De westerse militaire alliantie streeft vanaf haar oprichting onder de voogdij van de Verenigde Staten naar uitbreiding en schaalvergroting. In de jaren vijftig van vorige eeuw kreeg West-Duitsland de toestemming om de Bundeswehr op te richten die later een vast bestanddeel moest worden van de NAVO-strijdmacht. De Sovjet-Unie die ongerust was over de nieuwe militaire mogelijkheden en bedreiging van de NAVO besliste in 1955 om, een jaar na de toetreding van Duitsland tot het Westers bondgenootschap, het Warschaupact als tegenhanger op het schaakbord te zetten.
Na de tweede wereldoorlog ontstond er onder de elite en de gevestigde politici van West-Europa angst en paniek bij het mogelijke idee dat de communisten in hun landen aan de macht zouden komen. Daarom plaatsten ze zich in hun streven voor machtsbehoud in 1949 definitief onder Amerikaanse paraplu.
Terloops moet men vaststellen dat de NAVO en het Warschaupact organisaties waren in tegenspraak met het VN-Handvest, omdat lidstaten hun soevereiniteit verloren, ze hun troepen onder het commando van de VS en USSR plaatsten.
VS dominantie
Na de implosie van de Sovjet-Unie en ontbinding van het Warschaupact, bleef de VS die enige supermacht die de NAVO-lidstaten gebruikt om haar imperiale politiek op te dringen. In 1998 misbruikte Clinton de NAVO voor zijn eerste oorlog, zonder VN-mandaat, tegen het miserabele zwakke Servië, dat haar niet geprovoceerd had. Er was sinds 11 september 2001 en het verdwijnen van de Sovjet-Unie geen enkel land meer in staat om te rivaliseren met het VS-imperium en nog minder met de NAVO, die normaal gezien had moeten verdwijnen maar in stand was gehouden als nuttig militair instrument voor de strategie van Washington.
De NAVO onder Amerikaanse militaire leiding aarzelde niet om Gladio te gebruiken om staatsgrepen te bewerkstelligen, moordaanslagen te plegen tegen communistische en progressieve leiders. De lidstaten werden verplicht om als papegaaien het VS-discours na te praten. De VS proclameerde zich tot imperator en waakte erover dat haar NAVO-vazallen in de pas liepen, hiervoor konden ze op de hulp rekenen van de westerse politieke elite inclusief de sociaaldemocratie.
Als de NAVO een defensieve alliantie zou zijn, dan had ze zich beperkt tot de verdediging van de lidstaten, maar het bondgenootschap heeft bestendig haar interventiezone uitgebreid. De VS installeerde militaire basissen overal ter wereld, en wil nu voor haar Africom in Stuttgart een vestigingsplaats in Afrika vinden.
Boosdoener
De NAVO moet onder Amerikaanse leiding het terrein in Oost en Centraal-Europa bezetten. Om dit aanvaardbaar te maken moet men een favorabele politieke context hebben; die creëert men via het aanwakkeren van een anti-Russische hysterie. De media in dienst van NAVO surfen op de anti-Russische golven om het land te diaboliseren. Een Amerikaanse hoge militair in London heeft toegegeven dat het grote westers schema kan leiden tot een wereldconflict – eventueel concreet uitgelokt door Washington zelf – tegen de vijanden Rusland en China die tevens nucleaire mogendheden zijn.
Andrei Klimov, woordvoerder van de Russische Doema omschreef de in Warschau ontworpen NAVO-strategie als het opstapelen van vaten olie en benzine aan de voordeur van het land. “Wat moeten wij doen, wenen en vragen om deze te verwijderen of de nodige brandweermiddelen opstellen om een catastrofe te vermijden?”
De NAVO rechtvaardigt haar militaire retoriek door te beweren da ze zo een verdere bedreiging wil verhinderen. Oekraïne is het dossier dat steeds weer wordt aangehaald. De lidstaten van de westerse militaire alliantie geven nu al veel meer uit voor hun bewapening dan Rusland, China en al de andere landen samen. Een dergelijk bewapeningsovergewicht kan alleen maar tot doel hebben de wereld te domineren. De burger moet zich hierbij kritische vragen stellen over de gevaarlijke NAVO-politiek, die het leven van de Europese burgers in het hoogste gevaar brengen. Er is nood aan een werkelijke dialoog, maar die kan alleen maar tot stand komen wanneer men de belangen van Rusland respecteert, al het andere is een zeer gevaarlijke weg naar de afgrond.
Bewapening
De uitlatingen van Jens Stoltenberg dat de NAVO geen confrontatie wil met Rusland is niet meer dan holle retoriek, want een provocatie aan de Russische landsgrens kan leiden tot een versie van het Tonkin incident tijdens de Vietnamoorlog, een imaginaire aanval die absoluut moet worden beantwoord. Zo wordt de anti-Russische en anti-Chinese buitenlandse politieke strategie een leidraad voor militair ontwikkelingen. De NAVO-vazallen worden verzocht troepen ter beschikking te stellen voor militaire interventies, ze coördineren nu reeds de oorlog in Syrië sinds het instellen van het Allied Land Command in Izmir om de belangen van hun VS-grootmeester te verdedigen. De NAVO is vandaag actief aanwezig in vele oorlogen en interne conflicten. Op dit ogenblik gaat het om een dubbele strategie van de NAVO: de Middellandse Zee en het Midden-Oosten controleren, en tegelijkertijd Rusland onder militaire druk zetten. Voor de VS komt er dan nog bij de pogingen van Peking tot dominantie in de Zuid-Chinese Zee te bestrijden.
De lidstaten worden dringend verzocht om zich te wapenen voor deelname aan nog meer oorlogen en om hun defensiebegroting naar 2 % van het BIP op te trekken, wat de meeste lidstaten nog niet bereikt hebben. Verder moet hun bewapening beantwoorden aan de NAVO-normen, ze worden op deze manier eigenlijk verzocht deze bij de Amerikaanse wapenindustrie aan te kopen. Bovendien worden de wapenklanten bestendig gesolliciteerd om een financiële bijdrage te leveren voor de ontwikkeling en productie van de wapentechnologie. Hierdoor wil Washington haar NAVO-bondgenoten afhankelijk maken van de Amerikaanse wapenindustrie.
Meer en meer is het herkenbaar dat IS (Daesh) een Amerikaanse schepping is. In Oost Homs kreeg IS met VS-luchtsteun de gelegenheid om methodisch de pijplijn die Syrië met Irak en Iran verbindt te vernietigen. Het is bijgevolg niet moeilijk te begrijpen waarom het Pentagon met de ene hand de IS en C° bestrijdt in sommige conflictzonen terwijl de andere hand wapens en logistieke steun levert in andere conflictgebieden.
In haar streven om haar geostrategische uitbreiding in Oost en Centraal-Europa te verzekeren aarzelde de VS niet om, met de hulp van NAVO en EU, Oekraïne te destabiliseren. Het Westen financierde krachtdadig de Maidan-onlusten in Kiev en de aanstelling van een regering met neonazi’s.
Het is ook de NAVO die de luchtaanval op Libië coördineerde en de nodige steun verleende voor de instroom van IS strijders. Hetzelfde scenario past ze nu ook toe in Syrië om de val van het Assad regime te bewerkstelligen. Om haar Midden-Oosten strategie een groter draagvlak te geven worden landen uit bepaalde de regio’s van het Midden-Oosten onrechtstreeks in de westerse militaire alliantie geïntegreerd, Israël, Bahrein, Jordanië, Qatar, Koeweit die allen al een bureau hebben bij de NAVO sinds 2016.
De Russische steun aan het regime van Assad is voor NAVO, EU en de VS een bedreiging voor de veiligheid van de bondgenoten in de Arabische monarchieën en Israël, het is een hinderpaal voor hun militaire en politieke strategie.
Spiraal
De NAVO-beslissing van Warschau voor het bestendig stationeren van een troepenmacht en opstellen van een rakettengordel aan de Europese Russische landsgrens is een provocatie. Om de bevolking van de landen niet te krenken wordt deze militaire bezetting goedgepraat als een beschermingsmaatregel tegen een Russische bedreiging die er niet is. Maar iedereen weet dat de uiteindelijke militaire beslissingen in de Amerikaanse presidentiële handen berust.
De overeenkomst van Minsk wordt vooral door Kiev met het stille akkoord van Washington en EU geblokkeerd. In de rand van de NAVO-top verklaarde Porosjenko nogmaals dat van zijn kant men op geen toegevingen moet rekenen. Hij weet maar al te goed dat zijn stoere houding een bijdrage is om de anti-Russische spanning op hoog niveau te houden en de sancties tegen Moskou te handhaven. Het past in de door Washington en C° uitgewerkte strategie voor de provocatieve omsingeling en wurggreep van Rusland.
De NAVO-beslissing om 4 bataljons in Polen en het Balticum te stationeren lokte in Moskou een felle reactie uit. Rusland ziet de NAVO-beslissing als het opbouwen van een militair bruggenhoofd om de politieke druk te verhogen. Moskou ziet het als een terugkeer naar een koude oorlog. Om hun wapenwedloop te stimuleren wil de westerse militaire alliantie een grotere militaire marine aanwezigheid in de Middellandse en Zwarte Zee bewerkstelligen.
De slotverklaring van de NAVO-top demonstreert naar buiten uit haar eensgezindheid voor escalatiespiraal ten opzichte van Moskou, die als de gevaarlijke demon wordt aangewezen. Nochtans zijn de barsten in de eensgezindheid al duidelijk zichtbaar. Niet iedereen is waanzinnig genoeg om te geloven dat Rusland plots de NAVO zou aanvallen. Zelf de gewezen Russische president Gorbatsjov uitte zijn kritiek over de NAVO-strategie, ook hij sprak van een nieuwe koude oorlog. Nochtans is hij verantwoordelijk voor de kapitalistische restauratie en heeft hij ertoe bijgedragen dat de NAVO zijn tentakels kon uitspreiden in Centraal en Oost-Europa.
De Baltische staten nemen de rol van frontlanden op zich voor de VS en NAVO-strategie om zo de Amerikaanse leidersrol in stand te houden. Hiervoor moet het gevaar van de Russische bedreiging verder opgeklopt worden. Zo hopen ze op meer economische, militaire, en politieke steun voor hun miserabele economische situatie van het trans-Atlantisch-bondgenootschaap voor bewezen diensten.
Valse veiligheid
Wie gelooft dat men met symbolische pantser- en marineparades voor de Russische huisdeur meer veiligheid schept, vergist zich. De westerse troepenontplooiing is vooral symbolisch, daarover zijn de militaire experts het eens, waardoor men kan concluderen dat het NAVO-hoofdkwartier een Russische inval niet ernstig neemt. De strategische opmarsplannen van de NAVO kan men best vergelijken met de bouw van een stuwdam in de woestijn. Maar om haar leidersrol in het bondgenootschap te behouden heeft Washington het beeld van buitenlandse bedreiging nodig. Die leidersrol moet beletten dat er een hechte band Parijs-Berlijn-Moskou zou komen. De Amerikaanse leidersrol is ook van cruciaal belang voor haar wapenindustrie en de dominantie van de dollar als wereldhandelsmunt.
Voor de globale dominantie van de VS is haar kernwapenprogramma onmisbaar. Dit programma staat in functie van een first strike tegen Rusland en China. Om deze landen te verhinderen om een nucleaire terugslag te voeren is de opstelling van een rakettengordel nodig. Het gebruik van hun afweerscherm is in deze context dus offensief en niet defensief. Het bevordert de first strike optie die NAVO wil behouden. Rusland is van mening dat de ontplooiing van een raketschild in Oost-Europa het evenwicht in het nadeel van Rusland duwt. Dat is ook de analyse van China voor de raketschildprogramma’s van het Pentagon in Azië. Geen ander middel is beter geëigend om de spanningen tussen Rusland – China en NAVO te verscherpen, daarom dringt Washington er bij zijn vazallen aan om de opstelling ervan te versnellen.
Het kernstuk van de Amerikaanse politiek bestaat erin om in alle stilte de verdere Europese integratie te torpederen.
Bronnen:
- Pepe Escobar – Why the Pentagon and NATO are blufferig – strategie Foundation
- Klaus Wegrefe – Lernen den totalen Krieg zu führen
- Markus Becker – NATO strategie für Osteuropa, Ratlos gegen Rusland
- Thierry Meyssan – Le crépuscule de l’Otan
- Karl Muller: Gipfel in Warschau dokumentiert, die Warheit meidet und den Krieg vorbereitet
- Willy Winner: Der Westen hat zich verzockt – Sputniknews 8.07.2016
