Het helpt als je alleen de zeer recente geschiedenis kent. Je kan je dan verheugen over de Nobelprijs voor de vrede die werd toegekend aan Maria Corina Machado. Zij is er bij de laatste parlementsverkiezingen in Venezuela inderdaad in geslaagd de oppositie te verenigen achter haar naam. Dat was lang geleden, waardoor die oppositie geen schijn van kans maakte tegen het sterke blok van de Chavisten, de aanhangers van wijlen Hugo Chavez..
Daar houdt het echter op. Wat men van Nicolas Maduro en Hugo Chavez ook mag denken, hoe je hun regeringen en hun beleid ook beoordeelt, vooralsnog heeft democratie wel een betekenis en is het goed even te kijken naar wie mensen zijn en waar ze voor staan. Het gejuich over de Nobelprijs houdt dan snel op.
Je kan Maria Corina Machado niet kwalijk nemen dat haar voorouders ook slavenhouders waren, dat was de familie van Simon Bolivar ook. Maar het geeft wel aan uit welk nest ze komt, de rijke bourgeoisie van Venezuela met economische en politieke macht.
Haar familie was actief in alle grote economische sectoren van het land, van de oliesector tot de staalbedrijven, het bankwezen en de luchtvaart. De privé-luchthaven ten zuiden van Caracas draagt de naam van Corina’s grootvader.
Toen Hugo Chavez begin van de eeuw democratisch en met een grote meerderheid van stemmen aan de macht kwam, was moeder Machado bij de eersten om in verzet te gaan.
Maria Corina zelf was betrokken bij de eerste staatsgreep tegen Chavez, ze ondertekende mee de verklaring van Pedro Carmona, leider van het initiatief. Vandaar dat ze werd veroordeeld voor landverraad en haar politierke rechten kwijt speelde.
Haar man, Ricardo Sosa Branger en haar familie verkwanselden enkele nationale ondernemingen – zoals Viasa dat aan Iberia werd verkocht – en werkten volop mee met de kapitaalvlucht uit Venezuela. Machado kondigde aan dat ze de grote oliemaatschappij, PDVSA, zou privatiseren.
Maria Corina was ook zeer actief tijdens de rellen die er in 2014 en 2017 waren en tientallen doden eisten.
Ze is duidelijk uiterst rechts en is goede maatjes met Javier Milei in Argentinië en Netanyahu in Israël. Haar Nobelprijs droeg ze meteen op aan haar vriend Donald Trump. Als ze aan de macht zou komen, zo zei ze in 2024, zou ze de ambassade van haar land van Tel Aviv naar Jeruzalem verhuizen.
Ze pleitte herhaaldelijk voor een militaire interventie van de VS in Venezuela en vroeg in 2018 aan de Argentijnse President Macri en aan Netanyahu om het punt te bespreken op de VN-Veiligheidsraad. Haar partij, Vente Venezuela, sloot in 2020 een samenwerkingsakkoord met Likoud af.
Het is uiteraard je goed recht om een uiterst-rechtse ideologie aan te hangen, maar voor de ‘transitie’ die ze nastreefde in Venezuela stond dialoog beslist niet in haar agenda. Of m.a.w., ze heeft lak aan democratie.
Wat ze doet is aansporen tot oorlog, zonder hoop voor een vreedzame politieke oplossing.
Dat ze deze Nobelprijs voor de vrede krijgt precies op een ogenblik dat de VS met oorlogsschepen voor de kust van Venezuela actief is en daar al vier boten met tientallen mensen heeft gebombardeerd, moet als erg gevaarlijk worden bestempeld. Trump zou het niet fout interpreteren mocht hij er een aanmoediging in zien.
Kortom, van democratie heeft Maria Corina Machado geen kaas gegeten en vrede wordt in haar handen een erg relatief begrip.
De Venezolaanse regering weet perfect waar Machado zich schuil houdt maar, zoals Chavez destijds zei: ‘een olifant jaagt niet op muggen’.
