Enkele dagen geleden ontwaakte ik, zoals waarschijnlijk de meeste van uw redactieleden, met het verbijsterende nieuws dat Russisch president Poetin een militaire invasie startte in Oekraïne. Niet gewoon de reeds gevreesde invasie in de provincies Donbass en Luhansk maar een invasie over het totale grondgebied van Oekraïne.
Mijn sympathie gaat uiteraard in de eerste plaats naar de bevolking van Oekraïne, maar wanneer ik de verontwaardigde reacties hoor van onze westerse politieke leiders bekruipt mij toch weer het gevoel van ergernis om hun hypocrisie. Want zo bekommerd om mensenrechten als onze westerse leiders nu plots beweren te zijn, zo onverschillig kijken velen van hen al jaren weg van even erge mensenrechtenschendingen in andere landen, louter omdat ze gepleegd worden door landen die we beschouwen als ‘bondgenoten’.
Deze hypocrisie is niet alleen ergerlijk maar maakt ook dat westerse kritiek op mensenrechtenschendingen, in veel niet-westerse landen nog amper geloofwaardig wordt bevonden, en handig wordt uitgebuit door autoritaire leiders. (O.a. president Poetin verwees de voorbije weken, maanden, en jaren voortdurend naar de oorlogen van de VS, en andere NAVO-landen, in het Midden-Oosten en Servië, om de NAVO-landen te beschuldigen van hypocrisie.)
Het onderstaande bericht van de ‘Jewish Voice for Peace’ drukt de hypocrisie qua mensenrechten treffend uit:
Als deze bombardementbeelden ons bewegen tot actie en sympathie voor Oekraïne – en de VS provoceren om agressieve sancties op te leggen aan Rusland – zouden ze hetzelfde moeten doen voor Palestina en Israël.
Onze harten breken voor de mensen van Oekraïne. De mensen van Gaza kijken naar het geweld in Oekraïne met een pijnlijk gevoel van bekendheid en déjà vu. Terwijl het Israëlisch geweld in Gaza rechtstreeks door de Amerikaanse regering wordt gefinancierd voor $3,8 miljard per jaar, weigert de VS om deze financiering in te trekken en het soort sancties op te leggen die ze zo gemakkelijk hebben gezworen aan Rusland op te leggen.
Amerikaanse militaire interventies in andere landen zijn al tientallen jaren een van de belangrijkste bronnen van dood, lijden en uitbuiting wereldwijd, en Amerikaanse oorlog tegen Rusland zou alleen maar leiden tot meer geweld in de regio – niet minder. Daarom hebben we een anti-oorlog standpunt en pleiten we voor het sluiten van militaire basissen, het terugtrekken van troepen en het beëindigen van bezettingen. Dit strookt met onze eis dat de VS alle militaire financiering aan Israël stopzetten en een einde maken aan de medeplichtigheid aan de Israëlische bezetting, apartheid en etnische zuiveringen – dat zijn allemaal overtredingen van hetzelfde “internationaal recht” waarop Amerikaanse leiders zich beroepen in het geval van Rusland.
Als u als journalisten de volgende dagen en weken contact of interviews hebt met onze politici over de oorlog in Oekraïne, dan hoop ik daarom dat u hen niet enkel vraagt om de bevolking van Oekraïne te blijven steunen, maar dat u hen ook vraagt om de eigen principes consequenter toe te passen.
Want de Russische president Poetin aanspreken op respect voor de soevereiniteit van Oekraïne, terwijl we zélf voortdurend andere landen, zonder VN-mandaat, tot as en puin bombarderen, (of onze ‘bondgenoten’ toe staan dat te doen), dat geeft ons echt geen enkele geloofwaardigheid.
Wanneer we niet bereid zijn onze eigen grote principes zélf consequent toe te passen gaan we er niet in slagen een oplossing te vinden voor de oorlog tussen Oekraïne en Rusland, en ook in de rest van de wereld gaan we er géén respect mee afdwingen.
Dirk Demulder
