Emmanuel Macron dreigde als president van Frankrijk weg te deemsteren in onverschilligheid en verveling. Niets leek zijn resterende twee jaar in het Elysée nog te kunnen redden. Maar collega Donald Trump heeft de wereld, ook de Franse, door elkaar geschud, voor Macron een onverhoopte gelegenheid voor een heropstanding.
Hij zat in zak en as. Zijn populariteit zakte sinds de desastreuze ontbinding van de Assembleé in juni tot een dieptepunt. De heropening van Notre Dame bracht hem in het wereldnieuws, maar meer dan een mondaine kerkdienst was dat niet. Hij was in december aan zijn vierde premier van dat jaar toe, en dan nog een premier – François Bayrou – die hij niet wou, hij had zijn zinnen gezet op vertrouweling Sébastien Lecornu, minister van Defensie. Macron zat ineens in een bijrol.
Toen kwam Trump dus voor onrust in Europa zorgen. Macron nam de rol op zich van Mister Europe, want had hij al niet in 2017 vurig gepleit voor een autonoom Europa? En tot overmaat van geluk voor hem, zat de Duitse kanselier Olaf Scholz net aan de grond na zijn zware verkiezingsnederlaag, terwijl diens opvolger Friedrich Merz nog niet aan zet is. Rond 15 miljoen Fransen volgden op 5 maart op tv hoe hij hen dramatisch waarschuwde voor de Russische dreiging.
Het was een gelukkige samenloop van omstandigheden waardoor hij ineens ook weer de Franse politiek domineert. Diplomatie en defensie zijn immers de gereserveerde presidentiële terreinen.
De opgeklopte Russische dreiging hertekent bovendien de binnenlandse politiek. Het uiterst-rechtse Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen weet niet goed op welke voet dansen, ze hebben dar een boontje voor zowel Trump als Poetin en dat maakt hen tot “slechte patriotten”.
Het is vooral links dat er veel beweegt. De PS is vooral met de interne keuken, de strijd tussen fracties voor het congres, bezig. Maar ze stappen ook mee in Macrons verzinsel over de Russische dreiging. Bij de Macronie zien ze de PS al met hen in de regering stappen. Met mogelijk de Ecologistes erbij, want die volgen in meerderheid en schoorvoetend, ook al de president.
Dat bezegelt de breuk binnen wat links was, het einde van wat vorig jaar nog het succesrijke Nouveau Front populaire (NFP) was. Want La France insoumise (LFI) en ook de communistische PCF zijn het helemaal niet eens met Macrons oorlogsretoriek. Met zijn krijgstaal wil hij in de eerste plaats zijn blazoen in eigen land oppoetsen, aldus LFI. Een oorlogseconomie en Europese defensie, dat wordt een catastrofe, aldus Jean-Luc Mélenchon, boegbeeld van LFI die waarschuwt voor de “offers” die daarvoor zullen gevraagd worden.
