogste principe van elke imperiale politiek. In Azië zijn de VS vooral bang van wat Brzezinski zei: “China zou de spil kunnen worden van een anti-hegemonistische alliantie: China-Rusland-Iran.” [In augustus hielden Russen en Chinezen gezamenlijke militaire oefeningen in Azië in dit perspectief, nvdr]
China is het uiteindelijke doelwit van de “Globale Oorlog” aangezien het de grootste markt van de toekomst is en het machtigste van de onafhankelijke landen. Om de enige supermogendheid te blijven hebben de VS China tot vijand nummer één uitgeroepen. Alles wat de VS in Azië doen kan daardoor worden verklaard. In het bijzonder de omsingeling van China door de installatie van militaire basissen in Afghanistan en in andere landen.
Elke oorlog is tegen ons allen
Bush & Blair proberen er ons van te overtuigen dat zij door oorlogen te voeren onze levensstandaard verdedigen. Dat we dezelfde belangen hebben tegenover de “schurkenstaten”.
Dit is verkeerd. De oorlog tegen Irak werd enkel gevoerd voor het profijt van de multinationals van de olie, van de bewapening, van de bouw en van de financiën. Hetzelfde geldt voor Joegoslavië. Als we het waas van medialeugens doorprikken, dan zien we dat dit niet een humanitaire actie, maar een soort van privatisering via bommen was. Het ware doel van de grootmachten was – zoals wordt bewezen door hun eigen strategische documenten – de controle over te nemen van een economie die nog onafhankelijk bleef van de multinationals en ook de arbeidende klasse, die hield aan haar sociale rechten en haar zelfbestuur, onder controle te krijgen. Door die droom van onafhankelijkheid te breken, werd een sterk signaal gestuurd naar Oost-Europa en Rusland
Globalisering en oorlog zijn de twee kanten van dezelfde munt. Globalisering is het middel om de hele wereld onder maximumdruk van de multinationals te zetten, speciaal wat betreft de arbeidsvoorwaarden. En de oorlog is de hamer als een volk niet zwicht voor die druk.
De conclusie is dat de oorlog van Bush & Blair een oorlog van de rijken tegen de armen is. Het is een oorlog tegen de toekomst van de mensheid. Een einde maken aan de armoede, een einde maken aan de oorlog betekent vechten tegen Bush & Blair. Er is geen andere mogelijkheid.
Volgende halte Teheran
Direct na de aanslagen in Londen haastte Bush zich om de “Iraanse dreiging” aan de kaak te stellen. Maar hij was toen al lang bezig de oorlog tegen Iran voor te bereiden. Oorlogen dienen immers te worden voorbereid:
– Op militair vlak: logistiek, militaire basissen
– Op propagandavlak via de media: het publiek moet worden voorbereid door het geviseerde landen zwart te maken
De voorbereiding via de media kent verschillende thema’s:
Nr. 1. De Massavernietigingswapens. Al maanden richten de westerse media de schijnwerpers op de “Iraanse nucleaire dreiging”. En dat terwijl Israël al 200 kernkoppen heeft en reeds al zijn buren heeft aangevallen. Kunnen we een land het recht ontzeggen zich te verdedigen tegen agressie? Zeker als we weten dat Bagdad en Belgrado werden aangevallen zonder risico voor de agressors, enkel omdat ze niets hadden om zich te verdedigen.
Nr. 2. Het “Islamitisch Terrorisme”. Nadat de “massavernietigingswapens” een kwakkel bleken in Irak werd een beroep gedaan op het islamitisch terrorisme, dat ons nog kan intimideren. Het zou ons niet verwonderen moesten de Amerikaanse en Britse geheime diensten ons ervan proberen te overtuigen dat Iran achter de aanvallen in Londen zat. Eerder als probeerde Bush een link te leggen tussen Saddam Hoessein en Al-Qaida.
Nr. 3 De “Democratie”. Omdat thema nr. 2 mislukte in Irak, proberen de speechschrijvers van Bush ons nu de oorlog te verkopen met een ander marketing-argument: de democratie. Alsof het zou gaan om vrijheid te brengen in de landen die worden aangevallen. Belachelijk als we weten dat de familie Bush haar fortuin maakte door samen te werken met Hitler en later met Ben Laden. En dat George Bush senior de ergste dictators van Latijns-Amerika en elders in bescherming nam toen hij hoofd van de CIA was. Maar als de media dat zwarte verleden blijven vergeven, dan kan het argument van democratie wel gewicht in de schaal leggen.
Iedereen mag denken wat hij wil van de Iraanse regering. Maar we kunnen er wel zeker van zijn dat vrijheid niet de ware inzet is. Het is niet omwille van de democratie dat Bush zijn handen op het land wil leggen, het is omwille van zijn “zwarte goud”, de olie.
Maar hebben de VS enige geloofwaardigheid als ze zeggen dat ze democratie willen brengen in Iran? In 1953 organiseerde de CIA een staatsgreep tegen premier Mossadegh omdat hij een te onafhankelijk oliebeleid voerde. Zes achtereenvolgende Amerikaanse presidenten legden de Iraniërs de fascistische dictatuur van shah Reza Pahlawi en van zijn geduchte geheime dienst Savak op: in een periode van twintig jaar werden 300.000 mensen gefolterd.
Het voorbeeld van Venezuela
Wie nog enig krediet geeft aan de “oorlog voor democratie” moet Venezuela eens van dichterbij bekijken. President Hugo Chavez won in zes jaar tijd negen verkiezingen, met stijgende scores. En wat doet Bush? Hij geeft – volgens Amerikaanse documenten – tientallen miljoenen dollar aan de CIA om die democratisch verkozen president uit het zadel te lichten. Op alle mogelijke manieren: een poging tot staatsgreep in 2002, de sabotage van de olie-industrie in 2003, de financiering van een referendum om hem af te zetten in 2004. De drie pogingen mislukten. Wat brengen 2005 en 2006? Bush zou zeer graag Venezuela binnenvallen onder om het even welk voorwendsel. Door bv. “terroristen” te ontdekken in het land of Venezuela als een bedreiging voor Colombia te zien. Maar hij kan daar niet aan beginnen zolang hij in Irak vast zit. Het is dus eigenlijk het Iraakse verzet dat andere bedreigde landen redt.
Wat Bush Chavez verwijt is niet het gebrek aan democratie (je moet er geweest zijn om te zien hoe de gewone mensen persoonlijk betrokken zijn in al de problemen van hun dagelijks leven en hun toekomst). Nee, wat Bush eigenlijk verwijt aan Chavez is dat de olie-inkomsten “afgeleid” worden naar projecten voor alfabetisering, voor de strijd tegen de armoede, voor gezondheidszorg, in plaats van te dienen voor de verrijking van Esso en Shell.
Het Venezolaanse voorbeeld bewijst, als dat nog nodig is, dat de Amerikaanse oorlogen noch vrijheid noch democratie tot doel hebben, maar enkel het zwarte goud en de wereldoverheersing. Laten we veronderstellen dat morgen de Iraanse leiders zich onderwerpen aan de wil van Esso of Shell zoals de “bevriende” Arabische regimes als in Koeweit of de Verenigde Amerikaanse Emiraten, zouden we dan nog campagnes van kritiek over hun bewapening of over vrouwenrechten in Iran te verwerken krijgen?
Verdeeld door de godsdienst?
Geen enkel van de onderwerpen van de huidige oorlogspropaganda – atoomwapens, terrorisme, dictatuur – kan echter stand houden tegen een objectieve analyse. Daarom gooit men het over een andere boeg. Men spreekt over “islamitische terrorisme” in een poging het publiek te manipuleren. Men probeert te doen geloven dat een specifieke religie gevaarlijk is. Zelfs terwijl men blijft zeggen dat moslims goede en treffelijke lui zijn enz. Maar terrorisme in verband brengen met een bepaalde godsdienst is een valstrik.
Wat zouden we zeggen als de pers in de islamitische landen zouden spreken van “christelijke terrorisme” als ze het heeft over de agressies van Bush & Blair? We zouden antwoorden dat wereldwijd de meeste christenen Bush veroordelen. Het moet dus zo niet worden genoemd. De Globale Oorlog is geen godsdienstoorlog, maar een economische oorlog. Alleen Bush & Blair hebben er belang bij hun tegenstanders te verdelen door een bepaalde religie zwarte te maken. Als het terrorisme “islamitisch” is, dan is elke moslim een verdachte. In het vliegtuig, in de metro of in de moskee. Hier duiken eeuwen van koloniale haat op, komen tientallen jaren boven met de kwestie van “de Arabieren die ons werk komen afnemen” – terwijl wij degenen zijn die hun natuurlijke hulpbronnen stelen. Dit vormt de basis voor het zwart maken van de moslims. Zoals dat gebeurde met de joden in de jaren 1930.
De oorlog tegen Iran is al begonnen
Bush & Blair zullen wellicht “bewijzen” vinden dat Teheran betrokken was bij de aanslagen in Londen. En dan zeggen dat ze daar op “antwoorden”. Maar dit is enkel een psychologische campagne naar de publieke opinie toe, in overeenstemming met de klassieke regels van de oorlogspropaganda. Want in feite is de oorlog tegen Iran al begonnen, zoals wordt aangetoond door de voormalige Amerikaanse legerofficier Scott Ritter, die een militaire analist is geworden.
“Op 16 oktober 2002 zei Bush in een toespraak tot het Amerikaanse volk: ‘Ik heb geen bevel gegeven geweld te gebruiken. Ik hoop dat het niet nodig zal zijn’. We weten nu dat die verklaring een leugen was, dat de president eind augustus 2002 al zijn handtekening had gezet onder de orders die militaire operaties in Irak toelieten. In september 2002 begon de Amerikaanse luchtmacht, bijgestaan door de Britse Royal Air Force, haar bombardementen in Irak uit te breiden om de luchtverdediging en de commando-mogelijkheden in te perken. In de lente van 2002 had Bush al een geheim document ondertekend dat de CIA en de Speciale Strijdkrachten toeliet clandestiene eenheden naar Irak te sturen.”
Is dat vandaag ook zo voor Iran? Ja. Ritter schrijft: “Terwijl we nu spreken, hebben er Amerikaanse vluchten over Iraans grondgebied plaats. De schending van het luchtruim van een land is een oorlogsdaad op zichzelf.”
In het noorden van buurland Azerbeidzjan is het Amerikaanse leger een operatiebasis aan het voorbereiden op een massale militaire aanwezigheid, die de voorbode is van een grootscheepse campagne te land om de controle in Teheran over te nemen. Door te opereren van basissen in Azerbeidzjan, heeft de Amerikaanse luchtmacht de afstand voor bombardementen op doelwitten in Teheran ingekort. “In feite zal, eens het offensief is gestart, de Amerikaanse luchtmacht de mogelijkheid hebben om 24 uur per dag in het Iraanse luchtruim aanwezig te zijn” (Gepubliceerd op de website van Al-Jazeera).
Strategisch gezien is Iran langs drie kanten omsingeld door Amerikaanse basissen: 1. Afghanisten. 2. Irak. 3. Azerbeidzjan. Ten oosten, westen en noorden van het land. Zeer interessant om weten is dat de inplanting in Azerbeidzjan al lang geleden begon. In 2000, direct na de oorlog tegen Joegoslavië, schreven we: “Een Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken houdt zich uitsluitend met de Kaukasus bezig. Een bezoek van Javier Solana [toen secretaris-generaal van de Navo] toonde aan dat de Navo zeer geïnteresseerd was in dit strategisch gebied. De Navo doet aan expansie in de Kaukasus om Rusland er buiten te werken. De voornaamste basis in de Kaukasus voor de Verenigde Staten is Azerbeidzjan. Washington kan daar geen directe militaire interventie hebben, maar het verschaft Turkije de mogelijkheden om te zorgen voor de vorming van het Azerbeidzjaanse leger.”
(Michel Collon, Monopoly, p.114-116, http://www.michelcollon.info/monopoly.php)
Vijf jaar later kunnen we zien dat de installatie van Amerikaanse militaire basissen en de omvorming van Azerbeidzjan tot een soort Israël van de Kaukasus tegen Rusland gericht is, maar misschien nog meer tegen Iran. De Amerikaanse strategen werken op lange termijn en bereiden hun acties lang op voorhand voor.
Oorlogen beginnen altijd voor hun officiële datum
Ritter heeft gelijk: Washington begint een oorlog altijd lang voordat hij officieel wordt verklaard. Het is interessant de officiële toespraken, verklaringen en de media te analyseren met betrekking tot vorige oorlogen.
Eerste voorbeeld: Officieel begon de eerste oorlog tegen Irak in augustus 1990, toen Saddam Koeweit binnenviel en bezette. In feite had het Congres een jaar eerder een embargo tegen Irak uitgevaardigd (een oorlogsdaad, zonder dat dit die naam draagt). In feite werd tot oorlog besloten na de toespraak van Saddam, waarin hij de landen van de Golf opriep zich te verenigen om onafhankelijker van de VS te worden. Het Midden Oosten dreigde te ontsnappen aan de Amerikanen. De rest van de operatie bestond enkel nog uit een militaire en mediatieke voorbereiding.
Tweede voorbeeld: Officieel begonnen de VS en de Navo hun oorlog tegen de Serviërs in 1995, vier jaar na het begin van de gevechten ter plekke. In feite had Duitsland al sedert 1979 geheime agenten uitgestuurd om Joegoslavië op te blazen en de controle over de Balkan over te nemen. En de VS hadden al sedert 1990 sancties uitgevaardigd tegen Joegoslavië.
Derde voorbeeld: Officieel besloot Bush Afghanistan aan te vallen na 11 september. In feite hadden de strategen van het Pentagon al een jaar eerder besloten dat een “regimewissel” nodig was in Kaboel, omdat de Taliban weigerden een overeenkomst te tekenen voor een Amerikaanse strategische pijpleiding naar Zuid-Azië.
Ook de oorlog tegen Iran is al begonnen, lang voordat hij zal worden verklaard.
Helpen de media Bush?
Bij elke oorlog pas een informatieoorlog die een beslissende rol heeft. Want hij moet de burgers ertoe brengen de politiek van hun regering te steunen. Eén van de middelen bestaat erin de slachtoffers op verschillende manieren te behandelen.
Voor de grote media zijn dode mensen niet gelijk. Een Londense bediende, die op weg naar zijn werk getroffen wordt door een bom is veel waardevoller, zelfs duizend keer meer, dan de eenvoudige broodverkoper in Bagdad, die wordt getroffen door een Amerikaanse raket terwijl hij brood aan het bakken is.
Op 1 juli jl. vernielde een Amerikaans B52-gevechtsvliegtuig met een telegeleide raket een huizenblok in de provincie Kunar in Afghanistan. Daarbij werden ten minste zeventien mensen gedood, de meesten onder hen vrouwen en kinderen. Welke Europese leider heeft geprotesteerd tegen deze barbaarse daad? Welk medium heeft het Afghaanse leed dezelfde waarde gegeven als het Londense?
Dat is het gevolg van een klassiek journalistiek principe, het “Afstandsprincipe” zullen de media antwoorden. Men wordt verondersteld meer geïnteresseerd te zijn in één dode in zijn eigen straat, dan in tien elders in de wijk of in duizend op een ander continent. Maar wat men vergeet te zeggen is dat veel afhangt aan de waarde die men geeft aan de doden in de mediapresentatie. Men kan een ontroerend beeld geven van het slachtoffer, men kan zijn leven en dood op een concrete manier beschrijven, met kan rekening houden met het lijden van zijn familie. Op die manier kan een ver slachtoffer dichterbij komen.
Een voorbeeld. Toen de westerse media in 1991 besloten hadden dat we tranen moesten laten over de “slachtoffers van Saddam”, toonden ze ons een overvloedig wenende jonge Koeweitse verpleegster, die vertelde hoe de Iraakse soldaten honderden couveuses voor premature baby’s stalen in Koeweit-Stad en de baby’s vermoordden. We weenden allemaal, ondanks het feit dat we ver weg waren.
Later vernamen we dat het jonge meisje geen verpleegster was, nooit in dat hospitaal had gewerkt en dat het om een grote leugen gingen, geregisseerd in Hollywood-stijl. En dat de couveuses niet gestolen werden. Maar met die medialeugen kreeg president Bush sr. de internationale publieke opinie op zijn hand. Het gaat dus niet om “kilometers”, maar vooral over de beslissing van de media sommige slachtoffers belangrijker te maken dan andere.
In oorlogstijd, warme of koude oorlog, hebben “onze dode vrienden” duizendmaal meer waarde dan onze dode vijanden, die weerstand bieden aan onze multinationals. Dit principe van “twee maten, twee gewichten”, is het gevolg van een etnocentrische opvoeding, die van Europa en de VS het centrum van de wereld maakt, dat de taak heeft Democratie en Beschaving te brengen naar de rest van de wereld.
We praten hier niet verder meer over dit onderwerp. Zie mijn tekst over de principes van oorlogspropaganda op:
http://www.michelcollon.info/articles.php?dateaccess=2004-01-1%2020:34:14&log=articles
Geen plaats voor fatalisme
Het is een feit dat we de oorlog tegen Irak of tegen Joegoslavië of tegen Afghanistan niet konden voorkomen. En dan hebben we het nog niet gehad over Palestina of Congo. Zijn we, als vredesbeweging dan altijd de verliezers?
We moeten geen fatalisten worden. Op de anti-oorlogsdemonstraties van 2003 kwamen meer mensen samen dan voor om het even wat tevoren. En in om het even welk land dat we bezoeken groeit de bezorgdheid over Bush naarmate de hypocrisie van zijn voorwendsel in de openbaarheid komen. De mensen worden steeds bozer. Er zijn genoeg oorlogen geweest.
Natuurlijk vraagt iedereen zich af wie er voordeel haalt uit de aanvallen in Londen. En uit de aanvallen die kunnen plaats hebben in Rome, Kopenhagen of Amstedam. Misschien zelfs in Brussel als we toelaten dat de Navo steeds meer de medeplichtige wordt van Bush in Irak.
Zullen Bush & Blair er voordeel uit halen in de zin dat iedereen achter hen gaat staan zodat ze meer en meer oorlogen zonder einde kunnen beginnen? Of zullen de vredeskrachten het halen als ze kunnen aantonen dat er al genoeg doden zijn gevallen in Londen en Bagdad. En kunnen aantonen dat de bezetting omwille van de olie moet stoppen omdat terreur terreur voortbrengt. En dat de wereld nooit vrede zal kennen als er geen gerechtigheid is.
Wie gaat het sterkst worden? Hun media of de onze?
We moeten ons niet laten verblinden door de agressiviteit van Bush & Blair. Ze is een teken van zwakte. De mensen verdelen is hun enige kans om hun oorlogen voort te zetten. Hun “macht” is gebaseerd op valse informatie, op medialeugens om te verketteren, op het verbergen van de economische belangen. Ze worden zwak als we allemaal deelnemen aan de strijd om de contra-informatie, alternatieve informatie verspreiden via Internet, door geduldige en concrete discussies op grote schaal. Zo kunnen we een tegengif tegen de oorlogspropaganda ontwikkelen. Het is onze taak om aan “vredespropaganda” te doen.
Deze contra-informatie is onontbeerlijk om mensenlevens te redden. Omdat de slachtoffers in Londen de slachtoffers zijn van een oorlog die in hun naam werd ontketend. En van het feit dat de mensen in het Westen nog niet genoeg de criminele aard van de roofbezetting van Irak onderkennen. De dag dat ze het zullen begrijpen, zal het geweten strenger werden en zal het de oorlog doen stoppen zoals het dat deed in de Vietnamese oorlog.
Zijn ze echt “te sterk” in het andere kamp? Drie recente voorbeelden bewijzen dat dit niet zo is.
1- Aznar probeerde te bedriegen in de Spaanse verkiezingen van 2004 door de schuld van de aanvallen in Madrid te geven aan de Baskische ETA. Hij werd verslagen via populaire informatiemiddelen: Internet en SMS.
2- Tijdens de staatsgreep tegen Chavez in 2002 steunden de pro-Amerikaanse monopolistische media de samenzweerders door het verzet van de mensen in Caracas te verzwijgen. Maar de informatie werd verschaft via Internet, SMS en zelfs door motorfietsen die van de ene naar de andere buurt reden.
3- Al de Franse media steunden het “ja” in het referendum over de Europese Grondwet. Ze schonden daarbij al de principes en plichten van het journalistieke beroep. Maar ze verloren door de mobilisatie van de basis, die ook deels via het Internet verliep.
Deze recente voorbeelden tonen aan dat de media van “het systeem” verslagen kunnen worden. De informatie van het volk kan beter zijn. Daarom lanceerde de Belgische vredesbeweging “Stop USA”, waaraan ik in Brussel deelneem, onlangs een campagne met petitiekaarten die naar de eerste minister moeten worden verzonden. Er staat een merkwaardige cartoon van Matiz op en de tekst: “Ik ben het niet eens met de oorlogen van Bush, hetzij voor oorlog of voor de wereldoverheersing. Ik weiger een medeplichtige te zijn door het stilzwijgen of de (indirecte) deelneming van België.”
Bij het inzamelen van handtekeningen voor deze petitie met lokale groepen van “Stop USA” krijgen we zeer goede reacties. Maar stellen ook vast dat de mensen weinig geïnformeerd zijn. Slechts weinigen weten dat België de haven van Antwerpen ter beschikking stelt voor het transit van de wapens van Bush naar Irak. Zeer weinigen weten dat er in het geheim Amerikaanse kernwapens zijn opgeslagen in België. En dat er Belgische troepen in Afghanistan zijn om Amerikaanse troepen beschikbaar te maken voor Irak. Maar als de mensen de informatie krijgen, dan stellen we vast ze actiever willen worden in de strijd tegen de oorlogen van Bush.
Vandaar de verantwoordelijkheid van ons allen, hier in Europa om alles te doen om de druk te vergroten om Bush & Blair te isoleren. Het Spaanse volk slaagde erin de terugtrekking van de Spaanse troepen uit Irak af te dwingen. We moeten verder gaan met ons werk van informatie, discussie, petities. Concreet zou dat moeten leiden tot het stoppen van elke steun, ook indirect, van enige Europese regering voor de oorlog in Irak. Een campagne “Ik wil geen medeplichtige zijn” zou op Europees niveau moeten worden georganiseerd.
(Uitpers, nr. 67, 7de jg., september 2005)
