President Bush heeft zijn langverwachte toespraak gehouden waarin hij zijn ‘nieuwe strategie’ aankondigt. Er valt echter weinig ‘nieuws’ te melden. De essentie van wat de Amerikaanse president wist te melden is in enkele woorden samen te vatten: meer militaire troepen en meer veiligheidsinspanningen van de kant van de Iraakse regering. Meer niet.
De inhoud van zijn boodschap komt niet echt als een verrassing. George W. Bush bevestigt dat hij vooral een luisterend oor heeft voor de scenario’s van de fundamentalistische rechterzijde van het politieke landschap in Washington. Met zijn pleidooi voor meer Amerikaanse troepen voert hij de belangrijkste aanbeveling uit van neoconservatieve denktanks zoals de American Enterprise Institute, die al meer dan een decennium pleiten voor een onverholen imperialistische politiek met een sterke militaire en ideologische ondertoon.
Het is nogmaals duidelijk geworden dat het Witte Huis weigert te erkennen dat de invasie en de bezetting van Irak op een grote mislukking is uitgedraaid, dat het kiest voor het verder zetten van een bezetting waar de overgrote meerderheid van de Irakezen zich tegen kant. De zogenaamde nieuwe strategie dreigt de catastrofe alleen maar groter te maken. Bush vergeet daarbij dat driekwart van het geweld gericht is tegen de Amerikaanse en Iraakse troepen zoals de Iraqi Study Group van James Baker eind vorig jaar al in zijn geruchtmakende rapport erkende. Van de aanbeveling van deze Iraqi Study Group om naast een geleidelijke terugtrekking tegen begin 2008 ook werk te maken van een ‘internationale steungroep voor Irak’, een diplomatiek initiatief waarbij ook Syrië en Iran zijn betrokken, is geen spoor te bekennen in Bush’ magere mededeling die de naam strategie zelfs niet waardig is. Zijn simpele boodschap is dat de VS de (militaire) overwinning moeten halen en de opstand van ‘gewetenloze’ terroristen en moordenaars met alle middelen moeten neerslaan. De focus van deze ‘nieuwe’ strategie van ‘goed’ tegen ‘kwaad’ ligt op Bagdad en de opstandige provincie Anbar.
De toespraak is een kaakslag voor de Amerikaanse kiezers die onlangs nog via de stembus een duidelijke anti-oorlogsstem uitbrachten. Zonder verpinken zei Bush in zijn toespraak dat het komende jaar zich als ‘bloedig en gewelddadig’ aankondigt met “TV-schermen gevuld met beelden van dood en lijden”. Het lijkt hem niet te deren dat hij en zijn team nu al verantwoordelijk is voor meer slachtoffers dan Saddam Hoessein in heel zijn dertig jaar durende carrière als dictator.
Al jaren horen we het officiële verhaal dat de Amerikaanse invasie er kwam om de Irakezen te bevrijden. Vele honderdduizenden doden en miljoenen vluchtelingen later weten we wel beter. De bezettingsoorlog is één grote leugen. Van in het begin werd de Amerikaanse kiezer er ingeluisd met een nepverhaal over massavernietigingswapens, strijd tegen Al Qaida en de bevrijding van een dictatuur. Met deze toespraak doet president Bush er nog een schep bovenop. De waarheid is dat deze oorlog, die nu al duurder dreigt te worden dan Vietnam, niet te winnen valt, dat zij die deze moorddadige chaos hebben gecreëerd niet tegelijkertijd de redder in nood kunnen spelen. Deze oorlog was er vooral omdat Irak over belangrijke oliereserves beschikt in een olierijke regio. In dat opzicht heeft Bush gelijk als hij zegt dat “falen in Irak een catastrofe is voor de verenigde Staten”.
In de Verenigde Staten heeft de vredesbeweging al scherp op de toespraak van Bush gereageerd. Eind deze maand [januari] houdt zij een mars op Washington met als belangrijkste eis: een einde maken aan deze rampzalige bezettingsoorlog. De internationale vredesbeweging bereidt zich voor om op 17 en 18 maart, tijdens de vierde verjaardag van de invasie, de terugtrekking te eisen van de buitenlandse bezettingstroepen, ook in Brussel. De democraten die nu over de meerderheid beschikken in het Congres dreigen er ondertussen mee de miljarden dollars aan kredieten te blokkeren, die nodig zijn om de bezetting te handhaven. En dat in een oorlog waar niet alleen het aantal Iraakse slachtoffers in crescendo gaat, maar ook de Amerikaanse dodentol stijgt. Genoeg ingrediënten om de Amerikaanse president vele nachten te laten piekeren. Slaap zacht! Mijnheer de president.
Ludo De Brabander
Stafmedewerker vzw Vrede
(Uitpers, nr. 83, 8ste jg., februari 2007)
